De luxe hebben om te twijfelen..

Lieve Mooniq,

Ik hoop dat dit bericht je goed bereikt. Ik kwam terug in Nederland de dag nadat de zon begon te schijnen, dus hoewel ik tien dagen in quarantaine was, heb ik wat wandelingen op het ijs gemaakt, wat erg opwindend was. Ik heb geen echte winter meer meegemaakt sinds 2011, toen ik twee maanden in Polen was, op het dieptepunt van wat voor mij voelde als de koudste winter ooit, als het einde van de wereld. Vliegen over een besneeuwd Nederlands landschap was verbluffend - het veranderde de wereld in een printplaat. Heel mooi.

Inderdaad, Kira de hond is nog steeds in Kampala. Ze wordt vreselijk gemist, maar ze is druk met het bewaken van het huis en ze heeft vrienden die op bezoek komen, dus ik denk dat ze best gelukkig is.

Dank je voor je aardige woorden over mijn oma. Het was heel vreemd om mijn moeder te schrijven om te vragen naar een beeld dat aan mij beloofd was. De laatste keer dat ik oma zag, zei ze dat ik het mee moest nemen, en ik zei dat ik het de volgende keer dat ik haar zag, zou ophalen. Het leven is inderdaad kort. Het beeldje is van een klein roze kwartsvarkentje, zo rond als een ton, waarschijnlijk uit Egypte, denk ik. Ik speelde er altijd mee toen ik klein was, en ik hoop dat ik ooit een kind zal hebben dat hetzelfde zal doen.

Ongelooflijk om te zien hoeveel schade de ziekte heeft aangericht.

Wat een opuchting dat het beter gaat met je vader. Covid schijnt echt een onvoorspelbare ziekte te zijn. Twee goede vrienden hadden het, de ene een dikke roker en de andere een magere atleet, beiden even oud. Bijna een jaar later is de dikke roker weer min of meer de oude, terwijl de atleet kortademig is en moeite heeft om met zijn kinderen te spelen. Ongelooflijk om te zien hoeveel schade de ziekte heeft aangericht. Hoe voelt je vader zich nu? En hoe gaat het met PSV?

Je vriend heeft gelijk over Bobi Wine: hij is een briljant communicator, en (en dat wordt vaak gemist in de berichtgeving in de pers) een intens morele man met grote moed. Sommige van mijn collega's wonen in zijn voormalige kiesdistrict en zijn zeer te spreken over zijn reactievermogen en zijn bereidheid om namens hen te vechten als het ging om machtige belangen die probeerden land en andere zaken te stelen. Ik betwijfel of we hem ooit president zullen zien worden, maar hij zou een goede keuze zijn. Het was interessant om een verkiezing mee te maken waarbij het steeds minder duidelijk is of de zittende president nog in leven zal zijn bij de volgende ronde, en hoe dat de berekeningen verandert. Net als jij vermijd ik het lezen van het laatste nieuws, maar ik lees wel veel commentaar, misschien uit gewoonte. Het is tegenwoordig een gouden tijd voor onderzoeksjournalistiek, en sommige van de schrijvers zijn echt geweldig.

Ik zal de Covid-vaccinatie nemen zodra die wordt aangeboden. Covid zal mij waarschijnlijk niet doden, maar dit gaat niet over mij.

Ik vind het jammer dat ik wantrouwen in je brief over vaccins lees. Ik heb in Noord-Oeganda gewoond aan het eind van de LRA-oorlog, en ik heb begrafenissen gefotografeerd, kleine graven bezocht. De moeder van mijn beste vriendin loopt met een stok, een gevolg van kinderpolio die haar leven tot een hel maakte, en ze had geluk dat ze het overleefde. Sindsdien is het beter gegaan - de klinieken hebben regelmatiger voorraden vaccins en andere medicijnen. Er is geen gelukkigere dag in een Afrikaanse kliniek dan de inentingsdag (meestal een woensdag). Het zit er vol met dikke baby's met glinsterende oogjes, kirrend en gillend, stalen verpleegsters en nerveuze moeders die angstvallig controleren of de zorgvuldig bijgehouden gezondheidsboekjes van hun kinderen wel up-to-date zijn. Zelfs als ik er aan denk krijg ik heimwee! Toen je ouders kinderen waren, vóór de dagen van de kudde-immuniteit, was het hier waarschijnlijk ook zo. De luxe hebben om te twijfelen, het voorrecht hebben om te kiezen, niet direct geraakt te zijn door de kwestie, is iets dat mensen onderschatten. Ik zal de Covid-vaccinatie nemen zodra die wordt aangeboden. Covid zal mij waarschijnlijk niet doden, maar dit gaat niet over mij.

