Het gaat bijna nooit volgens plan

Caro Pieter,

Hèhè, daar ben ik weer. Dank voor je begrip. Denk je alles een beetje in de hand te hebben, doet zich de volgende uitdaging voor … het kost wel tijd en energie, maar ik hoop ook dit obstakel inmiddels getackeld te hebben.

Heerlijk als je zo internationaal kunt werken en leven als jullie gedaan hebben/doen en ook mooi dat jullie samen een goede balans hebben gevonden in gezin/huishouden/werk et cetera. Ik heb jaren geleden in een bedrijf in een project gezeten, waar een van de inkopers een vrouw was. Haar man was licht gehandicapt, ik weet niet precies wat, maar voor hem was het in ieder geval wat lastiger om kostwinner te zijn en voor haar was dat prima. Ook zij hebben diezelfde keuze gemaakt. Nu is dat een heel geaccepteerde manier van leven, maar jaren geleden keek men daar wat anders tegenaan.

Wow, jullie hadden zo mee kunnen doen met het programma ‘Ik vertrek’, ken je dat?

Interessant en vrij beroep is het ontwerpen, heb je ook jullie huis ontworpen? Lesgeven en ontwerpen kun je in principe overal lijkt mij of zie jij dat anders?

Wow, jullie hadden zo mee kunnen doen met het programma ‘Ik vertrek’, ken je dat? Vaak heeft dat een onduidelijke afsluiting, maar jullie zouden een gouden uitzending kunnen zijn, van hoe het ook kan.

Waarom hebben wij hier dan geen kernfusie als het zo schoon is en goede energie oplevert? Ik hoor er eigenlijk niet veel van op tv en zo. Weer een centenkwestie misschien?

Welke kant wil je jongste dochter op? Weet ze dat al? Of is het nu met corona lastig om te bepalen?

Wat een mooi scala aan achtergrond en werkervaring heb je. Gaat je oudste dochter weer terug naar Nederland? Hier beginnen ze het onderwijs wat te versoepelen, maar de universiteiten en dergelijke nog niet volgens mij. Lastig is dat voor jonge mensen, maar ik hoop door onder meer de vaccinaties dat alles snel weer wat leefbaarder wordt voor iedereen.

‘Ik voel me meer iemand die leert om een leven en een identiteit te hebben zonder te werken’. Wat een mooie omschrijving … wel om over na te denken, heel goed eigenlijk.

Ik heb zelf nogal wat creatieve hobby’s, dus ik haal mijn energie dan nu daar maar uit

Ik moet zeggen dat de coronamaatregelen het leven wel beperken, maar ik pas me erg snel aan situaties aan en ik moet zeggen dat ik het wel mee vind vallen. Ik leg me er maar bij neer en maak er het beste van. Ik heb zelf nogal wat creatieve hobby’s, dus ik haal mijn energie dan nu daar maar uit. Van beeldhouwen tot breien en van schrijven tot bakken en koken. Ik heb (inmiddels wel jaren geleden) ‘Creatieve handvaardigheid A en B’ behaald, zoiets als assistent bezigheidstherapeute. Ik kan in een instelling, ziekenhuis, buurthuis en dergelijke lesgeven in het werken met diverse materialen (hout, glas, leer, karton, klei, gips enzovoorts enzovoorts). Daarnaast heb ik jaren geleden een jaar aan de Kunstacademie gedaan, meer een algemeen jaar om de verschillende technieken te leren. Olieverf, waterverf, Oost-Indische inkt, potlood, houtskool et cetera. Verder heb ik wat cursussen gevolgd in beeldhouwen, tekenen, muurdecoratie in stof en andere materialen, mozaïek en ook in ‘punchen’ en paverpollen. Die technieken heb ik ook omgezet in kunstwerken, die nu verspreid door het huis staan. Mijn vader zat in het marmer (onder meer dat mooie Carrara). Het zit misschien een beetje in de genen.

Natuurlijk moet ik ook nog tijd en energie besteden aan het te verkopen van het huis, met het poetsen en stylen en dergelijke wat daar bij hoort, en aan het gekochte huis, waar nog een en ander aan moet gebeuren (wat natuurlijk weer eens niet volgens plan verloopt, althans bij mij niet). Wat ik wel mis, is de vrijheid om te reizen en naar een restaurant of zoiets te gaan. Ik was altijd erg veel op reis als ik de gelegenheid had, maar nu ben ik veel thuis. We gingen ook regelmatig uit eten, maar nu moeten we het zelf lekker maken. Vind ik overigens niet erg, al vind ik het ook wel fijn om … trovare la cena pronta … Soms moet ik ook nog tolken of vertalen, al staat dat op een laag pitje. Voor mij vliegen de dagen voorbij.

