Je klinkt als een powervrouw!

Beste Istahil,

Wat een mooie brief om te lezen! Het klinkt als een erg fijn gezin waar je deel van mag uitmaken! En het klinkt alsof de pandemie jullie veel gezelligheid heeft gebracht, nu jullie veel bij elkaar zijn. Daar mag je inderdaad dankbaar voor zijn.

Ik heb de tijd genomen om met een passend antwoord te komen. Je hebt namelijk erg interessante onderwerpen aangekaart. Ik zal op volgorde van jouw brief jouw vragen beantwoorden.

Wat interessant dat je lezingen geeft en wat jammer dat ik jouw lezing op de UvA heb gemist! Ik had daar graag bij willen zijn. Zijn dit open lezingen, of zijn de aanwezigen op uitnodiging bij de lezing? En worden de lezingen in verband met het coronavirus via Zoom gegeven? Ik vind het bewonderingswaardig dat je je voor dit onderwerp je wil hardmaken en men er bewust van wil maken. Het lijkt mij namelijk erg traumatisch om zoiets mee te maken als klein meisje.

Wat jammer dat ik jouw lezing op de UvA heb gemist!

En dankjewel voor het compliment dat ik Psychologie studeer! Ik vind het een erg leuke studie en hoop er veel mee te bereiken. Wat mij met name zo erg trekt zijn de vakken Arbeids- en Organisatie Psychologie, Sociale Psychologie en Klinische Psychologie. Een specialisatie als Sociale Psychologie trekt mij nu het meest, omdat je er veel social influence mee kan beoefenen. Met name heb ik besloten om mij hard te maken voor minderheden in de maatschappij en ik ben actief bij de Black Lives Matter en Pride-protesten. Eerst wilde ik mij specialiseren in Arbeids-en Organisatiepsychologie, oftewel Bedrijfspsychologie, en erg veel geld verdienen. Echter, het coronavirus en de chaos in de wereld hebben mij weer herinnerd aan het feit dat er belangrijkere aspecten zijn in het leven dan alleen maar veel geld verdienen.

Ik had trouwens de studie gekozen, omdat ik als klein meisje veel verhalen hoorde over kolonialisme en oorlog van mijn ooms, tantes, en oma's en opa's. En ik kon maar niet begrijpen waarom mensen zulke slechte handelingen konden verrichten. Ook had dit mentaal een slechte invloed op andere mensen, wat ik altijd zo erg vond, dat mensen elkaar verdriet deden. Ik wilde graag mensen begrijpen en ze enigszins helpen of beïnvloeden het goede te doen. Deze vragen bleven mij mijn hele leven bij. Op een gegeven moment vroeg mijn oom mij op mijn twaalfde wat ik wilde studeren. Ik zei dat ik mensen wilde snappen en vroeg of daar een studie voor was. Hij zei dat ik dan Psychologie moest studeren en zo was mijn studiekeuze eigenlijk geboren!

Ik zei dat ik mensen wilde snappen

Naast mijn studie zit ik in de studentenraad van mijn faculteit op de UvA. Wij zetten ons als studentenraad in voor de belangen van onze medestudenten. Zaken als seksuele intimidatie en internationalisering zijn dossiers op de UvA die niet erg serieus worden genomen voor mijn gevoel. Hier zijn wij ook mee bezig met de studentenraad, om het gunstiger te maken voor de studenten.

Verder vroeg ik mij af hoe het nu bij jou in de zorg gaat en of corona erg veel invloed heeft gehad op de zorginstelling waar jij werkt. Mijn moeder werkt ook als verzorgende in de zorg, en ik maak mij weleens zorgen om haar nu zij zo hard moet werken. En wat fijn om te lezen dat je bezig bent met een opleiding! Je klinkt als een powervrouw! Welke bevoegdheden krijg je erbij, zodra je gediplomeerd bent? Waarom heb je het vakgebied de zorg gekozen? Ik ben hier erg benieuwd naar! Je bent inderdaad nooit te oud om te leren, je leert namelijk je hele leven door als mens en dat maakt het leven zo interessant, dat wij die mogelijkheid hebben. En wat mooi om te lezen dat het geloof jou zo veel brengt. Het klinkt als iets dat je veel rust geeft in je leven, klopt dat?

Afsluitend nog een antwoord op de vraag of ik sport: ik sport graag, ja! Ik ben nu bezig met fitnessen en ik dans. Echter, door het coronavirus was het sporten niet echt mogelijk voor mij de afgelopen maanden. Wat ik erg jammer vind. Ik kan wel thuis sporten, maar mijn studentenkamer is daar helaas te klein voor. Vroeger heb ik ook geturnd, wat ik ook een erg leuke sport vind. Wat tof trouwens dat je in het nationale basketbalteam hebt gespeeld! Heb je daar foto's of video's van? Dat klinkt erg gaaf! Ik heb trouwens nu wel foto's toegevoegd in de bijlage. Eén foto van mijzelf, één foto met mijn moeder en broer, en één foto met mijn studentenraad. Ik heb een foto als profielfoto die ook een indicatie geeft hoe ik eruitzie.