Je vraag naar wat ik mis, is interessant. Het antwoord verandert zoals het weer. Ik mis mijn ouders, die ik sinds 2017 niet meer heb gezien. Ik ben vorig jaar weggebleven terwijl we wachtten op vaccinaties - ze zijn allebei in de zeventig en hebben regelmatig contact met veel mensen die veel ouder zijn, en ik vond het het beste om een grote afstand te bewaren. Nu zijn ze beschermd, en ik hoop ze over een paar weken met Pasen op te zoeken.

Ik mis het ook om op een zonnige middag met een pint in de wind van een heerlijk ruikende sigaret buiten bij een pub te zitten, naar het verkeer te kijken en onzin uit te kramen over onderwerpen die er niet toe doen. Eigenlijk is dat misschien wat ik mis. Dit virus heeft ons allemaal in druïden veranderd, heeft ons allemaal meningen gegeven. Plotseling voelen we de behoefte om 'een mening te hebben'. Vroeger volgden we advies op, of niet, en hoopten er het beste van. Nu wordt er van ons verwacht dat we in onze vrije tijd experts zijn. Het is krankzinnig.

Wat zal de eerste plaats zijn waar je naar toe gaat?

Ik mis ook vrienden. Ik ben hierheen verhuisd en heb al mijn vrienden in Uganda achtergelaten, en de afsluiting betekent dat het onmogelijk is om buiten mijn universiteitsklas met anderen om te gaan. Ik vind ze allemaal aardig, maar afwisseling is de spijs van het leven. En ik mis het om om drie uur 's nachts op de fiets naar huis te hobbelen, verlicht door wijn en gejuich en met een hoofd vol nieuwe verhalen. Dat zal het eerste zijn wat ik ga doen zodra we mogen! En jij? Wat zal de eerste plaats zijn waar je naar toe gaat? Hoe we ook tegenover al deze vragen staan, het is zeker dat niemand van ons het jammer zal vinden deze periode te zien eindigen. Ik mis mijn werk! Ik mis galerijen!

Welke delen van de communicatie vind je ondoorzichtig of oneerlijk over de pandemie? Ik voel me erg unplugged in Nederland omdat ik helemaal geen lokale krant lees of naar een lokaal radiostation luister. Wat doen ze volgens jou slecht? En wat doen ze goed?

Ik heb een foto bijgevoegd van een project waar ik mee bezig ben, over indvidualisme en de relatie van 'ik' tot 'wij'.

Je hebt het compassiemeisje heel goed geobserveerd. Ik wou dat ik die vaardigheid had. Je hebt de vorm duidelijk gezien, en de sporen waar je vingers hebben gedrukt zijn duidelijk en definitief. Ik heb een foto bijgevoegd van een project waar ik mee bezig ben, over indvidualisme en de relatie van 'ik' tot 'wij'. Ik heb de kust gefotografeerd, die enorme kasteelmuren die Nederland afschermen van de wereld. Dit is een beeld uit dat project. Het zal binnenkort af zijn (de deadline is over ongeveer een maand) dus hopelijk kan ik daarna iets completers laten zien.

Over het thema mededogen, hier is een gedicht dat er wel bij lijkt te passen. Het gaat over een man die ik ontmoette bij een overtocht per veerboot ten oosten van een stad genaamd Mbuji Mayi, op de weg naar Mwene Ditu, in het hart van het diamantmijngebied van Congo.