Ik heb nu inderdaad maar een verhuisbedrijf om een offerte gevraagd, dat is toch wel erg handig. Inpakken doen we zelf denk ik en dan inderdaad de juiste kamer op de doos zetten!! Anders wordt het wel heel erg spoorzoekertje!

Welk vaccin hebben jullie in Frankrijk? Aangezien mijn dochter in de verpleging zit, heeft zij één spuit van Pfizer gehad, morgen krijgt ze de tweede. Zij had alleen een wat stijve bovenarm, maar dat was snel over. Haar collega’s hebben bijna allemaal AstraZenica gehad, die zijn allemaal ziek thuis. Er zijn nog maar een paar verpleegkundigen aan het werk. Dit is echt dramatisch. Ik heb nog geen oproep gehad, afwachten maar.

Deze periode is zeker een kans om weer terug te gaan naar je ‘roots’, waar we op onszelf (en onze naasten) zijn aangewezen.

Mee eens dat we geen solitaire soort zijn, maar velen gedragen zich erg individualistisch, hier in Nederland toch. Deze periode is zeker een kans om weer terug te gaan naar je ‘roots’, waar we op onszelf (en onze naasten) zijn aangewezen. Helaas neemt niet iedereen de kans waar.

Heel goed om over jezelf te schrijven, je hebt veel interessants te melden, erg leuk om te lezen.

Ja, inderdaad heen en weer. Het is wel vermoeiend, maar daar komt op een gegeven moment natuurlijk wel een einde aan. Ik hoop dan ook echt het ene huis inmiddels snel te verkopen, dat scheelt al heel veel stress. Wat bij mij eigenlijk vaak speelt, is dat het bijna nooit volgens plan gaat. Ik kan eigenlijk heel goed organiseren en regelen, dat vind ik ook leuk, maar ik moet regelmatig een en ander omgooien of uitstellen. Meestal ligt het niet aan mij maar aan zaken waar je geen invloed op hebt. Bijvoorbeeld het weer, anderen, onverwacht veranderende regelgeving et cetera.

Zo ook met reizen. Ik had bijvoorbeeld bij het bedrijf waar ik werkte collega’s, die ook moesten reizen, net als ik. Dan vroeg ik hoe de reis was gegaan en 'goed' was het antwoord. Is alles volgens plan gegaan? 'Ja'. Dat begreep ik nooit. Ik had altijd wel wat als ik moest reizen. Dat maakt het van de andere kant ook wel leuk volgens vrienden, zeker diegenen die een en ander meemaken als ze met mij meereizen, never a dull moment 😊.

Mijn dochter heeft een beetje hetzelfde euvel. Ze wilde onlangs de gang laten stuken en schilderen. Er was een prijs voor afgegeven. Begint die man aan het stucwerk, valt aan de andere kant van de muur het stucwerk naar beneden … en zo is het altijd wat, maar we laten ons er niet onder krijgen.

Het kost mij nog steeds soms moeite om zelfs maar op te staan, maar ik schop me dan maar even onder mijn kont

Je kind verliezen is iets dat alleen een ouder die hetzelfde is overkomen kan begrijpen. Dat is inderdaad niet te vergelijken met het verlies van je ouders. Die ben ik ook verloren, maar dat gevoel, hoeveel emotie er ook bij komt kijken is anders, meer in de hand te houden (bij gebrek aan betere omschrijving). Dat verlies van mijn dochter is nooit meer goed gekomen en komt ook niet meer goed. Het kost mij nog steeds soms moeite om zelfs maar op te staan, maar ik schop me dan maar even onder mijn kont en houd mezelf voor dat ik nog een dochter heb die het ook verdient om aandacht te krijgen. Ik kan er soms heel goed over praten en soms helemaal niet, heel vreemd. Ik kan ook niet altijd duiden waar dat aan ligt. Ook de omstandigheden van het ongeval en dergelijke hebben er erg ingehakt. De bestuurder van de auto heeft twee jaar cel gekregen, maar hij is gevlucht en heeft nog geen dag gezeten.

