Hoi Astrid,

Hartelijk dank voor je brief, je hebt nogal wat beleefd, lees ik. Wat sterk van je dat je daar rustig mee omgaat. Dat heet ervaring in het leven en werken. Dank je wel voor je condoleance, de schoonvader van onze zoon. is alweer bijna drie maanden niet meer onder ons, de tijd vliegt. Zijn vrouw slaat zich er goed doorheen en heeft veel steun aan haar kinderen. Mijn schoondochter is er tamelijk nuchter onder, de relatie met haar vader was lange tijd gebrouilleerd en was sinds haar relatie met onze zoon en de snelle komst van hun dochtertje verbeterd. Het is wonderlijk dat de kleine niet vraagt waar opa. is als er op maandag wordt opgepast door oma. Maar ze is ruim twee en dan zijn de herinneringen nog niet gemaakt.

De tweede prik is niet zo bevallen schrijf je, zelfs een dag ziek geweest, maar nu ben je weer helemaal het meisje. Ik heb er zelf niets van gemerkt in de zin zoals bij jou, wel een beetje pijn in de bovenarmspier. Zelfs gewoon gesport, opdrukken en planking gedaan. Maar het werkt bij iedereen anders denk ik.

Soms zie ik nu nog wel mensen met mondkapjes, zelfs buiten en op de fiets en  sommige zien eruit alsof er drie maanden de keukenvloer mee gedweild is bahbahbah.

Wat naar voor je nieuwe collega, dat ze direct in zwaar weer terecht kwam. Helaas zijn er mensen die niets (willen) snappen van wat de plicht van een ziekenhuis is als het gaat om het welzijn van zijn personeel en cliënten. Niets van aantrekken is te gemakkelijk gezegd, want verbaal geweld is bijna net zo erg als fysiek geweld. Hoe gaat het met haar, is ze nog je collega? Merk je al dat de mensen wat minder gestrest zijn en dat de lontjes wat langer worden?

Wat leuk dat je weer eens weg bent geweest en goede herinneringen kon ophalen en er even helemaal uit was en hebt kunnen genieten van het bos en zijn dieren. Was de hond ook mee? Wij hebben hier helemaal geen bossen, anders dan door gemeente en provincie hier en daar aangeplante wilgen, populieren, elzen en ander snelgroeiend hout. Soms zijn er zandwinputten voor wegenbouw (nu waterplassen), waar ze iets omheen laten ontstaan. En zeker geen dennen- of sparrenbomen. Het is hier nogal veenachtig en drassig in de polders van de Alblasserwaard.

Ja, mijn zus is er eentje hoor, bijna net zo lomp in woord en gedrag als onze moeder op die leeftijd. Maar ze is alleen, komt nergens, woont in de middle of nowhere (Tournhac, een mini-, minidorpje in departement Aveyron Frankrijk) en dan woont ze er ook nog helemaal buiten in een huis aan de andere kant van de beek. Haar dochter woont in Capdenac haute eigenlijk bovenop een tunnel in de berg waar de N140 zich doorheen slingert langs de rivier Le Lot. En dat is dan weer Département du Lot. Ze zegt dat ze ernaar uitkijkt, omdat de afgelopen winter haar slecht bevallen is. Een huis verwarmen met twee houtkachels en elektriciteit is best lastig, zeker als je om de paar dagen hout moet zagen en vervolgens een trap op moet sjouwen. Het stinkt bij haar altijd naar rook. Als wij er zijn (voorjaar en/of najaar), moet alle kleding, ook die we niet hebben gedragen, toch in de was om die vieze lucht er weer uit te krijgen en de jassen moeten naar de stomerij.

Naar Parijs, wat leuk! Waar woonde de tante van S. in welk arrondissement, welke straat? Ik ben daar vaak geweest omdat mijn zus daar lange tijd heeft gewoond, vlakbij de Notre Dame. Als je met je gezicht naar de kerk staat en je gaat rechts de brug over dan kom je op Qay Montebello en dan iets verder rechts is Rue Maître Albert. Je bent dan aan de rand van Quartier Latin met het Panthéon en Hotel de Cluny, dat zijn nu musea.  Dat was toen, ik heb het over zestig jaar geleden en moest nog dertien worden, een hele onderneming om daar te komen, helemaal alleen, met de trein.  Mijn moeder zei tegen de conducteur in Rotterdam CS op perron één: "Hij moet naar Parijs, zijn zus haalt hem van het station en wil je een beetje op hem letten?" Mijn grootste reis was tot op dat moment met de bus van Alblasserdam naar Rotterdam en weer terug. Ga er maar eens aanstaan als bijna dertienjarige. In België en Frankrijk nog met een stoomlocomotief ervoor naar het Gare du Nord. Mijn zus haalde me dan af van het station en dan gingen we met de metro naar haar huisje, één kamertje waar alles in moest gebeuren. Met haar eerste kind Fatima. Mijn zwager (Amar),was Algerijns en was geldtransporteur bij de FLN, de vrijheidsstrijders van Algerije in Frankrijk. Soms vlogen de kogels door de straat als er weer eens een treffen was tussen de FLN, OAS, politie en leger. En dan werd je zo van straat geplukt en in een portiek gestopt. Later verhuisde ze naar Vitry sur Seine, en kreeg daar al haar volgende kinderen Malika, Yamina en Rachid. Weer later vertrok zij naar een uit de grond gestampte nieuwe gemeente aan de zuidkant van Parijs. Grigny grand Borne aan de A7. En op haar zestigste vertrok ze naar waar ze nu woont Tournhac le Lauzeral. Het kan zomaar anders lopen dan je ooit hebt kunnen bedenken.