'Ça marche avec le courant',
zegt Solo met
adem van drank,
mist het grootste deel van een teen,
'deux pulleys, et le courant,
ik ben zoals jij', zegt hij.
Dan trekt hij zijn overhemdskraag naar beneden
om een ster te onthullen
geëtst met de hand over zijn hart
door een tatoeëerder
ergens
voordat hij de veerboot vond.
'Ik ben zoals jij
een Amerikaan. Laten we naar Amerika gaan.'
De veerboot glijdt
over de rivier
nog steeds vastgebonden aan zijn staalkabel.

Ik heb hier een foto van Solo's veerboot bijgevoegd. Solo staat links, in een blauwe Amerikaanse voetbaltrui, luid en niet erg effectief het laden van de veerboot te dirigeren.

Als tegenprestatie is hier mijn vraag aan jou: Wat is het oudste verhaal dat je kent over je voorouders?

Hartelijke groeten,

Will

Ben ik dan een dromer, een utopist of een boomknuffelaar?

Ha Laurens,

Wat een prachtverhaal, openhartig, ontroerend en mooi geschreven. Je komt heel krachtig over – 1.92m helpt ook bij de beeldvorming 😉 – heel wat tegenslagen doorstaan, gedreven, levensgenieter en positief. Terwijl je ook schrijft over angst om te falen, twijfel en onzekerheid verslaan. En over gemiste spelfouten. (Ik heb er maar één gespot. ;))

Die schijnbare tegenstrijdigheid vind ik mooi. En zo herkenbaar.

Ik dacht altijd dat mensen of zelfbewust of onzeker waren. Introvert of extrovert. On a mission of dolend. Ik heb geleerd, in het bijzonder in de afgelopen jaren van mijn collega’s in de maatschap, dat tegenstrijdigheden naast elkaar kunnen bestaan. Dat ze elkaar nodig hebben. In een relatie, in een groep, maar ook in jezelf. In mijzelf. Dat ik meerdere dingen tegelijk kan voelen, kan zijn. En dat wat ik voel, waarschijnlijk – al is het maar een heel klein beetje – ook door anderen wordt gevoeld.

.....als ik openlijk durf te twijfelen, vragen te stellen (in plaats van mijn kennis te etaleren), te delen dat ik s ’nachts wakker lig en waarom, pas dan wordt ’t interessant

Het makkelijkst is om mijn onzekerheid te maskeren met een positieve houding (met mij gaat alles goed !) of een tot in de puntjes uitgedacht plan. Zo ben ik geconditioneerd (opvoeding, maatschappij). Dan wordt het een gevecht tussen het een en het ander. Maar als ik openlijk durf te twijfelen, vragen te stellen (in plaats van mijn kennis te etaleren), te delen dat ik s ’nachts wakker lig en waarom, pas dan wordt ’t interessant. Dan gaan er nieuwe luikjes in mijn hoofd open. Kom ik een stap verder in mijn denken. En ontstaan er nieuwe verbindingen, in mijn hoofd, met de ander, met de wereld. Anders blijft ’t toch bij een soort vooruit bedacht script of een plaat die blijft hangen en zichzelf telkens herhaalt.

Het was niet mijn intentie om de lat hoog te leggen. Maar ja, ook ik voelde kennelijk de druk van het mogelijke falen. Dus dan doe ik extra mijn best. Zit ook in de aard van het beestje. 😉 Sterker nog, als ik heel eerlijk ben denk ik dat dit nog steeds vaak een drijfveer is. Altijd denken dat een ander het beter kan, slimmer is. Bang om door de mand te vallen -voor wat, wie, don’t ask?!- dus doe ik er nog maar een schepje bovenop. Pfff, dit is niet zo leuk om op te schrijven. Is toch te suf voor woorden dat ik me hier op m’n 56ste nog steeds druk over maak.

Ik ben geen streber, hoef niet per se de beste te zijn. Maar jouw verhaal roept bij mij de vraag op waarom ik, jij, wij mensen, dan zo bang zijn om te falen.

