Ik weet ook waar jij woont

Ha Bob,

Nog een paar dagen en dan zullen wij elkaar ontmoeten! Best spannend – ik ben gevoelig voor de energie die mensen uitstralen en merk vaak direct een klik of niet. Omdat wij al schrijvend wel klikken, denk ik dat het wel goed zal komen 😉

Ja, mijn appartement in de Jordaan was wel echt een droomhuis voor mij en soms heb ik nog spijt dat ik het verkocht heb. Als ik er nu langsfiets, zitten de gordijnen altijd dicht en zijn de plantjes in de bloembakken voor het raam verdord. Het huisje verdient iemand die er net zo verliefd op is als ik was en er goed voor zorgt. Ik heb het (zelfs in 2014 toen de woningmarkt nog in een krimp zat) binnen zes dagen verkocht en kon kiezen uit biedingen – ik heb echt gekeken naar wie ik het beste in het huis vond passen, maar blijkbaar heb ik mij toch vergist. Heb jij dat ook, dat je een echte band met je huis ontwikkelt, en dat het meer is dan enkel een woning? Dat je de sleutel in de voordeur steekt en je onmiddellijk tot rust komt? Ik maak van de wekelijkse schoonmaak ook altijd een ritueel, waarbij ik het huis bedank voor alles wat het doet: ‘als jij mij veilig houdt, maak ik jou schoon’. En nee, ik ben niet brutaal 😉 maar doe wel gewoon wat ik wil, zolang ik er anderen niet mee lastig val. Het is de eerste wet van wicca/ hermetica: doe wat je wilt, maar doe niemand kwaad. Ik leef echt bij die regel.

Ik weet ook waar jij woont – ik vertel je zondag wel hoe ik dat weet!

Ja, ik dacht al wel dat jij het uit zou vogelen waar ik woon. Het is ook niet zo moeilijk: de buurt is niet zo heel groot en als ik zeg ‘gerenoveerde oudbouw’ dan zijn er maar een paar mogelijkheden 😉 Ik weet ook waar jij woont – ik vertel je zondag wel hoe ik dat weet! Het klopt dat er best veel doorloop is in ons pand, voor veel mensen is het een starterswoning. Maar de prijzen zijn steeds hoger en nu merk je dat de nieuwe mensen die hier komen wonen ook echt willen investeren in hun woonomgeving. De mensen die weggaan, gaan waarschijnlijk vanwege de overwaarde: ons huis is in de afgelopen zes jaar meer dan verdubbeld in waarde.

Leuk dat je wat vaker door de buurt wandelt. Ik doe het ook, neem ook steeds een andere route naar de Albert Heijn (of zelfs naar een andere Albert Heijn verder weg). Mijn man heeft een instagram-account aangemaakt van de Kolenkit en post daar steeds prachtige foto’s van onze buurt. Zo leer je ook wel echt van de Kolenkit houden.

Dat hebben we een paar maand geleden geboekt, omdat ik toen he-le-maal klaar was met Amsterdam. De herrie, de rotzooi, de arrogantie en de agressie - ik wilde verhuizen naar een plek waar mensen nog lief zijn voor elkaar.

Ik ben juist helemaal geen reiziger/vakantieganger en beleef de fijnste vakantie hier in mijn hangstoel op het balkon, in het ochtendzonnetje en met een door mijn man gemaakte cappuccino. Heerlijk! Overigens gaan we deze zomer wel heel even weg: een paar daagjes Zwolle. Dat hebben we een paar maand geleden geboekt, omdat ik toen he-le-maal klaar was met Amsterdam. De herrie, de rotzooi, de arrogantie en de agressie - ik wilde verhuizen naar een plek waar mensen nog lief zijn voor elkaar. Omdat mijn man uit Zwolle komt en ik het een leuk plaatsje vind, was dat voor ons wel een optie en dus zouden die paar dagen gebruiken om Zwolle te verkennen. Maar nu er weer meer mag, mijn man vaker in Almere is (waar hij werkt) en ik ook weer in een koffietentje kan zitten om te werken, wil ik toch niet meer uit Amsterdam weg. Het is heerlijk dat ik zoveel musea, bibliotheken en poppodia in de buurt heb. Dat ik naar Chinese Man kan gaan in Paradiso en dat het maar een kwartiertje fietsen is in plaats van een enorme (nachtelijke) reis. En dat er zoveel reuring is - het ergert mij en inspireert mij tegelijkertijd.

