Still I Rise

Beste Etchica,

Het kan al wel 25 jaar geleden zijn dat ik op een bijeenkomst voor naïef werd uitgemaakt, omdat ik daar migratie als iets positiefs benoemde. Een extra ervaring in een mensenleven.

In een stad met zoveel mensen die diverse identiteiten hebben, en ook zoveel etnische variaties, zou het jammer zijn als we die ervaring niet beter benutten. Noem me naast naïef ook hardleers, want een tijd geleden startte ik met een programma over veerkracht (Still I Rise) waarbij migratie als een pré wordt gezien, een ervaring die je kan helpen om veerkracht te ontwikkelen. https://youtu.be/JqOqo50LSZ0 Hier draagt Maya Angelou het gedicht Still I Rise zelf voor. Ik vind hierin de verbinding prachtig die ze legt tussen het dagelijkse rise: opstaan en het grotere rise: in opstand komen, je situatie/ de maatschappij willen veranderen.

Veerkracht ontwikkel je door tegenslag........

Amsterdamse jongeren maakten voor Still I Rise al video-interviews waarin mensen vertellen hoe ze veerkracht ontwikkelen. Istahil Abdulahi bijvoorbeeld https://youtu.be/y5TZlf-USlg Veerkracht ontwikkel je door tegenslag, zegt zij. ‘Kracht zit eigenlijk in je, maar er moeten dingen gebeuren met je om die kracht eruit te halen.’ Zij was basketbalster toen ze door de oorlog niet terug kon naar Somalië en heeft een nieuw leven opgebouwd in Nederland. Die jongeren zijn Amsterdammers zonder papieren. Samen met Nadine Kuipers heb ik ze een tijdje getraind in video’s maken. We organiseerden een event in de Week van de Empathie. Jerry Afriyie sprak er ook. https://youtu.be/jkiYSJpQv7U

Door dit programma Still I Rise ben ik veerkracht gaan zien als een soort spier, die je kunt trainen. Migranten (hun kinderen en kleinkinderen) hebben meer ervaring met omgaan met weerstand en onzekerheden. Als stad (of land, of wereld) zouden we beter gebruik kunnen maken van die ervaring. Maar goed, nu dender ik je kamer in, zonder me voor te stellen.

Nies heet ik, om volledig te zijn: Bernice Elisabeth. Bernice is een Griekse naam en betekent de zegenbrengende, in het Grieks is het Berenike, de godin van de overwinning (Nike). Je herkent haar vast wel, het beeld staat in het Louvre. Geen kleine opdracht om mee te krijgen van je moeder 😉.

Ik ben veertien maanden en tien dagen na jou geboren, zag ik toen ik op je site keek. Ik ben benieuwd naar waar jouw naam vandaan komt. Wie heeft die voor je bedacht? Ben je naar iemand genoemd? Dankzij mijn dochters weet ik dat het een voorrecht is om te weten wanneer je bent geboren. Volgens de papieren die we bij hun adoptie kregen, hebben ze wel een geboortedatum, maar het is niet zeker of die klopt. Wat ik wel weet is dat mijn kinderen een enorme overlevingsdrift hebben, anders hadden ze vermoedelijk niet eens meer geleefd.

Ik ben aan het scheiden van de man met wie ik al sinds mijn 18e samen was.

Deze tijd is voor mij persoonlijk heel anders dan ik had kunnen bedenken. Ik ben aan het scheiden van de man met wie ik al sinds mijn 18e samen was. Ik was jarenlang voor hem aan het zorgen. Hij werd zo ziek dat we niet meer samen verder konden. Ik ben me daartoe aan het leren verhouden in een huis dat een lege etage erbij heeft: met een hangmat in de voorkamer en een hometrainer in de achterkamer. Onze dochters leren razendsnel omgaan met de nieuwe omstandigheden.

De vertraging die ik noodgedwongen in mijn persoonlijk leven al had gebracht, zie ik nu in de buitenwereld. Ook zie ik hectiek: mensen die nu snelle acties opzetten om de Amsterdammers die te kort hebben aan eten, gezondheid, onderdak of netwerk zo goed mogelijk bij te staan. Ik ben mijn netwerk aan het inzetten om een paar verbindingen tot stand te brengen. Daarbij probeer ik steeds te bedenken hoe ik mijn vleugels het best kan gebruiken, een waardige Berenike (zegenbrengende) te zijn. Ik geloof niet zo in de zegen die bij een oorlogsoverwinning hoort, en waarbij er altijd verliezers zijn. Mijn vleugels, mijn vermogen, mijn witte privilege en de talen die ik kan verstaan, wil ik liever inzetten als verbindingsofficier. Tja, dat is weer een term uit het leger. Boodschapper is misschien een beter woord. Een boodschapper, reporter, journalist, maar dan één, die niet denkt beter te weten dan de mensen die zij spreekt. Dat is een zoektocht, die voorlopig niet stopt. Zo, pfoe, een lang verhaal met weinig vragen aan jou. Ik ben benieuwd waar je je deze tijd bevindt, hoe je je verhoudt tot deze omstandigheden. Wat vind je van mijn idee dat we migratie-ervaring beter kunnen benutten? Is het inderdaad naïef?

Hartelijke groet! Nies