Ik heb het gemist: de drukte, het contact, het sociale aspect van ‘werken in een team’

Beste Mirna,

Het is nu 07.00 uur  ’s morgens en ik heb net mijn laptop opgestart. Vandaag werk ik thuis. Ik heb om 10.00 uur een afspraak in Hilversum en wil daar graag op de fiets naartoe. Routeplanner geeft aan dat dit een kwartier actief doortrappen zou zijn, van deur tot deur. Maar ik calculeer wat rode stoplichten in en plant mijn derrière een half uur voor de afspraak al op het zadel.

Inmiddels word ik al een jaar geacht om thuis achter het scherm te kruipen. Alleen bij noodzaak (fysieke afspraken bijvoorbeeld) mag ik naar kantoor. En dan uitsluitend met toestemming van de leidinggevende. Begin april 2021 zijn er twee nieuwe collega’s gestart; hierdoor heb ik nu de mogelijkheid gekregen om twee dagen per week op kantoor te zijn met als doel een van de twee in te werken. Ik heb het gemist: de drukte, het contact, het sociale aspect van ‘werken in een team’. De verdeling nu, van twee dagen thuis werken en twee dagen op het gemeentehuis, vind ik een prettige combinatie. Aan de andere kant, het volledig thuis zijn gaf mij ook de ruimte om dagelijks met de hond naar en over de Bussumse hei te wandelen; goed voor hem, en ook heel gezond voor mij. Op de dagen dat ik buitenshuis werk, zit ik ongeveer negen uur achter een computerscherm, met slechts korte onderbrekingen. Ik draag een stappenteller om mijn pols, die na zo een dag slechts 2500/3500 stappen aangeeft. Dat is een kwart van het aantal stappen dat er per dag minimaal moet worden gezet! Kortom, voor beide situaties zijn een stuk of wat voor- en nadelen te noemen.

Ik heb overigens hierboven een klein beetje ‘gelogen’. Hoewel ik wel degelijk hou van bewegen/fietsen, moet ik toegeven dat ik in deze context ook geen andere mogelijkheid heb. Het openbaar vervoer komt in dit geval niet direct in de buurt van de locatie waar ik me moet melden en vraagt daardoor veel reistijd. De auto staat voor de deur, maar ik voel weerstand om die te gebruiken om mezelf te verplaatsen.

Ik heb een week voor de tweede lockdown mijn rijexamen gedaan en gehaald. Net op tijd dus. Ik heb hiermee ook enorm veel geluk gehad; ik kreeg twee voorstellen negen en zestien december 2020. Het tijdstip van zestien december 2020 zou aantrekkelijker zijn, maar ik wilde zo snel mogelijk een (tweede) poging doen. Ik heb dus gekozen voor een examen op negen december 2020 om 15.00 uur. Een week later werd een tweede lockdown opgelegd en werden 160.000 examens afgezegd, tot nader orde. Dat aantal is later nog verder opgelopen.

Super trots was ik, toen ik mijn bewijs van rijvaardigheid mocht ophalen en aan mijn ouders kon laten zien. Twee weken later kocht ik een auto voor mezelf, van de zorgvuldig opgespaarde eindejaarsuitkering en vakantiecenten. Een groene Volkswagen Lupo, met schade, dan hoefde ik me daar ook niet meer druk over te maken. De aanschaf van de auto was een klein beetje een ‘moetje’. Ik ben namelijk afgereden op automaat; schakelen bleek teveel prikkels, daar liep ik helemaal op vast. Mijn omgeving rijdt hoofdzakelijk in handgeschakelde ‘bakkies’, dus zonder eigen autootje zou ik weinig mogelijkheden hebben om rijervaring op te doen.

Onder andere door corona, merk ik dat er relatief weinig mogelijkheden zijn om een goede rit te maken. Waar normaal gesproken elke dag wel een gelegenheid is om de auto te pakken, zorgt de pandemie ervoor dat er minder te ondernemen is, minder plannen zijn. Doelloos rondrijden is niet mijn ding.

Ik wilde heel graag oefenen met iemand naast me; even rustig de auto leren kennen. Het is nogal een verschil om in een geavanceerde lesauto te karren of in een uitgewoonde Volkswagen uit 2000. Maar op dit moment heeft bijna niemand concrete weekendplannen, buiten de deur.

