Nog altijd verliefd op Bonaire

Hoi Piet,

Bedankt voor je brief.

Ik zag op Instagram een stukje uit een brief van jou voorbij komen, dus mijn eerste vraag is ….. stuur je je brieven door aan hen? Ik heb dit namelijk nog helemaal niet gedaan. Ik zag ook al een foto van jou voorbij komen. Of zoeken zij contact met jou?

In het begin heb ik  volgens mij gevraagd of ik kopieën door moest sturen, maar ik kreeg toen als antwoord, dat ik eerst maar eens moest gaan schrijven. Dus ik snap het niet helemaal meer, hahaha.

Jeetje, dat jij op het internet een sollicitatiebrief van mij hebt kunnen vinden. Heb zelf ook nog gezocht, maar ik heb hem niet kunnen vinden.

Mijn zwager werkt op de meldkamer van de marine-brandweer. In 2011 gingen ze op Bonaire een meldkamer op poten zetten, dus vroegen ze in Nederland centralisten. Ik dacht: 'Waarom niet? En .... ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek.

Op de afgesproken datum ging erheen op mijn paasbest

Vakantie geboekt en wij hebben toen vier weken op Bonaire gezeten. Op de afgesproken datum ging erheen op mijn paasbest. Na een tijdje te hebben zitten wachten, kwam er een meneer naar mij toe: of ik toch maar een paar dagen later wilde terugkomen, want ze hielden het voor gezien die dag, hahahaha! Nou, dat zou in Nederland toch iets anders gaan.

Een paar dagen later ging ik er weer met frisse moed naar toe. Toen had ik een leuk gesprek met een meneer en mevrouw, maar ik moest wel begrijpen dat, EIGEN VOLK VOOR GING…….hahahaha. Nou Piet, als wij dit op sollicitatiegesprekken zouden zeggen, worden we meteen aangeklaagd voor discriminatie.

Terug in Nederland heb ik nog een paar keer een poging gewaagd om antwoord te krijgen. Het zou nog wel even duren en nu jij er over begint, denk ik ……ik heb nog nooit antwoord gehad!!!!!!

Nou ja, weer een mooie vakantie en een ervaring rijker. Het is een prachtig eiland met vriendelijke mensen. Je waant je veertig jaar terug in de tijd. Geen stoplicht te bekennen en zalig 'easy going'. Ik ben nog altijd verliefd op Bonaire. We hadden er eigenlijk wel zin in. Zagen het wel zitten om in de warmte te gaan wonen. We hebben ons lichamelijk nog nooit zo goed gevoeld als daar. Alle pijntjes waren verdwenen. Ik kon daar zelfs op blote voeten lopen, wat mij in Nederland echt niet lukt.

Maar helaas……

Ja, zoals je zelf al schrijft: elke dag is hetzelfde

Ja, zoals je zelf al schrijft: elke dag is hetzelfde. Of ik zit thuis, met als UITJE de noodzakelijke boodschappen. Of ik ben aan het werk, maar daar is natuurlijk wel altijd wat te beleven.

De kleinkinderen zijn dan toch een blijde afleiding. Ik mag volgend weekend op de jongste van bijna één jaar passen. Voor het eerst uit logeren bij oma!!

Zalig voor je vrouw dat ze zo’n leuke band heeft met jullie jongste kleindochter. Ik heb dat zelf met mijn middelste kleindochter., zij hangt ook erg aan mijn. Al zijn ze me alledrie even lief, zij heeft wel een speciaal plekje, al is het alleen maar, omdat mijn man haar nog mee heeft mogen maken.

Ook reuze spannend voor je grote kleindochter….. naar de brugklas. Dan worden ze echt groot hé! Ik hoop voor haar, dat als het zo ver is, dat alles weer een beetje over is, zodat zij er echt van kan genieten.

Mijn middelste is vandaag weer met haar zwemles begonnen, dat is toch ook een ramp vind ik zelf…. Al die kinderen die deze lessen moeten missen. Het kan toch echt levensreddend zijn!!!

Je bent tegenwoordig een heel jaar bezig met je verjaardag met één persoon per dag

Ik ben nu ook aan het werk en dacht ondertussen maar weer even wat weg te typen. Maandag en dinsdag zijn mijn vrije dagen, dus ik hoop stiekem op een beetje mooier weer. Lekker even grote wandelingen maken met de hond. Morgen op visite bij mijn vriendin. Zij was veertien maart jarig, dus ik ga haar nog even feliciteren. Ik ben aan de beurt, hahaha. Je bent tegenwoordig een heel jaar bezig met je verjaardag met één persoon per dag

Schrijven naar de toekomst:

Ja, het wel of geen nut van mondkapjes. Veiligheid of schijnveiligheid. Ik heb ook zo mijn bedenkingen, maar mij wordt toch ook aangeleerd - grotendeels op mijn werk - dat het toch echt van belang is.

Om over de economie maar niet te spreken. Alles gaat naar zijn grootje,.pffff. We zijn zo’n welvarend land en doen er zoooooo lang over om te vaccineren, daar sta ik toch ook wel van te kijken. Maar om te stemmen was alles zo geregeld, vrijwilligers en soms de bijzonderste stemlocaties. WAAROM zou dat niet voor vaccineren geregeld kunnen worden? Ik moet eerlijk bekennen, dat zelfs mijn gedachten heen en weer geslingerd worden over de ’PRIK'.

En wie draait voor al die steun op? Wie gaat dat terugbetalen?

We hebben sinds vandaag wel het derde corona-’slachtoffer' op mijn  werkplek, dus het wordt weer een tandje bijzetten voor onze groep. Af en toe vraag ik mezelf af of we er ooit nog vanaf gaan komen? Er moet toch een keer iets gaan gebeuren? Voordat de hele economie plat ligt. En wie draait voor al die steun op? WIE gaat dat terugbetalen?

Ik ben bang, dat het er allemaal niet ‘’gezelliger” op gaat worden.

Nou ik ga deze brief weer afronden.

Even alles in orde maken voor de nachtdienst van mijn collega. Ondertussen heb ik artsen 'in huis' geroepen (zo noemen we dat) voor een bevalling.

Ja, Piet, dat gaat gewoon door. Er worden nog steeds nieuwe wereldburgers geboren, dus mensen houden HOOP

Blijf gezond en tot de volgende keer !!!!

Lieve groet,

Astrid

Een beetje pijn in de bovenarmspier

Hoi Astrid,

Hartelijk dank voor je brief, je hebt nogal wat beleefd, lees ik. Wat sterk van je dat je daar rustig mee omgaat. Dat heet ervaring in het leven en werken. Dank je wel voor je condoleance, de schoonvader van onze zoon. is alweer bijna drie maanden niet meer onder ons, de tijd vliegt. Zijn vrouw slaat zich er goed doorheen en heeft veel steun aan haar kinderen. Mijn schoondochter is er tamelijk nuchter onder, de relatie met haar vader was lange tijd gebrouilleerd en was sinds haar relatie met onze zoon en de snelle komst van hun dochtertje verbeterd. Het is wonderlijk dat de kleine niet vraagt waar opa. is als er op maandag wordt opgepast door oma. Maar ze is ruim twee en dan zijn de herinneringen nog niet gemaakt.

...wel een beetje pijn in de bovenarmspier

De tweede prik is niet zo bevallen schrijf je, zelfs een dag ziek geweest, maar nu ben je weer helemaal het meisje. Ik heb er zelf niets van gemerkt in de zin zoals bij jou, wel een beetje pijn in de bovenarmspier. Zelfs gewoon gesport, opdrukken en planking gedaan. Maar het werkt bij iedereen anders denk ik.

Soms zie ik nu nog wel mensen met mondkapjes, zelfs buiten en op de fiets en  sommige zien eruit alsof er drie maanden de keukenvloer mee gedweild is bahbahbah.

Wat naar voor je nieuwe collega, dat ze direct in zwaar weer terecht kwam. Helaas zijn er mensen die niets (willen) snappen van wat de plicht van een ziekenhuis is als het gaat om het welzijn van zijn personeel en cliënten. Niets van aantrekken is te gemakkelijk gezegd, want verbaal geweld is bijna net zo erg als fysiek geweld. Hoe gaat het met haar, is ze nog je collega? Merk je al dat de mensen wat minder gestrest zijn en dat de lontjes wat langer worden?

Wat leuk dat je weer eens weg bent geweest en goede herinneringen kon ophalen en er even helemaal uit was en hebt kunnen genieten van het bos en zijn dieren. Was de hond ook mee? Wij hebben hier helemaal geen bossen, anders dan door gemeente en provincie hier en daar aangeplante wilgen, populieren, elzen en ander snelgroeiend hout. Soms zijn er zandwinputten voor wegenbouw (nu waterplassen), waar ze iets omheen laten ontstaan. En zeker geen dennen- of sparrenbomen. Het is hier nogal veenachtig en drassig in de polders van de Alblasserwaard.