Ik kan me een beetje indenken hoe de verjaardag voelt, van degene waar je ongelofelijk van hield en die je nu steeds alleen moet beleven. Het gemis neemt met de jaren allen maar toe en zeker met jullie onvoorwaardelijke liefde in de periode dat jullie samen waren. Maar hoezo 'goed houden', mag je niet laten zien dat je hem ontzettend mist en daar verdrietig van wordt. Het zou toch raar zijn als je dat zomaar aan de kant zette. En ondanks dat je er met een van je kinderen over kan praten, blijft het gemis er toch. Maar vergeet niet dat je kinderen ook volwassen zijn en er best tegen kunnen als je hier iets over zegt. Dat je in het verleden ooit ook niet wist wat je met het ‘verlies’ van een partner van iemand anders moest en er niet mee kon dealen, behoeft geen zelfverwijt na zoveel jaar. Als je jong bent is dat lastig en je weet nog niet hoe je daar betekenisvol mee om kan gaan. En wat je collega’s zeggen over het moeten accepteren van het feit dat je man er niet meer is, zou ik laten voor wat het is. Natuurlijk ben je alleen, maar dat wil niet zeggen dat hij uit je hoofd en hart is, daarvoor was jullie liefde te mooi en te intens. Ik snap best dat je niet staat te springen om alleen op vakantie te gaan. Aan de andere kant, het is geen verraad naar hem als je dat wel zou doen. Ik weet van mijn buurvrouw, ook al heel lang weduwe, dat je openstellen voor nieuwe belevingen, zoals vakantie, best een dingetje is. Zij ging met Djoser en andere reisorganisaties, met andere singles naar de ander kant van de wereld en trof in de gezelschappen vooral mensen aan die ook hun partner hadden verloren, door welke oorzaak dan ook. Het heeft haar een beter/sterker mens gemaakt. Eerst ging ze met een vriendin/oud collega en later trok ze er alleen op uit met soortgelijke singles reizen.

Misschien in het kader van schrijven naar de toekomst iets om over na te denken. Wat een leuke foto heb je op FB gezet, weet ik eindelijk hoe je eruit ziet. Ik heb me zelf ook weer aangemeld bij FB, maar ben er nog niet zo mee bezig. De versoepelingen, ach dat loopt zoals het loopt, we gaan het zien. Nou ben ik niet zo’n uitgaander dus de terrassen en cafés, zijn niet echt aan mij besteed. Ik word intussen wel heel erg moe van het gezeik in de media over Covid. En openbaar vervoer, het is zeker meer dan tien jaar geleden dat ik me daarin bevond. Ik reisde toen 1e klas naar Harlingen om met mijn vrouw en de kinderen een weekje door te brengen op Vlieland. Mijn vrouw reed mee in de auto.

Hangen je zonnedoeken al, want die hebben we wel nodig vandaag (dinsdag 27/7)? Onweer, grijze luchten uit het ZZW en regen. Maar als’ het even kan, zit ik in de zon om helemaal bruin te worden. Zeker nu alle buren weg zijn met vakantie.

Vaccinaties, ik weet het niet hoe dat gaat lopen en het testen is alleen maar geldklopperij. Bovendien, ben ik na twee Pfizer behandelingen nog niets opgeschoten in het kader van besmet kunnen raken en anderen kunnen besmetten. De discussies over wel of niet vaccineren rijzen de pan uit en dat leidt wellicht tot een tweedeling in de maatschappij. Ik maak me er maar niet te druk om. 14 augustus moet ik weer naar ’het AVL voor controle, maar ik voel me goed en heb het fietsen weer opgepakt. Het was zondag heerlijk fietsweer. Hopelijk houdt de regen een keer op, dan kan ik weer gaan fietsen, want in de regen fietsen doe ik niet, teveel verregend in mijn jeugd, hahaha.

Iets in de nabije toekomst is dat we het voornemen hebben na mijn verjaardag, acht september, naar Frankrijk af te reizen voor veertien dagen. Het zal dan de laatste keer zijn dat we in Tournhac zullen zijn.

Of we elk jaar een anti Covid frameprik krijgen, weet ik niet , Covid was en is er trouwens al heel lang, misschien al voor dat de mens er was, las ik van de week in een studie hierover.

Ja PCR-testen, zijn ook niet zuiver op de graad want zelfs al heb je Covid achter de rug, blijft zo’n test dat vals melden. Raar is wel dat er geen (bloed)onderzoek mag worden gedaan naar antistoffen na Covid. Dit zou volgens Van Dissel de animo voor prikken doen ontmoedigen. Ik ben een keer getest met zo’n wattenboor. Ontspannen en dan valt het best mee. Een arm uit de kom terugzetten, doet meer pijn.

Ik las dat er een project is in Amsterdam waar bewoners van De Kolenkit elkaar schrijven en ontmoeten. Ik ga ook eens op de FB pagina van Schrijven naar de toekomst kijken.

Nou dat was ie weer, nogmaals bedankt voor je brief! Blijf dicht bij je zelf en positief als je iets gaat doen.

Lieve groet,

Piet