Een plek voor kuuroorden

Beste Fleur,

Dank voor je brief. Heel leuk. Ik heb er ook zin in. En ik laat me al gelijk kennen door deze brief iets te laat te versturen. Excuses daarvoor.

Ik woon inderdaad een stuk langer hier in Bos en Lommer dan jij. Wat heeft jouw voorkeur trouwens? Bos en Lommer of BoLo? Ik ben ambivalent. Klinkt namelijk wel lekker; BoLo maar Bos en Lommer klinkt zo prachtig. Toen ik voor het eerst die naam hoorde had ik een heel idyllisch beeld. Een prachtige groene wijk met lange lanen met hoge bomen. Een plek voor kuuroorden.

Dat was niet echt de feel die ik aantrof toen ik bijna twintig jaar geleden hier neerstreek. Ik kwam uit Nijmegen, waar ik gestudeerd heb, kende Amsterdam alleen zoals je Amsterdam kent als je er af en toe komt. Ik moest behoorlijk wennen aan de wijk. Destijds werd het als probleemwijk gezien. Een tikkie grauw, geen leuke winkels en al helemaal geen horeca. Als ik de vraag kreeg waar ik woonde antwoorde ik met: ‘dichtbij het Westerpark’.

Er zit een strak plan achter onze wijk

Ik had het nooit verwacht, maar nog steeds woon ik in hetzelfde huis waar ik toen met mijn man als huurder introk. Het is inmiddels gekocht en het is het huis waar ik het langst in mijn hele leven woon. Ondanks dat ik niet echt actief ben in de buurt, ben ik steeds meer van deze plek gaan houden. Want het is dus echt een lommerrijke buurt. Toen ik wat meer over de geschiedenis van Bos en Lommer te weten kwam ging ik het nog meer waarderen. Wist je bijvoorbeeld dat de Bos en Lommerweg prijzen heeft gewonnen voor het slimme ontwerp? Het was nieuw dat er een straat gebouwd werd met winkelpanden, zo ingericht dat die winkels via de straat erachter (Tijl Uilenspiegelstraat) zonder overlast te geven bevoorraad konden worden. Er zit een strak plan achter onze wijk.

Ben benieuwd naar jouw ervaring van de buurt en ook naar hoe je over de wijk dacht voordat je hier kwam. En of dat beeld nu veranderd is?

Ik las eens een brievenboek tussen twee Russische schrijvers

Jeetje Fleur, we gaan elkaar dus brieven schrijven. In een opwelling heb ik me aangemeld voor dit project. Deels omdat ik vind dat ik te weinig doe in de buurt maar vooral omdat ik heel nieuwsgierig was wat er zou gaan gebeuren. Ik houd van brieven maar schrijf ze nooit. Wel lees ik vaak brievenboeken, ook uit een vroegere periode. Ik las eens een brievenboek tussen twee Russische schrijvers. Fascinerend hoe je tussen hun regels door het dagelijks leven rond 1900 meekrijgt. Het gaat bijvoorbeeld veel over de gezondheid van de twee heren. Veel aandoeningen beschrijven ze waar kuuroorden dan de enige remedie voor zijn.

(Misschien moet de titel van deze brief kuuroorden zijn ;)).

Misschien liepen we net allebei in de Albert Heijn op de Bos en Lommerweg

En dan het gegeven dat we onder een pseudoniem schrijven, niet van elkaar weten wie we zijn maar wel dichtbij elkaar leven. Dat heeft iets sensationeels, vind je niet? Misschien liepen we net allebei in de Albert Heijn op de Bos en Lommerweg, of haalde je ook een koffie bij Fuku of delen we dezelfde (altijd volle) papierstortbak hier om de hoek van de straat.

Gaat de anonimiteit ons vrijheid bieden om over dingen te schrijven die ons bezighouden? Sowieso worden we door dit project gedwongen daarover na te denken. Mijn ervaring met schrijven (want ik doe het vaak als scenarioschrijver) is dat ik pas erachter kom wat me bezighoudt tijdens het schrijven. Ik kan beter nadenken als ik schrijf. Zo leuk dat jij ook graag schrijft. Je hebt in je leven nu meer tijd en ruimte voor creatieve dingen las ik. Wat schrijf je? En herken je het, dat pas tijdens het schrijven ontstaat wat je wilt schrijven?

