Hey Memein,

Wat ben je sip! Ik had het een paar weken geleden ook. Nergens zin in, alles viel me zwaar. Het voelde als een neergaande spiraal, ik zakte steeds dieper. Ik zocht naar een steuntje, iets waar ik me tegen af kon zetten om de weg naar boven weer te vinden. En dat is gelukt. Gewoon door dat zo uit te spreken. Even de dip er te laten zijn. Dan valt die zwaarte al voor de helft weg. En is de weg omhoog makkelijker te vinden.

Ik ben net terug van mijn boosterprik (yes!) en zit klaar om de werkdag te beginnen. Maar schrijf dan nu toch liever eerst even iets terug aan jou.

Dit weekend was een beetje een rollercoaster. Oud en Nieuw is altijd nogal een rare tweedaagse. Er komen zoveel verwachtingen bij kijken. Nu heb ik daar al jaren geleden een eind aan gemaakt (ik heb er in mijn single-jaren vaak voor gekozen om de avond in mijn eentje door te brengen, vaak veel fijner dan zo'n obligaat feestje met mensen die je lang niet allemaal tot je inner circle rekent), maar mijn vriend had er duidelijk wel last van. We zouden met de buren op straat een biertje drinken. Een vuurkorfje, een paar sterretjes met de kindjes, niks bijzonders. Maar ik merkte aan hem dat hij niet lekker in zijn vel zat, wat natuurlijk lichtelijk op mij werd afgereageerd. Niet het leukste begin van het nieuwe jaar. Maar dat dat de toon van het hele jaar zou bepalen, ook dat bijgeloof heb ik overboord gegooid. Hoppa! Het leven is te kort om over kleine muizenissen te vallen.

Zaterdag gingen we 's middags even bij vrienden langs om hen gelukkig nieuwjaar te wensen. Toen we terugkwamen was de poes nog niet thuis. En ook toen het etenstijd was, was hij er nog niet... Toen begon het lange wachten, rondjes lopen door de buurt, fluiten, roepen, met zijn brokjes rammelen... en hij kwam maar niet. Nou ik kan je zeggen, de stress zat er goed in. Mensen met kinderen vinden het onbegrijpelijk dat je een huisdier zou vergelijken met het hebben van een kind, maar het is echt zo. De kat is ons kindje en dat kindje was vermist. Een knoop in mijn maag, oorverdovende stilte in huis, geen woord meer kunnen uitbrengen en geen gedachte meer hebben, niets anders dan de hoop dat de kat zich weer meldt, afgewisseld met doemscenario's van aangereden, lijkje in de goot, of gekidnapt door de boze buurman.

Uiteindelijk meldde meneer zich om elf uur 's avonds. Grote ogen. Waarschijnlijk heel erg geschrokken van een verlate vuurpijl ofzo. De opluchting! Heb jij zoiets wel eens meegemaakt? Vast wel, met je kinderen of huisdieren. Heb je eigenlijk huisdieren?

Hou je eigenlijk van kunst en cultuur? Lekker breed spectrum, maar toch, heb je daar iets mee? Want zo ja, dan raad ik je aan om op NPO Start terug te kijken naar Wende's caleidoscoop. Ik had goede recensies gelezen in de krant en keek het terug tijdens het schilderen, maar zelfs zonder echt te kijken werd ik tot drie keer toe tot tranen geroerd. Dit was KUNST!!! En dit is dus wat kunst met je doet. Het brengt je tot leven en in vervoering. Het laat je voelen wat het betekent om Mensch te zijn, en herinnert je eraan wat belangrijk in het leven is en wat niet.

Misschien was ik er zo door geraakt omdat ik de afgelopen coronaperiode een kunsttekort heb opgelopen. Ik ben tussendoor nog wel eens naar een museum geweest, heb mijn best gedaan om hier en daar een voorstelling via een livestream bij te wonen, maar het was te weinig. Dus als je dan een brokje krijgt toegeworpen, dan is het extra smullen. Misschien dat dat je afzetpunt gaat zijn om je over je dipje heen te helpen?

Groetjes,

Sanne