De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

Briefwisseling met een onbekende

Beste Geertje,

Toch wel gek om te schrijven aan iemand die je niet kent, en tegelijkertijd maakt het dat ook wel weer makkelijker. Ik vind het een heel bijzonder project, en hoop dat wij een leuke briefwisseling zullen hebben. Zo op het eerste gezicht zie ik wel een houding in het leven die overeenkomt. Ik geniet ook van het leven, maar mis nu, na al die tijd ook wel heel erg die leuke dingen zoals: theater, restaurant, terras enz. En vooral mis ik het knuffelen met de kinderen en andere familie. De jongens zijn voorzichtig, maar niet zo heel erg met hun vaste vrienden, en willen mij niet besmetten.

Ik lees in jouw brief niets over een partner, dus waarschijnlijk ben je ook alleen. Ik vind dat nu echt wel lastig soms en dan kan ik wel een rotdag hebben. Gelukkig heb jij je kinderen nog thuis. Ik heb twee katten, en ik ben echt heel blij met ze!

...waarschijnlijk ben jij ook alleen

Bijna een jaar geleden hadden we onze eerste lockdown. Naast alle onrust om een onbekend virus en de dieptrieste situatie in onder andere Italië, vond ik het in het begin voor mezelf ook wel iets hebben. Een mooi moment om al die klusjes te doen die al heel lang wachtten om gedaan te worden. En om eens echt bij mezelf stil te staan: er is best veel gebeurd de laatste tien jaar. Er natuurlijk vanuit gaande dat die lockdown maar een paar maanden zou duren...

Zo had ik de jongens beloofd om voor hun 21ste verjaardag een boek te maken met foto's en belangrijke documenten zoals zwemdiploma's, het schooladvies, tekeningen en ga zo maar door. Ik had al heel veel verzameld vóór Corona en dat zit in een mapje op mijn laptop. En eerlijk gezegd, daar zit het nu nog. Wel met nog meer foto's, dat dan weer wel. En de jongens zijn nu 24 en 27....

De zolder opruimen, kleren uitzoeken, zooi naar het grofvuil brengen, meer schilderen en nog veel meer. Nu eens echt regelmatig mediteren, maar een beetje hapsnap.

Veel dingen heb ik wel gedaan (vooral heel veel weggooien!), maar heel veel ook niet. Het is zeker niet zo dat ik lui ben, verre van, maar er waren vaak dingen die blijkbaar op dat moment belangrijker waren dan een fotoboek maken. En ik moest ook nog onder het mes; een flinke operatie maar alles is gelukkig goed gegaan.

Ik heb enorm genoten van de zomer en de tuin, daar heb ik veel in gewerkt, en lekker buiten gezeten met bezoek terwijl ik herstelde. Ik ben echt dankbaar voor mijn huis en tuin en de buurt waarin ik woon met fijne buren.

Ik ben echt dankbaar voor mijn huis en tuin (..) de sneeuwklokjes staan op ontploffen

En fijn dat we nu weer naar de lente gaan, de sneeuwklokjes staan op ontploffen.

Het ging natuurlijk allemaal anders, we hadden geen idee, het was geen kwestie van een paar maanden, dit virus blijkt veel erger te zijn dan we dachten en de wereld waarin we nu leven vind ik bizar. We zijn een jaar en vele doden verder.

Soms lijkt het alsof ik er aan gewend ben, en dan ineens weer realiseer ik me dat dit allemaal zo gek, naar en triest is voor veel mensen. En dat het geen film is, geen droom, maar de realiteit. Zelf heb ik geen Covid gehad, ik hoop dat dat voor jullie ook geldt, en als het wel zo is, dat het meeviel. Mijn lieve halfbroer van 91 (ja echt) heeft vijf dagen in het ziekenhuis gelegen en toen ging het wel weer beter. En al snel ging het weer héél veel beter, het blijft zo raadselachtig met deze ziekte. Hij is wel snel moe, en loopt niet zo goed meer, maar zegt “dat dat natuurlijk ook eventueel aan de leeftijd zou kunnen liggen”.

Nu mijd ik het onderwerp maar zo veel mogelijk

In de loop van de tijd zijn er natuurlijk ook steeds meer 'deskundigen' opgestaan, wat het soms moeilijk maakt om de juiste informatie te krijgen en ook om met vrienden of kennissen geen conflict te krijgen over hoe het nu allemaal moet als die heel anders denken. Een van mijn beste vriendinnen is zo iemand, ze vindt het vaccineren bijvoorbeeld levensgevaarlijk. Tja. Zij was in het begin ook voorzichtig, afstand houden, handen wassen, maar heeft het grotendeels naast zich neergelegd. Ze leeft wel veel makkelijker dan ik, dat is fijn voor haar :-). Nu mijd ik het onderwerp maar zo veel mogelijk. Wel verbazen we ons allebei er over dat je toch weinig hoort over de ontwikkeling van een goed medicijn. Nou ja, dat is weer een verhaal apart.