Een huis verwarmen met twee houtkachels en elektriciteit is best lastig, zeker als je om de paar dagen hout moet zagen...

Ja, mijn zus is er eentje hoor, bijna net zo lomp in woord en gedrag als onze moeder op die leeftijd. Maar ze is alleen, komt nergens, woont in de middle of nowhere (Tournhac, een mini-, minidorpje in departement Aveyron Frankrijk) en dan woont ze er ook nog helemaal buiten in een huis aan de andere kant van de beek. Haar dochter woont in Capdenac haute eigenlijk bovenop een tunnel in de berg waar de N140 zich doorheen slingert langs de rivier Le Lot. En dat is dan weer Département du Lot. Ze zegt dat ze ernaar uitkijkt, omdat de afgelopen winter haar slecht bevallen is. Een huis verwarmen met twee houtkachels en elektriciteit is best lastig, zeker als je om de paar dagen hout moet zagen en vervolgens een trap op moet sjouwen. Het stinkt bij haar altijd naar rook. Als wij er zijn (voorjaar en/of najaar), moet alle kleding, ook die we niet hebben gedragen, toch in de was om die vieze lucht er weer uit te krijgen en de jassen moeten naar de stomerij.

Naar Parijs, wat leuk! Waar woonde de tante van S. in welk arrondissement, welke straat? Ik ben daar vaak geweest omdat mijn zus daar lange tijd heeft gewoond, vlakbij de Notre Dame. Als je met je gezicht naar de kerk staat en je gaat rechts de brug over dan kom je op Qay Montebello en dan iets verder rechts is Rue Maître Albert. Je bent dan aan de rand van Quartier Latin met het Panthéon en Hotel de Cluny, dat zijn nu musea.  Dat was toen, ik heb het over zestig jaar geleden en moest nog dertien worden, een hele onderneming om daar te komen, helemaal alleen, met de trein.  Mijn moeder zei tegen de conducteur in Rotterdam CS op perron één: "Hij moet naar Parijs, zijn zus haalt hem van het station en wil je een beetje op hem letten?" Mijn grootste reis was tot op dat moment met de bus van Alblasserdam naar Rotterdam en weer terug. Ga er maar eens aanstaan als bijna dertienjarige. In België en Frankrijk nog met een stoomlocomotief ervoor naar het Gare du Nord. Mijn zus haalde me dan af van het station en dan gingen we met de metro naar haar huisje, één kamertje waar alles in moest gebeuren. Met haar eerste kind Fatima. Mijn zwager (Amar),was Algerijns en was geldtransporteur bij de FLN, de vrijheidsstrijders van Algerije in Frankrijk. Soms vlogen de kogels door de straat als er weer eens een treffen was tussen de FLN, OAS, politie en leger. En dan werd je zo van straat geplukt en in een portiek gestopt. Later verhuisde ze naar Vitry sur Seine, en kreeg daar al haar volgende kinderen Malika, Yamina en Rachid. Weer later vertrok zij naar een uit de grond gestampte nieuwe gemeente aan de zuidkant van Parijs. Grigny grand Borne aan de A7. En op haar zestigste vertrok ze naar waar ze nu woont Tournhac le Lauzeral. Het kan zomaar anders lopen dan je ooit hebt kunnen bedenken.

Maar vergeet niet dat je kinderen ook volwassen zijn en er best tegen kunnen als je hier iets over zegt

Ik kan me een beetje indenken hoe de verjaardag voelt, van degene waar je ongelofelijk van hield en die je nu steeds alleen moet beleven. Het gemis neemt met de jaren allen maar toe en zeker met jullie onvoorwaardelijke liefde in de periode dat jullie samen waren. Maar hoezo 'goed houden', mag je niet laten zien dat je hem ontzettend mist en daar verdrietig van wordt. Het zou toch raar zijn als je dat zomaar aan de kant zette. En ondanks dat je er met een van je kinderen over kan praten, blijft het gemis er toch. Maar vergeet niet dat je kinderen ook volwassen zijn en er best tegen kunnen als je hier iets over zegt. Dat je in het verleden ooit ook niet wist wat je met het ‘verlies’ van een partner van iemand anders moest en er niet mee kon dealen, behoeft geen zelfverwijt na zoveel jaar. Als je jong bent is dat lastig en je weet nog niet hoe je daar betekenisvol mee om kan gaan. En wat je collega’s zeggen over het moeten accepteren van het feit dat je man er niet meer is, zou ik laten voor wat het is. Natuurlijk ben je alleen, maar dat wil niet zeggen dat hij uit je hoofd en hart is, daarvoor was jullie liefde te mooi en te intens. Ik snap best dat je niet staat te springen om alleen op vakantie te gaan. Aan de andere kant, het is geen verraad naar hem als je dat wel zou doen. Ik weet van mijn buurvrouw, ook al heel lang weduwe, dat je openstellen voor nieuwe belevingen, zoals vakantie, best een dingetje is. Zij ging met Djoser en andere reisorganisaties, met andere singles naar de ander kant van de wereld en trof in de gezelschappen vooral mensen aan die ook hun partner hadden verloren, door welke oorzaak dan ook. Het heeft haar een beter/sterker mens gemaakt. Eerst ging ze met een vriendin/oud collega en later trok ze er alleen op uit met soortgelijke singles reizen.

Ik word intussen wel heel erg moe van het gezeik in de media over Covid

Misschien in het kader van schrijven naar de toekomst iets om over na te denken. Wat een leuke foto heb je op FB gezet, weet ik eindelijk hoe je eruit ziet. Ik heb me zelf ook weer aangemeld bij FB, maar ben er nog niet zo mee bezig. De versoepelingen, ach dat loopt zoals het loopt, we gaan het zien. Nou ben ik niet zo’n uitgaander dus de terrassen en cafés, zijn niet echt aan mij besteed. Ik word intussen wel heel erg moe van het gezeik in de media over Covid. En openbaar vervoer, het is zeker meer dan tien jaar geleden dat ik me daarin bevond. Ik reisde toen 1e klas naar Harlingen om met mijn vrouw en de kinderen een weekje door te brengen op Vlieland. Mijn vrouw reed mee in de auto.

Hangen je zonnedoeken al, want die hebben we wel nodig vandaag (dinsdag 27/7)? Onweer, grijze luchten uit het ZZW en regen. Maar als’ het even kan, zit ik in de zon om helemaal bruin te worden. Zeker nu alle buren weg zijn met vakantie.

Vaccinaties, ik weet het niet hoe dat gaat lopen en het testen is alleen maar geldklopperij. Bovendien, ben ik na twee Pfizer behandelingen nog niets opgeschoten in het kader van besmet kunnen raken en anderen kunnen besmetten. De discussies over wel of niet vaccineren rijzen de pan uit en dat leidt wellicht tot een tweedeling in de maatschappij. Ik maak me er maar niet te druk om. 14 augustus moet ik weer naar ’het AVL voor controle, maar ik voel me goed en heb het fietsen weer opgepakt. Het was zondag heerlijk fietsweer. Hopelijk houdt de regen een keer op, dan kan ik weer gaan fietsen, want in de regen fietsen doe ik niet, teveel verregend in mijn jeugd, hahaha.

Het zal dan de laatste keer zijn dat we in Tournhac zullen zijn

Iets in de nabije toekomst is dat we het voornemen hebben na mijn verjaardag, acht september, naar Frankrijk af te reizen voor veertien dagen. Het zal dan de laatste keer zijn dat we in Tournhac zullen zijn.

Of we elk jaar een anti Covid frameprik krijgen, weet ik niet , Covid was en is er trouwens al heel lang, misschien al voor dat de mens er was, las ik van de week in een studie hierover.

Ja PCR-testen, zijn ook niet zuiver op de graad want zelfs al heb je Covid achter de rug, blijft zo’n test dat vals melden. Raar is wel dat er geen (bloed)onderzoek mag worden gedaan naar antistoffen na Covid. Dit zou volgens Van Dissel de animo voor prikken doen ontmoedigen. Ik ben een keer getest met zo’n wattenboor. Ontspannen en dan valt het best mee. Een arm uit de kom terugzetten, doet meer pijn.

Ik las dat er een project is in Amsterdam waar bewoners van De Kolenkit elkaar schrijven en ontmoeten. Ik ga ook eens op de FB pagina van Schrijven naar de toekomst kijken.

Nou dat was ie weer, nogmaals bedankt voor je brief! Blijf dicht bij je zelf en positief als je iets gaat doen.

Lieve groet,

Piet

Wat ik écht belangrijk vind

Hallo Nienke,

Wat fijn om van jou een brief te ontvangen laatst! Dank daarvoor. Mooi om een kijkje te hebben in het leven van iemand die ik niet ken. Bijzonder ook.

