Een fictieve brief in het jaar 2028
Lieve Irina,
Vorige week stuurde ik je een paar bladzijden uit het Corona dagboek uit 2020 van ons gezin. Dat was eigenlijk nog een brief over het verleden. Vandaag, op de dag dat de lente begint, -het seizoen wat bij uitstek op de toekomst is gericht -, stuur ik je met plezier een fictieve brief in het jaar 2028, over precies zeven jaar. Ik hoop dat je het leuk vindt om te lezen en dat het je inspireert jouw ideeën over de toekomst op te schrijven.
Ik hoop dat alles goed met je gaat,
veel liefs,
Pieter
Zondag 21 maart, 2028
Lieve Irina,
Kan jij je voorstellen dat het inmiddels al ruim zeven jaar geleden is dat we zijn begonnen met elkaar te schrijven? Ik weet nog goed dat we in die corona-toestand zaten met mondkapjes en avondklok enzo en ook waren er demonstraties van mensen die het er niet mee eens waren en die dachten dat die hele pandemie een complot was. En jij zat toen nog met die twee huizen weet je nog? Wat lijkt dat allemaal lang geleden, vind je ook niet? Wij woonden toen nog niet zo lang in Manosque en hadden geen er idee van wat die droogte hier allemaal aan zou richten.
Het water is hier nog steeds een probleem, of eigenlijk het gebrek aan schoon drinkwater. Het is nu verboden om de wc door te spoelen met drinkwater, of je auto te wassen, je tuin te besproeien of je zwembad te vullen met schoon water. Het is de bedoeling dat je dit doet met regenwater wat je zelf moet opvangen of dat je zogenoemd 'grijs water', dat is afvalwater uit de landbouw, gebruikt voor dit soort zaken. In ons stadje valt het nu nog mee met het tekort omdat ze bij de laatste overstroming toch een reservoir hebben weten te vullen waar we nu nog even mee vooruit kunnen, maar in de rest van Zuid-Frankrijk begint het water alweer schaars te worden, net als in de zomer anderhalf jaar geleden, toen kwam er tussen 8 uur s morgens en 8 uur s avonds geen water uit de kraan. Vreselijk was dat. En op het land verdorde ook alles door het langdurige gebrek aan regen.
Gelukkig konden de drones ingezet worden om de mensen in de afgelopen stadjes en dorpen te bevoorraden, want zelfs helikopters konden er niet landen
De laatste regen is nu alweer bijna een jaar geleden, uit april vorig jaar met die haast Bijbelse overstromingen van de Rhône-rivier in Avignon en van de hele Durance-vallei. Het heeft nog maanden geduurd voordat de rotzooi een beetje opgeruimd was en de schade weer hersteld. Gelukkig konden de drones ingezet worden om de mensen in de afgelopen stadjes en dorpen te bevoorraden, want zelfs helikopters konden er niet landen. Maar goed, al die beelden zal je wel gezien hebben. Het weer is totaal van slag en het lijkt hier nu in Zuid-Frankrijk het meest op een woestijnklimaat. Toen de afgelopen zomer na de overstromingen alles weer open ging leek het hier wel één groot festival. Elke avond waren er overal concerten, filmvertoningen, spontane voorstellingen, de terrassen vol mensen, iedereen wilde vermaakt worden en bij elkaar zijn. Er was zoveel behoefte om samen te komen, dat verbaasde me echt. Ik begon al te geloven dat de meeste mensen liever binnen zouden blijven om met hun 6G hun virtual reality games te spelen en te chatten. Maar nee, iedereen kwam toch zijn of haar huis uit toen het water gezakt was.
Het deed me denken aan die eerste zomer na de pandemie, dat was ook zo'n uitbundige tijd met dansen op straat, festivals op elk pleintje en in elk plekje van iedere stad, iedereen kwam 's avonds naar buiten, ongeacht de leeftijd, het was alsof er naar al die maanden van isolatie en avondklok iets ingehaald moest worden, alsof we weer contact met elkaar moesten maken en voelen hoe het was om niet alleen thuis achter een schermpje te zitten! Wat ik ook zo mooi vond toen aan die zomer was alle kleding en accessoires die gemaakt waren van gerecycled materiaal, en de podia en decors die uit de lege kartonnen bezorgverpakkingen opgetrokken waren. De vindingrijkheid van die periode direct na de pandemie, toen iedereen wel zo'n beetje gevaccineerd was vond ik prachtig. Het deed me een beetje denken aan de Roaring Twenties van de vorige eeuw, toen was dat direct na de Eerste Wereldoorlog, of Le Grande Guerre zoals ze hier nog steeds zeggen.
De vindingrijkheid van die periode direct na de pandemie, toen iedereen wel zo'n beetje gevaccineerd was vond ik prachtig. Het deed me een beetje denken aan de Roaring Twenties van de vorige eeuw.
