Het racisme staat meer in zijn nakie dan ooit

Lieve Nies!

Hoe gaat het met jou in deze roerige weken? En dan bedoel ik als eerste bij jou thuis. Een scheiding werkt in alle regionen van je ziel en zaligheid door he? Een pittig proces van vallen en opstaan.

Destijds, toen ik het huwelijksbijltje erbij neergooide voelde ik vooral opluchting. Het moment waarop ik het besluit nam, wás ook echt één moment, een loepzuivere stem die mij vertelde: het is klaar. Ik herinner me mijn verbazingwekkende kalmte als het oog in een orkaan. Stil, sterk en ik wist dat ondanks de verwoesting die er óók zou plaatsvinden, het de enige weg naar vooruitgang was. De kalmte die ik voelde toen ik het hem vertelde aan de eetkamertafel stond in schril contrast met de woestheid, de ruzies, de strijd in de jaren daarvoor tijdens ons huwelijk. Hoe ons einde-huwelijk gesprek inhoudelijk verliep weet ik niet meer precies. Ik hoefde enkel een paar zinnen te zeggen en door mijn ijzingwekkende kalmte wist hij, zág hij dat het geen bevlieging was. Vloekend en tierend liep hij het huis uit. Zijn wereld stortte in terwijl voor mij de glorende horizon van bevrijding in zicht kwam. Gek, wat ik me wel tot in detail herinner is de eetkamertafel waar we aan zaten. Een ronde, met een gekruisde poot. Door mijn exgenoot tig keren in de zwarte hoogglanslak gezet, evenals de Thonet stoelen die ik gevonden had in een kringloopwinkel. De zittingen liet ik bekleden met kobaltblauwe stof die supermooi contrasteerde met het zwart. Maar Nies, er gingen máánden overheen voordat de tafel en stoelen gelakt waren. Net als de boekenkast die hij persé zelf wilde maken en die twee jaar in de steigers stond, in de huiskamer.

Nu kan ik erom lachen en wilde ik dat ik daar meer ontspannen in was geweest. Ik vind het eerlijk gezegd beschamend dat ik me aan dergelijke futiele zaken ergerde.

Dát ik mezelf vaak verloor in energievretende drift, vanuit onmacht en jeugdtrauma’s,  daar had ik nou eenmaal nog geen weet van. Dat je met ‘oude’ pijn de rest van je leven te dealen hebt.

Dit alles schrijf ik voordat ik je brief net las gedateerd van 6 mei. Ik de bijgaande mail schrijf je dat deze brief niet per se aan mij gericht is, dat is voor mij een beetje verwarrend. Betekent dit dat je de brief ook aan anderen stuurt? Door aan jou te schrijven verbind ik me heel persoonlijk aan jou en hoop dat we elkaar steeds meer in een wederzijdse verbinding kunnen vinden. Als jouw schrijfsels niet per se voor mij bedoelt zijn dan geeft toch een andere dimensie. Nou ja, laat maar weten hoe jij dit ziet.

Pijnlijk, om die keuzes die je gemaakt hebt onder ogen te zien. Het ‘beest’ in de bek te kijken, zoals een vriendin van mij placht te zeggen.

Als ik lees hoe je schrijft over je rouwproces, komt bij mij het woord ‘veel’ naar boven. En ‘aanvaarden’. Nies, wat ben je hard aan het werk! Dit bedoel ik zonder oordeel van goed of fout, maar juist om te zeggen dat je helemaal goed bent zoals je bent. (excuus voor de open deur). Gelukkig heb je steun aan lieve vrienden begrijp ik uit je schrijven, gelukkig!  Ik lees over je verdriet wat je voelt, want deze man was kennelijk je grote liefde, je hebt alles voor hem gedaan én gelaten. Ver over je grenzen heen schrijf je. Pijnlijk, om die keuzes die je gemaakt hebt onder ogen te zien. Het ‘beest’ in de bek te kijken, zoals een vriendin van mij placht te zeggen. Als je het maar doet met het oog van liefde voor jezelf, dat zegt ze er dan altijd achteraan.

Al eerder vertelde ik je dat de omslag in mijn leven kwam tijdens een opleiding, De Pulsar Academie, nu zo’n vijftien jaar geleden. Wat ik daar leerde is dat álles álles, begint bij aanvaarden hoe het nú is. Dan pas kun je de stap naar verlangen maken. Het zal vast geen verrassing voor je zijn als ik je vertel dat ik daar nog regelmatig over struikel, en dán weer opstaan, hè.

Stuurde ik je nou het gedicht Rumi? Ik zoek dat echt zo even op. (zie onderaan deze brief)

De reden dat ik ‘blij’ ben met corona is dat het de open zenuwen in de samenleving haarfijn blootlegt.

En dan nu als tweede, daar ontkomen we niet aan maar waarom zouden we ook, hoe vergaat het jou de laatste twaalf dagen? Sinds het overlijden van George Floyd? Ben je optimistisch of juist niet als je de ontwikkelingen, de demonstraties en de reacties daarop ziet? De reden dat ik ‘blij’ ben met corona is dat het de open zenuwen in de samenleving haarfijn blootlegt. Daar hoef je geen studie voor te doen maar slechts je gezonde verstand open en je feitenbril op te zetten.

Zondag 7 juni, next day!

