Beste Will,

Dankjewel voor je bericht. Bijzonder om een inkijkje te mogen hebben in jouw leven. Wat dat betreft is het wel een uniek project, dat wij als vreemden aan elkaar gekoppeld zijn.

Het klinkt heerlijk dat jij in een omgeving zit waar papegaaien en parelhoenders zich prettig voelen, terwijl wij sneeuw en ijs moeten trotseren. Het wordt deze week maarliefst -14 graden in Nederland! Het leven buiten ziet eruit als een ouderwetse film. Het is een prachtig gezicht waar ik een diep melancholisch geluk bij voel. Wat dat betreft is het jammer dat jij en jouw camera niet hier zijn om winterse plaatjes te schieten.

Uit jouw woorden begrijp ik dat de mooie zwarte hond niet naar Nederland mee zal komen. Kan me voorstellen dat het moeilijk zal zijn om hem achter te laten…

Gelukkig klinkt zijn stem weer krachtig en moppert hij over het slechte voetbal van PSV en over het langzaam herstel.
Dat is een goed teken 😉

Nog gecondoleerd met je oma. Ze heeft een lang leven gekend en mooi om te horen dat ze gemist zal worden door de mensen in haar omgeving. Dankzij haar geloof zal ze ook geliefd worden in het hiernamaals en weer verenigd zijn met haar man. Desalniettemin is het verdrietig dat je haar niet meer kan opzoeken. Bij alle mensen die het aardse bestaan verlaten, realiseer ik me weer dat het leven zo tijdelijk is. In de afgelopen week heb ik opvallend veel overlijdensberichten ontvangen. Van kennissen tot familie. Met familie bedoel ik een tante, want met mijn ouders gaat het gelukkig goed. Mijn vader is iedere dag krachtiger aan het worden. Hij is bijna 10 kg afgevallen en hij is nog steeds niet de oude. Gelukkig klinkt zijn stem weer krachtig en moppert hij over het slechte voetbal van PSV en over het langzaam herstel.
Dat is een goed teken 😉

Hoe is het leven daar zo na de rumoerige verkiezingen?
Ik heb jouw brief voorgelezen aan mijn vriend. Hij is altijd wat beter op de hoogte van het wereldnieuws. Hij liet de jonge politicus zien die een lied zong over Corona. Bobi Wine? Deze videoclip was mij in 2020 onder ogen gekomen, dus zijn manier van communiceren reikt ver 🙂 Hij zong in de videoclip ook over de symptomen waaronder ‘jeukende ogen’. In Nederland wordt gek genoeg niet over dit symptoom gesproken. Zelf vond ik in zijn lied veel herkenning want mijn ogen jeuken nog steeds nadat het virus me te pakken heeft gekregen. Van Jasper begreep ik dat deze man met zijn originele vorm van muziek een groot publiek weet te bereiken, maar dat hij wordt geboycot doordat zijn social media kanalen onderuit zijn gehaald. Wat een rotverhaal… Misschien is dit machtsvertoon ‘zo oud als Methusalem’ (een Nederlandse uitspraak dat betekent dat het in de geschiedenis eigenlijk nooit anders was) maar tegenwoordig lijkt het erop dat alle corruptie, leugens en bedrog aan het daglicht komen.

Gezegend zijn de onwetenden, maar het tapijt lijkt niet groot genoeg meer om alle duistere praktijken onder te vegen.

Gezegend zijn de onwetenden, maar het tapijt lijkt niet groot genoeg meer om alle duistere praktijken onder te vegen.
Ook hier in Nederland zijn er zoveel onwaarheden gaande dat het soms moeilijk is om in vrede te blijven als je het nieuws volgt. Om mijn innerlijke rust te bewaken, besloot ik al jaren geleden het nieuws niet meer te volgen. In het begin voelde ik nog wel eens wat sociale schaamte omdat ik over sommige onderwerpen niet mee kon praten, maar ook dat heb los kunnen laten.
Toch ben ik weer met het nieuws begaan geraakt in maart, toen mijn alarmbellen begonnen te rinkelen over het beleid met betrekking tot de coronamaatregelen en de verschillende tegenstrijdige berichten.
Zoveel verdeelde meningen…
Tegenwoordig vermijd ik het onderwerp liever .