Ook wel heftig om te lezen over je vriend. En mooi dat je meer ruimte ervaart nu om meer dingen te kunnen doen.

Een antwoord op één van jouw vragen die je stelde:ik houd erg van brieven schrijven, omdat ik het een bijzondere fijne manier vind om elkaar te leren kennen. Het uitwisseling van gedachten en gevoelens, opgeschreven met tijd en met liefde voor het woord. Tegenwoordig gaat alles zo snel en willen we snel antwoord op appjes, op mailtjes, op berichtjes etc. Maar een brief met (handgeschreven) woorden die wel of niet zorgvuldig zijn gekozen, die een correspondentie in gang zet zoals dat in het verleden eerder normaal was, is wel heel erg leuk!

En ik zit nu dan eindelijk mijn brief aan jou te schrijven. Excuses dat het zo lang heeft geduurd!

Ik zit aan mijn kleine tafel, aan het raam, met uitzicht op de Admiralengracht, Een fijne brede gracht in stadsdeel De Baarsjes in Amsterdam West. Het uitzicht over de bevroren gracht en de sneeuw is zo mooi; er klinkt zachte, rustige pianomuziek ut mijn box. Ik heb net als jij een koffie gemaakt uit een percolator, heerlijk. Ik drink’m met opgeklopte havermelk en een beetje kaneel.

Met chaotisch bedoel ik dat mijn leven soms een nogal lekker groot go-with-the-flow gehalte heeft

Ik wil er echt goed voor kunnen zitten en er de tijd voor vrijmaken en dat is met mijn chaotische leven soms een beetje moeilijk. Met chaotisch bedoel ik dat mijn leven soms een nogal lekker groot go-with-the-flow gehalte heeft. Waar ik me meer dan senang bij voel hoor. Maar het betekent af en toe wel dat het een beetje chaotisch kan aanvoelen. En dat accepteer ik dan wel weer.

Want dat is waar ik heel erg goed in ben: accepteren van alles dat is. Van alles wat er gebeurt. Dat doe ik mijn leven lang al. Ik ben dan ook een rasoptimist. Een positiveling. En dat komt nu wel erg goed van pas. Nu in deze maffe tijden.

Inderdaad vóór deze covid-tijd trad ik paar dagen per week op. In binnen- en buitenland. Vloog van hot naar her. En leefde uit een reistas. Dit was mijn leven, mijn leven waarvan ik superveel hield. Niet alleen om mooie andere plekken te zien, maar vooral ook om te verbinden met andere mensen. Sowieso met mensen, want dat mis ik nu wel heel erg. Wanneer ik optreedt is dat zo fijn. Mijn liedjes brengen, energieën uitwisselen etc. LOVE IT. Dit is waarom ik dit mooie vak ook koos. En in 2019 ging het me erg voor de wind. Qua optredens en qua lekker-in-m'n-velgevoel.

Ik moest opeens hel erg wennen aan het Berenice zijn zonder dat podium

Toen kwam daar letterlijk in een keer een einde aan. En voor mij was het andersom: ik had de eerste drie,vier maanden heel erg veel moeite om me aan te passen aan de nieuwe situatie. Ik dacht toen nog 'tijdelijk', helaas bleek dat niet waar. Ik moest opeens hel erg wennen aan het Berenice zijn zonder dat podium. Zonder mijn muziek live te kunnen brengen. Wow, wennen was dat. Ik werd verdrietig, onrustig, bozig en down.

Maar na die weken heb ik de knop omgezet. Ik ben echt wel meer dan dat podiumbeest hoor. Ik ben gewoon een leuk mens die ook iets is zónder dat podium. Ik ging een ochtendritueel ontwikkelen. Yoga, mediteren en ochtendpagina’s schrijven. Dat hielp allemaal.

Ik maakte plannen om tóch op te kunnen treden. Ik ben met mijn gitarist, Lorijn een duo begonnen. Ik deed mijn try-out hier in de buurt, het was heerlijk. Dertig mensen, dichtbij, intiem, klein. Ik kon echt mijn verhaal brengen tussen de liedjes door. Mensen hadden tegen die tijd (was in juli) ook echt weer behoefte aan live muziek, dus iedereen luisterde heel erg aandachtig. Super dankbaar publiek.

Nu voelde ik dat dit mijn nieuwe pad was

Dat smaakte naar meer! Ik heb mijn hele leven lang in dienst gestaan van mega toffe projecten maar nooit echt solo een eigen project gehad. Nu voelde ik dat dit mijn nieuwe pad was. En dat pad kan prima parallel lopen met Kraak & Smaak en andere projecten. Maar mijn focus ligt nu op Berenice solo. Ik heb toen nog een aantal kleine concerten geregeld en zo konden Lorijn en ik toch nog wat optredens doen.

En inderdaad komt er dus een EP! We gaan zo snel mogelijk opnemen. Ik heb een klein bedrag gekregen uit een noodfonds voor muzikanten, opgericht in de covidperiode. Anders had ik het nooit kunnen doen. Muziek maken en opnemen kost geld. En helaas veel geld…..

En deze crisis heeft zeker invloed gehad op de liedjes die ik heb geschreven. Ik heb vier nieuwe liedjes geschreven in deze periode. Ik vertel je in de volgende brief meer over de inhoud, en zal ik je wat stukjes uit de teksten laten zien met de betekenis, als je dat leuk vindt.

Inderdaad, de wereld moest eigenlijk gewoon even stil komen liggen. En ik persoonlijk ook

Naarmate het jaar vorderde voelde ik meer en meer de rust over me heen komen en de acceptatie van alles dat er is. Inderdaad, de wereld moest eigenlijk gewoon even stil komen liggen. En ik persoonlijk ook. Want ik voel en merk ook echt dat ik voor de covid veel te druk was met te veel dingen die ik niet echt belangrijk vond. Ik kijk nu veel meer naar wat ik écht belangrijk vind.

Kleine dingen. Lief zijn voor jezelf en voor de familie en vrienden. Ik heb veel intensiever contact met mijn familie en vrienden. Ik was zo vaak weg, ook in de weekenden dat ik helemaal niet zo sociaal kon zijn. Nu wel. En dat voelt goed.

En natuurlijk duurt het veel te lang nu. Dus is er ook vaak een gevoel van, okay genoeg nu. Ik wil weer openheid van spontane acties en knuffels. Maar geduld. Ja, dat is het. Nu meer dan ooit.

Ik ga vanmiddag naar een vriendin rijden in Terborg, in het oosten van het land. Morgen is ze jarig. We gaan wandelen in de mooie buurt. Het is daar prachtig!

Maar eerst ga ik zo even schaatsen. Hier in het Erasmuspark. Ik heb mijn schaatsen gisteren laten slijpen. Ben benieuwd of ik het nog kan, maar volgens mij verleer je dat niet.

Gaan jullie nog schaatsen?

Ben jij eigenlijk opgegroeid in Hengelo?

Ik ben benieuwd naar jouw bezigheden verder. Je schrijft toch?

En heb jij deze periode iets nieuws geleerd en/of gedaan?

Ik heb bijvoorbeeld een zuurdesembrood gebakken. Heel erg leuk en dat heeft geleid tot een volgend plan. En dat vertel ik je graag in de volgende brief.

Veel liefs,

Berenice

Verschillende coronaculturen

Hoi Joost,

Jij ook nog de beste wensen voor 2021! Dat het een jaar mag worden waarin mooie gedachten en woorden werkelijkheid worden.

Hoe is het? Tjee, toen je je laatste brief schreef zat Nederland net in een harde lockdown, en dat is volgens mij nog steeds zo. Wat duurt het lang. Super dat je wel geduldig kunt zijn, je zo gezond leeft en je toch over bent gegaan op onlineconcerten! Echt wel heel bijzonder in deze situatie. En heel gaaf dat de online optredens lukken, en dat je ook nog tussendoor wat echte optredens hebt in kunnen plannen! Ik heb je online optreden bekeken; mooi! En grappig dat ik zo ook zie hoe je gezonde levensstijl en geduld bij je passen, dat straal je ook uit.

En leuk om te horen dat publiek zo belangrijk is, de kant waar ik meestal sta ;-). Dat is iets waar ik me lang niet altijd bewust van ben eigenlijk. Wat zijn bij online optredens (dus zonder direct publiek) reacties of dingen waar je echt blij van wordt?

Ik kan me ook 100% voorstellen dat concentreren moeilijker is. Dat had ik tijdens de eerste lockdown ook. Zelfs al had ik voldoende tijd, bijvoorbeeld om een PowerPoint te schrijven, dan nog kon ik me er niet toe zetten. Of misschien wel juist als ik veel tijd had; ‘hier zit ik weer en daar gaan we weer’.