Wat tof trouwens dat je in het nationale basketbalteam hebt gespeeld!

Tot de volgende brief!

Lieve groetjes,

Luna

Wat mooi dat je actief bent voor de Black Lives Matter en Pride-protesten

Beste Luna,

Het is lang geleden dat jij een mail naar mij hebt gestuurd. Het spijt me dat ik niet eerder heb gereageerd. De combinatie van mijn werk en mijn opleiding eist veel tijd en energie, waardoor ik het schrijven van een reactie steeds heb uitgesteld. Het is nu behoorlijk hectisch op mijn werk, omdat er vanwege corona minder mensen aan het werk zijn, maar we moeten nog steeds dezelfde werkzaamheden verrichten, dus we moeten allemaal een stapje harder lopen.

Hoe gaat het met jou? Heb je nog vakantie gehad? Ben je nog weggeweest? Wij zijn thuis gebleven, onze geplande reis naar Engeland hebben we geannuleerd. Onze dagjes uit die we als vervanging hadden willen doen zijn ook niet doorgegaan. Maar goed, het is niet anders, en zo erg is het niet om een keer niet op vakantie te gaan, er zijn zoveel ergere dingen.

Wat mooi dat je actief bent voor de Black Lives Matter en Pride-protesten. In Emmen was afgelopen zomer ook een demonstratie. Daar heb ik gesproken. Het nieuws uit Amerika van George Floyd en de protesten, hebben mij erg aangegrepen. Het is mooi dat je vanuit de hele wereld protesten zag, dat gaf mij een goed gevoel, om te zien dat mensen ons begrijpen. Ik ben positief over de jongere generatie van nu. Als ik dat zie heb ik goede hoop voor de toekomst.

Ik ben positief over de jongere generatie van nu.

Je vroeg me of de lezingen die ik geef open lezingen zijn, of dat deze besloten, op uitnodiging zijn. Meestal is het dat laatste. Ik word regelmatig uitgenodigd om een lezing te geven op scholen. Op scholen vertel ik vaak mijn vluchtverhaal, en probeer ook altijd een stukje te vertellen over racisme. Zo gaf ik onlangs ook weer een lezing op een school in Emmen, waar ik elk jaar terugkom om weer een nieuwe klas mijn verhaal te vertellen. Het is een school in de agrarische sector, dus de leerlingen leren daar boer te worden. Het is soms een uitdaging om tot hen door te dringen, omdat zij in een totaal andere wereld leven dan veel andere mensen. Zo zal je op deze school weinig mensen van kleur tegenkomen. Ik vind het heel fijn als het dan lukt en ze toch erg geïnteresseerd blijken te zijn in wat ik te vertellen heb. Buiten hun bubbel, maar toch krijg ik dan begrip. Dat is mooi.

Een aantal lezingen is inderdaad via Zoom gegaan. Mijn lezingen over besnijdenis doe ik vaak samen met een goede vriendin van mij die zich ook al heel lang inzet tegen meisjesbesnijdenis. Met haar was ik ook op de UvA, ook op uitnodiging.

Een van de redenen die je geeft om psychologie te studeren, is omdat je met je familie hebt gepraat over kolonialisme en oorlogen. Hoe mensen in staat zijn om zulke gruwelijke dingen te doen. Ik vind het wel heel bijzonder dat je je daar als klein meisje mee bezig hield, en dat dit blijkbaar zo'n indruk op je heeft gemaakt dat dit je studiekeuze heeft beïnvloed. Ik vraag me af of je vragen inmiddels zijn beantwoord, en of je er nu achter bent hoe de psyche van een kolonialist werkt, of van iemand die er geen problemen mee heeft een ander mens pijn te doen of dood te maken. Ik denk niet dat ik zo iemand zelf ooit zou kunnen begrijpen, hoewel men zegt dat in ieder mens een moordenaar schuilt, en ik denk dat dat best eens waar zou kunnen zijn.

Men zegt dat in ieder mens een moordenaar schuilt

Een foto van mijzelf in het nationale basketbalteam heb ik zelf helaas niet, maar ze moeten wel bestaan. Ik ga even rondvragen of iemand een foto heeft. Als ik hem heb, stuur ik hem ook naar jou. Ik heb wel een foto van mijzelf in een ander team, vóórdat ik in het nationale team kwam. Ik stuur de foto mee als bijlage. Ik ben diegene waar Canab bij staat. Dat is eigenlijk mijn eerste naam, mijn tweede naam is Istahil. Ik heb ervoor gekozen om in mijn tweede leven (in Nederland) ook mijn tweede naam te gebruiken. Canab gebruik ik niet meer, maar soms spreek ik nog wel mensen van vroeger uit Somalië die mij alleen als Canab kennen, dan ben ik weer eventjes Canab. 🙂

Ik stuur ook een recentere foto van een toernooi in Nederland, waar een keer per jaar mensen met een Somalische achtergrond komen om te voetballen en te basketballen.

Nog bedankt voor jouw foto's! Heel erg leuk om te zien, en fijn om er een beeld te hebben.

Liefs en groetjes van Istahil.