De reuring is ook hier in onze buurt trouwens: de afgelopen jaren, met uitzondering van vorig jaar, hadden we jaarlijks een Kolenkitfeest. Op elk feest heeft mijn man nog opgetreden met zijn band, dus ja, hij treedt ook op met zijn band en als het volgend jaar weer kan (nu gaat het waarschijnlijk niet meer lukken om dat nog te regelen, het was in 2019 een enorme klus) dan zal hij wel weer optreden. Van welke muziek hou jij? Mijn man speelt funk in de band (de Velvet Grooves) maar houdt zelf vooral van prog-rock. Ik hou van triphop: Portishead als absolute favoriet, maar ook Tricky, Massive Attack en Lamb (Gorecki was onze openingsdans op ons trouwfeest) vind ik fantastisch. En ik hou van Chinese Man (Franse hiphop) en de Nits – beide vallen niet echt in een genre, maar ik ga vaak naar concerten van ze.

De visboer komt vast weer terug

Ik vind het erg fijn dat de Bos en Lommerweg nu eindelijk gestalte krijgt. Ze zijn weer aan het opbouwen, daar hou ik van. Die maandenlange zandvlakte was ik wel zat: nu duurt het vast niet lang meer. En ik denk dat als alles af is, dat dan de leegstaande panden ook wel gevuld gaan worden. De visboer komt vast weer terug, en het pand van de voormalige groenteman heeft de interesse van een bekende voetballerskapper (ik wist niet dat het een ding was, maar blijkbaar hoor je als voetballer allemaal naar dezelfde kapper te gaan). Maar ik heb nog niet gehoord of dat doorgaat. Over voetbal gesproken: hangen er bij jullie oranje vlaggetjes? Mij interesseert voetbal en dat hele EK helemaal niets, maar als mensen er wel heel blij van worden dan vind ik dat wel leuk om te zien. Mocht ik ooit in een café belanden waar voetbal gekeken wordt, zal ik waarschijnlijk met mijn rug naar het scherm zitten om de mensen te bekijken 😉 Denk jij dat als je binnenkort weer naar kantoor mag, dat je dat dan ook doet?

Wat grappig dat je zegt dat je meer van vrije tijd houdt dan van geld, maar dat je wel voornamelijk veel werkt. Zou je dat willen veranderen of is het wel goed zo? Mijn man werkt vier dagen en dan wel heel hard, omdat er veel te doen is op zijn school, maar hij neemt zijn vrije dagen (meestal) wel heel serieus. En we zijn aan het sparen zodat hij eerder kan stoppen met werken. Niet dat hij zijn werk niet leuk vindt – hij is er dol op en kan er helemaal in opgaan. Maar het is meer dat ‘eerder kúnnen stoppen’ een enorm gevoel van vrijheid geeft. Als je kiest om te werken, in plaats van dat het moet. Denk jij dat als je binnenkort weer naar kantoor mag, dat je dat dan ook doet? En zie je daar naar uit of vind je het thuiswerken (en door de buurt lopen) wel lekker?

Misschien is dat in het zoeken naar sociale contacten ook wel bepalend: herken ik mijzelf in de ander? Want dat voelt het meest vertrouwd.