Wat ik me ook nog goed herinner is het besef hoe belangrijk verandering in energie is om je goed te voelen, aan het werk te gaan of ruzies te voorkomen. ‘Normaal’ leidde 30 minuten fietsen, 35 minuten trein en het kantoor binnen stappen ertoe dat ik met volledig andere energie op mijn werk aan kwam dan waarmee ik thuis vertrok. Hoe moeilijk is het om als je slecht gehumeurd of laag in energie zit, daar verandering in te brengen tijdens de wandeling van je bed naar je bureau...

Wat grappig trouwens dat dat je je Boeren & Buren boodschappen ophaalt bij tHuis aan de Amstel, daar wonen wij ook in de buurt. Voor een heel gezin zijn dit soort initiatieven vaak wel duur, maar ik ga er zeker eens naar kijken.

En nu hier. We zijn in december naar Namibië gegaan en nu in Zuid-Afrika beland! Sicilië werd helaas koud, zeker voor het lesgeven wat we buiten doen. Echt wel heel bizar allemaal. Het was heel spannend, veel geregel en onzeker of het zou lukken met corona gerelateerde inreisregels per land, maar met verschillende testen en formulieren konden we overal door. De camper hebben we laten verschepen uit Antwerpen en zelf zijn we gevlogen (...). België vond ik trouwens mega gespannen rondom corona. Heel anders dan bijvoorbeeld Italië. In tegenstelling tot Italië, waar het uitgestorven was, was het in België wel druk in supermarkten en op straat (), maar er was wel veel meer spanning onder mensen, elkaar aanspreken etc.

We kozen voor Namibië omdat daar weinig corona is

Namibië was echt magisch. De natuur is zo onvoorstelbaar mooi en anders, ruw, heet, oud (versteende bomen van 250 miljoen jaar ...). We kozen voor Namibië omdat daar weinig corona is (en lekker warm :). Heel bijzonder was wel dat mensen zich toch waanzinnig goed aan regels hielden (mondkapjes, handen schoonmaken, winkelkarretjes desinfecteren). En het land is zo dunbevolkt dat -zeker camperend- er weinig risico was.

Nu zijn we in Zuid-Afrika, waar het wel echt veel drukker is. Mensen houden zich ook hier in de buurt van Kaapstad wel redelijk aan de mondkapjes, strandverbod en desinfecteren alleen de 1.5 meter wordt niet echt nageleefd. De cijfers blijven hier maar stijgen en ziekenhuizen zijn overvol, maar ook hier geldt weer voor ons dat we op de camping heel goed zitten. We kunnen nog steeds lekker wandelen, zwemmen, vissen en af en toe naar een stad of museum, dus eigenlijk belemmert het ons niet echt. Gek he. Het effect van corona op onze reis is dus nog steeds beperkt. We genieten enorm.

Ik voel me gelukkig niet meer schuldig zoals tot twee maanden geleden. Ik realiseer me nu helemaal dat we echt geen kwaad doen en het onszelf, en ook de mensen die we ontmoeten, alleen maar verder brengt, door gezelligheid, nieuwe inzichten, uitwisselingen of inkomen. Ik voel nu meer ruimte, om de reden waarom we dit doen te omarmen. We leren veel van de reis over elkaar, over en van mensen om ons heen, ook over corona, hoe er hier mee om wordt gegaan en naar wordt gekeken.

Zo vroeg een gekleurde Zuid-Afrikaanse vrouw, Taryn, ons wat we van het coronavaccin vinden. Niet wanneer we ons laten vaccineren, of hoe we denken dat het vaccinatieprogramma wereldwijd eruit zal zien, maar wat we ervan vinden. Ons onmiddellijke antwoord was dat we wachten tot het onze beurt is, we kijken ernaar uit en vertrouwen erop dat de overheid het ons zal kunnen geven.

Deze vrouw zei dat dat lijnrecht stond tegenover hoe zij en haar vrienden ernaar kijken. Ze vertrouwen de overheid niet, en daarmee ook de vaccinatie niet. Zij ziet het vaccin vooral ook als een direct product van het door het westen gedomineerde wereldsysteem. Ze zei ongeveer het volgende:

Wie zal er voordeel van hebben en welk voordeel?

“Dit systeem, dat sinds een paar honderd jaar bestaat, is nooit ten goede gekomen van Afrikanen, heeft Afrikanen nooit als volledige mensen behandeld, trok altijd Europeanen en Amerikanen voor. Het vaccin is geproduceerd in en onderdeel van dat systeem en zal het op die manier ook in stand houden.Als we dat systeem willen doorbreken, moeten we andere manieren vinden om de pandemie tegen te gaan. Dood en ziekte zijn altijd al onderdeel geweest van Afrika (onder de bestaande globale wereldorde, daarin maakt covid geen verschil.Natuurlijk is de huidige situatie heel triest voor iedereen die er hard door geraakt is maar het mooie is dat het ons allemaal de kans geeft om bestaande systemen opnieuw te overwegen en te doorbreken waar nodig. Als Afrikanen moeten we dat doen door ver en diep terug te gaan naar onze eigen wortels, gebruiken, geschiedenis en gewoonten. Dit is onze kans.Als we het vaccin accepteren, gooien we die kans weg; meer van het systeem dat ons onderdrukt, zal ons alleen nog maar verder onderdrukken. We hebben liefde nodig, saamhorigheid, we moeten voor elkaar zorgen. Dat zal [op de langere termijn] het verschil maken voor ons als Afrikanen.”

Er kwamen bij mij vragen op, die ook al in eerder gesprekken naar voren kwamen, zoals wie in (Zuid-)Afrika (en ook wereldwijd) zal het zich kunnen veroorloven zich te laten vaccineren? Wie zal het eerste recht hebben? Wie zal er voordeel van hebben en welk voordeel? Zo wordt in Zuid-Afrika het vaccin gesponsord door de mijnindustrie, die er natuurlijk veel baat bij hebben als hun (goedkope, laagopgeleide) werknemers gezond blijven.

Ik ben heel erg benieuwd hoe het uitrollen van het vaccin zal gaan. Zal dit ook weer tot stigmatisering van bepaalde landen of bevolkingsgroepen leiden, ook wanneer landen achterlopen en groepen dus nog niet ingeënt zijn? Is er in Nederland ook weerstand tegen het vaccin? Zal ik mij zelf laten inenten? Hoe kijk jij hiernaar?

Wat superleuk dat je Sapiens aan het lezen bent en dat je ervan geniet. Ik ga aan Zwaarden, Paarden en Ziektekiemen beginnen! Ben heel benieuwd, inderdaad ook weer in deze tijd heel relevant. Ik denk zelf wel dat corona een flink aantal bladzijden in geschiedenisboeken zal gaan beslaan. Alles wat er nu gebeurt, gemaakt of gedaan wordt, is erdoor beïnvloed. Ieder gedicht, lied, verhaal of film is anders. Gek idee. Het zet mensen zo aan het denken, het levert frictie op, en uiteindelijk leidt frictie denk ik toch wel tot verandering.

Op naar de verandering!

Veel groetjes en tot gauw,

Myriam

I can breathe

Lieve Etchica,

Eén juni stond ik op de Dam, of eigenlijk aan de rand daarvan, om twee redenen: ik had mijn bezorgde oudste dochter van twintig beloofd afstand te houden, en ik vind het logisch om met mijn huidskleur aan de zijlijn te juichen en niet in het centrum van de belangstelling te willen staan. Ik ga al heel lang niet of nauwelijks naar demonstraties, maar deze wilde ik niet missen. Waarom niet? Op 21 maart -anti-racisme demo- ga ik ook niet. Misschien omdat ik hier voelde dat het mogelijk een kantelpunt was, een van die momenten die achteraf een historische datum blijkt te zijn, 1 juni 2020.

En nu ik dit een dag later herlees denk ik, waarom zijn deze zaken voor mij belangrijk? Er waren zo’n 5000 mensen op de Dam, teveel volgens velen, maar er waren dus ook ruim 800.000 Amsterdammers niet. In het Nelson Mandelapark waren zo’n 15.000 mensen, maar dus ook heel veel mensen niet. Dus ik ben deel van een hele kleine minderheid, die (met jou denk ik) vind dat racisme meer slachtoffers maakt dan Covid19. Voor mij maakte het wel gaan deel uit van mijn streven een goed mens te zijn. Kom ik later op terug.

Mijn jongste dochter van zeventien vond 't cool dat ik ging.

Ik ga je iets over haar vertellen. Je weet dat mijn dochters geadopteerd zijn uit China toch? De jongste zit op voetbal bij Buitenveldert. Een paar jaar geleden werd zij door een meisje van 't andere voetbalteam uitgescholden voor ‘babi pangang’. Ze reageerde niet maar stapte na afloop van de wedstrijd naar de coach van de tegenpartij, vertelde wat er was gebeurd en vroeg hem er iets aan te doen. De moeder van het meisje hoorde dit en zei dat háár dochter nóóit zoiets gezegd kon hebben. Mijn dochter bleef rustig, zei dat ze het toch echt had gehoord en verzocht om haar erop aan te spreken.