Mijn timemanagement sucks en ik liet  me weer vreselijk afleiden door mijn telefoon. En maar checken op FB en Insta, vermoeiende verslaving. Dus daarom begon ik later aan mijn brief aan jou en kwam ik tijd tekort. Ik had een fotoshoot voor de Libelle, eind augustus wordt het interviewtje met foto’s geplaatst. Het is een themanummer over vijftig jaar Dolle mina’s.

Waar was ik…corona…zoals ik al aangaf, het vergroot veel misstanden die er allang waren. Corona werkt als een zuivere loep. What you see is what you get en what is.
Wat dat betreft ben ik dankbaar, echt waar, en niet in het minst verbaasd over het verloop van het anti-racisme debat. Oh, oh, de boter is totaal opgeraakt de afgelopen week. Hoe mensen de mond vol hebben van 'ogottegottegot die 5000 mensen hebben “ons” in gevaar gebracht, hoe durven ze'. Ja, ok, ‘ze’ hebben mondkapjes op, nou ja het is inderdaad waar dat er geen incidenten zijn geweest (er hoefde nog geen politiefluitje aan te pas te komen). Ja, ja, ik hoorde inderdaad dat een respectabel aantal demonstranten in quarantaine is gegaan. Maar, lévens in gevaar brengen, hoe durven ze! En hoe heerlijk is het om een kop op het hakblok te leggen, nog van een vrouw ook. De haatcampagne tegen Femke Halsema is een regelrechte gevolg van corona.  Een betere stok dan de coronastok krijg je niet snel in je handen gedrukt en de mannen  met nepblond haar en te chique namen nemen deze graag ter hand. Maar laat ik niet teveel mijn asem aan hen besteden. Zonde.

Ironisch genoeg heeft het collectief geheugen 'wegpoetsen' tot een kunst verheven.

Jij schreef het al in een eerdere brief dat je vierhonderd jaar kolonisatie niet zomaar uit de systemen wegpoetst, dat is zo. Ironisch genoeg heeft het collectief geheugen 'wegpoetsen' tot een kunst verheven.
 In je werk en leven heb jij dus al vele malen met het dekolonisatiebijltje gehakt. Eerlijk gezegd weet ik nog zoveel feiten niet. Ik weet bijna zeker dat jouw “databank” beter op orde is dan bij mij. En met (aan)voelen alleen kom je er niet. Alhoewel, er komen mooie gesprekken uit voort zoals laatst met een journalist die mij benaderde voor een interviewtje voor de Libelle. Ik schreef er een column over en daardoor werd zij geinspireerd om er ook haar column aan te wijden in het FD. Misschien had je het al gezien maar ik zal de linkjes onderaan deze brief plaatsen.

Dankbaar zijn voor corona, klinkt net als “ik vind corona een kadóótje” wat ik hoorde in een talkshow, en je daar eerder over schreef, een nogal gênante opmerking vind je ook niet?

George Floyd stikt door een witte knie op zijn nek en de mensen pikken het niet meer.

Mijn dankbaarheid gaat over zichtbaarheid, het racisme staat meer in zijn nakie dan ooit. Het groeiende besef van de urgentie om op te staan, in álle regionen. George Floyd stikt door een witte knie op zijn nek en de mensen pikken het niet meer. Ik las een post van een jonge vrouw die ik ooit als baby in mijn armen had. Ze beschreef een gesprek met haar moeder – een oude vriendin van mij –  wat ging over white privilege. Haar moeder toonde weerstand, zij kon er toch ook niets aan doen? Haar dochter hield haar een spiegel voor en legde haarfijn uit hoe wit privilege werkt. Dat vind ik hoopvolle ontwikkelingen. Ik ken haar familie, ik ben met ze opgegroeid in het dorp. En hun openlijk racisme heb ik meegemaakt, het gesprek met haar moeder was moedig, maar door het in de openbaarheid te posten dat vergt echt moed dan ben je bereid om iets te verliezen, misschien wel het contact met een oom of niet meer uitgenodigd worden op familiefeestjes.

Alleen, ik merk dat er conflict dreigt te ontstaan tussen aan de ene kant de (witte) mensen die zeggen, wees nou blij met de vooruitgang (..) met wat er wel is. En de (gekleurde) mensen die zeggen de strijd duurt al zo f…… lang en ik ga met jouw gevoeligheden geen rekening meer houden. Dit gegeven trilt in mijn dubbelbloedvaten waarin ik de moeilijke positie heb van én wit privilege, én racisme ervaren aan beide kanten.

Ik moet opeens terugdenken aan dat je schreef dat je niet meer zoveel boeken leest? Hoe is dat gekomen? Ontspant het je niet of wordt het gewoon tijd voor bouquetreeks. Sans gene! Waarom niet?

Brasa van Etchica XXX

http://www.dubbelbloed.eu/dode-hoek-en-feminisme/

De herberg / Rumi

Dit mens-zijn is een soort herberg

Elke ochtend weer nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,

een flits van inzicht komt

als een onverwachte gast.

Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij

zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt

die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met eerbied.

Misschien komt hij de boel ontruimen

om plaats te maken voor extase…….

De donkere gedachte, schaamte, het venijn,

ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns

en vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees blij met iedereen die langskomt

de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd

om jou als raadgever te dienen.