Toch is het maf hoe hardnekkig sommige reflexen zijn. Zit het in het beestje, in de opvoeding, in wat je hebt meegemaakt? Kan ik het accepteren? Ik kan er in ieder geval wel beter mee omgaan dan vroeger, maar de reflex blijft. Ik ben geen streber, hoef niet per se de beste te zijn. Maar jouw verhaal roept bij mij de vraag op waarom ik, jij, wij mensen, dan zo bang zijn om te falen. Terwijl, ondanks dat het klinkt als een open deur- we toch het meeste leren van onze fouten. Is het omdat een fout oneindig lang blijft hangen. Een smet op het imago. Terug bij af?

Ik denk dat het ook wel – steeds meer – in de maatschappij zelf zit. Overal onmiddellijk een oordeel over vellen, elkaar de maat nemen, iedere misstap onder het vergrootglas leggen.

Polarisatie lijkt zich te nestelen in de haarvaten van de samenleving.

Sociale media dragen hier vaak negatief aan bij. Het oordeel komt sneller, is vernietigender en hangt voor eeuwig in cyberspace. Ik erger me aan de stelligheid waarmee mensen in een hoek worden gezet. Geframed. Onderuitgehaald. Het zwart-wit denken, waardoor een tegenstelling in no-time escaleert tot een onoplosbaar conflict. Polarisatie lijkt zich te nestelen in de haarvaten van de samenleving.

Niet dat je het altijd met elkaar eens hoeft te zijn. Sterker nog, uiteenlopende perspectieven helpen om je eigen inzichten te verdiepen. Maar als het alleen maar gaat om winnen of verliezen, dan zullen er uiteindelijk toch vrijwel alleen nog maar verliezers zijn?

Wat mij bezighoudt is hoe we weer echt met elkaar in gesprek komen. Jong en oud. Zwart en wit. Laag- en hoogopgeleid. Grachtengordel en achterstandswijk. Autochtoon en vluchteling. Gelovige en atheïst. Homofoob en homofiel. Hoe we met elkaar gaan bouwen aan een samenleving die we allemaal willen. Waarin we elkaar – en de planeet – niet ondermijnen maar versterken. Waarin we niet ieder voor zich, maar we met elkaar dilemma’s onderzoeken en lastige keuzes maken. Opdat iedereen mee kan doen en de planeet niet bezwijkt.

Ik geloof dat het kan.

Sterker nog, ik geloof dat heel veel mensen dat wel zouden willen. Of is dat een naïeve gedachte?

Ben wel benieuwd hoe jij dat ziet.

Over het algemeen sta ik vrij ver vooraan in de rij. Dus ik vraag me af of ik meer kan doen om bij te dragen aan die ‘betere’ samenleving.

Ik weet het, ik heb makkelijk praten. Hoogopgeleid, eigen huis, prima omzet/inkomen (op dit moment beetje onzeker vanwege corona, maar dat trekt vast wel weer aan), en wit (wat met allerlei privileges komt waar ik me maar gedeeltelijk bewust van ben). Als vrouw is er hier of daar wellicht ergens een glazen plafonnetje, hoewel ik mijn hoofd nog niet voelbaar heb gestoten. Over het algemeen sta ik vrij ver vooraan in de rij. Dus ik vraag me af of ik meer kan doen om bij te dragen aan die ‘betere’ samenleving.

Ik hoop dat de huidige crisis ergens goed voor is. Met name dat de balans gaat shiften van een individualistische op welvaart gerichte maatschappij, naar een gemeenschap waarin we letterlijk SAMEN LEVEN. Waarin welzijn belangrijker is dan consumptie. Waarin diversiteit wordt gekoesterd. Waarin mensen zichzelf kunnen zijn en elkaar ondersteunen. Waarin we op voortdurend op zoek blijven naar vernieuwing en innovatie. Waarbij we zorgen voor de planeet en elkaar.

Ben ik dan een dromer, een utopist of een boomknuffelaar?