Wat een kind! In sommige opzichten is ze volwassener dan ik 😊.

Mijn oudste dochter is geregeld moe van mijn activistische manier van praten en denken.

Mijn oudste dochter is geregeld moe van mijn activistische manier van praten en denken. Niet dat ik veel spreek thuis, maar bij discussies spreek ik haar aan op discriminerende uitspraken. Het is zwaar voor haar: ze wordt geregeld aangesproken en lastig gevallen door Marokkaans-Nederlandse jongens en mannen. Ik ben daar niet bij, dus ik weet niet hoe het verloopt. Eén keer was het bijzonder heftig, in een bus in Utrecht, waar ze studeert. Een jongen uit een groep vroeg om haar telefoonnummer en begon steeds agressiever en opdringeriger te worden. Een van haar vrienden kreeg een klap. Niemand in de bus reageerde, ook de chauffeur niet. Ze belde me in tranen. Gelukkig was ik ook al op weg naar huis en kon ik haar troosten.

Hoe moet je reageren als je wordt aangevallen, om je vrouw zijn, om je huidskleur? Ik heb alleen ervaring via mijn kinderen en vrienden, want eigenlijk heb ik me altijd overal welkom gevoeld, waar ik ook was op de wereld. Wel een vreemdeling vaak, maar geen ongewenste vreemdeling. (Behalve misschien als ik in witte (elitaire) kringen kom, daar speelt mijn boeren-dienstmeisjes-arbeiders-verleden me soms parten.)

Dit privilege, je welkom voelen in de wereld, besprak ik met een groepje mensen tijdens een zoomsessie afgelopen week: An Impossible Conversation on White Privilege. Het werd een mooi gesprek met jonge en middelbare activistische vrouwen. Heel geschoold in deze manier van kijken. Ik vermoed dat ze allemaal hun ‘witte huiswerk’ www.withuiswerk.nl wel hadden gedaan.

Bij die Impossible Conversation waren misschien 20 mensen, een nog kleinere minderheid. Waarom ben ik daarbij? Waarom ben ik trots op de 1873 button die ik van Perez kreeg? Dat heeft te maken met mijn idee over wat een goed mens is, en een goed leven.

Mijn boeren-dienstmeisjes-arbeiders geschiedenis heeft me een radar gegeven voor ongelijkheid.

Dat ik dat wil, daar überhaupt een idee over heb, komt ongetwijfeld voort uit mijn zwaar christelijke opvoeding, met dogma’s en door mijn moeder die zwanger was voor haar trouwdatum, en mijn hele jeugd heeft proberen te bewijzend dat ze een goede vrouw en moeder was, en de armoedegeschiedenis van mijn familie, waardoor hard werken in mijn DNA zit. Ik ga er niet vanuit dat je iets cadeau krijgt. Mijn boeren-dienstmeisjes-arbeiders geschiedenis heeft me een radar gegeven voor ongelijkheid. Mijn reizen hebben me een andere kijk gegeven op migratie en koloniale geschiedenis.

Je schrijft helder over je dubbele positie als deels geprivilegieerde witte en deels benadeelde positie vanwege racisme. Allebei in jou aanwezig. Hoe leef je daar nu mee. Hoe vind je dat evenwicht? En het één zal vermoedelijk vaker aangesproken worden dan het ander? Zoals Obama als zwarte president werd gezien, terwijl hij ook dubbelbloed is. Klopt dat, of neem ik dat nu zomaar aan?

Ik ben oud genoeg om te weten dat verandering traag gaat.

Voor mij is deze beweging: de demonstraties wereldwijd, groeiend wit bewustzijn (dank voor jouw rol daarin door je boek en je columns en je interview met het FD) er één van hoop. Ik ben oud genoeg om te weten dat verandering traag gaat. Nu hoop ik dat deze verandering, die gedragen wordt  door de generatie van de Mitchells, de Jerrys, de Jessicas, kortom alle mensen met wie ik soms werk of graag zou willen werken, gaat doorzetten.

Dat gaat gepaard met wit verzet, de geblondeerde politicus, die met de chique naam (Baudet is Frans voor ezel, wist je dat? Dat hoorde ik van m’n vriend Mellouki Cadat -zoon van een Bretonse moeder en een Algerijnse vader, als je 't leuk vindt, hij en zijn zoon werkten mee aan programma Why I Love You https://youtu.be/aI143LYfC3w). Dus ja, ik ben het met je eens, zo min mogelijk aandacht voor racistische politici. Wel aandacht voor wit ongemak en zwarte moeheid (niet weer hoeven uitleggen waarom 't zeer doet, niet als enige eigenaar hoeven zijn van de racisme discussie). Daarbij hoort voor mij als witte een gepaste positie, juichend aan de zijlijn. Soms vind ik dat lastig, omdat ik zo graag vooraan loop bij veranderingen.

Ik vind het heel fijn om met jou, en met jou persoonlijk te schrijven. Ik herken veel in wat je schrijft en voel me daardoor gezien en gekend in mijn ideeën. De laatste brief stuurde ik ook aan mijn beste vriend Sharog, omdat ik me afvroeg of die niet al te particulier en klagerig was.

Dus ja, het is echt keihard werken om mijn menselijkheid te behouden .......

Misschien ook omdat ik mijn rol als ex-vrouw nog niet heb gevonden. Iemand van wie je houdt in de steek laten terwijl hij ziek is, hoort niet bij hoe ik mezelf graag zie. Het vraagt een hardheid van me die ik liever niet had willen hoeven leven. Ik moet me echt helemaal afsluiten, nu zelfs mijn pogingen om vriendschappelijk te blijven omgaan met elkaar hebben gefaald. Mijn natuurlijke neiging is contact maken, vragen stellen, proberen te begrijpen, het leven genieten en vieren. Dat is waar ik in geloof. Dat we dat aan het leven verplicht zijn, dat klinkt al te dwingend, maar dat het geschenk van het leven gevierd mag worden. Wel met hard werken, maar vooral ook met liefde en vreugde. Een depressieve man die geen contact heeft met zijn eigen gevoel, is daarbij een loodzware opgave. Het druist tegen zo’n beetje alles in waar ik voor sta, wat mijn leven zin geeft… Dus ja, het is echt keihard werken om mijn menselijkheid te behouden terwijl ik me afsluit voor de gevoelloosheid van de man met wie ik oud wilde worden. De hoop doden, zoals ik 'm ook keer op keer heb moeten doden toen we samen probeerden kinderen te krijgen en hij na jaren proberen onvruchtbaar bleek en ik onze kinderen niet zelf zou baren.

Dankjewel voor De Herberg van Rumi, een van mijn favoriete dichters (niet dat ik er veel heb). Het is een prachtig en wijs gedicht. Een mooi streven.

Ja, lekker dan Voorn, moeten we er ook nog weer van leren, van dit ongeluk. Mag ik het gewoon ook een keer niet eerlijk vinden dat dit mij heeft getroffen?

En ik hoop dat je snapt dat het ook iets van ergernis opwerkt. Ja, lekker dan Voorn, moeten we er ook nog weer van leren, van dit ongeluk. Mag ik het gewoon ook een keer niet eerlijk vinden dat dit mij heeft getroffen? Zoals Covid19 lang niet voor iedereen ‘een cadéáútje’ is of hoeft te zijn. Vaak is een verdrietige gebeurtenis gewoon verdrietig. Niet meer, niet minder. Als we er ook nog weer van moeten léééren… en er zelfs blij mee zijn en ze verwelkomen als een onverwachte gast (en dat in het licht van de Iraanse gastvrijheid, waar gasten altijd welkom zijn).

Nou Etchica, daar ben ik nog even niet aan toe. Ik wil die gast wel in de kamer laten zitten -hij is nu eenmaal levensgroot komen aanbellen- maar sta zelf binnensmonds vloekend in de keuken eten klaar te maken. Ik hoop eigenlijk dat ie snel weer vertrekt, want ik heb hier niet om gevraagd, ik heb dit niet verdiend (zoals mijn schoonzus zei) en ik wilde eigenlijk gewoon verder met het mooie leven dat ik voor mezelf, ons gezin, mijn vrienden en collega’s had gemaakt. Een leven waarin hoop, vreugde, dansen, gemeenschappelijkheid, de lente en de liefde een vanzelfsprekende plek hebben. Niet een leven waarin depressie een hoofdrol speelt, die alles wat goed is kapot maakt.

Dus, mag ik die gast nog even blijven verwensen?

Uiteindelijk zal 't wel komen hoor.