Het weer … tja …. HET meest besproken onderwerp van Nederland. Weet je toevallig wat het meest besproken onderwerp in Italië is? Niet opzoeken … raden!!

Ik heb vorig weekend alle boodschappen voor de hele week gedaan en ik ben de hele week thuis geweest (en even in de tuin). Ik heb het niet geriskeerd om weg te gaan. Veel sneeuw en ijzel. Vele kinderen, jongelui en ouderen hebben zich kostelijk vermaakt, schaatsen uit het vet et cetera. In mijn tuin staat een boom die in een aantal takken die naar beneden hingen de sneeuw verzameld had, het leek net of hij sneeuwballen ging gooien. De ballen hingen in de boom, erg grappig. Sinds maandag echter schiet de temperatuur weer omhoog en we zitten nu weer in de dubbele cijfers, richting 18 graden komend weekend, het moet niet gekker worden! Maar wel lekker. Hoe is dat bij jullie? Hebben jullie lekker weer?

Komen jullie eigenlijk nog wel eens naar Nederland of gaan jullie naar Amerika (als het weer kan), waar komt je vrouw vandaan?

Het is weer een lange brief geworden. Ik zie ernaar uit je volgende weer te ontvangen.

Cari saluti,

Irina

Wees in de wereld en ben niet van de wereld

Lieve Nicole,

Toeval bestaat niet, wanneer wij oplettend zijn komen er pareltjes op ons pad. Emotionele gebeurtenissen zoals ziekte en dood geven ruimte voor vernieuwing in ons denken. Omdat ik al zoveel jaren mediteer en poog mindful te leven, heb ik nu kans dit goed te toetsen. Dat helpt, want mijn werkgever gedraagt zich als een klootzak zonder empathie en dat heb ik maar te slikken. Ik kom niet meer aan het werk. Ik behoor tot de mensen die nog ernstige klachten houden. Mijn werkgever doet ook niets om behulpzaam te zijn. Soms ben ik even boos, zijn ze belazerd daar? Ik mocht wel op de covid unit mij te pletter werken zonder goede bescherming, vele mensen slecht dood zien gaan. Daar krijgen zij extra geld voor van Hugo, maar mij laat je barsten? Afijn dat lucht dan even op. Ik zie het als een tijd van bezinning, tot rust komen. Nu mijn kinderen de deur uit zijn, heb ik het huis weer opgeëist voor MOI!

Dus nu kom ik er pas toe om de bak ellende op te ruimen.

De toetsing van je leven kun je alleen maken als er iets verschuift. Een berg emoties die onverwerkt is, komt pas boven drijven als er niets meer is om je af te leiden. Dus nu kom ik er pas toe om de bak ellende op te ruimen. Ik zeg ook gewoon: “ laat mij maar met rust, ik ben geen visje in een kom waar je af en toe bij komt kijken, dus blijf dan maar weg”. Dat scheelt veel mensen hoor. Dan heb je nog de groep die bij het woord corona gewoon nooit meer komen, die zag ik op een foto op Facebook gezellig op een bootje terwijl ik in mijn uppie zit. Tijd dus voor nieuwe mensen, die het begrijpen. Ja, je zou kunnen zeggen dat ik ook een soort van PTSS heb, maar waarom een label? Kunnen we niet weer het gewoon normaal vinden om emoties te hebben? Erkennen dat mensen zien stikken abnormaal is? Ik heb een online therapie gevolgd en de dame die de begeleiding deed vanuit Amerika (zo 2021) vond mij zeer veerkrachtig. Ik dacht zo: “ dat pakt niemand mij meer af”.

Denkend aan mogelijkheden, kan het UWV mij straks in juni (dat eerste jaar is al bijna voorbij) een omscholing laten doen op kosten van die klootzak van een werkgever die lekker de subsidie gelden aan het tellen is achter zijn thuis-werk-plek op een ergonomische stoel? Onderwijs lijkt mij wel wat, die hebben plekken zat? Of wacht, 55 is te oud? Want mijn werkgever zegt dat zij aan het verjongen zijn.

