Eén keer de coronaregels genegeerd

'Er is er één jarig hoera hoera, dat kun je wel zien dat is Mirjam!!!!'

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Een koude dag hier met die noordelijke wind, maar wel af en toe een zonnetje. Ik hoop dat je vriend en zoon je verwennen en verrassen. Vast veel natte kusjes van die kleine man, doet hij dat al :-)?

https://youtu.be/s3wNuru4U0I Dit is de nummer één hit op jouw geboortedag 22 april 1985! Goh, toen was ik veertien, ik weet het nog goed, die tijd. De fondsen die wereldwijd door artiesten werden geworven voor honger in de wereld, met name in Ethiopië. ‘Do they know it’s Christmas’ was het eerste benefietnummer van Band Aid in 1984. Daarna kwam dit nummer 'We are the world' van USA for Africa. En daarna op 13 juli het Live Aid concert! Ik was met mijn moeder een paar dagen in Luik, maar wilde in het hotel persé bepaalde optredens zien. Het was een happening. David Bowie was en is mijn favoriet. Het was geweldig, dat concert. Mijn moeder vond het wel een beetje zonde van ons bezoek, haha. Maar ja tieners… epic belevenis, geschiedenis!

Het is vandaag ook Landelijke Zaaidag, dus ik ga vanmiddag bijenbloemenzaad strooien op het plein voor ons huis. Er is sinds een maand of twee een naambord voor ons plein verrezen op een hoekje en daaromheen is het gras weg. Dus perfect voor wilde bijenbloemen. Je bent dus in goed gezelschap van de lente op je verjaardag vandaag!

Ook fijn om alle opstekers te horen

Ik heb een fijne vijftigste verjaardag gehad met een prachtig plakboek met foto’s door de jaren heen. Foto's, die vriendinnen hebben aangedragen en waarvan mijn dochter een boek van heeft gemaakt. Ook heeft iedereen een aantal vragen beantwoord. Die verhaaltjes staan er bij. Echt een superleuk boek met allemaal lieve dingen. Ook fijn om alle opstekers te horen. Dit soort dingen hoor je meestal op begrafenissen 🙂 hahaha. Dus ik heb mazzel dat ik ze nu zelf kan lezen en me verlegen kan voelen door al het liefs en moois en de herinneringen.

Mijn moeder en bonusvader konden niet wegblijven, dus die zijn in de ochtend geweest. En ’s middags scheen de zon en was het snel warm in ons stadstuintje, dus konden we buiten zitten en zijn mijn schoonouders langs geweest en drie vriendinnen kwamen nog heel even voor een wijntje aan het eind van de dag! Ook werd er nog wat aangebeld met bloemetjes en cadeautjes van andere vriendinnen in de buurt. Het was een gezellige dag en nog best druk zo, hahaha. Voor één keer de coronaregels genegeerd… dat vind ik wel lastig. Maar gelukkig heeft niemand iets opgelopen en alle ouders waren in ieder geval al één keer gevaccineerd. Want ik zit dan toch wel een beetje af te wachten of alles goed is gegaan. Met name voor mijn ouders omdat zij in de ochtend bij ons binnen waren. En we hebben drie tieners hier die de meeste contacten hebben van ons gezin. In de tuin is het veilig, naar mijn mening, dus daar zit ik niet zo over in.

Het was een heerlijk uitje

We zijn ook nog als gezin en met de hond een weekend weg geweest. Vrijdag naar Limburg vertrokken en maandag weer terug naar huis. Het was een heerlijk uitje. We hadden een Natuurhuisje (heel basic) op een boerderij met grote moestuin van Vergeten Groenten. Vanuit het huisje liepen we zo naar een uitloper van de Maas en konden we heerlijk wandelen in een bos, langs de landerijen en de Maas. Ook hebben de jongens daar een bever gespot die ’s avonds aan het zwemmen was. De sporen van omgezaagde bomen waren we al tegen gekomen, dus de jongens waren speciaal gaan kijken bij de inval van de schemer. Ze waren wild enthousiast. Mijn dochter en ik waren bij de hond gebleven, omdat hij het niet zag zitten alleen in het huisje te blijven. Nu zat hij al te piepen en voor het raam te kijken wanneer ze terug zouden komen. We zijn zelfs een keer speciaal naar de Biesbosch gegaan voor bevers, maar helaas niet gezien. Ook een keer naar Zweden een plek geboekt waar ze zouden zijn en we een vlottour zouden maken. Maar het weer was die week vreselijk. We zeggen altijd over die week: "Er was één bui, en die duurde de hele week…" De bevertour ging toen niet door en de elandtour ook niet.
En nu dus in Limburg, in Rijkel, zagen ze een bever. We hebben het de avond erna nog een keer geprobeerd, maar de bever liet zich niet zien (de hond was er ook bij…).

Die Martijn Kalkhoven, ik zal hem een keer vragen of hij jou nog kent en de groeten doen.

Ik krijg geen vakantiegevoel van campings en het verlies van gemak

Wat heerlijk jullie plannen voor een campertocht door Denemarken. Het is nog even afwachten voor iedereen of we op pad kunnen. Eigen sanitair is misschien wel fijn nu met corona. Denemarken vond ik ook heel mooi! We zijn er twee keer geweest. Bij Ribe gezeten en Legoland gedaan ;-). Naar de dierentuin in Odense, prachtige plek.

