Wat is nou een echte moeder-moeder?

Lieve Roos,

Wat schrijf je leuk!! Vlot, grappig, met zelfinzicht en zelfspot, alsof je makkelijk vanuit je hoofd, naar je hart, naar de woorden op papier komt. 

Je schetst vanuit een ogenschijnlijk losse pols een beeld van jezelf, je moederschap, je gezin, je werk en langzaam ontvouwt zich er in mijn hoofd een beeld van jou. Ik voel herkenning en het maakt me nieuwsgierig. Ik heb je heel bewust nog niet gegoogled. Leuk om straks te kijken welk gezicht er bij dit leven hoort. Net zoals bij het lezen van een goed boek maak ik een beeld van jou en kan ik mijn fantasie de vrije loop laten. 

En ik ben natuurlijk rete-benieuwd naar je relatie met de kerk. Hahaha. Ik ervaar een zeker ongemak bij jou en daar ga ik altijd op aan. Dat is een ding van mij. Daar waar het spannend wordt of ongemakkelijk, dan wil ik weten hoe het zit, beetje blootleggen, beetje peuren. Ik wil dan weten waar dat vandaan komt? Niet eens perse het geloof, maar het ongemak daarbij. Wat is dat ongemak?

Ik als stedeling, een geboren en getogen Amsterdammer, weet zo ongelofelijk weinig over het geloof

Misschien door wat je schrijft over dat je zelf geneigd bent om die keuze te gaan uitleggen of verdedigen. Daar zou ik uit op kunnen maken dat de mensen om jou heen dat geen vanzelfsprekende keuze vinden. Eerlijkheidshalve moet ik meteen maar bekennen, dat ik dat ook niet zo vanzelfsprekend vind en er ook gelijk een beeld bij krijg. Suf is dat. Zoals we geprogrammeerd zijn meteen in hokjes te denken of dat je meteen een aantal aannames hebt.

In mijn vriendenkring heb ik geen mensen om mij heen die naar de kerk gaan. Ik als stedeling, een geboren en getogen Amsterdammer, weet zo ongelofelijk weinig over het geloof. Het is bijna schandalig, zo weinig ik weet. Mijn vader was geloof ik katholiek (en dat weet ik niet eens zeker) maar die heeft daarvan niets overgedragen.

Het enige waar ik het tegenkom is in mijn werk en bij mijn kinderen op de openbare basisschool in Amsterdam Oost, met veel kinderen met een Turkse en Marokkaanse achtergrond en bij hen speelt Allah als vanzelfsprekend een rol in hun leven en in die van hun ouders. Ik heb wel een lading vriendinnen die al mediterend, chantend en yoga’end door het leven gaan, dus het is er wel natuurlijk. Geloof kent vele vormen.

Ik ben benieuwd wat het je brengt? Of het überhaupt een keuze is geweest? Ik zelf geloof niet echt, al geloof ik ook niet niets. Ik ben natuurlijk net zoals ieder ander op zoek naar betekenis en zingeving. Ik weet alleen zo weinig van God. Ik ben denk ik ook een hele pragmatische 'ietsist' en geloof wel dat er iets is. Iets groters, iets ongrijpbaars, iets spiritueels, iets om je aan vast te houden als het leven je omver blaast. 

Mijn lijf en brein waren op hol geslagen en ik voelde me vreselijk schuldig, dat ik niet gewoon kon genieten, maar alleen maar zorgen had

Ik ben ooit begonnen met mindfulness en meditatie toen ik in psychisch zwaar weer verkeerde. Net na de geboorte van mijn eerste dochter. De spanning van het zo graag goed willen doen, die verrekte hormonen, een zekere aanleg voor zorg en spanning, een paar lekkere jeugdtrauma's natuurlijk, een flinke dosis onzekerheid en dat in combinatie met het prille moederschap en extreme slapeloosheid, maakte dat ik een constante gejaagdheid en paniek ervaarde. Mijn lijf en brein waren op hol geslagen en ik voelde me vreselijk schuldig, dat ik niet gewoon kon genieten, maar alleen maar zorgen had.

Het feit dat ik erop zat... Dat opvoeden mijn werk is, met genoeg kennis over hechting en responsief ouderschap. Dat maakte dat ik zo ongelofelijk bang was om het niet goed te doen. Ik was de eerste weken enorm naar de klote en dacht, wat als ik hem beschadig? Onherstelbaar beschadig? Kan ik hem wel geven wat hij nodig heeft om op te groeien tot een gezond, evenwichtig, veilig gehecht kind, dat met vertrouwen in het leven staat?

De drie minuten ademruimte, de mantra's, het stilzitten op een matje en de oefeningen in zorgzame aandacht voor mezelf maakte dat ik weer vertrouwen kreeg in mezelf. In mijn kern, in de toekomst, in het moederschap en in de imperfecties die bij het leven horen. Ook leerde ik toen voor het eerst echt dat ik veel meer kan dragen dan ik aanvankelijk dacht aan te kunnen. Dat ik dat zelf kon (met hulp van mijn omgeving uiteraard) maar vooral ook zelf. Door met aandacht bij mezelf en de ander te blijven, in het hier en nu. Door te leren geloven dat dingen die moeilijk zijn ook weer voorbij gaan. Door te hopen, te leren, te ademen, te vertrouwen dat het is zoals het zijn moet. Nu ik dit schrijf denk ik, tja dat is natuurlijk geloven. Dat het groter is, dat het een bedoeling heeft en dat je er doorheen komt.

