Een plek voor kuuroorden

Beste Fleur,                                                                                

Dank voor je brief. Heel leuk. Ik heb er ook zin in. En ik laat me al gelijk kennen door deze brief iets te laat te versturen. Excuses daarvoor.

Ik woon inderdaad een stuk langer hier in Bos en Lommer dan jij. Wat heeft jouw voorkeur trouwens? Bos en Lommer of BoLo? Ik ben ambivalent. Klinkt namelijk wel lekker; BoLo maar Bos en Lommer klinkt zo prachtig. Toen ik voor het eerst die naam hoorde had ik een heel idyllisch beeld. Een prachtige groene wijk met lange lanen met hoge bomen. Een plek voor kuuroorden.

Dat was niet echt de feel die ik aantrof toen ik bijna twintig jaar geleden hier neerstreek. Ik kwam uit Nijmegen, waar ik gestudeerd heb, kende Amsterdam alleen zoals je Amsterdam kent als je er af en toe komt. Ik moest behoorlijk wennen aan de wijk. Destijds werd het als probleemwijk gezien. Een tikkie grauw, geen leuke winkels en al helemaal geen horeca. Als ik de vraag kreeg waar ik woonde antwoorde ik met: ‘dichtbij het Westerpark’.

Er zit een strak plan achter onze wijk

Ik had het nooit verwacht, maar nog steeds woon ik in hetzelfde huis waar ik toen met mijn man als huurder introk. Het is inmiddels gekocht en het is het huis waar ik het langst in mijn hele leven woon. Ondanks dat ik niet echt actief ben in de buurt, ben ik steeds meer van deze plek gaan houden. Want het is dus echt een lommerrijke buurt. Toen ik wat meer over de geschiedenis van Bos en Lommer te weten kwam ging ik het nog meer waarderen. Wist je bijvoorbeeld dat de Bos en Lommerweg prijzen heeft gewonnen voor het slimme ontwerp? Het was nieuw dat er een straat gebouwd werd met winkelpanden, zo ingericht dat die winkels via de straat erachter (Tijl Uilenspiegelstraat) zonder overlast te geven bevoorraad konden worden. Er zit een strak plan achter onze wijk.

Ben benieuwd naar jouw ervaring van de buurt en ook naar hoe je over de wijk dacht voordat je hier kwam. En of dat beeld nu veranderd is?

Ik las eens een brievenboek tussen twee Russische schrijvers

Jeetje Fleur, we gaan elkaar dus brieven schrijven. In een opwelling heb ik me aangemeld voor dit project. Deels omdat ik vind dat ik te weinig doe in de buurt maar vooral omdat ik heel nieuwsgierig was wat er zou gaan gebeuren. Ik houd van brieven maar schrijf ze nooit. Wel lees ik vaak brievenboeken, ook uit een vroegere periode. Ik las eens een brievenboek tussen twee Russische schrijvers. Fascinerend hoe je tussen hun regels door het dagelijks leven rond 1900 meekrijgt. Het gaat bijvoorbeeld veel over de gezondheid van de twee heren. Veel aandoeningen beschrijven ze waar kuuroorden dan de enige remedie voor zijn.

(Misschien moet de titel van deze brief kuuroorden zijn ;)).

Misschien liepen we net allebei in de Albert Heijn op de Bos en Lommerweg

En dan het gegeven dat we onder een pseudoniem schrijven, niet van elkaar weten wie we zijn maar wel dichtbij elkaar leven. Dat heeft iets sensationeels, vind je niet? Misschien liepen we net allebei in de Albert Heijn op de Bos en Lommerweg, of haalde je ook een koffie bij Fuku of delen we dezelfde (altijd volle) papierstortbak hier om de hoek van de straat.

Gaat de anonimiteit ons vrijheid bieden om over dingen te schrijven die ons bezighouden? Sowieso worden we door dit project gedwongen daarover na te denken. Mijn ervaring met schrijven (want ik doe het vaak als scenarioschrijver) is dat ik pas erachter kom wat me bezighoudt tijdens het schrijven. Ik kan beter nadenken als ik schrijf. Zo leuk dat jij ook graag schrijft. Je hebt in je leven nu meer tijd en ruimte voor creatieve dingen las ik. Wat schrijf je? En herken je het, dat pas tijdens het schrijven ontstaat wat je wilt schrijven?

Ik had weerstand om die man te zijn met dat ‘exotische’ leven

Je schreef dat je het leuk vindt als mensen de dingen anders doen dan de status quo. Goed geformuleerd. Want zo ervaar ik mijn leven ook wel en daar ben ik én trots op, én ik vind het lastig. Toen ik drie jaar geleden Casper ontmoette was ik twintig jaar samen met Martijn. Ik werd verliefd op Casper en Casper op mij. En ik ben heel blij en dankbaar dat zowel Casper als Martijn de ruimte hadden om dit avontuur aan te gaan. Toen het stof in onze huizen een beetje was neergedaald voelde het als een tweede coming out om de omgeving te vertellen dat ik nu twee relaties had; dat ik van twee mannen heel veel hou. Ik had weerstand om die man te zijn met dat ‘exotische’ leven, anders dan anderen. Het is volgens mij een diep menselijk conflict; authenticiteit versus erbij willen horen.