Ik ben nog nooit op campertocht geweest en vind het wel een romantisch idee. Maar ik houd ook erg van gemak en word toch wel chagrijnig als ik m’n kont niet kan keren. Mijn man is ook best lang, de kinderen zijn heel lang, dus het gaat sowieso nooit met z’n allen gebeuren. Ook van kamperen kan ik al behoorlijk chagrijnig worden. Ik vind het vervelend om te moeten wachten voor het douchen en in de douche te staan waar ‘iedereen’ doucht en plast etc. En afwassen. Ik word er niet bij van om te slepen met spullen. Vroeger als kind gingen we altijd kamperen en we hebben het ook nog geprobeerd met onze kinderen, maar soms zijn we gevlucht door slecht weer, door drukte of wespen- of muggenplagen. Ik kan me dan moeilijk aanpassen en onze gemakken van thuis opgeven. Ik krijg geen vakantiegevoel van campings en het verlies van gemak. Daarbij kan ons gezin zichzelf prima vermaken en houd ik van privacy. Maar een camper is wel iets wat ergens blijft trekken, als een avontuur en meer buiten de gebaande paden. Geen camping, maar gewoon ergens in de natuur. Wel lastig met sanitair, dan. Je zult toch ergens af en toe willen douchen? Sommige campers hebben een toilet (compost). Nou ja ik moet me er eens in verdiepen. Het gevoel van vrijheid lijkt mij wel heel fijn en dan geen campings met veel andere mensen. Meer iets van een natuurcamping. Misschien uitproberen wanneer de kinderen niet meer meegaan op vakantie. Ze vinden het nog steeds leuk om mee te gaan!

Daarom duik ik soms liever weg dan aan de toekomst te denken

We zijn ondertussen wellicht voorbij de kennismakingsronde en kunnen meer gaan schrijven over de toekomst, zoals de organisatoren van Schrijven naar de Toekomst graag willen. Ik vind het prima om hen te betrekken bij onze schrijfsels. Dan zullen we meer over corona en de toekomst schrijven. Dat vind ik best een beetje angstig, omdat het beeld van corona en de toekomst nog best spannend is. Daarom duik ik soms liever weg dan aan de toekomst te denken. Want vooralsnog zie ik het nog niet zo rooskleurig in. Ik ben bang dat we nog heel lang vastzitten aan dit virulente virus. De vaccinaties gaan wel uitkomst bieden voor een tijdje, maar misschien niet voor heel lange tijd. Een jaarlijkse inenting kan erbij gaan horen en misschien moeten we ons aan gaan passen aan een heel ander leven. Niet zozeer met anderhalve meter afstand en nooit meer je familie knuffelen, maar leren leven met een virus onder ons dat altijd weer op kan duiken. Die bedreiging kan misschien aanwezig blijven. Maar ik wil jouw verjaardagsmail niet zo eindigen.

Bob the Plogdog

Daarom een stukje over mijn hond en het prentenboek . https://www.instagram.com/p/CN7OS_5nd0h/?igshid=1q24dflf9119q
Dit is een link maar mijn laatste post voor Bob the Plogdog. Ik hoop dat je het kunt zien zonder een account. Mijn tekst is niet altijd super inspirerend, maar ik probeer wel een grappige foto van Bol te hebben uiteraard.
We vinden van alles op straat. Bob / Bol pakt zelf blikjes en plastic flesjes op. Maar de laatste tijd niet zo veel. Kom ook niet zo veel tegen met de avondklok en koude avonden. En hij pakt alleen de blikjes of flesjes die nog intact zijn,' andere liggen niet zo lekker in de bek' 😉 denk ik.

Ik ben bezig met een verhaal voor een prentenboek van een zwerfhond die opruimt wat mensen op straat laten vallen, omdat hij graag spullen terugbrengt om lief gevonden te worden en lieve honden hebben een huisje! Dat wil VuilnisBassie (zo heet hij) ook graag. Ik voeg het concept toe. Ik moet echt nog heel veel aan de tekst doen, heb mijn draai nog niet gevonden. Ik heb nu een halfslachtige poging tot rijmen gedaan, maar wijk ook af van het metrum etc. Dus dat is het nog niet. Maar je kunt al zien hoe het kan worden misschien. Prentenboek schrijven vraagt echt een andere techniek dan proza schrijven. Het moet natuurlijk veel bondiger en heel ‘raak’ zijn.

Ik hoop dat je het leuk vind om naar mijn opzet te kijken. Fijne verjaardag: dat je je geliefd en gewaardeerd mag voelen op jouw speciale dag en tot schrijfs.

Liefs Simone

P.S. In mijn verjaardagsboek zaten oude brieven van mij die ik toen ik tien jaar was, schreef aan mijn vriendin ( die toen acht was). We zijn nog steeds vriendinnen. Zo super leuk om terug te zien. We hebben zeker tien jaar naar elkaar geschreven. Ook met het tijdsbeeld van de jaren ’80 en muziek, films, school etc. We sloten ook vaak af met ’tot schrijfs’.