Ha Laurens,

Wat een prachtverhaal, openhartig, ontroerend en mooi geschreven. Je komt heel krachtig over – 1.92m helpt ook bij de beeldvorming 😉 – heel wat tegenslagen doorstaan, gedreven, levensgenieter en positief. Terwijl je ook schrijft over angst om te falen, twijfel en onzekerheid verslaan. En over gemiste spelfouten. (Ik heb er maar één gespot. ;))

Die schijnbare tegenstrijdigheid vind ik mooi. En zo herkenbaar.

Ik dacht altijd dat mensen of zelfbewust of onzeker waren. Introvert of extrovert. On a mission of dolend. Ik heb geleerd, in het bijzonder in de afgelopen jaren van mijn collega’s in de maatschap, dat tegenstrijdigheden naast elkaar kunnen bestaan. Dat ze elkaar nodig hebben. In een relatie, in een groep, maar ook in jezelf. In mijzelf. Dat ik meerdere dingen tegelijk kan voelen, kan zijn. En dat wat ik voel, waarschijnlijk – al is het maar een heel klein beetje – ook door anderen wordt gevoeld.

.....als ik openlijk durf te twijfelen, vragen te stellen (in plaats van mijn kennis te etaleren), te delen dat ik s ’nachts wakker lig en waarom, pas dan wordt ’t interessant

Het makkelijkst is om mijn onzekerheid te maskeren met een positieve houding (met mij gaat alles goed !) of een tot in de puntjes uitgedacht plan. Zo ben ik geconditioneerd (opvoeding, maatschappij). Dan wordt het een gevecht tussen het een en het ander. Maar als ik openlijk durf te twijfelen, vragen te stellen (in plaats van mijn kennis te etaleren), te delen dat ik s ’nachts wakker lig en waarom, pas dan wordt ’t interessant. Dan gaan er nieuwe luikjes in mijn hoofd open. Kom ik een stap verder in mijn denken. En ontstaan er nieuwe verbindingen, in mijn hoofd, met de ander, met de wereld. Anders blijft ’t toch bij een soort vooruit bedacht script of een plaat die blijft hangen en zichzelf telkens herhaalt.

Het was niet mijn intentie om de lat hoog te leggen. Maar ja, ook ik voelde kennelijk de druk van het mogelijke falen. Dus dan doe ik extra mijn best. Zit ook in de aard van het beestje. 😉 Sterker nog, als ik heel eerlijk ben denk ik dat dit nog steeds vaak een drijfveer is. Altijd denken dat een ander het beter kan, slimmer is. Bang om door de mand te vallen -voor wat, wie, don’t ask?!- dus doe ik er nog maar een schepje bovenop. Pfff, dit is niet zo leuk om op te schrijven. Is toch te suf voor woorden dat ik me hier op m’n 56ste nog steeds druk over maak.

Ik ben geen streber, hoef niet per se de beste te zijn. Maar jouw verhaal roept bij mij de vraag op waarom ik, jij, wij mensen, dan zo bang zijn om te falen.

Toch is het maf hoe hardnekkig sommige reflexen zijn. Zit het in het beestje, in de opvoeding, in wat je hebt meegemaakt? Kan ik het accepteren? Ik kan er in ieder geval wel beter mee omgaan dan vroeger, maar de reflex blijft. Ik ben geen streber, hoef niet per se de beste te zijn. Maar jouw verhaal roept bij mij de vraag op waarom ik, jij, wij mensen, dan zo bang zijn om te falen. Terwijl, ondanks dat het klinkt als een open deur- we toch het meeste leren van onze fouten. Is het omdat een fout oneindig lang blijft hangen. Een smet op het imago. Terug bij af?

Ik denk dat het ook wel – steeds meer – in de maatschappij zelf zit. Overal onmiddellijk een oordeel over vellen, elkaar de maat nemen, iedere misstap onder het vergrootglas leggen.

Polarisatie lijkt zich te nestelen in de haarvaten van de samenleving.

Sociale media dragen hier vaak negatief aan bij. Het oordeel komt sneller, is vernietigender en hangt voor eeuwig in cyberspace. Ik erger me aan de stelligheid waarmee mensen in een hoek worden gezet. Geframed. Onderuitgehaald. Het zwart-wit denken, waardoor een tegenstelling in no-time escaleert tot een onoplosbaar conflict. Polarisatie lijkt zich te nestelen in de haarvaten van de samenleving.

Niet dat je het altijd met elkaar eens hoeft te zijn. Sterker nog, uiteenlopende perspectieven helpen om je eigen inzichten te verdiepen. Maar als het alleen maar gaat om winnen of verliezen, dan zullen er uiteindelijk toch vrijwel alleen nog maar verliezers zijn?

Wat mij bezighoudt is hoe we weer echt met elkaar in gesprek komen. Jong en oud. Zwart en wit. Laag- en hoogopgeleid. Grachtengordel en achterstandswijk. Autochtoon en vluchteling. Gelovige en atheïst. Homofoob en homofiel. Hoe we met elkaar gaan bouwen aan een samenleving die we allemaal willen. Waarin we elkaar – en de planeet – niet ondermijnen maar versterken. Waarin we niet ieder voor zich, maar we met elkaar dilemma’s onderzoeken en lastige keuzes maken. Opdat iedereen mee kan doen en de planeet niet bezwijkt.

