Soms komt het leven veel te hard binnen

Dag Louis,

Dank je wel voor je mooie, warme, vrolijke en eerlijke brief. Het heeft even geduurd voordat ik de ruimte in mijn hoofd kon vinden om je terug te schrijven. Ik weet hoe leuk het is om een brief te krijgen, dus het spijt me dat het zo lang heeft geduurd. Het gevoel dat deze brieven ‘permanent’ zijn, zoals jij schrijft, speelt ook bij mij een rol in hoe en wanneer ik begin aan een antwoord. Ik herken de kwetsbaarheid van dat je woorden zo definitief lijken op papier, terwijl je voortdurend verandert door ervaringen en nieuwe inzichten. En soms komt het leven even veel te hard binnen en weet je niet waar je moet beginnen met je verhaal.

Lang werd ik gezien als volwassener dan mijn leeftijd

Grappig dat je schrijft dat mensen je alles behalve volwassen vinden klinken vanwege je hoge stem. Vaak helpt het niet als men je als ‘meisje’ blijft zien, totdat je ontdekt dat het ook in je voordeel kan werken. Heb je dat al ontdekt? Lang werd ik gezien als volwassener dan mijn leeftijd; ik was vrij vroeg wijs (wat wil je als jongste van vier kinderen en met vrij slimme ouders). Maar ik weet nog het exacte moment waarop dat veranderde: een paar dagen na mijn 25^e verjaardag zat ik met wat studievrienden te borrelen en vertelde dat ik net 25 was geworden. Met lichte verbazing keken ze me aan en zeiden dat ze me echt jonger hadden geschat. Hun blik verraadde dat het een compliment was. En ik was volledig in de war. Dit was het moment, de turning point! Ineens was het beter om jonger te lijken dan ouder. Sindsdien ben ik altijd jonger geschat dan ik werkelijk ben. Heeft weinig met mijn stem te maken – die is luid met een zachte g en met soms met ferme taal – maar vooral met mijn licht getinte, redelijk rimpelloze huid. Ik heb groenbruine, grote ogen, grote mond (letterlijk en figuurlijk) en een flinke bos donker golvend haar. Ik kreeg de Antilliaanse billen met smalle taille van mijn moeder en de lange stelten van mijn vader. Een wonderlijke combinatie, al zeg ik het zelf. 😉

Deze zomer zette ik definitief een punt achter een beginnende relatie

Je liefdeslessen zijn eigenlijk precies dezelfde als die mijn moeder geeft, die dit jaar vijftig jaar getrouwd is met mijn vader. Zie je wel dat je vroeg wijs bent? Deze zomer zette ik definitief een punt achter een beginnende relatie, met verdriet maar een opgelucht hart. Ik was echt verliefd op deze jongen en had de wereld met hem willen ontdekken. Hij ging twijfelen en zei een paar keer dat ie niet genoeg voelde voor een liefdesrelatie, terwijl hij wel dol op me is. Maar liefdesregel twee uit je brief gaat hier dan wel op: het werkt alleen als je allebei niet wil opgeven en niet als een van de twee met een half been erin staat. Dus moest ik hem laten gaan.

Deze zomer was om nog een andere reden best verdrietig. We kregen te horen dat mijn grote zus ongeneeslijk ziek is. Ze is begin 50, getrouwd en heeft twee tienerkinderen. Ze had al medische problemen, maar deze nieuwe diagnose is niet gerelateerd daaraan. Ik heb me lang gezegend gevoeld (op een niet religieuze manier), want tot nu toe bleef de dood van mijn geliefden me gespaard. Maar dit is ook zo’n bericht waarvan je weet dat 'ie ooit komt. En je bent er nooit op voorbereid. Je snapt nu wellicht waarom het even duurde voordat ik de ruimte vond om je terug te schrijven.

Het mooiste aan mijn werk is dat we in een paar dagen heel veel mensen bij elkaar brengen die zich onderdompelen in bijzondere en inspirerende verhalen

Ik heb nagedacht over hoe jij in je opleiding en werk, de verloskunde, helemaal aan het begin van het leven staat en hoe bijzonder dat moet zijn. Is dat het leukste/mooiste van je werk? Het mooiste aan mijn werk is dat we in een paar dagen heel veel mensen bij elkaar brengen die zich onderdompelen in bijzondere en inspirerende verhalen. Helemaal blij word ik als ik onze bezoekers van het festival helemaal geïnspireerd uit de zie zaal komen en nog lang met elkaar en de filmmakers en wetenschappers napraten. Maar voordat het zover is, ben ik vooral bezig met fondsen aanschrijven, begrotingen maken, mensen aannemen, meetings en brainstorms organiseren, bijzondere gasten uitnodigen, etc. En soms kijk ik een film.

Als ik je één film uit onze collectie mag aanraden en die je online kunt zien is het Earthrise (Google de titel maar samen met ‘documentary’, dan vind je hem wel). Het gaat over de Apollo 8 missie, de eerste keer dat een spaceshuttle om de maan vliegt, waarbij de astronauten voor het eerst de aarde op een verre afstand zien. En dan pas ervaren hoe kwetsbaar onze planeet is. Het verandert hun relatie met de aarde en de mensheid volledig. Omdat ze camera’s mee aan boord hadden, konden ze dat laten zien aan de mensen. Zo zie je maar dat film, de werkelijkheid vastleggen met bewegend beeld, essentieel kan zijn om onze ervaring van die werkelijkheid te veranderen. Ook deze verhalen zijn onmisbaar voor ons.

Goed, de zomer loopt tegen zijn eind. Heb jij nog genoten van een vakantie? Ik kan je de wadden van harte aanraden als je van wandelen en uitwaaien houdt. Soms moet je even de zeewind door je hoofd laten waaien, als opruimen niet meer helpt 😉

Ik kijk uit naar je volgende brief, maar neem alle tijd.