Je schreef in je brief, ik ben niet zo’n moeder-moeder. Ook zo’n construct. Wat is nou een echte moeder-moeder? Een moeder is een moeder, op je eigen manier, vanuit wie jij bent, met of zonder knutselen en koken.

Dan ben je weer een curlingouder, dan weer te veel gericht op het resultaat. Het is nooit goed, nooit goed genoeg

De een is thuis met koekjes en thee, de ander werkt vijf dagen in de week. We leven in een wereld waarin we veel vinden. Vooral die moeders van ons, met hun diepgewortelde ideeën over hoe het hoort. We nemen elkaar lekker de maat, kijken met scheve ogen naar elkaar. Waar is de onderlinge solidariteit? Ik word ook zo vreselijk moe van al die opvoedartikelen. Dan ben je weer een curlingouder, dan weer te veel gericht op het resultaat. Het is nooit goed. Nooit goed genoeg.

Ik vond het vooral de eerste jaren erg, al die oordelen, maar toen was ik er denk ik ook nog heel gevoelig voor. Nu ze op school zitten en ik meer tijd heb, meer werk, meer vrije tijd, meer mijn eigen dromen najaag, meer plezier heb buiten het gezin, meer uitga, en meer sjans, voel ik mij een betere moeder, dan toen ik er met mijn snufferd bovenop zat.

Toen wilde ik uit alle macht pijn, tegenslag en hartzeer voorkomen, met een hyperfocus op het goed willen doen. Gelukkig was dat bij mijn tweede dochter niet meer haalbaar en moest ik leren loslaten en accepteren dat falen onderdeel van het leven is en dat een zesje goed genoeg is. Vaak ben ik lief, geduldig, warm en soms (en soms vaak) kortaf, geprikkeld en ongeduldig en pak ik ze als ze niet goed luisteren, net ietsje te hard vast (heel soms, niet vaak)…  Zoals aan het begin van de lockdown.

Ik moest ook enorm lachen om je rugzakjesverhaal. Dat was toch gewoon een poging om aan je kind te laten zien dat er ook veel leed is in de wereld en dat ze zich gelukkig mogen prijzen met hoe bevoorrecht zij als kinderen zijn?

Je schrijft dat je bereid bent om kritisch naar je leven te kijken? Heb je bepaalde voornemens om dingen anders aan te pakken of te bezien? Heb je plannen om het roer om te gooien?

Als ik kijk naar hoe het nu gaat met mij, ons gezin, mijn relatie met mijn man, de mensen om mij heen dan denk ik, het zit wel redelijk snor. Al zouden we wel meer met elkaar mogen praten. Vrees dat we elkaar wel een beetje voor lief nemen en weinig echt oog hebben voor elkaar.

Ik heb behoefte om uit te vliegen, het leven te absorberen, mezelf te ontplooien, te dansen op de vulkaan

Ik had in alle coronawaanzin, het 24-7 samenzijn, ook niet echt de behoefte om met hem in dat stuk te gaan zitten. Ik heb wel een bepaalde afstand nodig merk ik. Ik heb daar sowieso de afgelopen twee jaar behoefte aan gehad, om die andere kant van mezelf weer wat meer te ontdekken, niet alleen maar de focus op het nest.

En echt hoor, ik ben ook geen moeder-moeder, maar ik vind dat moederschap zo bepalend in wat je bent, vooral die eerste jaren van slaaptekort, driftbuien van peuters en strijd aan de eettafel. Ik heb behoefte om uit te vliegen, het leven te absorberen, mezelf te ontplooien, te dansen op de vulkaan en dat gaat soms ook een beetje te veel over het ik. Tikkeltje egocentrisch is het wel en dat vindt mijn man ook.

Hij is introverter dan ik, niet zo proactief en dat kan ik in deze tijd goed voelen. Dat we zo wezenlijk anders zijn. Hij conformeert zich makkelijk en ik heb altijd iets meer ruimte en tijd voor mezelf nodig. Ik wou dat hij dat zichzelf wat meer zou gunnen. Want ik weet dat het hem goed doet.

We zijn nu dertien jaar samen, we zouden dit 28 april vieren en uiteten gaan en dat ging natuurlijk niet door vanwege de maatregelen. Ergens had ik gehoopt… - dat ik het nog hoop en stiekem verwacht is mij ook een raadsel, want ik zou beter moeten weten hahaha - dat hij thuis zou zitten met bloemen, bubbels en hapjes. Hij had er weinig aandacht aan besteed, het huis was een puinhoop. Je had mijn gezicht moeten zien. Is goed gekomen hoor!

Dan denk ik, al die verwachtingen… al die oordelen die we van en over het leven hebben, van onszelf, de liefde, het gezin, het ouderschap, de kinderen, het werk, het geloof, de vriendschappen.

Het leven gaat om bijstellen, iemand zien voor wie hij of zij werkelijk is en daar aandacht voor hebben. Niet je idealen, wensen, verlangens bij een ander leggen, maar vooral kijken naar het stuk waar je zelf invloed op hebt.

Dat is iets waar ik wel wat meer naar zou willen kijken en ook wel samen met jou.

SJEZUS wat een relaas weer. Ik ben nogal lang van stof…

Heel veel liefs,

Sasha