Ik ken sociale angsten uit mijn eigen omgeving

Dag Zoë,

Nu toch maar weer even een brief.

Gaat het weer een beetje met je na het akelige bericht over het overlijden van je jeugdvriendje?  Was echt een treurig verhaal, laat mij ook weer even zien hoe moeilijk mensen het in hun leven kunnen hebben (dat weet je natuurlijk wel, maar zo word je er toch echt weer mee geconfronteerd). Ik kan me ook voorstellen dat het een raar gevoel is, dat daarmee een gedeelte van jouw jeugd weg is. Daar ontbreekt nu een stukje aan.  Het is van een heel ander niveau, maar twee weken geleden overleed mijn favoriete leraar (Nederlands) van mijn middelbare school.  De man was 90, dus daar mag je niet over mopperen, maar het emotioneerde me toch. Vooral omdat het voor mij voelde als een soort definitief afscheid van mijn middelbare schooltijd. Eigenlijk ook weer gek, want we hebben een heel actieve appgroep van oud-klasgenoten.

Je vertelde ook dat je bang was om de straat op te gaan. Heb je inmiddels de intake voor de therapie gehad ? Ik ken sociale angsten uit mijn eigen omgeving (en ook via mijn werk natuurlijk). Dat kan behoorlijk ingrijpend zijn. Helpt het als je met je kinderen naar buiten gaat of maakt dat het juist lastiger? Ik hoor wel (van mijn studenten die er last van hebben) dat therapie vaak best snel werkt. Die angst is dan vaak niet helemaal weg, maar ze hebben wel geleerd om ermee om te gaan. En dat betekent dat je toch weer dingen kunt ondernemen en niet afhankelijk bent van anderen.

Ik had niet gedacht dat het project het zo goed zou gaan doen

Ik had een uitnodiging voor de presentatie van de website van Schrijven naar de Toekomst. Jij ook? Ik ben het vergeten, vind het wel jammer want ze hadden er veel werk van gemaakt. Voel me ook een beetje schuldig ten opzichte van Marilien (0, als ik deze brief ook naar haar stuur, ziet ze dat ik het ben vergeten….).

Ik had niet gedacht dat het project het zo goed zou gaan doen. Geslaagde crowdfundingsactie, subsidie, kleine tentoonstelling in het Amsterdam Museum, best bijzonder. Ze hebben er ook heel veel energie in gestopt.

Volgende week is er de Health Week op universiteiten

Als ik nu naar buiten kijk, heb ik er wel een beetje spijt van dat ik nog ben blijven werken. Had nu ook in het zonnetje buiten kunnen zitten. Lekker relaxed met een krantje of een boek. Nou ja, er zullen ook wel weer mooie dagen komen, als ik echt met pensioen ben. Volgende week is er de Health Week op universiteiten. Wij hebben bedacht dat studenten dan met ons een afspraak kunnen maken, dat we dan gaan wandelen en dat ze met ons over een onderwerp kunnen praten. Dat doen we individueel en niet in een groep. We werken vlakbij Artis, dat is gesloten, maar alle flamingo’s zitten in een gedeelte waar je altijd zo naartoe kunt lopen. Een geliefd wandelingetje. Het zal sinds ik op de UvA werk het eerste echte contact met een student zijn. Ik zag dat er een paar Chinese studenten ingeboekt hebben. Dat vind ik altijd lastig want ik kan hun Engels vaak niet goed verstaan. Ze doen erg hun best, maar de uitspraak van het Engels is heel lastig voor ze. Nou ja, dan maar kijken naar de flamingo’s.

Er heerst toch altijd een wat bedrukte sfeer

Over een half uur gaan we weer naar het  Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Mijn vrouw moet, ondanks de goede uitslag, daar nog wekelijks heen. Het is ongeveer tien minuten lopen van ons huis, dus dat scheelt veel.

Het is een raar ziekenhuis, best wel mooi, maar je weet dat iedereen die daar rondloopt kanker heeft. Er heerst toch altijd een wat bedrukte sfeer. In een ander ziekenhuis zijn er altijd ook wel wat minder ernstige dingen, zoals een gebroken been of zo. 

Dan meteen nog maar een medisch dingetje; met mijn oog gaat het goed, de chirurg was tevreden, maar ik zie met mijn rechteroog toch behoorlijk minder scherp dan met mijn andere oog. Kan nog bijtrekken, kan een half jaar duren.

We zijn nu teksten aan het verzamelen over het thema eenzaamheid

Ik ben ook weer druk bezig met mijn toneelgroep. Het is lastig om je ergens op te richten, omdat je niet weet wanneer je weer echt het theater in kan. We zijn nu teksten aan het verzamelen over het thema eenzaamheid. Komt ook een beetje voort uit de corona-ellende. We weten nog niet wat we ermee gaan doen. Gaan we een Zoom-voorstelling maken, gaan we monologen maken of gaan we mensen erbij betrekken die daar een mooi verhaal over kunnen vertellen? We willen eigenlijk ook iets gaan doen met generatieverschillen en eenzaamheid en dus jongere mensen bij het project betrekken. Daar zijn we ook naar op zoek. Eén van onze spelers woont in Drenthe. Dat is natuurlijk lastig repeteren (met Zoom juist weer erg handig). Hij kan erg goed zingen en hij maakt nu een voorstelling met veel muziek over een componist uit de Renaissancetijd. Die voorstelling komt straks in een aantal kerken in het noorden van het land. Idee is (misschien) dat wij daar scenes bij zouden kunnen gaan spelen. Maar dat betekent waarschijnlijk wel repeteren in Drenthe. Dus eigenlijk hebben we nu twee projecten.

Beste Zoë, ik sluit mijn brief hier even af. Hoop dat je tijd vindt om weer een brief terug te schrijven.

Groeten,

Jan