Hai Lot,

Daar ben ik weer. Vond het ontzettend leuk je brief op de mat te ontvangen. Word echt nog steeds net zo blij als vroeger, als ik post ontvang! En dan al helemaal met zo’n mooie handgeschreven brief als die van jou.

Je verhaal over je naam vond ik heel mooi. Wat dapper van je om als 9-jarige al over zoiets te beslissen. Denk dat 9-jarige ik dat enorm bewonderd zou hebben, al doet 21-jarige ik dat dus nu ook. Kan me erg vinden in hoe je benoemt dat je naam is wie je bent, voor een deel. En inderdaad als iemand daar dan opeens een eigen draai aan geeft voelt dat niet meer zo eigen. Al moet ik zeggen dat ik bijnamen ontzettend kan waarderen. Mijn meest gebruikte bijnaam heb ik eigenlijk zelf bedacht. Toen ik heel erg klein was kon ik mijn naam niet goed uitspreken, en zodoende zijn mijn ouders en zussen mij zo gaan noemen als bijnaam. En nu gebruiken mijn vrienden deze ook vaak. Ik merk dat als iemand die je begint te kennen opeens van je volledige naam overstapt op je bijnaam ik daar toch altijd even vrolijk van word, neemt een hele muur weg.

Met die nieuwe naam trok ze ook een nieuwe 'jas' aan, en ik begreep niet altijd helemaal waarom ze die oude liet liggen

Je verhaal deed me ook kort aan een oude vriendin van mij denken. Zij ging tot haar 20^ste door het leven als ‘Anne’. Na alles wat ze had doorgemaakt voelde dit niet meer als een passende naam voor haar. En vooral wou ze niet meer de naam dragen die haar ouders haar gaven, dus eigenlijk wilde ze ook een nieuwe identiteit kiezen of aannemen. Hoe dan ook, daarna besloot ze dat ze 'Veron' genoemd wilde worden. Ikzelf moest er heel erg aan wennen en vond het best lastig zo nu en dan. Vooral denk ik omdat ze met die nieuwe naam ook een nieuwe 'jas' aantrok en ik niet altijd helemaal begreep waarom ze die oude liet liggen. En er wrong denk ik ook iets bij mij dat dacht: 'Joh, vermaak die oude jas dan, doe er iets aan, je hoeft niet meteen een nieuwe.' Dat alles had natuurlijk eigenlijk niks meer met de naam zelf te maken. Maar nog steeds heb ik de neiging als ik over haar vertel voor oudere verhalen de naam ‘Anne’ te gebruiken, want dat was zij toen. En voor de nieuwe verhalen over de nieuwe zij, die ik niet goed ken, noem ik haar wel 'Veron'. Gek is dat. En nog even: wat een ontzettend mooie naam, Devi.

Persoonlijk vond ik online onderwijs ontzettend lastig

Ja pfoe, inderdaad nog volop in mijn studententijd. Ik ben inderdaad gestart tijdens een soort halve coronaperiode. Ik verhuisde in juli naar Amsterdam, toen waren we de hele zomer coronavrij, behalve dan de oranje of rode vakantiebestemmingen die hot topic waren. Toen in september mijn studie begon leek alles ook nog redelijk oké, maar ik denk dat na vier of zes weken ook mijn lessen weer online werden gegeven. De tentamens gingen wel door. Maar het onderwijs in het daaropvolgende half jaar wisselde ontzettend tussen online en fysiek. Persoonlijk vond ik online onderwijs ontzettend lastig. Op zich heb ik het allemaal prima gered, maar ik vind naar iemand in persoon luisteren veel fijner. En vooral dat ik dan even ergens heen moet voor mijn studie en niet alles thuis is geconcentreerd.

Helaas heeft mijn studie, uit gemak denk ik, een aantal dingen van het online onderwijs gehouden. Zo heb ik bij veel vakken nog steeds in plaats van fysieke hoorcolleges een soort clips die je dan thuis ter voorbereiding moet kijken. Sommige mensen vinden die clips fijn omdat je dan zelf kan bepalen wanneer je ze kijkt, of omdat je ze kan versnellen of terugspoelen. Maar ik mis toch echt de normale hoorcolleges dan. Clips stel ik vaak uit of ik let niet op en dan kan ik opnieuw beginnen. Terwijl, bij fysieke hoorcolleges weet ik, ik moet daar op dat tijdstip zijn en gewoon twee uur opletten en dan is het klaar.