Ik geloof dat het kan.

Sterker nog, ik geloof dat heel veel mensen dat wel zouden willen. Of is dat een naïeve gedachte?

Ben wel benieuwd hoe jij dat ziet.

Over het algemeen sta ik vrij ver vooraan in de rij. Dus ik vraag me af of ik meer kan doen om bij te dragen aan die ‘betere’ samenleving.

Ik weet het, ik heb makkelijk praten. Hoogopgeleid, eigen huis, prima omzet/inkomen (op dit moment beetje onzeker vanwege corona, maar dat trekt vast wel weer aan), en wit (wat met allerlei privileges komt waar ik me maar gedeeltelijk bewust van ben). Als vrouw is er hier of daar wellicht ergens een glazen plafonnetje, hoewel ik mijn hoofd nog niet voelbaar heb gestoten. Over het algemeen sta ik vrij ver vooraan in de rij. Dus ik vraag me af of ik meer kan doen om bij te dragen aan die ‘betere’ samenleving.

Ik hoop dat de huidige crisis ergens goed voor is. Met name dat de balans gaat shiften van een individualistische op welvaart gerichte maatschappij, naar een gemeenschap waarin we letterlijk SAMEN LEVEN. Waarin welzijn belangrijker is dan consumptie. Waarin diversiteit wordt gekoesterd. Waarin mensen zichzelf kunnen zijn en elkaar ondersteunen. Waarin we op voortdurend op zoek blijven naar vernieuwing en innovatie. Waarbij we zorgen voor de planeet en elkaar.

Ben ik dan een dromer, een utopist of een boomknuffelaar?

Beetje hetzelfde als ik hierboven al schreef. Ben ik dan een dromer, een utopist of een boomknuffelaar? Ik hoop het toch van niet. Of tenminste, dat er nog veel meer zijn zoals ik. En mensen die op een andere manier de wereld een slinger willen helpen geven.

Hoe was Griekenland? Het lijkt alweer eeuwen geleden die hete zomer. Hoewel die kennelijk deze week nog even terugkomt. Fijn!

Wij hebben genoten van de vakantie in de tuin, de duinen en het strand. IJmuiden heeft zo z’n voordelen, zeker in coronatijd. Wel grappig dat je in West woont. Oud of Nieuw? Ik heb bijna twintig jaar in Amsterdam gewoond, waarvan de laatste zeventien samen met mijn vriend Marc in ons eerste huis in Oud-West. Vlakbij de HEMA op de Kinkerstraat. Echt wel een hele fijne plek. Sweet memories.

Ik herlas net je brief nog een keer. Een heel bijzonder openhartig levensverhaal en ook heel speciaal om dit te lezen van iemand die ik eigenlijk helemaal niet ken. Ik denk, hoop dat je het ook heel erg voor jezelf hebt opgeschreven. Om je gedachten te ordenen. Boven te laten drijven wat voor jou belangrijk is. Zo werkt het bij mij in ieder geval. Da’s toch het mooie van (brieven) schrijven.

Ook ik ben meerdere keren terug naar school gegaan.

Leuk dat je bedrijfskunde gaat doen. Ben je inmiddels gestart? Ik herken helemaal wat je schrijft over je onzekerheid verslaan. Ook ik ben meerdere keren terug naar school gegaan. Na de lerarenopleiding eerst mijn talen, toen bedrijfscommunicatie en later nog een MBA (Master of Business Administration). Vooral die laatste heeft bij mij ook echt zo gewerkt.

Niet dat ik alle vakken die ik daar heb gehad (finance, accounting, logistiek) dagelijks gebruik. Maar behalve een beter begrip van hoe bedrijven en organisaties werken heeft twee jaar bedrijfskunde me het zelfvertrouwen te geven om vragen te durven stellen en door te vragen, in vrijwel elke situatie. Dat vind ik heel waardevol.

Afgelopen week was ik met mijn collega’s op de figuratieve hei. Wij organiseren twee keer per jaar een retreat – een 2-daagse waarin we reflecteren op ons werk, connecten, nieuwe dingen leren en relaxen. In dat laatste worden we steeds beter. Het was nu een half jaar geleden dat we elkaar live hadden gezien, dus wel bijzonder en fijn. Op de camping bij Zeewolde -echt heel mooi daar- stonden we met onze tentjes en maakten we iedere avond een kampvuur. Dit jaar wel met catering vanwege corona. Met zo’n groep mensen die elkaar steeds beter kent is het daadwerkelijk een ‘treat’ voor onszelf.

Tijdens de retreat kwam een business opportunity ter tafel, waarvan ik opeens dacht, goh, dat zou ik eigenlijk heel leuk vinden om me hier als business developer tegenaan te bemoeien. Meedenken over opschalen, investeerders zoeken, bedrijfsplan uitwerken, etc. Ik ga er nog een nachtje over slapen, en wie weet, schrijf ik er volgende keer meer over.

Misschien wel over hoe ik dat dan in 2027 voor me zie!

Nu ga ik even van de late middagzon genieten met een boekje en een glas wijn. ’t Leven is zo slecht nog niet. Het is wat wij ervan maken!

Ik ben benieuwd naar hoe het jou ondertussen vergaat. Groet, Petra