Het is maar net hoe je de wereld wilt zien

Toeslaguitslag heb ik, Nicole. Als alleenstaande moeder betaal ik steeds maar terug, het klopt niet maar je begint er niets tegen. Ik roep al jaren "mag het in termijnen"? Ik mocht goddank mijn auto houden, omdat ik mijn autistische zoon regelmatig van zijn toenmalige speciale school moest ophalen bij flip-momentjes. Ik betaal nu nog, dus nee laat die toeslag maar zitten, er komt snel een nieuwe wet en dan kijk ik wel. Helaas zal ik mijn auto van de zomer op moeten geven, als mijn inkomen inklapt, maar dan voldoe ik wel aan de klimaateisen dus ook dat is weer een positief aha-momentje. Het is maar net hoe je de wereld wilt zien. Wees in de wereld en ben niet van de wereld, zo kunnen we flexibel meebewegen met de golf van het bestaan.

Voor Schrijven naar de Toekomst heb ik weer een Facebookaccount aangemaakt en mij aangemeld bij de gesloten groep. Wees welkom bij mij ook daar,

Just Anne uit Baarn

Geruststellend, en beangstigend tegelijk

Beste Ignas,

Terwijl ik dit schrijf, trekt er een bonte stoet van schuifelaars, langlaufers en sleeënde kinderen door mijn straat. Voor heel even lijkt de kleur rood niet synoniem aan beperking, maar de vrijbrief, om de straat op te gaan.

Ik zocht net op hoe vaak er nu feitelijk sneeuw ligt in Nederland. Weerplaza had het antwoord:

"In Nederland ligt elk winterseizoen op ongeveer 29 dagen ergens in ons land een aaneengesloten sneeuw dek van ten minste één centimeter dik. Op meer dagen wordt wel sneeuwval waargenomen, maar het blijft niet altijd liggen"

En toch ligt alles van openbaar vervoer tot taxi's en van PostNL tot supermarktbezorging plat.

Grappig wel, hoe alle zelfbenoemde futurologen en toekomstguru's 'disruptie' in tech zoeken, terwijl 5-10 centimeter neerslag of een zieke vleermuis volstaat. Geruststellend, en beangstigend tegelijk.

Aanhakend op dat laatste: je hebt me niet bang gemaakt, door over persoonlijke dingen te schrijven. Voor mij schuilt daarin de schoonheid van dit project. Het geeft diepte, en kleur, aan de eendimensionale werke- lijkheid van een vel papier. Het stelt mij in staat om in je hoofd te kijken, en je te zien, zonder dat ik beeld of geluid heb.

Los van of 'normaal' nog bestaat, geef ik me inderdaad niet snel bloot, tenzij in gezelschap van goede vrienden. Daarbuiten filter ik, en laat ik minder zien.

Misschien ook omdat mijn alledag realiteit er één is van zakelijkheid, waarin er geen plek is voor emoties, of pantyloze-blote-benen. Maar meer nog is het de angst om te kort te schieten, denk ik. Terwijl een anders kwetsbaarheden die ik vaak in één oogopslag zie mij juist vaak mild stemmen.

Dat bracht mij ook tot het aansnijden van het potentieel openbare karakter in mijn vorige brief, en hoe we daarmee omgaan. Hoewel ik geen vreemde voor Google ben, deel ik online weinig tot niets dat voorbij het oppervlakkige gaat. Er is welgeteld één uitzondering, maar dat deed ik niet zonder het eerst te checken met een handjevol mensen. Toevallig was er deze week iemand die daaraan refereerde (toeval bestaat niet?), terwijl het inmiddels bijna vier jaar geleden is.

Ik moest dan ook even nadenken over mijn reactie op de publicatie van het stukje. Enerzijds is het anoniem, en maakt het geen inbreuk. Maar anderzijds ontnam je me daardoor een klein stukje vrijheid, en wel de vrijheid om te kunnen kiezen wat ik wel of niet zou willen publiceren.

Ik geloof dat ik dat stukje nodig heb, om vrij te kunnen schrijven.

Want anders houd ik niet alleen rekening met jouw lens, maar met die van de buitenwereld. Wat in het licht mag, en wat in de (half)schaduw, is wat mij betreft aan ons beiden, op een later moment. Ik realiseer me dat jij daar misschien andere behoeften hebt, omdat je doorgaans schrijft voor een groter podium dan dit eenmanspubliek. Precies dat laatste vergroot mijn angst overigens. Maar ook de noodzaak om voorbij te gaan aan oppervlakkigheden.

Hoe dan ook hoop ik dat je het voorgaande niet ziet als een hinderlijke beperking. Het is een compliment, in zekere zin. Want zonder je te kennen heb ik je deels toegang gegeven tot een donkere kamer, welke toegang 'normaal' is voorbehouden aan een klein groepje vrienden.

Liefs,

Nicolette