Interessante observatie over hoe je eigenlijk overal wel bubbels ziet, en groepen mensen die niet – bewust of onbewust – mengen. Ik denk dat je gelijk hebt dat je onbewust toch zoekt naar bevestiging van je – ook weer onbewuste – overtuigingen. Die zitten heel diep, heb ik ontdekt tijdens het schrijven van mijn laatste boek. Ik bleek mijzelf behoorlijk te saboteren met overtuigingen die helemaal niet van mij waren, maar die op bepalende momenten in mijn leven wel bij mij ‘opgeplakt’ waren en die ik zonder nadenken heb geaccepteerd als ‘van mijzelf’. Misschien is dat in het zoeken naar sociale contacten ook wel bepalend: herken ik mijzelf in de ander? Want dat voelt het meest vertrouwd. Dus wat jij zegt: op zoek gaan naar de overeenkomsten (en dus waar je jezelf in kan herkennen) is een prachtige oplossing. Niet makkelijk inderdaad, maar wel het proberen waard. Ik heb begrepen dat dit project, Schrijven naar de Kolenkit, wel redelijk veel verschillende mensen heeft bereikt, met verschillende culturele en sociaal-maatschappelijke achtergronden. Ik ben heel benieuwd naar de anderen. Zondag gaan we het zien!

Voor nu eerst maar eens even aan het werk. Ik doe mee met een kunstproject hier in de Kolenkit en ga op zoek naar inspiratie buiten. Ik heb al wel een idee wat ik ga maken 🙂

Tot zondag!

Groet,

Erica

Wat zou jij doen als je president was?

Leuke Mascha,

Wat leuk om ook van jou handgeschreven post te ontvangen en dan nog wel vanaf de Waddenzee, dat overkomt me niet dagelijks. Ook schrijft niemand me eens over labradoodles, dat was hoog tijd. Veel dank daarvoor. Overigens ben ik, ondanks mijn leeftijd, uitstekend op de hoogte van de Vieze Man. Door zijn toedoen eet ik geen bonbons meer met een natte binnenkant, en heb ik argwaan jegens mensen die met te kleine hondjes in het bos gaan wandelen.

Kortom, je kunt maar beter naar Terschelling gaan!

Ik snap je behoefte om even pauze te nemen van 'het nieuwe normaal' heel goed. Wat een fantastisch idee om gewoon naar Terschelling te gaan en alle media even te pauzeren. Ik had het gevoel dat het nieuws ook nog een éxtra negatief is in deze tijd. Dat gevoel wordt onderschreven door een onderzoek naar het veranderen van taal. Op Twitter wordt gekeken naar welke woorden vaak gebruikt worden en in deze tijd blijkt het percentage woorden met een negatieve lading (en dito onderwerpen) enorm gestegen te zijn. Dan hebben we ook nog eens veel meer tijd om na te denken, en is nadenken vaak piekeren (volgens weer een ander onderzoek), kortom, je kunt maar beter naar Terschelling gaan! Al verlies je vervolgens op de boot wel een beetje het vertrouwen in de mensheid als je ziet wat voor idiote honden mensen meeslepen, en wat voor beroerde boeken ze lezen - terwijl er zoveel prachtige boeken bestaan!

Ik moet zeggen dat voor mij het meest teleurstellende einde toch wel uit De avonden van Gerard Reve komt. Er gebeurt werkelijk niets in dat boek, ik begaf het bijna van ergernis (wel heel knap als een boek zo'n heftige emotie op kan roepen) en de enige reden dat ik doorlas was omdat ik hoopte dat er nog eens iets zou gebeuren, maar nee hoor! Integendeel. En dat is dan officieel een goed boek.

Ik droom altijd zo levendig. En jij? Het schijnt dat emotionele lading die niet verwerkt is tijdens je dag de brandstof is van dromen. Kennelijk heb ik ook negatieve gedachten, en dat klopt. Net als jij denk ik dat dit het begin is. Corona vind ik niet zorgwekkend, klimaatverandering wel.

Binnen een paar jaar gaan alle beuken tegen de grond omdat hun wortels niet meer bij het water kunnen

Ik woon in een bos en ik zie het gebeuren. De grote droogte is sinds drie jaar aangebroken, we zijn er niet op voorbereid, en dit is nog maar het begin. Binnen een paar jaar gaan alle beuken tegen de grond omdat hun wortels niet meer bij het water kunnen, en hun stam kan niet tegen de zon. De boswachters planten alleen nog maar mediterrane bomen zoals de linde en de kastanje, want het is een feit dat we een middellands zeeklimaat gaan krijgen.