Beetje hetzelfde als ik hierboven al schreef. Ben ik dan een dromer, een utopist of een boomknuffelaar? Ik hoop het toch van niet. Of tenminste, dat er nog veel meer zijn zoals ik. En mensen die op een andere manier de wereld een slinger willen helpen geven.

Hoe was Griekenland? Het lijkt alweer eeuwen geleden die hete zomer. Hoewel die kennelijk deze week nog even terugkomt. Fijn!

Wij hebben genoten van de vakantie in de tuin, de duinen en het strand. IJmuiden heeft zo z’n voordelen, zeker in coronatijd. Wel grappig dat je in West woont. Oud of Nieuw? Ik heb bijna twintig jaar in Amsterdam gewoond, waarvan de laatste zeventien samen met mijn vriend Marc in ons eerste huis in Oud-West. Vlakbij de HEMA op de Kinkerstraat. Echt wel een hele fijne plek. Sweet memories.

Ik herlas net je brief nog een keer. Een heel bijzonder openhartig levensverhaal en ook heel speciaal om dit te lezen van iemand die ik eigenlijk helemaal niet ken. Ik denk, hoop dat je het ook heel erg voor jezelf hebt opgeschreven. Om je gedachten te ordenen. Boven te laten drijven wat voor jou belangrijk is. Zo werkt het bij mij in ieder geval. Da’s toch het mooie van (brieven) schrijven.

Ook ik ben meerdere keren terug naar school gegaan.

Leuk dat je bedrijfskunde gaat doen. Ben je inmiddels gestart? Ik herken helemaal wat je schrijft over je onzekerheid verslaan. Ook ik ben meerdere keren terug naar school gegaan. Na de lerarenopleiding eerst mijn talen, toen bedrijfscommunicatie en later nog een MBA (Master of Business Administration). Vooral die laatste heeft bij mij ook echt zo gewerkt.

Niet dat ik alle vakken die ik daar heb gehad (finance, accounting, logistiek) dagelijks gebruik. Maar behalve een beter begrip van hoe bedrijven en organisaties werken heeft twee jaar bedrijfskunde me het zelfvertrouwen te geven om vragen te durven stellen en door te vragen, in vrijwel elke situatie. Dat vind ik heel waardevol.

Afgelopen week was ik met mijn collega’s op de figuratieve hei. Wij organiseren twee keer per jaar een retreat – een 2-daagse waarin we reflecteren op ons werk, connecten, nieuwe dingen leren en relaxen. In dat laatste worden we steeds beter. Het was nu een half jaar geleden dat we elkaar live hadden gezien, dus wel bijzonder en fijn. Op de camping bij Zeewolde -echt heel mooi daar- stonden we met onze tentjes en maakten we iedere avond een kampvuur. Dit jaar wel met catering vanwege corona. Met zo’n groep mensen die elkaar steeds beter kent is het daadwerkelijk een ‘treat’ voor onszelf.

Tijdens de retreat kwam een business opportunity ter tafel, waarvan ik opeens dacht, goh, dat zou ik eigenlijk heel leuk vinden om me hier als business developer tegenaan te bemoeien. Meedenken over opschalen, investeerders zoeken, bedrijfsplan uitwerken, etc. Ik ga er nog een nachtje over slapen, en wie weet, schrijf ik er volgende keer meer over.

Misschien wel over hoe ik dat dan in 2027 voor me zie!

Nu ga ik even van de late middagzon genieten met een boekje en een glas wijn. ’t Leven is zo slecht nog niet. Het is wat wij ervan maken!

Ik ben benieuwd naar hoe het jou ondertussen vergaat. Groet, Petra

#houvol #wedoenhetsamen #hetkomtmijnneusuit

Lieve Roos,

Ik hoop dat je een fijne kerst hebt met degene die je liefhebt. Ik heb blijkbaar alleen tijd voor een echte brief als ik vakantie heb zoals nu. Het heeft te lang geduurd. Net zoals jij vind ik het belangrijk om met tijd en aandacht terug te schrijven en het kwam er maar niet van.