En nu lukt het me dus niet om alleen in de auto te stappen

Al die beperkingen leiden ertoe dat ik geen noodzaak voelde om te rijden, de afgelopen weken. Helaas heeft dit uiteindelijk ook de uitwerking gehad dat de weerstand om te rijden toenam. En nu lukt het me dus niet om alleen in de auto te stappen. Samen gaat prima, vind ik het zelfs leuk. Maar in mijn uppie durf ik het niet aan; vertrouw ik blijkbaar niet op mijn eigen kunnen. Mijn omgeving (het gedeelte dat mij minder goed kent) vindt dat het kwestie is van de knop omzetten, maar dat lijkt bij mij niet te werken. En dat zit me op het ogenblik zo dwars dat ik voor volgende week een afspraak heb gepland bij een hypnotherapeut. Ik hoop dat zij mij kan helpen daar overheen te stappen.

Het is nu alweer een aantal dagen later en ik besef dat ik in de vorige brief eigenlijk helemaal niks heb verteld over hoe mijn leven in elkaar zit. Het is geen excuus, maar misschien hoop ik wel een beetje uit te kunnen leggen waarom het me niet altijd zal lukken om elke week een (lange) brief te schrijven.

Op vrijdag maak ik in de morgen ongeveer vier uur schoon bij een vriend van mij. Hij woont alleen en heeft oprecht geen verstand van schoonmaken en hygiëne. En hij lijkt er ook gewoon geen zin in te hebben. Normaal gesproken pas ik dan in de middag op tot middernacht. De laatste weken heb ik getracht om te ondersteunen waar nodig. Vorige week ben ik het hele weekend met de kinderen op stap geweest, dit weekend hebben we op zondag koekjes gebakken.

Voor corona stond ik ook nog eens per maand op maandagavond achter de bar. Dan is het café gesloten, maar werd dan dus elke tweede maandag van de maand beschikbaar gesteld voor de ‘beleggersclub’, een groep (hoofdzakelijk) gepensioneerde mannen die zonder gegronde kennis een beetje geld beleggen en daarover discussiëren onder het genot van een bitterbal en een pilsje. Naast mijn ‘normale’ werk een lange dag, maar een leuke ‘job’ voor ernaast. Helaas lijken de mannen nu één voor één ziek te worden en/of komen te overlijden. Sinds ik gestart ben met de beleggersclub, ongeveer vier jaar geleden, zijn er twee dood en twee gaan ook die kant op. De heren tikken een gemiddelde van zeventig plus aan. En ik denk dat zij er, onder andere om die reden, voor zullen kiezen om de club geen nieuw leven in te blazen, geen nieuwe leden aan te trekken. Ik denk dat zij, gezien alle coronamaatregelen en het feit dat deze voorlopig nog aanwezig zullen zijn, zullen besluiten hun welzijn niet te riskeren, gaan voor zekerheid. Dit laatste baseer ik ook een beetje op de signalen die ik opvang vanuit de vader van mijn vriendin, die een van de leden van de club is.

Ik vind het wel jammer als het stopt, met name voor die kerels. Ik had het idee dat het echt een verzetje was, zo op hun oude dag. Waarbij een appèl werd gedaan op het sociale stuk, maar ook op een stukje intelligentie. Dat werd vooral zichtbaar als de heren één voor één hun keuze voor een belegging mochten onderbouwen, of moesten uitleggen waarom ze een belegging wilden stoppen. Ik vind het erg jammer dat een pandemie uiteindelijk dit clubje aan banden legt; de leeftijd in combinatie met hun fysieke gesteldheid en corona roept zoveel angst op, dat zij datgene wat zij zo leuk vinden niet meer op kunnen pakken. Zonder dat er eerder aandacht aan besteed is dat het überhaupt zou kunnen stoppen. Het is er zomaar ineens niet meer.