En ondertussen mag er weer gevlogen worden, en wordt er geen belasting op kerosine geheven? Het verschil tussen rijk en arm wordt almaar groter, racisme leeft volop en ook zijn vrouwen en mannen nog steeds niet gelijk. Ik denk ook dat er een aantal dingen gaan veranderen, en verder denk ik dat er een paar dingen móeten veranderen.

Maar goed.

Mijn favoriete snackreep is denk ik de Twix. Maar het is zeldzaam dat ik er een eet. Ik ben niet zo'n snoepkont, al zwicht ik altijd voor de eigen baksels van vriendinnen en mijn moeder. Het zou kunnen dat Nuts uit de mode zijn, zoals Raiders ook ooit plaats moesten maken. Het is het droevige lot van de snackreep.

Je briefpapier is te gek! En de envelop ook! Ik denk trouwens dat niemand toevallig in een museum werkt, maar vooruit, ik zal er niet verder op ingaan 😉 Bedankt voor de tip. Inderdaad erg mooi werk van Féllix Vallotton, waar ik voor jouw brief nooit van had gehoord. Ik kan niet wachten tot de musea weer opengaan. Toevallig heb ik nog vrijkaartjes liggen voor het Van Gogh waar ik toevallig een paar keer optrad. Zo toevallig!

Als we het dan toch over toevalligheden hebben: bijgevoegd een kaart met een QR-code naar de muziek die ik toevallig had gemaakt. Weet niet of het je smaak is, maar misschien vind je het wel leuk!

Tot slot de vraag: wat zou jij doen als je de president was? Hopelijk vind je dat een leuk gedachtenexperiment. Nogmaals bedankt voor je leuke brief! Ik kijk uit naar de volgende!

Hartelijke groet!

Mimi

Halveer je voetafdruk

Goedenavond Bettie,

Bedankt voor je gezellige brief. Ik zit op zolder te wachten totdat ik kan starten met een Teams-overleg. Ik doe mee aan de 52-weken-duurzaam uitdaging, waarbij je iedere week weer een andere opdracht krijgt. Deze week is dat bloemen zaaien voor de bijen, en je kunt gratis zaden bij voedselbanken ophalen. Ik moet nog kijken of er een voedselbank bij mij in de buurt is. Het is de bedoeling dat je de zaadjes ook buiten je eigen tuin strooit.

Via dezelfde uitdaging kwam een verzoek voor deelname aan een onderzoek van studenten van de UvA, om je te laten interviewen. Je kon kiezen voor een van de weekonderwerpen. Ik had eigenlijk willen kiezen voor ‘Halveer je voetafdruk’, omdat ik daar persoonlijk het meeste aan heb gehad, maar ik klikte verkeerd en nu doe ik dus mee met ‘Eet je kastjes leeg’.

De student die me gaat interviewen over dit onderwerp mailde me zijn onderzoeksvraag: "Wat maakt dat deelnemers van '52 weken duurzaam’ na de weekuitdaging ’Eet je kastjes leeg' deze duurzame gedragsveranderingen van minder voedselverspilling, niet tot een blijvende gedragsverandering maken en wat voor interventies zouden ervoor kunnen zorgen dat de deelnemers dit nieuwe gedrag wel blijven volhouden?"

Nou ja, er zal aan mij ook nog wel iets te verbeteren zijn qua kastjes leegeten, dat geloof ik direct.

Kennelijk verwacht hij dat de mensen die deelnemen aan deze uitdaging, het niet zullen volhouden. Misschien heeft hij gelijk, dat is wellicht ook inherent aan goede voornemens? Toch is het goed dat iemand die dit nooit doet, eens ‘ruikt’ aan een nieuwe gewoonte. Wie weet, bezinkt het toch ooit een keer. Ik eet doorgaans mijn kastjes leeg, daar ben ik me heel bewust van. Ik doe niet iedere dag boodschappen, ik maak een weekmenu, ik sta 1 x per week voor de vriezer met pen en papier en noteer wat er in zit, om zo kliekjesmenu’s te kunnen bedenken. Ik weet dus niet of ik de ideale proefpersoon ben. Nou ja, er zal aan mij ook nog wel iets te verbeteren zijn qua kastjes leegeten, dat geloof ik direct.

