Kan de geest weer terug in de fles?

Ha die Meinmein,

We zijn goed op stoom! Je hebt op heel wat knopjes gedrukt dus ik ga zonder verdere inleiding meteen even wat gedachtenspinsels met je delen.

Over vegan gesproken. Ik heb gisteren voor het eerst in mijn leven compleet vegan gekookt. Een veganistische vriendin kwam met haar man eten en ik wilde nu echt eens een keer voor haar koken, ook al is zij daar zelf behoorlijk relaxt in en eet ze wat de pot schaft. Maar ik wilde dit echt graag voor haar doen. Een eerdere poging was gruwelijk mislukt, en ook nu had ik in eerste instantie een leuk menu bedacht, maar kwam ik er pas heel laat achter dat vis niet echt vegan is... hahaha, echt. Ik heb die dierlijke producten zó in mijn systeem zitten, zo onbewust, dat het echt een uitdaging was om compleet vegan iets lekkers te verzinnen. Maar met wat hulp van een nogal culinair onderlegde vriendin en Ottolenghi heb ik werkelijk iets moois op tafel gezet. Zelf een frambozentaartje met harde bodem en slagroom is vegan gelukt!

Denk je dat we terug kunnen naar die mate van vleesconsumptie dat het weer echt een traktatie is? Kan de geest weer terug in de fles?

En natuurlijk ging het aan tafel over de bio-industrie, en over die uitspraak van de rechter dat een poster waarop feitelijk staat dat met zuivel dierenleed gemoeid is (want kalf wordt van moeder gescheiden bijvoorbeeld) verboden is. Waarom kan een kalf niet bij de moeder blijven? En dat wij niet alle moedermelk stelen van het kalf, maar het met hem delen? Is dat dan geen optie? Ik zou niet zonder kaas en roomboter willen. En ook niet zonder een lekker stuk biefstuk of stoofpotje op z'n tijd. In die zin snap ik je helemaal. Het is een traktatie. Maar zorg er dan wel voor dat de koe een goed leven heeft gehad, en steek niet ondoordacht een hamburger van de McDonalds in je mond. We zijn zo ontzettend doorgeslagen in onze consumptie en productie van voedsel. Maar denk je dat we terug kunnen naar die mate van vleesconsumptie dat het weer echt een traktatie is? Kan de geest weer terug in de fles?

Diverse collega's vertelden me afgelopen week dat ze deze vakantie weer als vanouds een stedentripje van een paar dagen of een skivakantie hebben gedaan. Tja, ik vind dat eigenlijk onbegrijpelijk....

En het ging ook over de vraag of de interrail-vakantie die mijn vrienden deze zomer met hun zoons hadden gedaan, nu echt zoveel milieuvriendelijker is geweest dan wanneer ze een vliegvakantie hadden gedaan. Want treinen = kolen en treinstel half leeg, etc. etc. Ze kwamen er niet uit. Diverse collega's vertelden me afgelopen week dat ze deze vakantie weer als vanouds een stedentripje van een paar dagen of een skivakantie hebben gedaan. Tja, ik vind dat eigenlijk onbegrijpelijk, maar ja, ook hiervoor geldt dat het een enorm genot is om je te kunnen verplaatsen naar andere oorden en je onder te dompelen in een andere cultuur, dat je even een ander leven kan leiden. En het vergt wel een soort calvinistische discipline om dat jezelf te beperken, terwijl iedereen om je heen wel gaat en geniet. Mag je dat wel van jezelf en de ander verwachten?

En daar komt nog iets anders bij; dat coronavirus kan zich zo lekker verspreiden omdat we massaal over de wereld reizen! Net als dat de trekvogels die vogelgriep makkelijk verspreiden. Maar we zouden nog in de middeleeuwen zitten als we niet op ontdekkingsreis waren gegaan, en ja, daarmee allerlei ziektes hebben overgebracht naar inheemse stammen en dieren. Collateral damage? Weegt dat op tegen de voorspoed die het ons brengt? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet is dat een stedentripje of skivakantie weinig van doen heeft met een ontdekkingsreis.

Ik heb met mijn neefje wel eens een gedachte-experiment gedaan. Ik stelde dat iedereen bij de geboorte drie vliegtickets zou krijgen. Dat vond David (tien jaar) wat weinig. Hij onderhandelde tot vijf tickets. Oké. Maar dan wel echt voor iedereen op de hele wereld hè? Dus ook de arme mensen uit de sloppenwijken in India, Zimbabwe of Venezuela, en echt alle Chinezen. Ja, iedereen vijf tickets. Mochten ze ook verkocht worden? Zoals de emissierechten. Nee, zei hij, want het doel was toch om de milieuvervuiling tegen te gaan?! Spijker op z'n kop! Die jongen van tien snapt het. Dus hoezo hebben we verhandelbare emissierechten? Deze gedachte kunnen we natuurlijk ook doortrekken naar voedselproductie en vleesconsumptie.