Als je dan nu ziet hoe mainstream alles alweer geworden is, ondanks de technische verbeteringen met die robots en AI en zo. Het is net alsof we alleen nog maar de keuze hebben tussen mainstream evenementen voor een groot publiek of de privé ervaring met zo'n virtual reality-helm op je hoofd. En ik vind het natuurlijk ook mooi wat daar allemaal mee kan, en het is ook leuk dat je die VR wereld met een paar mensen kan delen, maar het is toch iets anders dan werkelijk contact maken en in een werkelijke wereld zitten waar je niet alles zelf kan kiezen. Het is nu toch vooral een vlucht, zo'n Oculus helm, een vlucht net als het nemen van drugs of alcohol. Alsof daar in die virtuele werkelijkheid het paradijs ligt en onze werkelijkheid hier een soort hel is.
Maar is dat zo? Is onze werkelijkheid een hel geworden? We kunnen nog naar buiten toch? Er zingen nog vogels, er zwemmen nog vissen in zee, er zijn nog bijen en vlinders. Misschien niet meer zoveel als zeven jaar geleden, dat zeker niet, en hoe het over nog eens zeven zal zijn durf ik niet te zeggen, maar ze zijn er nog. En we kunnen de lucht nog inademen.
Nog steeds stap ik een paar keer per week op mijn fiets om een flink stuk te fietsen en dan zie ik groen aan de bomen, wat gras hier en daar tussen het zand en het stof, en vorige week bijvoorbeeld stak er nog een hele kudde schapen de straat over, compleet met herder en zo'n grote witte hond, een patou. Dat was zo'n mooi beeld. Ook zag ik op een bord voor een grote oude boerderij waar ik al jaren langs fiets staan dat daar vanaf nu een sprinkhanenteler in zit, in plaats van koeien. Sprinkhanen ja, die kunnen goed tegen deze hitte en droogte. En ze zijn best lekker eigenlijk vind ik, vooral geroerbakt met wat knoflook en chilipeper zijn ze smakelijk, en ik vind ook dat ik als vegetariër best af en toe een onsje sprinkhanen kan eten, of vind jij dat dat niet kan, uit principe?
Iedereen gelooft nu dat het mogelijk is om schone energie uit kernfusie te halen en van alle kanten wordt er extra geld en kennis ingepompt op het proces te versnellen.
Met het werk van mijn vrouw gaat het nu echt super goed. Sinds het eerste plasma zo'n succes was vorig jaar, is het hele ITER-project in een stroomversnelling gekomen. Iedereen gelooft nu dat het mogelijk is om schone energie uit kernfusie te halen en van alle kanten wordt er extra geld en kennis ingepompt op het proces te versnellen. En terecht vind ik. Hoe sneller de laatste problemen zijn opgelost, hoe sneller overal in de wereld dit soort reactoren kunnen worden gebouwd. De kennis is gratis voor alle vijfendertig deelnemende landen dus dit is een technologie die echt snel betekenisvol kan zijn, naast de andere vormen van schone energie. We hopen dat Shira nog meemaakt dat het eerste proefhuis van fusie-elektriciteit wordt voorzien voordat zij met pensioen gaat. Voor haar als communicator zou dat een triomf zijn. Ook de live-feed vanuit de controlekamer van de reactor is een groot succes, dagelijks loggen meer dan een miljoen mensen over heel de wereld in om het ontstaan van het plasma bij 150 miljoen graden te volgen.
Mijn oudste zoon belde me een paar dagen geleden dat hij weg moet uit Florida waar hij de afgelopen twee jaar zat voor zijn onderzoek naar de taal van dolfijnen en walvissen. Het marine research-center waar hij werkt is bij de laatste orkaan bijna helemaal onder water verdwenen en ze kunnen daar niet blijven. Voorlopig wordt de belangrijkste apparatuur op een oud vrachtschip gezet zodat ze in ieder geval door kunnen werken, maar hij moet zijn huis uit en hij moet letterlijk hoger gelegen land zoeken om te wonen. Voor nu heeft hij een plekje bij vrienden waar hij voorlopig terecht kan. Dat onderzoek naar de taal van dolfijnen en walvissen is werkelijk fascinerend. Wat wij hoorden als abstracte klanken die misschien een emotie of een commando betekenen, blijken in werkelijkheid maar een klein detail van een heel verfijnde taal te zijn die zich afspeelt in een frequentie die wij mensen helemaal niet kunnen horen.