‘Halveer je voetafdruk’ was voor mij meer een eyeopener: je moest het gebruik van o.a. tandpasta, shampoo, (af)wasmiddel verminderen, door te proberen de helft te gebruiken. En ja, toen ik het uitprobeerde bleek de helft ook genoeg te zijn!

Wat een mooi gezicht, al die stapels boeken die je moet gaan inruimen en uitzoeken. Wat een werk ook, en ik kan me voorstellen dat je in een boek blijft steken en er in gaat bladeren en lezen. Ik lees daardoor weleens drie boeken tegelijk. Zo lees ik nu de autobiografie van Barack Obama en een stokoude Vijfling van Agatha Christie die ik weer eens uit de kast viste. Ik spaarde vroeger als tiener Agatha Christie boeken en heb er een plank mee gevuld. Wel jammer dat jullie geen encyclopedie meer hebben. Je kunt duizend keer zeggen dat je er niet meer in kijkt, maar daar gaat het bij boeken niet om hè?

Ik heb de laatste jaren veel boeken opgeruimd, maar dan gingen/gaan ze naar een vriendin, naar mijn moeder of naar zo’n boekenkastje in de buurt. Dan worden ze in ieder geval nog gelezen. Mijn moeder geeft ze weer door aan haar buurvrouw, en mijn vriendin heeft ook weer vriendinnen die de boeken willen lezen. En de Duitse boeken die ik van mijn moeder krijg, reserveer ik voor een voormalige penvriendin die weer in Den Haag woont na haar scheiding. Ze was mijn penvriendin in Duitsland. Mijn eerste brief aan haar schreef ik in het Duits en een paar regels in het Nederlands, omdat haar naam me zo Nederlands leek. Ik had gelijk: ze was Nederlandse en getrouwd met een Duitser.

Vlot het een beetje met het sorteren van de boeken?

Maar ik spring van de hak op de tak. Vlot het een beetje met het sorteren van de boeken? Heb je al bedacht of je de boeken echt in de oude volgorde gaat neerzetten? Zelf heb ik ze beneden in de woonkamer toch maar op alfabetische volgorde gezet, zoveel mogelijk. De bovenste planken hebben een kleinere afstand tot elkaar, dus daar moeten de kleine boeken staan, maar daardoor moest ik op de lagere planken weer opnieuw bij de A beginnen voor de grotere boeken 😊. Hier op zolder – waar ik nu zit – staan ze op rubriek: kinderboeken van de kinderen, mijn kinderboeken, vakboeken, reisliteratuur, kookboeken, woordenboeken, levensboeken etc. Bijna alle boeken in dit huis zijn van mij en op zolder zijn het al dubbele rijen… Oh, ik moet stoppen voor het interview.

Wordt vervolgd! Ken je deze boekjes van Beatrix Potter? Die zijn nog uit mijn jeugd

Woensdag 21 april 2021

Vandaag was ik vrij, zoals iedere woensdag. Het is opeens weer avond en ik ben met van alles en nog wat bezig geweest. De kamer van onze dochter verder leeggeruimd, een van haar ladekasten bij mijn bureau op zolder gezet, en nog meer van die klussen. Een collega van mij is op 17 april bevallen en ik heb namens ons team een kraammand besteld. Gelukkig heeft ze een gezond kind op de wereld gezet. Onder andere door mijn werk besef ik wel dat het niet altijd zo is. Gisteren bezocht ik een moeder met twee kleine kinderen. Ik kwam voor de oudste van zeven, die ernstig verstandelijk beperkt is. Hij praat niet, lijkt weinig te kunnen leren tot nu toe. Hij liep de hele tijd doelloos door het huis, ze moeten de voordeur op slot doen om te voorkomen dat hij de deur uit loopt. En toen hij even in de tuin was, at hij binnen een minuut van een plant en likte regenwater uit een bloempot. Het erge was dat de vrouw (een vluchtelinge) nog een dochtertje van vijf heeft, dat een zeldzame aandoening heeft waardoor ze zowel verstandelijk als lichamelijk beperkt is. Hoe kun je dat allemaal bolwerken en verwerken, wonend in een land met een andere taal en cultuur, waar je de weg letterlijk en figuurlijk niet goed weet? Ik vond het in en in triest.