Uit mijn vorige rouwperiode heb ik geleerd, dat ik nooit meer terug hoef naar de kerk van mijn ouders. Dat was voor mij een geweldige ervaring, de definitieve afsluiting van het idee van een dreigende aanwezigheid van een wrakende God die mij in een keurslijf dwingt waar ik geen lucht in krijg. Ik heb vrijer leren ademen.

I can breathe.

Dat is een voorrecht.

Lieve Etchica, dank voor je wijsheid en dat je die wilt delen met me,

Brasa!

Nies

Een matroesjka van tegenspoed

Lieve Mooniq,

Mijn hemel, wat een start van je jaar! Het spijt me zo te horen over deze matroesjka van tegenspoed, en ik hoop van harte dat je vader goed herstelt. En ik hoop vooral dat de Portugese studenten het slachtoffer worden van een soort karma- lawaaierige buren zijn verschrikkelijk.

Mijn jaar heeft tot nu toe een soortgelijke sombere toon aangenomen: mijn grootmoeder is vorige week overleden, hoewel, in een karakteristieke koppige beweging, het eerder de leeftijd dan Covid was die haar eind negentig uiteindelijk te pakken kreeg. Ze was een actieve schapenboerin tot haar 93e, dus ze had wel wat rust verdiend. Ze zal gemist worden, maar de Ierse katholieke traditie (waartoe die kant van de familie behoort) ziet de dood heel filosofisch.

Ze stierf in haar eigen bed, haar zoon zal de begrafenis leiden, haar tuinman zal het graf graven, en ze zal begraven worden naast haar man die ze al 15 jaar mist. Hadden we allemaal maar zoveel geluk!

De Oegandese verkiezingen zijn morgen, en het ziet er naar uit dat het een beetje chaotisch wordt, dus we blijven thuis en kijken naar Netflix.  'We', in deze versie, zijn ik en mijn partner, Anna. Geen van ons beiden is Oegandees en geen van ons beiden kan stemmen, maar de verkiezingen beinvloeden op dit moment ons hele leven. Als je alles over politiek wilt weten, zeg het me dan,  maar zo niet, dan zal ik er niet meer over schrijven.

Mijn vriendin is curator, ze runt een fotografieplatform, en we wonen in een klein huis dat verscholen ligt op een plek op de top van de Nakasero heuvel in het centrum van Kampala en dat we bij toeval vonden. De president woont vlakbij, en het zeer luidruchtige en drukke stadscentrum ligt maar een paar honderd meter van onze voordeur, en toch hoor ik, terwijl ik zit te typen, heel weinig, behalve een parelhoen en een papegaai.

Ik kwam hier net voor Kerstmis en hoopte volgende week woensdag terug te gaan naar Den Haag, maar met de nieuwe lockdownmaatregelen in Nederland plus de onzekere sfeer hier blijf ik waarschijnlijk nog een paar weken om af te wachten en wat van het stof te laten neerdwarrelen.

Ik begon deze e-mail te schrijven op 12 januari. Ik pauzeerde met het voornemen om mijn brief op de verkiezingsochtend af te maken. Op dat moment sloot de regering het internet enkele dagen af terwijl ze de verkiezingen vervalsten. Ik schrijf nu op 30 januari, ik ben nog steeds in Kampala. Het is nog steeds gespannen, maar de verkiezingen is achter de rug en de resultaten zijn gecertificeerd.
Het was een zeer vreemde verkiezing.

De mogelijkheid van geweld hangt nog steeds in de lucht, maar het is vreemd om te zien dat er in Den Haag de afgelopen weken meer rellen zijn geweest dan in Oeganda.

Ik ben nu van plan om op 13 februari in Den Haag te zijn, als alles goed gaat. De mogelijkheid van geweld hangt nog steeds in de lucht, maar het is vreemd om te zien dat er in Den Haag de afgelopen weken meer rellen zijn geweest dan in Oeganda. Het leven hier, daarentegen, is erg traag en saai geweest. Veiligheid is een kwestie van perspectief, denk ik.

Hoe voel je je nu? Hoe is het met je vader? En hoe gaat het met je verschrikkelijke buren? Ik hoop dat de Covid snel en gemakkelijk is verdwenen - mijn ouders (beiden in de 70) zijn volgende week opgeroepen voor vaccinatie en ik zou niet blijer kunnen zijn. Het zijn allebei actieve mensen, en mijn moeder heeft een druk sociaal leven, en de maanden van isolement zijn erg zwaar voor hen geweest, hoewel ze er erg stoïcijns onder bleven.

Heb je ooit een aantal jaren buiten je eigen land gewoond? Een van de gesprekken die we hier als buitenlanders die hier langere tijd verblijven altijd voeren, gaat over wat we als eerste zullen doen als we naar huis gaan. Mijn antwoord is altijd: kaas eten - de kaas hier is niet goed. Mijn zus (die ook in Den Haag woont en textielkunstenares is) schreef me gisteren en zei: "Normaal houd ik niet van winkelen, en ik ga niet graag naar de winkels, maar vandaag miste ik het gewoon echt om naar de winkels te gaan en dingen te zien". Heb jij ook zulke gevoelens? Wat mis je? Wat denk je dat hetgene is dat je tijdens deze lange Covidperiode extra bent gaan waarderen?

Hartelijke groeten uit zonnig Kampala, en mijn verontschuldigingen voor de trage reactie,

Will

P.S. Hier is mijn hond, die dolblij is dat ik langer blijf.

Het Compassiemeisje

Beste Will,

Dankjewel voor je bericht. Bijzonder om een inkijkje te mogen hebben in jouw leven. Wat dat betreft is het wel een uniek project, dat wij als vreemden aan elkaar gekoppeld zijn.

Het klinkt heerlijk dat jij in een omgeving zit waar papegaaien en parelhoenders zich prettig voelen, terwijl wij sneeuw en ijs moeten trotseren. Het wordt deze week maarliefst -14 graden in Nederland! Het leven buiten ziet eruit als een ouderwetse film. Het is een prachtig gezicht waar ik een diep melancholisch geluk bij voel. Wat dat betreft is het jammer dat jij en jouw camera niet hier zijn om winterse plaatjes te schieten.

Uit jouw woorden begrijp ik dat de mooie zwarte hond niet naar Nederland mee zal komen. Kan me voorstellen dat het moeilijk zal zijn om hem achter te laten…

Gelukkig klinkt zijn stem weer krachtig en moppert hij over het slechte voetbal van PSV en over het langzaam herstel.
Dat is een goed teken 😉

Nog gecondoleerd met je oma. Ze heeft een lang leven gekend en mooi om te horen dat ze gemist zal worden door de mensen in haar omgeving. Dankzij haar geloof zal ze ook geliefd worden in het hiernamaals en weer verenigd zijn met haar man. Desalniettemin is het verdrietig dat je haar niet meer kan opzoeken. Bij alle mensen die het aardse bestaan verlaten, realiseer ik me weer dat het leven zo tijdelijk is. In de afgelopen week heb ik opvallend veel overlijdensberichten ontvangen. Van kennissen tot familie. Met familie bedoel ik een tante, want met mijn ouders gaat het gelukkig goed. Mijn vader is iedere dag krachtiger aan het worden. Hij is bijna 10 kg afgevallen en hij is nog steeds niet de oude. Gelukkig klinkt zijn stem weer krachtig en moppert hij over het slechte voetbal van PSV en over het langzaam herstel.
Dat is een goed teken 😉

Hoe is het leven daar zo na de rumoerige verkiezingen?
Ik heb jouw brief voorgelezen aan mijn vriend. Hij is altijd wat beter op de hoogte van het wereldnieuws. Hij liet de jonge politicus zien die een lied zong over Corona. Bobi Wine? Deze videoclip was mij in 2020 onder ogen gekomen, dus zijn manier van communiceren reikt ver 🙂 Hij zong in de videoclip ook over de symptomen waaronder ‘jeukende ogen’. In Nederland wordt gek genoeg niet over dit symptoom gesproken. Zelf vond ik in zijn lied veel herkenning want mijn ogen jeuken nog steeds nadat het virus me te pakken heeft gekregen. Van Jasper begreep ik dat deze man met zijn originele vorm van muziek een groot publiek weet te bereiken, maar dat hij wordt geboycot doordat zijn social media kanalen onderuit zijn gehaald. Wat een rotverhaal… Misschien is dit machtsvertoon ‘zo oud als Methusalem’ (een Nederlandse uitspraak dat betekent dat het in de geschiedenis eigenlijk nooit anders was) maar tegenwoordig lijkt het erop dat alle corruptie, leugens en bedrog aan het daglicht komen.

Gezegend zijn de onwetenden, maar het tapijt lijkt niet groot genoeg meer om alle duistere praktijken onder te vegen.