Maar mijn ruggengraat is nóg minder sterk. 'Nee' zeggen vind ik echt heel erg moeilijk

Geschiedenis klinkt ontzettend leuk! Fun fact: ik heb op een of andere manier altijd een soort
zwak voor mensen die geschiedenis studeren, haha. Ja, die avonden herken ik wel, haha. Helaas is mijn weerstand niet de allersterkste dus ik ben bijna elke maand wel een keer ziek. Maar mijn ruggengraat is nóg minder sterk. 'Nee' zeggen vind ik echt heel erg moeilijk.

Het antwoord op je vraag waarom ik geen kunstgeschiedenis ben gaan doen is eigenlijk heel stom. Of nou ja, ook weer niet. Ik zit in een ontzettende zoektocht naar wat ik wil en wie ik ben en daar ben ik mij heel bewust van, en dit is hier duidelijk onderdeel van. En ik denk in die zoektocht en chaos dat ik ergens ook een soort zekerheid probeer te behouden, door een studie te doen waar ik sowieso baanzekerheid mee heb. Al is dat totaal niet wat ik wil en wie ik ben, denk ik. Kunst heeft mij altijd getrokken, maar voor mijn gevoel heb ik er te weinig mee gedaan om mezelf nu tot kunstenaar te kunnen gaan omtoveren, dus houd ik het op afstand, uit onzekerheid denk ik.

Dat is misschien iets waar ik nog in moet groeien, de zekerheid in mijn creativiteit

En het allerliefste word ik schrijver, maar dat vind ik dood- en doodeng. Het idee dat ik een goed boek zou kunnen schrijven klinkt onmogelijk, en ik ben dan ook weer zo dat ik het alleen goed wil doen of anders niet. Dus dat is misschien iets waar ik nog in moet groeien, de zekerheid in mijn creativiteit. En omdat ik het eng vind zomaar voor zoiets te gaan zonder dat ik zeker weet waar het in dat vakgebied te zoeken kies ik voor nu een optie die zekerheid biedt. Dan rest mij daarna dus kunstgeschiedenis of Nederlands, tenminste dat is wat ik mijzelf vertel. Als ik rechten afrond, dan kan ik daarna gaan doen wat ik leuk vind, dan kan ik het leuke met het zekere combineren. Lukt het dan niet, dan heb ik dit nog om op terug te vallen. Maar dat is ook de reden dat ik me altijd een beetje beschaamd voel als mensen vragen wat ik doe, rechten heeft namelijk vaak zo'n stereotype, en ik voel vaak de neiging om duidelijk te maken dat ik ook een creatieve kant heb.

Ohhh, en je camperbusjesdroom door de Schotse bergen klinkt heerlijk. Ben een keer op vakantie geweest in Schotland en het is prachtig. Het liefst zou ik nog een keer teruggaan om dagen rond te trekken met alleen m'n rugzak.

Veel dingen die voor hen de normaalste zaak waren, waren voor mij een uitzondering

Jeetje, wat heb je in veel steden gewoond. In je studententijd ook, of allemaal later? En al toen je
zoontje er was of ook pas daarna? Voor mij was naar Amsterdam verhuizen echt een groot verschil. Ik zou niet zeggen een enorme schok, maar door de tijd heen ontmoette ik opeens wel echt veel meer mensen die zo anders in het leven stonden dan ik. In het begin kwam ik vooral mensen tegen die in Amsterdam waren opgegroeid, en bij hen vielen me wel een paar duidelijke verschillen op tegenover hoe ik het kende. Als eerste waren de meesten die ik tegenkwam zich niet heel bewust van geld, of de waarde hiervan. Of dan misschien meer, dat het niet normaal is voor iedereen om in het centrum te kunnen wonen. Veel dingen die voor hen de normaalste zaak waren, waren voor mij een uitzondering.

Daarnaast merkte ik een groot verschil in hun mentaliteit van op jezelf willen gaan wonen. Heel veel mensen die ik ontmoette woonden nog bij hun ouders, wat op zich logisch was, want wie gaat er een dure kamer zoeken terwijl zijn ouders om de hoek wonen? Maar toch, ik was gewend dat iedereen er naar uitkeek om op zichzelf te gaan wonen en ook echt om een nieuwe stad te ontdekken. Maar de mensen hier hadden helemaal niet zo die drang om een eigen plek te vinden, laat staan om Amsterdam te verlaten. Dat is iets wat ik mij eigenlijk nog steeds niet helemaal kan indenken, zo graag wou ik mijn eigen huis, mijn eigen stad.

.... zo nu en dan kan ik vreselijk verlangen naar de Gorsselse heide

Al heeft Amsterdam dan misschien mijn hart gewonnen, zo nu en dan kan ik vreselijk verlangen naar de Gorsselse heide. Dat is een prachtig gebied, een heide, dichtbij Eefde. Eefde is het dorp waar mijn vader woonde, en dat ligt weer dicht bij Zutphen. Nog iets verderop ligt Gorssel, daar woonde mijn (ex-)vriendje vroeger. En tussen Eefde en Gorssel ligt die heide, het is prachtig. Ik zou er uren kunnen wandelen. Als ik ergens heimwee naar heb dan is het die natuur, zo om de hoek.