Deze dolfijnentaal is miljoenen jaren ouder dan de onze en via deze taal krijgen de onderzoekers ook een indruk van de sociale verbanden tussen de dolfijnen
Ook komt het team waar onze zoon voor werkt erachter dat er een heel grammaticaal systeem in verwerkt zit en dat de dolfijnen ook beschikken over een verleden tijd en een toekomstige tijd en over de gebiedende wijs en over heel beleefd vragen stellen aan elkaar. Deze dolfijnentaal is miljoenen jaren ouder dan de onze en via deze taal krijgen de onderzoekers ook een indruk van de sociale verbanden tussen de dolfijnen. Ook voor het onderzoek naar taalverwerving bij baby-dolfijnen is dit een goudmijn, en dat is precies zijn onderzoeksgebied. Hij maakt zich wel zorgen hoeveel tijd hij nog heeft met de dolfijnen want met het opwarmen van de oceanen gaat ook hun aantal hard achteruit.
Onze oudste dochter is sinds ze terug is uit de kibboets in Israël met veel overtuiging begonnen aan haar Healing Meals project. Dit is een project wat ze heeft opgezet speciaal voor vrouwen die door wat voor reden dan ook geen inkomen hebben of geen plek hebben, die hun werk zijn kwijtgeraakt of hun huis of alles. Voor deze groep kookt zij elke avond een gezonde warme maaltijd die ze serveert in de zaal van voormalige Theater Kikker in Utrecht, wat na de coronacrisis eigenlijk nooit meer open is gegaan. Nu zit die zaal elke avond vol hongerige vrouwen.
Het eten wordt gemaakt van de producten die gedoneerd worden door bioboeren uit de regio en door biowinkels uit Utrecht en omstreken, eten wat nog wel goed is maar niet meer verkocht kan worden. Stella en haar team verzamelen de donaties met drones en maken er gezonde en voedzame maaltijden volgens de stelregel van Michael Pollan: "Eat real food, mostly plants, not too much".
Stella en haar team verzamelen de donaties met drones en maken er gezonde en voedzame maaltijden volgens de stelregel van Michael Pollan: "Eat real food, mostly plants, not too much".
Ze verdient er niet niet veel mee maar ze wordt financieel ondersteund door een Europese subsidie voor feministische organisaties, aangevuld met crowdfundings acties. Helaas is het nodig om beveiliging bij de locatie te hebben omdat er elke avonden tientallen vrouwen zijn die er niet meer in kunnen en er vaak ook groepen mannen naar binnen willen om te eten. De beveiliging wordt vaak geregeld door leden van de vrouwelijke kickboksschool Girl Power. Het kan behoorlijk grimmig worden, vertelde ze laatst.
Onze jongste is begonnen aan haar eerste baantje! Ze werkt nu als Internationaal Beleidsmedewerker in Ecuador in Zuid-Amerika, met als specialisatie wetenschappelijke- en innovatieve samenwerking. Ecuador is vooral interessant voor Nederland omdat daar veel kennis zit op het gebied van tropisch landbouw en ziektebestrijding, en omgekeerd kan Ecuador veel hebben aan het hoge niveau van de Nederlandse technologische infrastructuur, databeheer, artificial intelligence, digital security enzovoorts. Maar ze heeft ook gewoon zin om naar een ver en tropisch land te gaan.
Ik word dit jaar 65. Ik zou recht gehad hebben op een vorm van AOW, met aftrek van de jaren dat ik niet in Nederland heb gewoond. Maar vorig jaar is die leeftijd verhoogd naar 68, dus ik zal nog drie jaar moeten wachten tot 2031, dat is zo'n jaartal waar ik me nooit niks bij heb kunnen voorstellen. In de tussentijd blijf ik mijn theaterworkshops geven over emoties en echt menselijk contact. Binnen de veilige omgeving van het theaterlokaal en met de regels van spel en improvisatie, durven mensen toch wel hun emoties te onderzoeken en contact te maken met die Ander. Dat blijft een mooi proces om te begeleiden.
En jij Irina, hoe is het met jou? Ik ben zo benieuwd hoe het gaat met je en met de creatieve projecten waar je in de laatste brief over schreef.
Ik wens je alle goeds,
liefs,
Pieter
ps: Wij hebben nu ook eindelijk 6G hier, wat een vooruitgang zeg. Ik heb voor de gelegenheid ook de iPhone 20 gekocht, dat is wel geweldig hoor. De batterij gaat nooit meer leeg en het scherm kan niet kapot, zalig.
Hij kan gewoon communiceren met mijn elektrische auto, die overal zelf naartoe rijdt. Siri doet gewoon alles wat je vraagt en bewaart alles in de cloud en niks meer in de phone. En je kan er ook je Augmented Reality bril in real time mee aansturen, echt een genot is dat om daar 3d films in te kijken, en concerten en docu's. Hij kan alleen nog niet koken of schoonmaken dat is wel jammer. Daaag!