Hoe ik de toekomst zie? Ik vrees met grote vrezen

Hoe ik de toekomst zie? Ik vrees met grote vrezen. De afgelopen decennia is er een enorme welvaart gekomen, maar die is ongelijk verdeeld. En nu we wel een paar stappen terug móeten (alleen al vanwege het klimaat en corona), ontstaat er enorme druk op die ongelijkheid. Dat betekent protesten en opstanden, onrust en als we pech hebben oorlog. En dan zijn er een paar van die gekkies aan de macht, die ik persoonlijk niet vertrouw met al dat wapenarsenaal. Social media gooit voortdurend olie op het vuur en voilà, een levensgevaarlijk cocktail voor vrede, welzijn en natuur. Dus op wereldlijke schaal zie ik het allemaal behoorlijk somber in. Maar als ik dan nadenk over de vraag waar ik zelf sta in 2027, dan is dat allemaal totaal niet in beeld. Dan bedenk ik me dat ik ergens woon op het platteland, dat ik bijna alleen nog maar digitaal thuiswerk, dat ik misschien mijn eigen kippen hou voor eieren en een moestuin onderhoud. Dat zelfvoorzienende, al betwijfel ik of ik daar het talent voor heb. Maar er is geen oproer of armoede in beeld. Best raar toch? Dat ik dat in mijn eigen leven niet kan voorstellen, terwijl ik het in algemene zin wel denkbaar acht.

Werknemers zijn wegwerpmateriaal geworden. Het is over en weer keihard

Een ander aspect waar ik gisteren mee rondliep: vroeger was er een duurzame relatie tussen werkgever en werknemer. Ik zeg niet dat vroeger alles beter was, zeker niet, maar dat idee van die duurzame relatie triggerde iets bij me. Ik woon in een straatje van arbeidershuisjes, ooit gebouwd door een timmerbedrijf voor zijn werknemers. En waarschijnlijk werkten de bewoners daar hun hele carrière. Dat is ook in de afgelopen twintig jaar in rap tempo losgelaten. Werknemers zijn wegwerpmateriaal geworden. Het is over en weer keihard. 'Voor jou tien anderen', afhankelijk van de economie is het voordeel van de een of de ander. Maar samen aan iets werken wat de moeite waard is, iets opbouwen en doorgeven aan een volgende generatie, enige mate van loyaliteit... dat gebeurt toch niet meer? Ik vind dat we ook daarin zijn doorgeslagen. Herken je dat?

Anyway, tijd om de pen weer aan jou over te geven. Ik ga nog wat langer filosoferen over mijn leven in 2027.

Groetjes,
Sanne

De toekomst dan

Zo, Sanne, daar ben ik weer. Niet zo vroeg als jij, maar die tijd heb ik ook gehad.

Toen wij nog aan het werk waren, waren we heel vroeg op. JJ werkte in Vlaardingen. Toen we net getrouwd waren, vertrok hij rond acht uur die kant op om dan om half negen te kunnen beginnen (behalve die ene keer dat ik hem voor dag en dauw de deur uitzette, grijns, omdat we in de war waren - ik met name, maar hij deed gehoorzaam mee - en hij er op het metrostation achter kwam dat er nog niet eens metro’s reden, zo vroeg was het). Dat werd steeds vroeger, z’n vertrektijd bedoel ik, in eerste instantie met kwartiertjes tegelijk, maar tegen de tijd dat we stopten vertrok hij om half zes ofzo om de files voor te zijn. Dan ging hij 's middags rond half vier weer naar huis en was hij ook dan de files voor. Ik heb heel lang zijn goede voorbeeld gevolgd, het was heerlijk om op kantoor een paar uur ongestoord te kunnen werken voor alle lastposten binnen kwamen.

Ik zag leeuwen en beren op onze weg, zoals overlijden kort na pensionering en dan niet samen nog even rustig aan kunnen doen

Hij had zoveel vrije dagen over dat hij bijna een half jaar voor z’n officiële afscheid kon stoppen. Ik ben hem na twee maanden gevolgd, nadat we goed hadden gekeken of we dat financieel zouden redden, want dat betekende dat ik een maand of acht geen inkomsten had. Wat we belangrijker vonden en wat dus zwaarder woog was dat JJ het heel moeilijk vond, niet meer werken. En ik, tja, ik had het niet voor niets over op de loer liggende sipjes (dipjes komt in de buurt van depressies en daar doe ik niet aan mee 😜, beter gezegd: ik heb mensen gezien in een depressie en daar wil ik mijn sombere buien niet mee vergelijken). Ik zag leeuwen en beren op onze weg, zoals overlijden kort na pensionering en dan niet samen nog even rustig aan kunnen doen. Daar kwam nog bij dat ik eigenlijk een soort van hekel had aan mijn werk. Dus in dat opzicht was het een pluspuntje, eerder stoppen.