Liefs,

Ik voel me geen minderheid

Beste Joep,

Wat schandalig dat ik zo lang niet heb geantwoord! Ik weet niet wat er gebeurt, maar tijd lijkt op een andere manier voort te bewegen sinds er weer ‘van alles mag’. Nou ja, het loopt zoals het loopt, maar het is wel een beetje stom van mij. Met name omdat ik met Marilien juist zo intensief bezig ben geweest met het brievenproject en de crowdfunding opzetten en dergelijke (heb je al gedoneerd?), dat het jammer is dat ik het creatieve deel van het project heb laten liggen.

Ik las je brief net weer en werd teruggebracht naar de zomervakantie toen je schreef over Ommen en de Vecht. "Eten, slapen, zwemmen, meer hebben we eigenlijk niet nodig". Heerlijk!

Ik wil ook graag nog ingaan op wat je schrijft over Sjoerd en de mensen in de delta en de definitie van originaliteit (die helemaal raak is, maar waar ik nooit bij stil heb gestaan), maar er is iets anders dat me erg heeft beziggehouden de laatste tijd. Iets wat ik graag zou willen delen en waarvan ik benieuwd ben naar hoe jij daarin staat.

Ik wilde namelijk onlangs solliciteren op een functie bij een groot fonds voor de podiumkunsten. Ik was niet echt op zoek, maar de functie was op mijn lijf geschreven vond ik zelf, ik kon alle vakjes aankruisen. Ik heb wel eens gelezen dat vrouwen alleen solliciteren als ze aan tien van de tien functie-eisen voldoen en mannen ook als ze er maar aan zes van de tien voldoen (herken jij dat?). Nou, in dit geval kon ik met een gerust hart een brief insturen. De brief moest naar Colourful People, een recruitmentburo dat diversiteit bevordert. Hmmm. Daar kwam de vraag: ben ik colourful? Een halve Italiaan, dat wel, maar ik ben wit. En Italiaans is nog steeds Europees, dus dat telt niet echt. Bovendien was een van de competenties die gevraagd werd ‘integer’. Kan ik integer zijn als ik mijn afkomst gebruik om voor een baan in aanmerking te komen, terwijl ik me helemaal niet ‘colourful’ voel en me ook nooit zo zou profileren? ‘Je bent toch een vrouw?’, zeiden mijn vriendinnen. ‘Dat is toch ook iets? Er moeten meer vrouwen in hogere posities komen en dat kan alleen maar zo, door meer kans te krijgen bij sollicitatieprocedures.’ Maar daar zit hem juist het probleem. Ik voel me geen minderheid, niet als vrouw en niet als halve Italiaan en ik heb geen enkele intentie me zo te gaan zien of profileren. Ik vind en voel niet dat ik minder kansen heb dan een witte man en wil dat statistische gegeven al helemaal niet inzetten om een baan te krijgen. Mijn vriendinnen vonden dat ik niet zo moeilijk moest doen, de sollicitatiebrief kon immers alleen via dat buro en niet rechtstreeks, dus ik had geen keus. Dat was voor mij het enige geldige argument. Ik heb de brief gestuurd, ben niet uitgenodigd. Er waren 150 reacties blijkbaar. Dat kan natuurlijk en is niet het probleem. Wat ik lastig vind aan de hele kwestie is dat ik me afvraag hoe dergelijke positieve discriminatie gaat helpen. Als geen enkele witte man meer gaat solliciteren op een dergelijke vacature (en in de culturele sector wordt er op dit moment bij ALLE vacatures voorrang gegeven aan mensen met een divers profiel, wat dat ook moge zijn, want niemand definieert dat), wat betekent dat voor de lange termijn? Iemand zei laatst: ‘Ik heb medelijden met al die witte theatermakers die nu van de toneelschool komen, want die komen nergens aan de bak.’ De volgende stap is dat ze zich niet meer zullen aanmelden. Weg diversiteit.

Kan ik integer zijn als ik mijn afkomst gebruik om voor een baan in aanmerking te komen(..)?

Uiteraard valt er winst te behalen door sollicitatiecommissies en toelatingscommissies een ‘unconscious bias’-training te laten doen, zodat ieders (onbewuste) vooroordelen bij het selecteren van brieven of het aannemen van studenten aan de oppervlakte komen. Maar op voorhand al uitsluiten dat bepaalde mensen überhaupt reageren lijkt me niet de manier. Zou jij solliciteren als je brief naar Colourful People moest?

Enfin, ik worstel er best mee, met die hokjes en hoe die gaan zorgen voor een diversere samenleving. Want daar ben ik uiteraard voor (voordat je denkt dat ik een Thierry Baudet- aanhanger ben!). Ik ben links, maar heb persoonlijk wel de drang om ergens te komen vanwege mijn kwaliteiten, niet omdat ik het vrouwenquotum omhoog moet krikken. Toen ik ooit als vwo-leerling naar de open dag van de School voor Journalistiek ging, zeiden ze: ‘O, ben je Italiaan! Dan kun je hier zo komen zonder toelating, want we hebben 5% buitenlanders nodig.’ Daar ga ik dus zeker niet heen, dacht ik toen.

Enfin, het is een groot en lastig onderwerp. Maar goed, als we ‘schrijven naar de toekomst’ moeten we ook deze thema’s durven aanpakken, toch? Later kom ik nog terug op de andere onderwerpen, zoals sport, dat bij jou ook een belangrijke plek inneemt zo te lezen.

Zoveel om over te schrijven!

Goed weekend,

Sally

P.S. We rijden een Dacia Logan. Al willen onze zoons graag een Lamborghini.