’s Avonds na het werk gingen mijn man en ik naar het strand van Scheveningen met de hond. Tegen mijn principes in heb ik een portie kibbelingen gegeten en we hebben anderhalf uur gelopen. Dat had ik echt even nodig om de ellende van die ochtend van me af te zetten. Door deze huisbezoeken relativeer ik altijd weer even. De kinderen die ik gisteren bezocht zullen nooit zelfstandig kunnen leven. Als ze ouder zijn, zullen ze in een zorginstelling moeten gaan wonen. Hun moeder ziet dat waarschijnlijk nu nog niet zitten, maar eerlijk gezegd denk ik dat dit voor haar het beste zal zijn. Dan kan ze misschien meer moeder zijn voor haar kinderen dan nu. In mijn team ben ik een van de drie collega’s die deze zogenaamde ‘kinddossiers’ behandelt, en het is vaak ingewikkeld. Tegelijkertijd ook wel dankbaar als ik echt met een indicatie iets voor iemand kan betekenen.

Hoe herkenbaar wat je schrijft: als mensen iets teruglezen nadat ze zijn geïnterviewd, dat ze dan menen dat ze iets niet, of niet op die manier hebben gezegd zoals het is verwoord in de tekst. Dat maak ik heel vaak mee, en ook ik weet zeker dat ze het wel hebben gezegd. Maar op papier komt de platte tekst vaak harder over, mensen schrikken dan van hun eigen woorden. Dan wijzig ik het maar in iets dat ze wel oké vinden. In mijn geval is het altijd het verhaal van de verteller, en hij/zij heeft wat dat betreft het laatste woord. Het is niet mijn verhaal. Censuur zoals in deze strip, pas ik niet toe… 😊

Ik ga hopelijk overmorgen weer aan een nieuw avontuur beginnen, een nieuw levensverhaal. De dame in kwestie kreeg corona na haar eerste vaccinatie en ik hoop dat het woensdag door kan gaan. Ik heb er wel weer zin in. Ik moet altijd even afkicken, maar na een week gaat het weer kriebelen! Ik heb trouwens je blog over de pontjes gelezen, die van gisteren, erg leuk! Het is inmiddels namelijk alweer 26 april, de tijd vliegt. Morgen gaan onze zoon en ik bij onze dochter en haar vriend lunchen om de verjaardag van ‘Alex’ te vieren. Mijn man heeft helaas voor zijn werk een belangrijk Webinar dat hij moet volgen (in Amerika houden ze natuurlijk geen rekening met King’s Day), net tijdens lunchtijd, dus hij blijft thuis achter de pc. Op de foto onze werkplek op zolder. Links is mijn mans’s bureau, rechts is mijn gedeelte.

Aan het raam hangt een glas- in-lood kunstwerk dat mijn moeder speciaal heeft laten maken door een kunstenares. Het is het familiewapen van haar familie (korenschoven en korenbloemen). Ze heeft het na de dood van mijn vader voor mij laten maken om me te bedanken voor alles. Ik vond het niet nodig, maar was wel blij met de raamhanger. En rechts naast het raam een karikatuur Van mijn man en mij die we in Amerika hebben laten maken toen we er in 1997 waren. Nog jong en ongerimpeld waren we destijds, haha! Zo, nu stop ik er weer mee. Ik ga verder lezen in weer een ander boek, geschreven door Clairy Polak: ‘Voorbij, voorbij’. Geleend van mijn moeder, van de bieb in Hengelo, dus ik moet het wel uit hebben voordat ik weer naar Twente rijd. Fijne avond nog, en blijf gezond (want je ziet, ook na een vaccinatie kun je toch nog ziek worden van corona).

Groetjes, Annemieke

Ondernemen tussen de olijfbomen

Dag Pauline,

Hopelijk gaat alles je goed.

Hier heftige dagen omdat mijn lieve schoonmoeder is overleden. Vanmiddag de uitvaart. Ze is plots overleden en ik kan er hele brieven aan wijden. Omdat onze briefwisseling gaat over de invloed van corona op ons leven, beperk ik me hiertoe.