Jouw vorige brief raakte me. Ik moest ervan huilen. Al weet ik niet eens precies waarom. Misschien omdat ik bewondering heb voor het feit dat je voor de commitment koos boven het andere, en ik dat minder doe. Al lijkt het er wel op dat er dezelfde innerlijke tweestrijd aan ten grondslag ligt. Ik voelde vooral ook hoe verdomd lastig ik het vind.

Geen tijd... Een gek excuus in een tijd waarin je juist ook tijd zou kunnen hebben. Zeeën van tijd aangezien je toch geen kant op kan. Het gebrek aan tijd is een optelsom, van werk, thuis, nog meer thuis, nog meer werk, nog meer thuis, thuis waarin werk en privé door elkaar lopen dan ooit. WAT IK ECHT BUITENGEWOON SLECHT TREK.

Dat ik in een zoom meeting zit met directeuren en projectleiders en dat mijn man thuis voor de lunch even een boterham komt smeren

Als ik het over een gebrek aan tijd heb, dan heb ik het denk ik vooral over een gebrek aan mentale tijd. Tijd om met jezelf te zijn, zonder die ander. Dat ik in een zoom meeting zit met directeuren en projectleiders en dat mijn man voor de lunch even (zachtjes weliswaar), een boterham komt smeren. Het voelt alsof hij dan letterlijk mijn kantoor binnenstapt en ervaar dat als iets heel onprettigs.

Dat eindeloze gezoom, turend naar je scherm, naar voren gebogen, de teamvergaderingen waaruit alle ziel en zaligheid is verdwenen, dagen aaneengeregen met werk, thuis, werk, thuis en af en toe een verzetje in de vorm van WEER een stadswandeling, een glas wijn (of zes) bij een vriendin en soms een ietwat uit de hand gelopen avondje met de buren. Gelukkig gebeurt dat nog.

Weer nieuwe maatregelen, weer minder mogen, weer met minder mensen, weer meer thuis en het knelt, ik voel me bekneld. Ik voel het letterlijk in mijn middenrif, een lichte spanning, weer een test, weer dezelfde koppen, weer hetzelfde gesprek, weer Netflix, weer hetzelfde riedeltje.

#houvol #wedoenhetsamen #hetkomtmijnneusuit, maar dat mag je niet ventileren, want dan ben je een zeikerd of word je verweten dat de tweede harde lockdown aan mij en onszelf te wijten is. (Bij sommige dan hè, de rest valt best mee.)

Nou, als je me op tilt wil hebben, dan is dit echt een uitstekende manier

Gedoe in familie-appgroepen over hoe je de regels interpreteert en familieleden die je willen voorschrijven hoe je de verjaardag van je dochter moet vieren. Nou, als je me op tilt wil hebben, dan is dit echt een uitstekende manier. Elkaar de maat nemen, oordelen, veroordelen, lekker moralistisch vinden dat je het zelf heel goed doet, de ander dus niet en vervolgens je eigen frustratie op de ander afreageren.

Gisteren realiseerde ik me dat de spanning die me soms parten speelt te maken heeft met een structureel gebrek aan autonomie, en uiteraard zoals alles te herleiden is naar vroeger. Dat ik op zoek ga naar de grenzen waar het nog wel net mag, maakt mij nog geen corona ontkenner, dat ik kritisch ben op het beleid, maakt niet dat de verhalen uit de zorg mij niet raken. Ik heb geen schijt aan regels en gedraag me meestal vrij aardig en conform hoe ik me moet gedragen.

Ik zie in mijn werk en in de wereld steeds meer de effecten van het aanhoudende gebrek aan perspectief. Bij jongeren, bij mensen die al psychische klachten hadden, bij ondernemers die hun hoofd niet meer boven water kunnen houden, de 113 lijn die steeds meer wordt gebeld en bij gezinnen die het toch al zwaar hebben. Weer de scholen dicht, weer meer achterstand voor kinderen die toch al minder kansen hebben.