Zutphen (20/25 min fietsen) → Eefde (15/20 min fietsen) → Gorssel (15 min fietsen) → Epse (25/30 min fietsen) → Deventer.

Al merk je natuurlijk ook aan de grote stad heel erg dat alles veel hipper is. Bepaalde ‘trends’ die je hier hebt, nou, daar hoef je echt niet bij mijn ouders mee aan te komen. Dat soort dingen zijn wel voor de hand liggend en duidelijk.

Reuze jaloers was ik op mijn nicht die opgroeide in Rotterdam. Ze was nog geen jaar ouder (precies 51 weken) maar leek wel 5 jaar ouder

Ik kan me voorstellen dat de keuze waar je je kind laat opgroeien heel lastig is, al helemaal als je beiden iets anders gewend bent. Zelf droomde ik vroeger altijd van in de stad opgroeien. Zo jaloers was ik op hoe 'zij' het altijd allemaal sneller leken te begrijpen, altijd vooruit liepen. Ik heb hier denk ik een redelijk verdeelde familie in (die van mijn vaders kant heb ik het nu over). Mijn vader en zijn broers en zus zijn allemaal opgegroeid in Friesland, Sneek. Later, toen mijn ouders een tijd in Afrika hebben gewoond, hebben een van zijn broers en zijn zus heel lang in Rotterdam gewoond. Toen mijn ouders terugkwamen en ze mijn zussen kregen gingen wij in Doetinchem wonen (heel erg Achterhoek). De ene broer van mijn vader in Rotterdam is terug naar het noorden verhuisd, bij Groningen in de buurt. Zijn zoontje, mijn neefje, bleef steeds ziek en zwak. Toen ze verhuisden en hij vrijwel weer op het boerse land woonde knapte hij in een keer op; als sneeuw voor de zon was alles verdwenen.

Zo is mijn familie heel erg verdeeld over Nederland, en zo heb ik het ook altijd gekend, iedereen woonde ver weg. Maar reuze jaloers was ik op mijn nicht die opgroeide in Rotterdam. Ze was nog geen jaar ouder (precies 51 weken) maar leek wel vijf jaar ouder. Ze torende qua persoonlijkheid altijd boven ons allemaal uit, wij plattelandskinderen. Ze leerde alles veel sneller en deed alles veel sneller, ik keek enorm tegen haar op.

Achteraf ben ik heel blij dat ik dat allemaal veel rustiger aan heb kunnen doen en met sommige dingen pas veel later in aanraking kwam. Ik dacht altijd dat dat door onze verschillende woonplaatsen kwam, maar als ik jou hoor, misschien heb ik het dan wel mis. Denk inderdaad dat de stad je ook heel veel vrijheden kan bieden die je ergens anders misschien niet vindt.

Als laatste, voordat ik nooit meer ophoud: Rudolf Steiner. Ja ik kan het zelf eigenlijk ook niet goed uitleggen. Mijn moeder heeft zich er destijds erg in verdiept en is nog steeds erg verdiept in de antroposofie. Maar ik ken het zelf dus ook vooral vanuit het schoolbeeld en vanuit mijn moeder. Maar wat ik van onze kerk weet is dat die heel klein was. En het wel vanuit het Christendom komt maar minder 'streng' is misschien. Zou het niet met zekerheid kunnen zeggen wat een daadwerkelijk verschil is maar het wordt dan ook de 'christengemeenschap' genoemd geloof ik. Als je het interessant vindt kan je geloof ik meer lezen op christengemeenschap.nl. Ik denk dat ik dat zelf zo ook maar even goed ga doorlezen, haha. Ik weet wel dat ik er vroeger op zich graag heen ging, niet elke zondagochtend even graag natuurlijk, maar ik heb er goede herinneringen aan overgehouden. Dus ik snap goed wat je zegt over de pastoor die jij kende. Jammer hoe zoiets zo kan veranderen.

Wil je Devi het geloof ook op zo’n manier meegeven als je moeder?

Bedankt voor je kooktip! Ga ik naar op zoek. Een van mijn favoriete vega-gerechten is deze
(al maak ik hem zelf altijd net weer iets anders dan het recept):

Ik heb nog heel veel te vragen en te vertellen maar ik houd het ook voor nu hierbij. Hopelijk
schrijf ik jou de volgende keer ook met de hand!

Ik verheug me op de volgende!

Veel liefs,
Livia