Het moeilijkste vindt mijn vrouw dat ze haar moeder maanden niet heeft kunnen knuffelen. En nu is ze er niet meer. Allemaal verloren tijd, Pauline. Het overheersende gevoel bij mij is dat de maatregelen en de bijbehorende creatie van angst inmiddels meer negatieve invloed hebben dan de zieken en doden door het virus zelf.

Mijn idee is in essentie om langzaamaan een dubbelleven op te zetten

Er verandert veel. Het maakt me ook explicieter in mijn (onbewust al eerder intern genomen) besluit om door te zetten met het Kreta-plan. Want dat wordt het. Niet Spanje. Mijn vrouw was twee weken terug op Kreta. Ze heeft een oud huis bezocht in een dorp en een landje. Ze vroeg me waar ze op moest letten. Ik zei: of je hart een sprongetje maakt. En dat deed het op deze twee plekken. Inmiddels ben ik begonnen met architecten.

Ik ga er ook een boek van maken. Mijn idee is in essentie om langzaamaan een dubbelleven op te zetten, als ik die term van je mag overnemen en daarmee versterken. Dus twee keer leven. De proporties zullen in de loop der tijd veranderen. Maar in een bepaalde verhouding wordt het Amsterdam aan de ene kant en Kreta aan de andere. Het wordt geen boek Mijn huis in Kreta van een millennial die de meeste stress uit haar leven weet te elimineren en vrijheid zoekt in elk aspect van het leven. Ook niet een boek van een balanszoekende (pre-)pensionado.

Met de onbevangenheid en speelsheid van een beginner die alles nog mag leren

Het wordt een boek vol slopende uitdagingen en avontuur. Het avontuur om in een mediterraan klimaat - qua weer en menselijke omgangsvormen - na 45 jaar opnieuw te wortelen, maar tegelijkertijd ook actief bij te dragen aan de lokale werkgelegenheid en natuur. In feite is het een boek om na een succesvolle loopbaan in loondienst weer onderaan de ladder te starten. Met de onbevangenheid en speelsheid van een beginner die alles nog mag leren. Het is een boek over ondernemer worden tussen de olijfbomen.

Er liggen daar veel valkuilen op de loer, dat heb ik nu al ontdekt. En ik romantiseer het zeker niet, om in coronatijden het toerisme in te gaan op een afgelegen plek, een land bovendien met minder rechtszekerheid dan wij gewend zijn. Maar ik voel dat de tegenslagen een goed verhaal en inspiratie voor anderen gaan opleveren. Dat ik door mijn hart te volgen anderen uitnodig om hetzelfde te doen. Ik stel me voor dat er weer een methode gaat komen, zoals altijd in mijn werk, die ik eerst zal aanscherpen en dan ga schalen. Het kan jaren duren voordat dit boek af is, dat wel.

Intussen ben ik razend benieuwd wat je aan het schrijven bent. Na al die jaren heb je weer de draad opgepakt. Sta je weer stil op een eerder begaan pad. Zo mooi.

Alle goeds en in afwachting van je volgende brief.

Xavier

Toch nog een nieuw persoon

Lieve Anne,

Hier is hij dan eindelijk de eerste brief van mij. En gelijk ook mijn eerste excuses. Waarom? Omdat deze brief zolang heeft geduurd. Maar daar heb ik natuurlijk een goede reden voor. Van de week was ik namelijk mijn spambox van de mail aan het uitkammen en toen vond ik de mail waarin ik las dat wij waren gekoppeld om brieven naar elkaar te schrijven.

En daar zit ik dan: klaar om mijn eerste brief te schrijven. Donderdagavond in mijn eigen huisje aan het eind van mijn vrije dag. Na een heerlijk wandeling door de sneeuw, daarna een kop warme chocomel met slagroom met een vriendin en na een heerlijke work-out te hebben gedaan zit ik nu op de bank met married at first sight op de achtergrond een 0.0 biertje naast mij, in mijn badjas te schrijven.

En daar zit ik dan (..) in mijn badjas te schrijven.