Je vroeg me in je laatste brief over mijn mening met betrekking tot corona en de vorm die de individuele personen en mijn omgeving eraan geven. Dat vind ik nog best een moeilijke vraag, omdat de meningen zo ontzettend verdeeld zijn. Ik merk bij mezelf dat ik de neiging heb om me zoveel mogelijk aan de opgelegde maatregelen te houden, in de hoop dat ik zo snel mogelijk mijn vrijheid terug krijg. Ik kies er bewust voor om ‘ik’ te gebruiken, omdat ik gewoonweg niet kan bepalen voor anderen of hun grootste verlangen ook op het gebied van ‘vrijheid’ ligt. Of zij überhaupt het idee hebben nu in hun vrijheid beperkt te zijn.

Er is al beleid bepaald en tegenwerken zorgt naar mijn mening voor vertraging

Ik betrapte mezelf laatst op behoorlijk heftige boosheid ten opzichte van coronaprotesten op het nieuws. Ik heb altijd voor heel veel zaken begrip, maar dit begrijp ik niet. Er is al beleid bepaald en tegenwerken zorgt naar mijn mening voor vertraging. En dat gaat weer ten koste van de bewegingsruimte van mijn omgeving. De vrijgezellen van wie het liefdesleven stilstaat, de ouderen die vereenzamen, de (horeca) ondernemers die dreigen hun pensioen en hun zaak kwijt te raken. Voor wat? Het is mij totaal onduidelijk welk doel er met die demonstraties nu daadwerkelijk bereikt moet worden. De pers laat verschillende mensen aan het woord, maar ik heb tot op heden nog niks gehoord wat me aansprak of raakte. Of me aan het twijfelen bracht over wat er momenteel allemaal gebeurt in onze maatschappij. Ik voel niet de angst van mijn ouders, die tegen alle gebruiken in de deur dicht houden en niet meer op een kier laten voor de zoete inval waar zij zo van genoten. Dat wij de feestdagen overslaan of op afstand ‘vieren’, omdat zij elkaar en ons niet willen verliezen. Dat zij zich niet durven laten zoenen en knuffelen, uit liefde, uit dankbaarheid, behalve door elkaar. Niet dat dat niet volstaat; zij zijn nog steeds gelukkig met elkaar. Maar zij hebben ook veel energie gestoken in de zorgvuldige opbouw en het behoud van alles om hen heen. Bijvoorbeeld in hoe wij met elkaar omgaan, met respect, met liefde, vanuit onvoorwaardelijke steun en het vertrouwen altijd bij elkaar terecht te kunnen. Dat kan nog steeds, maar tegelijkertijd ook niet. Of in ieder geval in een vorm die nog niet eigen voelt.

Mijn vriendinnetje schoot de laatste persconferentie meerdere malen uit haar slof. Ze kreeg kokhalsneigingen elke keer dat Rutte zijn mond open deed. Ik snap waar het vandaan komt, maar ik voel het zelf niet zo. Ik had liever gezien dat het beleid in het begin strakker was geweest en dat er minder gepamperd was; dat had wellicht gezorgd voor een veel kortere intense lockdown.

Ik ben het met je eens dat sociale media het leven kunnen verrijken. Het web geeft toegang tot allerlei kennis die je verder kan helpen. Maar je kan ook heel bewust op zoek gaan naar datgene wat je nodig hebt om je bijvoorbeeld beter te voelen. Voor mij zijn dat ‘filmpjes’ over honden (het liefst die gered worden) of een krachtige quote die mij ondersteunt in bepaalde processen. Maar ook een bepaalde nieuwsgierigheid naar wat mijn omgeving aan talenten bezit; een kijkje in iemands’ atelier. Zoals ik nu met jou mee mag kijken. Heerlijk vind ik dat! De beeltenissen van ‘het meisje’ vind ik echt heel mooi, inspirerend ook. Fascinerend hoeveel gevoel je kan oproepen en overbrengen met een relatief simpele tekening. Dit bedoel ik uiteraard alleen maar positief; ik heb het idee dat de keuze qua vormgeving, kleuren een heel breed publiek aanspreekt, van jong tot oud. Je hoeft niet enorm veel fantasie te hebben, omdat het een helder plaatje is. Maar juist word je uitgenodigd om er volledig jouw eigen interpretatie aan te geven. Mooi hoor! En dan is social media ook weer een machtig ‘wapen’ voor een breed bereik. En zo hoort het ook, mooie boodschappen moeten toneel krijgen, moeten wijd vloeien!