Ik weet niet of jij ook te maken hebt met Covid-patiënten in je werk, in ieder geval zal het in het ziekenhuis anders zijn dan voor die tijd. Vrienden van mij wonen een paar huizen verder, en hij werkt in periodes op de IC. Hij is heel blij met zijn eerst prik, en ik moet je zeggen dat ik er ook erg naar uitkijk.

Nu is het alweer 12 februari, er gebeurde ineens weer van alles, in ieder geval had ik niet de rust om mijn brief af te maken. Dat zal ik nu wel doen, en ik zal hem ook vandaag versturen. En daarna mijn dagelijkse wandeling maken in het zonnetje. Jij legt waarschijnlijk heel wat meters af in het ziekenhuis.

Vroeger maakte me het nooit zo uit wat voor weer het was, en zag ik ook nooit op tegen de winter, zoals veel voor mij toen oudere mensen wel deden. Mijn ex-man, waar ik gelukkig heel goed contact mee heb, vindt het altijd vreselijk. Ik vind de zomer fijner, maar de winter geen drama. Ik merk wel dat het zeker van invloed is of de zon schijnt of dat het een grijze dag is. Niet dat ik van een grijze dag meteen depri word, maar van de zon word ik wel blij!

Ouder worden is sowieso wel een bijzonder ding met alles wat erbij hoort. Afijn, een andere keer wellicht daarover.

En intussen lijkt het er op dat ik nu toch ineens redelijk snel gevaccineerd ga worden, als 63-jarige. We gaan het zien.

Ik ben benieuwd naar jouw brief.

Hartelijke groet,

Dorine

Hoi Roos, hoe gaat het met je?

Beste Roos, Lieve Roos, Hoi Roos,

Hoe begin je een brief aan iemand die je niet kent? ‘Beste Roos’ voelt nu al te formeel voor wat we samen gaan doen de komende tijd, en ‘Lieve Roos’ is misschien een beetje te amicaal voor ons eerste contact. Voor nu volsta ik dus maar even met een korte en krachtige groet.

Hoi!!!

Nu we de komende tijd als penvriendinnen aan elkaar gekoppeld zijn (ik krijg meteen een associatie met het meidenblaadje de Penny) kunnen we natuurlijk altijd nog overgaan tot ‘Lieve Roos’, want lieve en Roos klinken van nature als twee woorden die wel bij elkaar zouden moeten horen. Afijn.

Hoi Roos, hoe gaat het met je?

'Hé, gaat het goed?!' Durf dan nog maar eens nee te zeggen

Een vaak gestelde vraag: 'Hoi, hoe gaat het?' En: 'Hé, hoe is het?' De twee woorden ‘met’ en ‘jou’, oftewel: 'Hoe gaat het met jou?' Zijn in de laatste jaren al ergens in ons vocabulaire verloren gegaan. Het is een vraag en een groet ineen en niet eens echt een vraag, meer een semi-beleefde en ongeïnteresseerde dagelijkse omgangsvorm. Vaak ben ik net zoals vele anderen niet echt geïnteresseerd in het antwoord, of neem ik daar niet echt de tijd voor. De 'Hé hoe is het?' wordt meestal zo’n beetje achteloos in het luchtledige geroepen, met een daarbij passende ferme hoofdknik. Soms vragen we niet eens meer hoe het gaat en gaan we er gemakshalve maar even vanuit dat het wel goed gaat en zeggen we: 'Hé, gaat het goed?!'

Durf dan nog maar eens nee te zeggen.

Deze uit de hand gelopen groet heeft in deze coronatijd wat mij betreft zijn oude vorm weer een beetje teruggekregen. Ik ben namelijk nu meer dan ooit echt benieuwd naar wat het antwoord is. In de afgelopen weken heb ik de vraag vaker met aandacht gesteld en ik heb niet eerder zoveel eerlijk(er) antwoord gekregen.

Misschien vraag ik nu ook vaker aan de ander hoe het gaat, in de hoop iets van mijn eigen gevoelens in de ander weerspiegeld te zien. Ik krijg nu een enorm scala aan gevoelens en emoties voorgeschoteld, van moedeloos tot hoopvol, van angstig tot dankbaar, en van: 'Ik moet zoveel ballen in de lucht houden', tot: 'Ik ben blij dat ik in deze tijd ineens tijd heb voor wat echt belangrijk in het leven is.'

