Of ik van cultuur houd, vroeg je. Ik ga vandaag geen uitgebreide e-mail schrijven, maar ik maak wel even een beginnetje. Daarna mag ik van mezelf lekker vroeg naar bed. Na een bezoekje te hebben gebracht aan de pedicure vanmorgen en de fysio vanmiddag, gevolgd door een kletsnatte en koude wandeling met dochterlief, afgesloten met een bezoekje aan de apotheek om daarna met een gênante lading medicijnen (voor manlief en de helft ontbrak nog, zag ik thuis) naar huis te 'zwemmen', heb ik dat wel verdiend, vind ik.

Dus, je vraag over cultuur (je andere beantwoord ik een andere dag). Ik denk dat ik die wel met 'jazeker' kan beantwoorden. Van welke cultuur dan precies is moeilijker onder woorden te brengen. Ik vind lezen er trouwens ook onder vallen, maar dat laat ik nu even links liggen.

Er was een tijd dat ik elk jaar een stuk of zes voorstellingen boekte in het theater in Barendrecht of Rotterdam. Dat deed ik aan het begin van het seizoen, om er zeker van te zijn dat we ook inderdaad gingen. Dat schiet er anders in een gezin met opgroeiende kinderen nog weleens bij in, tijd voor elkaar buiten de deur. Op een gegeven moment is het er dan toch bij ingeschoten en dat had onder andere te maken met het aanbod. Tot die tijd hadden we van alles gezien en gehoord, muziek (van pop tot klassiek), toneelstukken (wat minder overigens), cabaret… Behalve de avondjes samen ging ik dan ook nog weleens naar een voorstelling met een vriendin. En ik ben al snel met Pieter naar klassieke concertjes voor kinderen gegaan, die op zondagmiddag gegeven werden in het theater in Barendrecht. Ik heb daar zelfs nog een poosje gewerkt, daar moet ik nu aan denken.

Ik mis het niet eens zo heel erg, naar het theater gaan, moet ik bekennen. Het lijkt wel of ik kieskeuriger ben geworden. Voorheen ging ik trouwens zo weinig mogelijk naar musicals. Dat vond (vind) ik zo’n rare vorm van toneel: zeg gewoon wat je te zeggen hebt, ik ga toch ook niet tegen m’n fysio zingen dat hij me pijn doet? Maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik zo tussen de bedrijven door toch wel een acceptabele heb gezien. Welke, daar zou ik over na moeten denken.
Genoeg, ik ga nog even onderuit in m'n stoel en dan...

Oké, de volgende dag dan. 6 januari om precies te zijn.
Over de dood ga ik het nu even niet hebben, tenminste, niet uitgebreid. Het doet me wel weer even aan m'n ouders denken. Die zijn net voor de millenniumovergang allebei gestorven. Beter gezegd: in 1999. Met name mijn moeder was heel bang voor de dood. Ze heeft heel lang in het ziekenhuis gelegen na de dood van mijn vader en toen ze op een gegeven moment in coma raakte, was ze heel rustig, als je begrijpt wat ik bedoel. De arts vertelde toen dat hij een manier wist om haar – misschien – even bij te brengen, zodat we afscheid van haar konden nemen. Alleen het idee al: 'Hé, mam, dag hoor!' Ik moest er niet aan denken! Mijn zussie en ik hebben het er niet eens met onze broers over gehad en meteen besloten dat dat niet aan de orde was. Stel je voor dat de paniek dan weer zou toeslaan! Ik realiseer me terwijl ik dit schrijf hoe erg ik haar (en m’n paps ook, maar toch anders) nog steeds mis en dat mijn sipje toch nog ernstig op de loer ligt! Dus ga ik nu over op boeken!

Ik weet niet meer precies wat voor titels jij noemde, ik kende ze niet in elk geval. Net als met theater vind ik heel veel genres fijn. Ik vond de boeken van Zafon bijvoorbeeld geweldig, al moet ik erbij zeggen dat ik dan bij deel 4 wel door moet bijten, dan heb ik mijn verzadigingspunt kennelijk al een poosje geleden bereikt. Fantasy vind ik ook tof en ik heb ook (even tussendoor: er loopt aan de overkant een meneer op z'n dakkapel en m'n maag maakt hele vervelende draaiende bewegingen nu) genoten van (en gehuild om) een heleboel young-adultboeken.

Ik lees, zoals ik al verteld heb volgens mij, Engelse boeken op mijn Kindle en daar tref ik soms hele deprimerende boeken aan (eigen schuld hoor, ik koop ze zelf). Zo ben ik nu bezig in The Rabbit Girls en dat had ik aangeschaft omdat het me deed denken aan The Last of the Moongirls en Tell It to the Bees, zulk soort titels, maar ik had me dus absoluut niet gerealiseerd dat de vrouwen in de concentratiekampen waarop geëxperimenteerd werd (in de Tweede Wereldoorlog) zo genoemd werden. Bovendien is de hoofdpersoon, die er onopzettelijk mee wordt geconfronteerd, zo vreselijk verknipt en getraumatiseerd. Kortom, een deprimerend en tegelijkertijd boeiend boek. Ik ben ongeveer op de helft en denk nu steeds: het zal toch nog wel goedkomen?

Ik moet er nog even bij vertellen, bij boeken en bij lezen, dat ik mezelf alleen 's avonds voor het slapengaan tijd gun om te lezen. Die calvinistische opvoeding speelt me in dat opzicht nog steeds parten. Stom hè! Dat je ergens helemaal niet achter kunt staan en er toch niet van los komt. Ledigheid enzo. Een e-mail aan Sanne schrijven valt daar blijkbaar niet onder, want daar voel ik me dus absoluut niet ongemakkelijk bij, maar als ik midden op de dag met een boek ga zitten…

Nou, inmiddels ben ik me te barsten geschrokken van de telefoon en moet ik ernstig plassen, dus ik laat het hier even bij. Laat ik eindigen met het volgende: hoe het is om je huisdier als je 'dierenkind' te beschouwen weet ik niet. Ik heb alleen mensenkinderen, al hebben we wel van alles aan huisdieren gehad. Ik heb echter voldoende inlevingsvermogen om me er iets bij voor te kunnen stellen! Bovendien: onze oudste zoon en zijn vrouw hebben geen kinderen, maar wel een kooikerhondje. Need I say more?

Lang leve corona, zou ik bijna zeggen, want onze e-mailwisseling zou er anders niet geweest zijn! Amen. 😉

Meinmein