Gezegend zijn de onwetenden, maar het tapijt lijkt niet groot genoeg meer om alle duistere praktijken onder te vegen.
Ook hier in Nederland zijn er zoveel onwaarheden gaande dat het soms moeilijk is om in vrede te blijven als je het nieuws volgt. Om mijn innerlijke rust te bewaken, besloot ik al jaren geleden het nieuws niet meer te volgen. In het begin voelde ik nog wel eens wat sociale schaamte omdat ik over sommige onderwerpen niet mee kon praten, maar ook dat heb los kunnen laten.
Toch ben ik weer met het nieuws begaan geraakt in maart, toen mijn alarmbellen begonnen te rinkelen over het beleid met betrekking tot de coronamaatregelen en de verschillende tegenstrijdige berichten.
Zoveel verdeelde meningen…
Tegenwoordig vermijd ik het onderwerp liever .

Het sluit misschien mooi aan op jouw vraag: wat mis je in deze periode?

........misschien mis ik wel het blinde vertrouwen dat veel mensen hebben.....

Ik mis ‘transparantie en eerlijkheid’ in de extreme beleidsvoering rondvan de zogenaamde pandemie.
Maar misschien mis ik wel het blinde vertrouwen dat veel mensen hebben: ‘de hele wereld doet het, dus het zal wel waar zijn’
Of wellicht mis ik de sluier van onwetendheid, die ik met veel plezier heb gedragen maar die ik niet meer pas.

Mijn brief heeft op zich laten wachten omdat ik aanvankelijk ben begonnen om mijn mening te beschrijven over deze hele Covid-19 periode. Dat heeft me veel tijd gekost en ik heb mezelf in de knoop geschreven door een opsomming van feiten te geven die mijn wantrouwen in het huidige beleid onderschrijven. Terug tot 2009 waarin de World Health Organisation de definitie van pandemie op papier veranderde, tot aan vaccinaties die nu gaande zijn waar ik een felle tegenstander van ben.
Ik kreeg er echt slechte zin van en ben weer tot de conclusie gekomen dat ik het onderwerp liever vermijd ondanks of misschien wel vanwege mijn uitgesproken mening. Als ik voel dat ik mijn mening of overtuiging met een knoop in mijn buik breng, denk ik vaak aan de uitspraak van een oud collega die de wijsheid van relativeren verstaat:
“Een mening is net zoiets als een anus, iedereen heeft er een”. 🙂

Mijn frustratie en verontwaardiging probeer ik steeds weer te transformeren door bewust te gaan denken, voelen en praten door te praten over liefde en verbinding. Hier heb ik zelfs een vorm aan gegeven en die wil ik graag met je delen.

In April 2020, tijdens Pasen heb ik een klein beeld geboetseerd: het Compassie meisje https://www.mooniqpriem.com/compassie-meisje.html.

Mijn wens is dat zij een besmettelijk virus van Compassie zal verspreiden.

Mijn wens is dat zij een besmettelijk virus van Compassie zal verspreiden. Ik wil mensen uitnodigen iets te delen waarin Compassie centraal staat. Het kan jouw eigen definitie zijn: wat betekent Compassie. Of misschien een oproep naar iemand of iets. Het kan een verhaal zijn uit eigen ervaring, of een verhaal dat je ooit hebt gehoord. Misschien heb je compassie gevonden in een afbeelding die je kunt delen, een gedicht, of een fragment uit een film of toneelstuk. Iedere vorm is welkom, groot of klein, want compassie zit denk ik in iedere vorm, en is soms groot of prachtig klein.
Ik wil graag iedere maand een reproductie van Compassie meisje verloten aan één van de inzendingen.

Misschien heb jij een foto met een verhaal die dit onderwerp ondersteunt?
Of een gedicht of een eigen verhaal uit Oeganda… dat zou ik graag lezen.

Het voelt voor mij als een beladen brief waarin ik lang heb gezocht naar wat ik wel en niet met je wil communiceren. Volgens mij heb ik zelfs meer geschrapt dan geschreven 🙂 En eigenlijk had ik je meer willen vragen… 

In ieder geval hoop ik van harte dat je het goed maakt!
en ik ben benieuwd of je inmiddels weer bent gaan reizen.

Mag ik trouwens een verzoekje doen?
Zou je een foto willen delen die je zelf hebt gemaakt, bij iedere brief die je stuur?
Dat zou ik heel leuk vinden. Ben benieuwd naar jouw beeldtaal.

Hartelijke groet,

Mooniq 

'Samen' schijnt de toekomst te zijn

Hallo Dorine,

Bij deze mijn derde brief. Je schreef in jouw brief over wandelen in de natuur. Dat je dat graag doet. Wat is dat een zaligheid. Buiten zijn en bewegen is zo goed voor een mens.

Tijdens de lockdown zijn we hier ons steeds meer bewust van geworden. Dat we zuinig moeten zijn op alles om ons heen. Dat lees ik ook terug in jouw brieven. Ik probeer zoveel mogelijk groen te denken., maar dat valt niet altijd mee. Net zoals jij schrijft, pak ik ook makkelijk de auto en zou ik ook graag het vliegtuig willen laten staan. Ik ben hier niet altijd consequent in, realiseer ik me.

Ik mag ook graag letten op datgene wat ik eet. Kan mijzelf een flexitariër noemen. Ik ben bewust met eten bezig. Vanwege de gezondheidsvoordelen, milieuwinst en diervriendelijkheid. Ik vind het alleen zo jammer dat dit vaak een duurdere leefwijze is. Zo jammer, als dit meer gereguleerd zou worden, zouden veel meer mensen denk ik de overstap maken. Toevallig ligt er een brochure naast mij over de aanschaf van zonnepanelen via de gemeente. Ik denk dat ik straks toch een afspraak ga maken voor een offerte.

Toevallig ligt er een brochure naast mij (..) over zonnepanelen

Ikzelf mag graag buiten zijn. Gisteren en vandaag lukt mij dat prima. Voor de lockdown probeerde ik tweemaal in de week te sporten. Ik deed aan zumba (dansen op voornamelijk Zuid- Amerikaanse mzuiek) en yoga. Gisteren had ik sinds lange tijd weer eens een yogales. Buiten weliswaar, maar in het zonnetje. Wat was dat heerlijk. Op het Enkhuizerzand, dus ruimte genoeg. We leken wel een stel kleine kinderen: zo blij allemaal dat we weer even mochten. Lessen in de studio kan nog niet. Dus deze heb ik even meegepikt. Ik moet zeggen dat de spierpijn me meevalt. Ik had verwacht er wel meer last van te hebben.

Ik zal ook wat antwoorden geven op de vragen uit de vorige brief. Ik wilde inderdaad altijd al de verpleging is. Als jong kind al. En ik moet zeggen dat het de juiste keuze is geweest. Ik doe mijn werk al 27 jaar. Volgend jaar 25 jaar in dienst bij dezelfde  werkgever. Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben, is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen. Al die mensen, en naar ik begrepen heb vooral jonge mensen, die sombere gedachten en gevoelens hebben. Of zelfs depressief zijn. Best een schrikbeeld vind ik. Gelukkig bespeur ik dat niet bij mijn eigen kinderen. Zijn ook eigenlijk altijd bezig. Studie, stage/werken enz.

Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen

Het bezoek aan mijn opa was leuk. Beiden hebben we daar erg van genoten. Ik had wat lekkers mee voor bij de koffie. Daar heeft hij van gesmikkeld. Hij had al meerdere keren aangegeven zijn kleinkinderen achterkleinkinderen te missen. Ik had hem zelf ook al een jaar niet meer gezien. Wel gesproken over de telefoon, maar dat is toch anders. Zijn muren hangen vol met allerlei foto's van ons. Dat zegt genoeg. Ik heb een mooie foto laten maken van ons samen, en deze in een kaart verwerkt. En zoals je al zal vermoeden: ook deze kaart hangt inmiddels aan de wand. Kleine moeite met een enorme uitwerking. Hebben we alle twee weer mooi meegepikt.

Er is ons gevraagd om ook te schrijven over 2027. Jij hebt daar in je brief over geschreven, lees ik. Of het tot een zelfrijdende auto komt, ik durf daar geen uitspraken over te doen. Twijfel erover. Ik denk toch dat wij wel veel verder zullen zijn in duurzaamheid. Dat kan bijna niet anders meer. We zullen er toch echt aan moeten geloven zo langzamerhand. Uitstellen kan niet meer.

Ik denk dat het onlinewerken wel voor een groot gedeelte zal blijven hangen. We hebben nu gezien dat dat ook heel goed kan. Ik kan mij nog herinneren dat het voor COVID bijna ondenkbaar was om thuis te werken. Dat zowel werkgevers als werknemers het bijna onmogelijk achtten. Weet jij dat ook nog? Dat iedereen beren op de weg zag, ja-maar excuses kon bedenken? Bijzonder dat dit toch zo snel voor 100% is omgedraaid. Wat kan een mens toch flexibel zijn.