Het lijkt erop dat we in tijden van corona en in tijden van collectieve onzekerheid er met elkaar niet omheen kunnen om oog te hebben voor de gevoelens van de ander en uit te reiken naar elkaar. Dat zowel ik als die ander er niet omheen kan om iets van zichzelf te laten zien. Iets menselijks en iets van onvermogen. Dat we ons moedig voorwaarts door de weken voortploeteren, waarin we soms hoopvol zijn en soms gewoon een beetje sip zijn.

Roos, ik ben benieuwd hoe jij deze tijd ervaart? Ik heb begrepen dat we een aantal overeenkomsten hebben. We zijn ergens rond de 40, samenwonend en moeder van twee kids. Meer weet ik nog niet. Heb je net zoals ik gestruggeld met thuisonderwijs, je eigen werk, schema's, allerhande thuistips in coronatijden, jezelf en die ander? Hoe reageer jij in tijden van onvoorspelbaarheid? Wat zijn jouw eerste neigingen wanneer de dingen anders lopen dan verwacht en gehoopt? Ik ben nieuwsgierig.

Ik ging meteen in de regelmodus, in de hoe-is-het-met-iedereen modus, app/bel/uitreikmodus, grappige-filmpjes-rondstuur modus

Ikzelf kwam meteen terecht in de krochten van mijn eigen controledrift. Meteen na de bekendmaking van de intelligente lockdown (bestaat er zoiets als een domme lockdown, vraag ik me dan af, maar ja, dat terzijde) ging ik aan de slag met schema's en schoolplanningen, want stel je nu eens voor dat ik niet meteen het antwoord had op hoe we dit met elkaar moesten doen? Ik ging meteen in de regelmodus, in de hoe-is-het-met-iedereen modus, app/bel/uitreikmodus, grappige-filmpjes-rondstuur modus, zoomborrel modus, werkinitiatief modus, filmpjes-monteer modus (want tja, deze bijzondere thuisperiode moest dan ook voor later vastgelegd, wel-zo-leuk modus). Oftewel: we-gaan-dit-varkentje-wel-even-wassen modus en kijk-mij-dit-eens-fixen... Ik kan dit.

Deze in eerste instantie ogenschijnlijk proactieve modus hield ik denk ik twee weken vol om daarna overvallen te worden door een gevoel van algehele sipheid, gevoelens van beknelling en een gevoel van totale uitzichtloosheid. Snel geïrriteerd door alles en iedereen, lekker in de weerstand, omdat ik niet snapte hoe anderen zich al zen en mediterend (ogenschijnlijk denk ik dan) en zonder verzet meteen al in de overgavestand gingen. De dankbaarheidsemoji's op Insta maakte mij eerder woedend in plaats van dankbaar. Beetje gechargeerd natuurlijk, maar even voor het beeld. Laten we het erop houden dat ik in tijden van onzekerheid een beetje moeite heb met mezelf overgeven aan het onbekende. Accepteren en loslaten behoren in eerste instantie niet echt tot mijn kernkwaliteiten.

Week nummer drie en vier stonden dus vooral in het teken van verzet. Het niet willen, het eruit weg willen, het balen van de geringe maakbaarheid van het leven. Tegelijkertijd waren het ook de weken dat ik op zoek ging naar wat wel nog mogelijk was en er zodoende een paar nieuwe woorden bijkwamen in onze anderhalvemetermaatschappij. Social distance borrels bijvoorbeeld. Hier in onze buurt werd er wat afstand-social-gedistance-borreld. Met de buren (overwegend ouders met kinderen in dezelfde leeftijdscategorie) soms wat aan de vroege kant. Neem een woensdagmiddag om tien over drie en er werd al besloten een fles wijn (of twee, of drie) open te trekken. Om zo gezamenlijk de algehele malaise met humor en een roesje te doorstaan.

Het was magisch en prachtig om Amsterdam weer eens echt te zien

Ook ontdekte ik mijn mooie stad weer met haar lege straten. Elke week maakte ik met een andere vriendin een andere stadswandeling. Over de wallen, de grachten in de binnenstad en de mooie pleinen. Plekken waar je eigenlijk nooit meer uit vrije wil komt. Het was magisch en prachtig om Amsterdam weer eens echt te zien. Ontdaan van alle drukte en in al haar glorie.

En wandelen op afstand natuurlijk. Ik wil natuurlijk niet de indruk wekken dat ik me niet aan de regels gehouden heb 😉. Ik heb wel degelijk vrij snel al de grenzen opgezocht van wat mocht en in mijn interpretatie daarvan. Zo speelden de kinderen uit de buurt al snel buiten met elkaar. In die zin liet ik mij in mijn keuzes vooral voeden door nieuws waaruit bleek dat dit gewoon zou moeten kunnen. Zo ben ik dan ook wel weer.