Nou, dat hebben we financieel overleefd dus en ook in alle andere opzichten, anders zouden wij nu onze geweldige briefwisseling niet hebben. Warrig verhaal en niet echt een antwoord op je opmerking over denken over de toekomst. Waarom ik erover begon schiet me nu weer te binnen, hahaha, dat was vanwege jouw matineuze e-mail: wij hebben er toen we ons werk hadden neergelegd jaren over gedaan om op een beetje een 'normale' tijd ons bed uit te komen. Met name het eerste jaar waren we echt achterlijk vroeg. En nu, vooral als ik echt veel wakker ben 's nachts, val ik tegen de ochtend als een blok in slaap om dan vervolgens rond kwart over acht of nog later wakker te schrikken. En stom, maar dat voelt nog steeds als tijdverspilling.
Ik vraag me af hoe dit terugleest... ik denk dat ik dat maar niet doe.

Ik mis het achterlijke drie zoenen op de kaak van betrekkelijk vreemde mensen planten absoluut niet

De toekomst dan. Zoals je al terecht opmerkte, ben ik daar niet zo mee bezig als jij. Maar dat wil inderdaad niet zeggen dat ik er helemaal niet mee bezig ben. Ik denk dat we nooit meer echt van corona afkomen, eerlijk gezegd. Ik denk ook dat de boel zich wel een beetje zal 'normaliseren' en hoop oprecht dat het een kwestie wordt van elk jaar een prikkie halen en misschien wat zaken anders aanpakken. Ik mis het achterlijke drie zoenen op de kaak van betrekkelijk vreemde mensen planten bijvoorbeeld absoluut niet. Maar er zijn ook mensen die ik graag met enige regelmaat warm omhels.

Dat er iets ingrijpenders moet veranderen denk ik ook. Iets met de bio-industrie en legbatterijen en zulk soort bronnen van zorg voor de volksgezondheid. Ik heb geen idee hoe je dat aan zou moeten pakken. Een van mijn schoondochters is aardig radicaal in dat opzicht, is via vegetarisch ongeveer volslagen veganist geworden en heeft overal een heel uitgesproken mening over. Ik snap haar tot op zekere hoogte, maar vind haar tegelijkertijd knetterhard. Te hard, want ze heeft absoluut geen oog voor mensen van onze generatie (die van mij en mijn leeftijdgenoten) die op een heel andere manier opgegroeid zijn.

Als er dan alsmaar geroeptoeterd wordt dat onze generatie het helemaal verkeerd doet, in plaats van begrip te hebben en samen naar oplossingen te zoeken, gebeurt er helemaal niks

Mijn ouders konden zich bijvoorbeeld pas later een stukje vlees enzo veroorloven en dan ga je dat zien als een traktatie. Net als de schijf van vijf in eerste instantie iets onbereikbaars was en toen ineens binnen handbereik lag. Ik bedoel niet dat ik er zo over denk, maar het heeft me wel beïnvloed. En ik vind vegetarisch eten geen enkel probleem, maar een stukje vlees op z’n tijd vind ik ook heel lekker. Snap je m’n dilemma? Ik denk dat die mindset moet veranderen, maar dat heeft tijd nodig die er eigenlijk niet is. Als er dan alsmaar geroeptoeterd wordt dat onze generatie het helemaal verkeerd doet, in plaats van begrip te hebben en samen naar oplossingen te zoeken, gebeurt er helemaal niks.

Ik hoop dat er een regering komt die meer doet dan Kamervragen stellen

Maar dat is slechts één aspect van de toekomst. Ik hoop dat er een regering komt die meer doet dan Kamervragen stellen. Ik hoop dat de aarde leefbaar wordt voor toekomstige generaties, dus dat er ook gewerkt wordt aan klimaat bijvoorbeeld. Voor mezelf: ik hoop dat – stom maar het speelt wel door m’n hoofd – ik ouder word dan mijn ouders, die allebei 74 zijn geworden. Ik doe er altijd heel luchtig over, maar toch… Ik zeg altijd dat ik om al m'n boeken te kunnen lezen in goede geestelijke gezondheid en met nog functionerende ogen minstens 120 moet worden. Op de een of andere manier betwijfel ik of dat een reële gedachte is, haha. Maar ik zou toch wel graag nog een poosje hier rondhobbelen en leuke dingen doen, zoals een schrijfworkshop en e-mails uitwisselen met ene Sanne.

Dit zijn de eerste paar dingen die daarover (= de toekomst) in me opkomen. Ongetwijfeld is er meer, als ik er wat beter over nadenk. Maar ik wacht eerst eens even jouw verhaal af.