Dat maakt wel dat ik soms moeite heb om positief te blijven kijken naar de wereld waarbinnen ik beweeg

Enkele weken geleden ben ik lid geworden van een facebookgroep met nieuws uit de omgeving. Ik had tijdens een wandeling met Balou (mijn hond) iets opgevangen over gif op de hei, waar ik hem eigenlijk altijd los laat lopen. Er zou een hond zijn overleden. Iemand wees me op de desbetreffende facebook-groep waar dit soort dingen in werden gedeeld. Vervolgens kreeg ik een bericht met de mededeling dat ik lid mocht worden, maar met een viertal voorwaarden, waaronder respect. Dat vond ik wel mooi, dus ik vinkte op alles ‘ja’. Toch zag ik bij het eerstvolgende bericht al allerlei verwijten over en weer, vrij agressieve berichten. Terwijl de inhoud van het bericht vrij triest was; over een hond die uit de tuin was ontsnapt en uiteindelijk is aangereden door een trein. En toch kon men het niet opbrengen om eerbied te tonen naar degenen die rouwden, die geraakt werden. Daar word ik wel verdrietig van. Dat maakt wel dat ik soms moeite heb om positief te blijven kijken naar de wereld waarbinnen ik beweeg. Dat ik het soms lastig vind om te vertrouwen op een mooie omgeving, voor de kinderen in mijn nabijheid en hun toekomst. Maar het brengt me ook weer niet dusdanig uit balans dat ik het opgeef om mooie bedoelingen uit te dragen. Misschien juist omdat zij bestaan, zal ik blijven geloven dat ik een verschil kan maken en zal ik een omgeving voor hen blijven creëren waarin zij kunnen vertrouwen op veiligheid.

Ik moest wel lachen om jouw verhaal over de schilderijen en hun plekje op de vloer. Ik vind het juist wel leuk om af te wijken van de standaard. Dat maakt een positie ook vaak sterker. Ik denk ook dat er meer aandacht is voor dat wat verschilt dan voor dat wat als normaal wordt beschouwd. Het zal mensen dan ook meer opvallen en er zal vaker  worden gekeken naar een schilderij op de grond dan naar een die aan de muur hangt. Je zal uiteindelijk dan ook meer aandacht krijgen voor je werk, zoals jouw werk verdient en jij verdient.

Omdat ik zo graag zou willen weten hoe het voor een man is om jezelf in een soortgelijke fase te vinden

Tot slot (niet omdat ik uitgepraat/uitgeschreven ben, maar omdat ik maar niet uitgepraat raak) ben ik nog wel nieuwsgierig naar het verhaal van je broer. Of over je broer. Dit is de eerste keer dat ik een dergelijk verhaal lees over een vrijgezelle man. Eigenlijk ken ik alleen maar vrouwen van (rond) mijn leeftijd, die nog single zijn en die in feite de liefde nog net hebben gevonden. De vrijgezelle mannen van rond de veertig, die ik ken (of heb gedatet) hebben allemaal al een leven hebben gehad, zijn getrouwd geweest, hebben kinderen. Omdat ik zelf ook niet helemaal begrijp waarom mijn relaties niet gelukt zijn, waarom mijn leven is zoals het is, heb ik bij ‘Schrijven naar de toekomst’ zelfs in eerste instantie aangegeven te willen schrijven met iemand in de positie van je broer. Omdat ik zo graag zou willen weten hoe het voor een man is om jezelf in een soortgelijke fase te vinden. Ook omdat ik graag zou willen leren wat er dan in iemand omgaat, welke keuzes je maakt, welke houding je aanneemt. En hoe de maatschappij daarop reageert; is er een verschil tussen wat er van mannen en van vrouwen wordt verwacht? Maar goed, het is natuurlijk aan jou (en je boer) of zijn verhaal gedeeld wordt. En daar wil ik nog aan toevoegen dat ik ook heel blij ben dat wij aan elkaar zijn gekoppeld.

Ik laat het hierbij, voor nu, en wens je nog een hele fijne avond.

Groetjes,

Karin