Het sluit misschien mooi aan op jouw vraag: wat mis je in deze periode?

........misschien mis ik wel het blinde vertrouwen dat veel mensen hebben.....

Ik mis ‘transparantie en eerlijkheid’ in de extreme beleidsvoering rondvan de zogenaamde pandemie.
Maar misschien mis ik wel het blinde vertrouwen dat veel mensen hebben: ‘de hele wereld doet het, dus het zal wel waar zijn’
Of wellicht mis ik de sluier van onwetendheid, die ik met veel plezier heb gedragen maar die ik niet meer pas.

Mijn brief heeft op zich laten wachten omdat ik aanvankelijk ben begonnen om mijn mening te beschrijven over deze hele Covid-19 periode. Dat heeft me veel tijd gekost en ik heb mezelf in de knoop geschreven door een opsomming van feiten te geven die mijn wantrouwen in het huidige beleid onderschrijven. Terug tot 2009 waarin de World Health Organisation de definitie van pandemie op papier veranderde, tot aan vaccinaties die nu gaande zijn waar ik een felle tegenstander van ben.
Ik kreeg er echt slechte zin van en ben weer tot de conclusie gekomen dat ik het onderwerp liever vermijd ondanks of misschien wel vanwege mijn uitgesproken mening. Als ik voel dat ik mijn mening of overtuiging met een knoop in mijn buik breng, denk ik vaak aan de uitspraak van een oud collega die de wijsheid van relativeren verstaat:
“Een mening is net zoiets als een anus, iedereen heeft er een”. 🙂

Mijn frustratie en verontwaardiging probeer ik steeds weer te transformeren door bewust te gaan denken, voelen en praten door te praten over liefde en verbinding. Hier heb ik zelfs een vorm aan gegeven en die wil ik graag met je delen.

In April 2020, tijdens Pasen heb ik een klein beeld geboetseerd: het Compassie meisje https://www.mooniqpriem.com/compassie-meisje.html.

Mijn wens is dat zij een besmettelijk virus van Compassie zal verspreiden.

Mijn wens is dat zij een besmettelijk virus van Compassie zal verspreiden. Ik wil mensen uitnodigen iets te delen waarin Compassie centraal staat. Het kan jouw eigen definitie zijn: wat betekent Compassie. Of misschien een oproep naar iemand of iets. Het kan een verhaal zijn uit eigen ervaring, of een verhaal dat je ooit hebt gehoord. Misschien heb je compassie gevonden in een afbeelding die je kunt delen, een gedicht, of een fragment uit een film of toneelstuk. Iedere vorm is welkom, groot of klein, want compassie zit denk ik in iedere vorm, en is soms groot of prachtig klein.
Ik wil graag iedere maand een reproductie van Compassie meisje verloten aan één van de inzendingen.

Misschien heb jij een foto met een verhaal die dit onderwerp ondersteunt?
Of een gedicht of een eigen verhaal uit Oeganda… dat zou ik graag lezen.

Het voelt voor mij als een beladen brief waarin ik lang heb gezocht naar wat ik wel en niet met je wil communiceren. Volgens mij heb ik zelfs meer geschrapt dan geschreven 🙂 En eigenlijk had ik je meer willen vragen… 

In ieder geval hoop ik van harte dat je het goed maakt!
en ik ben benieuwd of je inmiddels weer bent gaan reizen.

Mag ik trouwens een verzoekje doen?
Zou je een foto willen delen die je zelf hebt gemaakt, bij iedere brief die je stuur?
Dat zou ik heel leuk vinden. Ben benieuwd naar jouw beeldtaal.

Hartelijke groet,

Mooniq