Ik had weerstand om die man te zijn met dat ‘exotische’ leven

Je schreef dat je het leuk vindt als mensen de dingen anders doen dan de status quo. Goed geformuleerd. Want zo ervaar ik mijn leven ook wel en daar ben ik én trots op, én ik vind het lastig. Toen ik drie jaar geleden Casper ontmoette was ik twintig jaar samen met Martijn. Ik werd verliefd op Casper en Casper op mij. En ik ben heel blij en dankbaar dat zowel Casper als Martijn de ruimte hadden om dit avontuur aan te gaan. Toen het stof in onze huizen een beetje was neergedaald voelde het als een tweede coming out om de omgeving te vertellen dat ik nu twee relaties had; dat ik van twee mannen heel veel hou. Ik had weerstand om die man te zijn met dat ‘exotische’ leven, anders dan anderen. Het is volgens mij een diep menselijk conflict; authenticiteit versus erbij willen horen.

O ja, die fietsvakantie dit jaar was van Zeeland door België en Frankrijk naar Luxemburg, en via Duitsland (de Eiffel) weer terug naar Nederland. We zijn ook een keer naar Italië gefietst. Schotland en Denemarken gedaan. Naar Praag gefietst en hadden een mislukte tocht in Kroatië (fietspech waardoor we uiteindelijk met onze fietsen op onze schouder door Venetië strompelden). Echte Europa-fietsers dus. En ieder jaar zeggen we weer; 'Vietnam zou ook tof zijn, of Japan, of door de VS,' maar we zijn te lui vrees ik om dat allemaal te regelen. Ik haat vakanties voorbereiden.

Oké Fleur, tot zover. Ik heb nagedacht over hoe ik deze brief zou kunnen eindigen, prikkelend genoeg voor jou om verder te schrijven.

Ik zag een gesprek op YouTube tussen de cabaretiers Stefano Keizers en Micha Wertheim (operatie interview). En ik jat de ijzersterke vraag die Stefano aan Micha stelt:

Waarom ben jij zo bang?

En voel je alsjeblieft helemaal vrij om dit geen ijzersterke vraag te vinden en 'm totaal in de wind te slaan.

Ik kijk uit naar je brief.
De kop is eraf.

Jacob

Ik denk dat de oplossing hem zit in het zoeken naar overeenkomsten...

Hi Erica,

Dank voor je brief en wat grappig dat je vaker brieven schrijft. Ik zat vorig keer te bedenken wanneer ik voor het laatst een brief heb geschreven (anders dan sollicitaties of kaarten met de feestdagen/verjaardagen). Ik kon het me niet herinneren in ieder geval.

Wat mij betreft een goede stap, van Almere naar Amsterdam. En wat gaaf dat je zo’n oud appartement hebt aangepakt. Waren de buren blij met die paarse voordeur?! Omdat niemand zei dat het niet mocht? Ben je brutaal aangelegd of was dit een eenmalige uitspatting?

Eigenlijk heel gek dat je de wijk waar je woont alleen maar op zaterdag en zondag ziet.

Ik weet door alle details inmiddels ook waar je nu woont. Ik loop elke dag rondjes door de wijk. Soms als pauze en soms tijdens het bellen met collega’s. Het is wel leuk om zo’n wijk overdag ook echt te beleven. Ik denk dat – in Oost - het aantal werkdagen dat ik onze buurt overdag zag echt op één hand te tellen was gedurende vijf jaar. Altijd netjes naar kantoor en ‘s avonds voor het eten weer naar huis. Eigenlijk heel gek dat je de wijk waar je woont alleen maar op zaterdag en zondag ziet. En misschien denk je nu: had je nooit vrij? Ja, dat had ik zeker wel. Het liefst ga ik gelijk uit kantoor naar het vliegveld of stap ik in de auto ergens naartoe. Als ik dan de terugreis moet plannen, dan denk ik ook altijd, als ik nu zorg dat ik zondagavond terugkom dan haal ik het maximale uit mijn verblijf. Terugkomend op jouw wooncomplex. Ik vind dat ook echt mooi, juist die oudere stijl maar met de voordelen van nieuwbouw (vul ik dan even in). Er zit volgens mij wel een hoge doorloop in, ik heb er al veel woningen te koop zien staan de afgelopen tijd.

Onze nieuwe woning hebben we samen eigenlijk heel snel aangekleed. We gingen naar de keukenboer om te inventariseren en tweeënhalf uur later liepen we naar buiten en hadden we de keuken gekocht. Veel sneller kon het niet en we zijn er enorm blij mee. Wel valt het soms tegen hoe klein het vriesvak is, maar daar staat tegenover dat we geen kasten tot het plafond hebben. Daardoor ziet het er gezelliger uit. Het oog wil ook wat. Overigens zijn we verder wel vrij praktisch, als er eenmaal iets staat heb ik daar ook altijd wel vrede mee.

Een elektronisch drumstel?

Een elektronisch drumstel? Wat leuk. En dat met boven/onder/links/rechts buren. Gaat dat goed? Oh ja natuurlijk, nu ik dit getypt heb bedenk ik mij dat je het volume natuurlijk kunt regelen als het een elektronisch drumstel is. Doet hij dat al lang? Speelt hij ook wel eens voor (klein) publiek?