Wat kan een mens toch flexibel zijn

Dat er iets van een COVID of een andere ziekte al bestond, dat denk ik wel. Mensen zijn nou eenmaal steeds flexibeler over de wereld aan het reizen (wat naar mijn idee ook niet zal veranderen), komen met elkaar in contact. In mijn werk zie ik al een toename van isolatieverpleging bij minder ernstige ziektes de afgelopen jaren. Dus ik denk zeker dat we rekening moeten houden met iets, of het nu COVID heet of niet.

Ik zou zeggen, vaccineren, vooral vaccineren. Naar mijn idee is dat de enige echte oplossing.

En privé? Jeetje, over zes jaar dan ben ik 55. Ik zal denk ik ook nog wel werken. En ik hoop dan toch echt een gezellig en lief maatje naast mij te hebben staan. Mijn laatste date is niet meer. Te veel verschillende ideeën over hoe een relatie eruit zou moeten zien. Uiteindelijk, met toch wel pijn in het hart besloten niet meer verder te gaan. Ondanks dat het wederzijds was, blijft het pijnlijk. Dus maar weer van voren af aan beginnen dan.

Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn en doen wat ze graag willen

En in 2027 zijn mijn kinderen 27 en 25 jaar. Ik vermoed beide afgestudeerd, en werkend? Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn, en doen wat ze graag willen. Misschien voor hen ook een partner? Ik zeg steeds tegen hen dat zij vooral lekker hun eigen weg moeten gaan. Ik hoef echt nog geen oma te zijn over zes jaar. Ooit natuurlijk prima, heel graag zelfs, maar dan nog niet. Nu lijkt het alsof ik daar ook maar iets over te vertellen heb. Ahum, …

Ik denk niet meer in mijn huidige huis te wonen. Als mijn kinderen zijn uitgevlogen, zou ik graag willen verhuizen. Waarnaartoe weet ik nog niet. Gek genoeg heb ik ook al eens mijn gedachten laten gaan over het leven in een hofje. Jij schreef hier ook al over. In een hofje, met wat meer sociale contacten, maar toch zelfstandig. Schijnt de toekomst te zijn, heb ik al eens vernomen. Maar ik moet zeggen dat het bij mij alleen nog maar bij gedachtes gebleven is.

Groetjes,
Geertje

De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of  vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

De tijd vliegt

Beste Geertje,

De tijd vliegt, maar nu ga ik schrijven want ik vind het vervelend als er zo'n lange tijd tussen zit.

Ik twijfel niet hoor, over vaccineren. Hoe eerder hoe beter denk ik maar, het is meer dat een van mijn beste vriendinnen zich werkelijk zorgen maakt en denkt dat het echt gevaarlijk is, zoals ik al schreef. Ze zegt nu dat ze mij er niet van wil weerhouden, maar vindt dat ik een weloverwogen beslissing moet nemen en dus ook informatie moet lezen van kritische artsen/deskundigen. Daar zit wat in en ik vind het ook zorgzaam. Ik heb ook wel een en ander gezien en gelezen, maar ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen waaronder mijn eigen huisarts in deze zaak. Ik word ook zenuwachtig van die angstverhalen, ik kan er niet goed tegen, vind het al vervelend genoeg allemaal.

...ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen, waaronder mijn eigen huisarts...

Ik sprak de huisarts nog, het is heel lastig om de vaccinatie te organiseren vertelde hij, omdat iedereen nog een kwartier moet blijven. De dichtstbijzijnde grote locatie is de sporthal, waar dit jaar ook de griepprik werd gegeven. Maar toen was het naar binnen, prik, weer door andere deur naar buiten. Een soort lopende band. Ik heb het voor het eerst gedaan, weet niet of ik het volgend jaar weer doe, dat zie ik dan wel weer.

Maar hoe fijn moet het zijn om je toch redelijk beschermd te voelen en weer dichter bij mensen te kunnen zijn, de kinderen voorop! En leuke dingen doen!

Voel jij je enigszins beschermd omdat je het vaccin al gehad hebt?

Ik hoor inderdaad van mensen dat vooral de tweede prik best wel klachten geeft. We gaan het zien.

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen. Ik heb een reden om niet op mijn werkkamer te kunnen zijn: de gevel lekt en er zit stinkende schimmel op de muur. Maar mijn huis is groot genoeg en ik zou zo lang op een andere kamer kunnen werken, min of meer. Ik heb alleen totaal geen zin om de hele zooi verplaatsen, en voor nu komt het er op neer dat ik eigenlijk kleine dingen doe, hier beneden aan de eettafel. Ik wil alleen liever niet dat er verf, lijm of ander troep op mijn parket komt, kreun. Gaat tot nu toe goed!

Afgelopen twee dagen ben ik wel lekker bezig geweest. De dochter van mijn andere beste vriendin (dat kan taaltechnisch natuurlijk niet, de 'andere beste' maar alla), we kennen elkaar meer dan 40 jaar, gaat morgen trouwen. Alleen familie en vrienden van het echtpaar. Dus ik kan er niet naar toe, maar ik heb wel een soort cadeaubon in elkaar geflanst met een gekke tekening van een bruidspaar en foto's en een mooie brief. En als ik dan zo bezig ben met knippen en plakken en tekenen dan krijg ik steeds weer nieuwe ideeën zodat ik op een gegeven moment tegen mezelf moet zeggen dat het zo goed is anders zou ik door blijven gaan. Heerlijk om te doen en met een doel. En het is heel erg leuk geworden, al zeg ik het zelf.

Zij woont in Den Haag, maar wij zien elkaar best vaak en vroeger ook met de kinderen, dus die zijn min of meer met elkaar opgegroeid. Mijn oudste zoon is een jaar ouder dan haar dochter, haar zoon is een jaar ouder dan mijn jongste zoon. Toen ze pubers werden zijn ze wel uit elkaar gegroeid, wij gelukkig niet.

Ik heb trouwens de neiging om net als bij Whatsapp steeds een smiley in te voegen.

het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn

Leuk om te horen dat je aan het daten bent. Ik heb geen idee hoe ik dat nu moet aanpakken. Je ontmoet niet spontaan iemand, maar ja, hoe dan wel. Want het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn. En ik heb geen zin om online te gaan swipen: deze wel, deze niet et cetera. Mijn ex is lid geworden van een organisatie waarbij je zelf dingen organiseert. Je wilt bijvoorbeeld naar een museum (toen dat nog kon), en dan meld je dat op die  site en je schrijft dat je daar met zes mensen naar toe zou willen. Die melden zich dan aan en jij regelt het. En dat kan ook een voorstelling zijn, uit eten, wandelen of op een terras zitten, van alles. Ik heb in ieder geval begrepen dat het ongeveer zo werkt. Hij heeft zo ook zijn vriendin ontmoet. Maar ja, om daar nu ook lid van te worden terwijl hij dat ook is.....dat lijkt me nou niet zo'n goed idee haha. Bovendien ligt dat nu natuurlijk plat.

Ik hoorde gisteren over Partner Select, ik ga het eens opzoeken.

En toen zag ik ook weer de vraag: ' hoe denk je dat de wereld er uitzien in 2027?'. Een verplicht onderwerp. Jee, dat is wel iets om even over na te denken.

Ik bedacht me trouwens ook dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was. Bij een vrouw schrijf ik toch eerder (en makkelijker denk ik) op een 'vrouwen'-manier. Wat dat is? Er is in ieder geval veel gemeenschappelijks, ook al ken je elkaar niet. Je hoeft bepaalde dingen niet uit te leggen. Geeft dat een gevoel van veiligheid? Is dat het? Vrouwen praten in het algemeen makkelijker over persoonlijke dingen ook als je elkaar niet zo goed kent. Je kunt sneller de manier van communiceren op elkaar afstemmen. Mannen, ook als ze elkaar wél goed kennen, doen dat toch minder. Even heel zwart/wit gesteld.

ik bedacht me trouwens ook, dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was

Ik ben zelf niet direct een open boek, en kijk vaak eerst de kat uit de boom. Wat schrijvend geloof ik niet opgaat, maar dat zou ik denk ik wel weer doen als jij een man zou zijn. Eigenlijk wel interessant.

Toen ik vorig jaar een kleine week in het ziekenhuis lag, heb ik ook met een aantal verpleegkundigen (vrouwen) goede gesprekken gehad. Heel makkelijk. Wat is jouw ervaring op dat gebied, zijn vrouwelijke patiënten opener dan mannelijke? Ik denk dat leeftijd ook meespeelt trouwens.

Dat 2027 komt wel in een volgende brief, ik ga nu stoppen. De zon schijnt, ik ga de vlinderstruik snoeien en vanmiddag even bij mijn jongste zoon thee drinken.

Hartelijke groet en een fijn weekend,

Dorine