De laatste weken hebben, zoals dat bij mij vaak gaat, in het teken gestaan van meer overgave aan hoe het is. Dat dit nou eenmaal is zoals het is. Eerst in verzet om daarna stapje voor stapje richting iets meer acceptatie te bewegen en in het besef dat ook ik maar een beperkte invloed op het leven heb. Dat ook ik kan voelen hoe relatief goed we het hebben met ons gezin, dat we - na enige opstartproblemen - het eigenlijk verdomd goed met elkaar hebben, in tegenstelling tot sommige gezinnen waarmee ik werk. Dat we in een land leven waarin mijn man met zijn eigen bedrijf zonder gedoe en snel een uitkering kan krijgen, zodat we het financieel nog redelijk redden en de hypotheek gewoon nog kunnen betalen. Dat ik blij ben met de buurt waarin we wonen, met ons huis en de vierkante meters, zodat ik mij voor werk kan terugtrekken op zolder en dat de mensen om mij heen nog gezond zijn. Ook niet onbelangrijk.

Tja, dus ook ik ben best een beetje dankbaar, haha. Niet de hele tijd natuurlijk. We moeten niet overdrijven... En dat een 21 dagen durende meditatie challenge met Oprah en Deepak daar een significante bijdrage aan levert, daar kan ook ik niet omheen. Dat weet ik natuurlijk ook wel. Het duurt gewoon altijd even.

Zonnige groeten,

Sasha

Niks is vanzelfsprekend

Hee Rayan,

In deze tijd van corona is er een hoop narigheid. Er is veel angst, verdriet, pijn en onrust. De media versterken dat. Van dat laatste ben ik mij bewust. Ik luister bewust het nieuws niet (maar krijg alles wel mee via andere kanalen), omdat angst een hele lage energie met zich meebrengt. Ik kies bewust voor liefde (hoge energie).

Het idee achter deze corona is, dat wij eens goed naar onszelf gaan kijken. Niks is vanzelfsprekend. Ons werk niet, maar gezondheid, luxe en vrijheid ook niet. In mijn beleving nog genoeg, maar voor veel mensen is de maat vol. Bewustwording, dankbaarheid en relativeren heeft voor veel rust gezorgd voor mij tijdens deze coronaperiode. Misschien handig voor jou om naar te kijken. Waar ben je dankbaar voor, wat kán je je allemaal, waar haal je energie uit?

Zo te horen heb je een prachtig, maar ook pittig beroep. Probeer de aandacht óók bij jezelf te houden. Zo zul je merken dat je minder in andermans problemen wordt meegezogen. Probeer je focus te leggen op de (kleine) positieve dingen. Schrijf ze anders elke dag eens op. Er zijn er genoeg.

Er wordt ons terecht een halt toegeroepen

Het tweede punt. De wereld werd stilgelegd. Voor een paar tientjes vliegen naar het buitenland. Onwerkelijk. En voor de aarde onmogelijk. Er wordt ons terecht een halt toegeroepen. Zodat de aarde weer een beetje lucht kan krijgen. Ja deze corona tijd is nodig. Hoe moeilijk dan ook. Voor ons bewustzijn.

Je vertelde in je vorige brief dat je een tumor hebt laten verwijderen. Wat intens heftig. Dit zal zowel lichamelijk als mentaal heel veel impact op je hebben gehad. Maar zo te lezen heb je dat al heel goed weten te verwerken. Ontzettend knap, fijn dat je stem weer terug is. Jammer dat je niet meer saxofoon kunt spelen.

En wát leuk zeg! Jouw hele familie die in Friesland woont! Lemmer is niet zo ver van ons. Zelf heb ik in september 2019 de '30 van Almere' hardgelopen. Berlijn gaat dit jaar niet door denk ik. '30 van Almere ' organiseerde in september de marathon omdat veel grote marathons in Nederland niet door konden gaan. Ik hoop dat ze dat dit jaar ook doen, als alternatief voor de marathon van Berlijn. Ik vond het machtig in Almere. Drie rondes van 10 km langs de Zeedijk, Almere ''Duin'', de nieuwbouwwijk en Almere strand. Heb onwijs genoten, flinke regen en storm. Gewoon doorgezet. Het geeft me energie. ❤️ Enne…. Wat is lomograferen? Daar vertelde je over in je eerste brief. Ik ben wel benieuwd eigenlijk, heb er nog nooit van gehoord. hihi😊. Je vertelde ook over je lp-collectie?! Welke muziek luister jij zoal? Ik hou van dance & trance. Armin van Buuren & Avicii. Helaas is die niet meer. Maar ik vind veel muziek wel leuk. Hangt ook van mijn stemming af. 😉

Nou dit is wel genoeg info, meer dan ik kwijt wilde haha. Voor mijn zelfgemaakte gedichten & teksten pagina kun je een kijkje nemen op mijn facebookpagina.

Tot de volgende brief!

Liefs,

Hester