Ik heb afgelopen zondag bij The Villy gelunched. Echt een leuk tentje. Al vroeg ik me wel af hoe “prettig” dat terras is als de Bos en Lommerweg straks weer open is. Ze hebben afgelopen week ook weer vorderingen gemaakt met die weg. Je kunt nu al goed zien waar alles komt. Ik had lange tijd de stille hoop dat voor al die leegstaande bedrijfspanden genoeg ruimte kwam voor een terras. En dat vervolgens daar dan wat leuke tentjes kwamen (met terras op het zuiden). Nu zag ik alleen dat er (ook mooi) grote plantenbakken worden geïnstalleerd. Als dat af is zullen misschien meer ondernemers de potentie van de straat inzien. Al heb ik het hier laatst over gehad met iemand die een restaurant wil beginnen. Er zijn kennelijk meer plekken in Amsterdam waar je tegen zeer gunstige tarieven een pand kunt huren. Bijvoorbeeld: aan de Dappermarkt in Oost. Als ik dan ondernemer zou zijn, dan zou ik het ook wel weten eigenlijk… Het interessant om te weten hoeveel adressen er nu bijgekomen zijn (koop en huur). Dan kun je vervolgens wel – op basis van gemiddelden – inschatten hoeveel daarvan pizza’s komen afhalen op donderdag en op zaterdagmiddag een borrel komen doen. Ik zou er in ieder geval wekelijks gaan zitten of afhalen.

Uiteindelijk is Amsterdam helemaal niet zo groot.

Oost, West, ik vind vooral de Javastraat gezellig in Oost. Het is ook een kwestie van de plekken kennen. Nu ik eenmaal hier woon vind ik West ook heel leuk. Is weer eens wat nieuws. Verder zit ik na 30 minuten op de fiets weer in Oost. Uiteindelijk is Amsterdam helemaal niet zo groot. Ik moet stiekem wel lachen dat ik vroeger (op de middelbare school) dacht dat Amsterdam bestond uit de grachtengordel. En nu woon ik er en kom ik daar eigenlijk nooit (tenzij ik aan het varen ben).

Ik hou meer van vrije tijd dan van geld. Dat vind ik wel een leuke uitspraak. Voor zover ik je nu ken, past het ook wel bij je. De grap is dat ik mijzelf meer kan vinden in “ik hou meer van vrije tijd dan van geld” dan in “ik hou meer van geld dan van vrije tijd”. Toch werk ik (en mijn vriendin al helemaal) vrij veel. Het zijn natuurlijk geen communicerende vaten maar er zit doorgaans wel enig causaal verband in. Wat goed dat je dol bent op je neefjes. Als die in Apeldoorn wonen, zie je die dan vaak? Ik heb een broertje. Hij woont ook in Amsterdam. En schoonfamilie uiteraard. Met allen ben ik erg blij.

Of is het misschien ook deels omdat ze naast mij wonen dat ik ze meer spreek?

Terug naar de Kolenkitbuurt. Ja ik denk dat je inderdaad zo drie groepen zou kunnen benoemen. Aan de andere kant, ik vraag me af of het nu zo uniek is. Eigenlijk overal waar ik gewoond heb of ben geweest waren mensen waar je niet mee sprak. Of dat nu een specifieke reden heeft of gewoon omdat je er niet mee spreekt weet ik niet. Ik merk dat ik bijvoorbeeld bij ons in het gebouw het best (en leuk) contact heb met mijn directe buren. Het is wel toevallig dat nu uitgerekend zij naast mij wonen. Of is het misschien ook deels omdat ze naast mij wonen dat ik ze meer spreek? Ik weet het antwoord niet. Ook waar ik ben opgegroeid waren er verschillende groepen die weinig met elkaar spraken, en al die mensen kwamen uit hetzelfde sociaal/economisch milieu en waren allemaal blank. Ik denk dat de kern zit in dat mensen vaak (onbewust) niet openstaan voor anderen en zich er dan logischerwijs niet gelijk mee kunnen identificeren. Vervolgens is het een soort Pavlovreactie dat daar een reden voor gevonden moet worden. Dan denk ik dat veel mensen dan snel kijken naar verschillen zoals geloof, kleur, opleiding, stijl etc. Kortom, ik denk dat de oplossing hem zit in het zoeken naar overeenkomsten in plaats van verschillen. En vervolgens, als die verschillen zich dan voordoen, probeer te begrijpen waarom die ander er zo in zit. Makkelijker gezegd dan gedaan.

Genoeg geschreven, het is vrijdagmiddag (bloedheet) en ik ga zo het terras op (in de Schinkelbuurt).

Groet, Bob