Dan denk ik, ik mag niet klagen. De hypotheek is betaald, we hebben een buffer, mijn vent die vanaf 1 januari een nieuwe opleiding begint en ik een nieuwe baan. Ik heb een ontzettend fijn netwerk en dus heel veel waar ik me echt gelukkig over voel en over ben. De kinderen hebben het buitengewoon goed, lekker spelen, eindeloos knuffelen, geen bijzonder grote achterstanden, vriendjes in de buurt, we redden het wel zonder restaurants, uitjes en musea. Niet zonder school! laat daar geen misverstand over bestaan. Thuiswerken en kinderen onderwijs geven, gaat niet samen. Al denkt Hugo de Jonge daar anders over.

Toch sluimert er iets, een onderstroom, het zeurt en het lijkt toch echt op een gevoel van ontevredenheid. Het is of corona de thema's in mijn leven uitvergroot en mijn zucht naar autonomie versterkt. Zelf willen kiezen en bepalen. Het 'zelf' wat klem zit en heel graag een omtrekkende beweging wil maken. Het eruit weg willen. Ik erger me vaker thuis, maar mijn man gedraagt zich echt niet anders dan eerst, dus het moet toch echt wel aan mezelf liggen. Maar nu de relatie tussen ons daar de hele dag ter evaluatie voor me ligt, vind ik daar best wat van.

Ik heb al geschreven over mijn wens tot meer vrijheid en avontuur, mezelf willen ontdekken, het juk van de afgelopen jaren willen afwerpen, mezelf willen herdefiniëren, oftewel mijn dikke vette midlifecrisis. Het is een onmogelijke combinatie. Corona en jezelf heroverwegen binnen de extreme beperkingen die we voor onze kiezen krijgen. De vrijheidsbeperkende maatregelen triggeren een gevoel van overgeleverd zijn aan anderen, geen invloed kunnen uitoefenen en niet zelf mogen bepalen. Iets niet goed doen.

We zijn mensen. We hebben allen onze eigen thema's die uitvergroot worden in tijden van corona

Ik zit niet te wachten op al die oordelen en snak naar compassie in de familie-appgroep en in het debat... Gewoon wat begrip over en weer. Niet meteen met een gestrekt been erin. Je gram halen, kijk mij hier eens heel erg gelijk hebben, mij braaf aan de regels houden en jij niet! Of andersom.

Kan ik die jongeren kwalijk nemen dat ze een feestje organiseren in het bos? Kan ik ondernemers kwalijk nemen dat ze vanalles proberen om open te blijven? Kan ik families met hun familiefeestjes, die vrienden met hun vriendenfeestjes, die na een glas of vier natuurlijk toch veel te dicht op elkaar zitten en waar de de meeste outbreaks zijn, kwalijk nemen dat ze dachten dat voor hen die vlieger niet opging?

We zijn mensen. We hebben allen onze eigen thema's die uitvergroot worden in tijden van corona. Als ik naar de toekomst kijk, dan hou ik mijn hart vast. Of het nou om het klimaat, BlackLivesMatter of om corona gaat, we lijken in deze nieuwe wereld met al haar uitdagingen helemaal nog niet in staat om hier met elkaar een fatsoenlijk gesprek te voeren. Een wereld waarin waarheid niet meer toebehoort aan de wetenschap, waarin iedereen zijn eigen waarheid in pacht heeft, is het knap lastig een vorm te vinden, waarin compassie, luisteren en een goed gesprek een grote rol speelt.

Ik ga ineens van mezelf naar de wereldproblematiek, merk ik... Haha. Afijn. Voor mij geldt dat ik mijn weg aan het zoeken ben en dat ik op dit moment meer niet weet dan wel. Ik probeer de ander niet zo snel te veroordelen. Dus ook die ander niet, die dat wel bij mij doet... Nog knap ingewikkeld...

Ik hou me voor nu maar even vast aan het feit dat deze fase maar gewoon iets is wat inherent is aan het leven. Het veertig zijn. Het 'is dit alles-gevoel'. Ik ploeter dus nog even voort en ben heel erg benieuwd hoe het met jou gaat.

Liefs, heel veel liefs,

Sasha