Misschien is het wel leuk voor jou om te weten hoe ik bij dit project terecht ben gekomen, het is namelijk puur toeval geweest. Ik was namelijk koffietijd terug aan het kijken omdat Bobbie Bodt, een influencer die ik vlog, kwam vertellen over duurzamen kleding en tweehands shoppen. Iets wat ik zelf ook erg leuk vind om te doen. Daarna kwam dit project en ik was gelijk geboeid. Brieven schrijven naar iemand die je nog niet kent. Dat klonk echt als een avontuur wat ik wilde aangaan en zeker in deze tijd. Normaal heb ik een druk sociaal leven en ben ik in het weekend zelden een avond thuis. Ik ontmoet dan ook vaak veel nieuwe mensen of drink een borrel met vrienden in de bar waar ik vrijwillig. Regelmatig sta ik daar achter de bar biertjes te tappen, maar ook sta ik zelf vaak in de zaal naar een bandje te kijken. Hoe leuk is het namelijk om nieuwe bandjes te ontdekken, te socializen en nieuwe contacten te leggen. Dat is iets wat ik dan ook zeer mis in deze tijd. Als single vrouw vind ik het ook nog steeds het leukste om iemand tegen te komen in de kroeg, want om eerlijk te zijn kom ik niet veel verder op Tinder, Happn, Hinge, Innercircle en wat voor andere datingsites er dan ook mogen zijn. Maar om weer even terug te komen naar dit project en waarom ik besloot mee te doen: dat is omdat dit mij de perfecte manier lijkt om toch kennis te maken met een nieuw persoon. Ik ben dan ook erg benieuwd: waarom jij heb besloten om mee te doen aan dit project?

Normaal heb ik een druk sociaal leven en ben ik in het weekend zelden een avond thuis.

Dan moest er in de brief ook nog een stukje over de toekomst. Hoe ziet het leven er over 7 jaar uit (of nu 6 in 2027). Eerlijk gezegd heb ik echt geen idee en gelukkig maar. Ik ben echt iemand die niet zou willen weten hoe de toekomst eruit zou als je het kon zien. Een ding wat ik natuurlijk wel heel erg hoop is dat er geen maatregelen meer zullen zijn omtrent corona. Ik probeer me nu natuurlijk zoveel mogelijk aan de maatregelen te houden maar merk dat ik dit steeds moeilijker vind om vol te houden en dat ik steeds meer hunker naar de volgende Lowlands, een concert of gewoon een avondje naar de kroeg met wat vrienden. Hoewel de maatregelen en het wat soberder leven ons misschien ook weer een goede les geven en laten zien dat je met minder ook kan leven en wat een luxe de vrijheid is die ik heel mijn leven heb gekend. En dat het soms ook goed is om eens een avondje voor jezelf te nemen en weer eens een boek erbij pakken. Iets wat ik de laatste jaren heb laten versloffen terwijl ik het heerlijk vind om een boek te lezen. Hoop ik toch dat we weer snel alle vrijheid terug hebben en dat ik snel de balans in het leven kan vinden. Verder ben ik wel heel benieuwd hoe mijn carrière er over 7 jaar uitziet. Op dit moment ben ik logopedist en ben ik ook aan het solliciteren bij een ander bedrijf dus hopelijk gaat dat in ieder geval wat verandering brengen in mijn carrière. Of ik over 7 jaar nog logopedist ben, dat vraag ik met heel erg af. Tot nu toe heb ik nog niet de passie voor mijn beroep gevonden die ik graag zou willen voelen voor een beroep.

In de mail zag ik ook staan dat jij ook van muziek en muziek maken houdt, net als ik. Ik speel alweer twaalf jaar gitaar en heb een aardige verzameling met platen. En daarnaast zag ik ook dat je van fotografen houdt en dat is iets waar ik een jaar geleden ook mee begonnen vlak voor de lockdown. En dan met analoge fotografie.

Misschien is het leuk om in elke brief een lied uit te wisselen om weer wat nieuwe muziek te leren kennen. Mijn tip voor jou ga is een keertje luisteren naar Goldband met Ja ja nee nee; een band uit Den Haag.

Lieve Anne ik hoop snel van jou te horen!

Liefs Larisa