Schattig, trouwens, dat ‘vooruit huilen’.  Over huilen kan ik ook nog wel wat kwijt, maar ik krijg nu koffie van JJ en ik moet zo langzamerhand heel nodig plassen!

Fijn weekend, Sanne!

Meinmein

Bewustwording is het sleutelwoord

Zo, Sanne daar ben ik weer, vers onder de douche vandaan. Ruik je het?
Gekkigheid… Ik was net, terwijl ik wachtte tot de douche beschikbaar was, al begonnen op de pc met de bedoeling na het douchen verder te gaan op m’n iPad, maar de indeling was zo gek dat ik de hele boel maar gewist heb.

Ik hoop dat mensen niet te lang wachten met naar elkaar te gaan luisteren

Over de toekomst dan: ik had het er vandaag even met m’n zussie over, over klimaat, bio-industrie en zo en vlees eten, en wij waren het er eigenlijk over eens dat er wel beweging in zit. Je hebt natuurlijk de starre ontkenners en de fanatieke vernieuwers, maar er zit een grote groep tussen die er wel degelijk over nadenkt. Ik vind wel dat dat hoop geeft voor de toekomst, al realiseer ik me terdege dat er meer nodig is dan 'erover nadenken'. Maar het is een begin. Hopelijk een goed begin dat tot mooie initiatieven leidt. Ik hoop dat mensen niet te lang wachten met naar elkaar te gaan luisteren. Want wat jij schreef over melkconsumptie klinkt zo logisch! Probeer er op die manier uit te komen in plaats van melkdrinkers 'aan het kruis te nagelen'.

Gisteren waren we bij de reumatoloog voor mijn man en die dokter vroeg dus aan hem of hij wel genoeg melk drink, voor de kalk. Ik bedoel maar. En het was echt geen oude knar, die arts. Ik gebruik met alle liefde amandelmelk voor mijn overnight oats, maar het gros van mijn generatie is echt grootgegroeid met de schijf van vijf. Dus: stapje voor stapje, niet te snel, maar zeker niet te langzaam! Bewustwording is het sleutelwoord.

....zolang iets binnen iemands comfortzone valt, vinden mensen alles best, maar oh wee als het moeite kost of als ze er iets voor moeten doen of juist laten, dan is Leiden in last

Dat vliegen, tja. Mijn man heeft – in wisselende bewoordingen – als opmerking bij een heleboel vraagstukken: zolang iets binnen iemands comfortzone valt, vinden mensen alles best, maar o wee als het moeite kost of als ze er iets voor moeten doen of juist laten, dan is Leiden in last. Ik kan die uitspraak soms niet meer horen, maar het klopt wel. Ik denk bijvoorbeeld ook dat vliegreizen beperkt moeten worden – tot ik naar mijn kind in Amerika wil, dan stap ik zonder enige schroom (nou ja, ik heb wel bedenkingen, maar die hebben niks te maken met het milieu) in een vliegtuig en als ze me morgen een ticket aanbieden, ga ik weer. Ja, zegt 'men' dan, maar dat ligt anders. Dat kan wel zo zijn, maar dat is natuurlijk typisch zo’n geval dat het in mijn straatje past.

Ik hoop echt dat er iets gebeurt en dan voor het te laat is. En, zoals ik al eerder schreef, voornamelijk voor de mensen die na ons komen, want voor mij zal de toekomst geen decennia meer duren, vrees ik. Pfft, ik krijg het er benauwd van, alleen al van het opschrijven van die vorige zin!

De opmerking die je maakte over de verhouding tussen werkgevers en werknemers…. Ik ben het helemaal met je eens. Mijn man, daar duikt hij alweer op 😂, heeft zijn hele leven gewerkt voor hetzelfde bedrijf. Het bestaat dus nog wel. Al geloof ik dat zijn loyaliteit groter was dan die van zijn werkgever(s). Ik geloof wel dat ze er daar van overtuigd waren dat je met elkaar het bedrijf bent!

Ik kon me er zo over opwinden dat ze neerkeken op mensen die een lagere functie hadden

Waar ik werkte daarentegen… Ik kon me er zo over opwinden dat ze neerkeken op mensen die een lagere functie hadden. Ik kon ze er niet van overtuigen dat ze iedereen nodig hadden om een succesvol bedrijf te zijn. Mens, wat een frustratie! De hoogmoed van sommige mensen. In dit geval dus hele rechtschapen mannen, als je begrijpt wat ik bedoel. Discriminatie met de Bijbel in de hand.

Ik stop ermee, dit is niet goed voor een gepensioneerde ouwe taart. Grijns, ik kreeg van dochter Kim voor mijn 70ste verjaardag een pot met bakmix en op het etiket stond 'ouwe taart'. Ik heb hem gisteren gebakken en hij is heerlijk!

Dag!

Meinmein