O ja, die fietsvakantie dit jaar was van Zeeland door België en Frankrijk naar Luxemburg, en via Duitsland (de Eiffel) weer terug naar Nederland. We zijn ook een keer naar Italië gefietst. Schotland en Denemarken gedaan. Naar Praag gefietst en hadden een mislukte tocht in Kroatië (fietspech waardoor we uiteindelijk met onze fietsen op onze schouder door Venetië strompelden). Echte Europa-fietsers dus. En ieder jaar zeggen we weer; 'Vietnam zou ook tof zijn, of Japan, of door de VS,' maar we zijn te lui vrees ik om dat allemaal te regelen. Ik haat vakanties voorbereiden.  

Oké Fleur, tot zover. Ik heb nagedacht over hoe ik deze brief zou kunnen eindigen, prikkelend genoeg voor jou om verder te schrijven.

Ik zag een gesprek op YouTube tussen de cabaretiers Stefano Keizers en Micha Wertheim (operatie interview). En ik jat de ijzersterke vraag die Stefano aan Micha stelt:

Waarom ben jij zo bang?

En voel je alsjeblieft helemaal vrij om dit geen ijzersterke vraag te vinden en 'm totaal in de wind te slaan.

Ik kijk uit naar je brief.
De kop is eraf.

Jacob

We gaan het beleven

Hey beste, lieve Mirjam,

Ik gebruik alle soorten aanhef, dat staat best gezellig. En dan kun je je niet afvragen wat wel of niet gepast is 😉

Wat leuk dat jij je ook hebt opgegeven voor het intitiatief Schrijven naar de Toekomst. En we zijn gematcht. Misschien wel omdat jouw kat allerlei avonturen beleeft en mijn hond en ik ook…
Of omdat ik een moeder ben die al bijna een leeg nest heeft en jij net begint met een gezin. Of omdat… geen idee wat Marilien dacht. Misschien viel jou ook iets op uit onze bio’s?
We gaan het beleven. 

Vorig jaar (..) was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten)

Je hebt een Friese naam. Kom je uit Friesland? Ik ken iemand met jouw achternaam, ze woont in een Fries dorp met een leuke Fries en is de ’schoonmoeder’ van mijn zus. Ik schrijf dat tussen haakjes omdat zij jonger is dan mijn zus, hahaha. Nou ja, er zijn veel mensen met dezelfde achternaam waarschijnlijk, maar wie weet ben je familie ergens, Nederland is klein. Waar woon jij eigenlijk?

Nog een voorstelrondje over mij:

Ik ben dus 49 jaar en word 13 april 50. Wat wederom een coronaverjaardag wordt, is mijn vrees. Ik ben niet zo’n vierder van mijn verjaardagen, maar ik vind het wel fijn als mijn familie en vriendinnen komen natuurlijk. Vorig jaar kon dat helaas niet en was het weer ook niet zodanig dat we lekker in de tuin konden verspreiden (niet het virus, maar de gasten). Mijn drie kinderen hebben toen heel erg hun best gedaan om er een hele feestelijke dag van te maken. We speelden een escap-game en maakten bonbons. We werden vaak onderbroken door de deurbel en dan stond er meestal een vriendin of bezorger met een bos bloemen. Waar mijn man allergisch voor is en met de kamer vol bloemen, ging het niet goed met hem 😉 maar het was een feestelijk gezicht. Daarna hebben we de bloemen verspreid in de tuin gezet. 
Jammer toch dat iedereen altijd vergeet dat we nooit bloemen in huis hebben, maar ja het komt uit een goed hart en is een feestelijk cadeau. Hoewel ik dan liever een boekenbon heb, want bloemen gaan dood en daar kan ik niet zo goed tegen. Dus eigenlijk houden mijn man en ik allebei niet van bloemen, wel in de tuin, maar niet afgesneden in een vaas. En we houden wel erg van lezen.
Maar om terug te komen op mijn Sarah-jubileum-jaar, wat een mijlpaal moet zijn, dat gaat dus niet groots worden. 
Ik heb ook altijd gezegd dat als ze een opblaaspop in de tuin zetten, ik die kapot snijd, dus ik hoop dat ze dat niet doen, want dan moet ik Sarah met een mes te lijf. 

Het enige jammere vonden ze (..) dat er geen feest was met legaal bierdrinken

Mijn drie kinderen vind ik heerlijk, ik lach me gek om die pubers, soms iets minder om de troep die ze maken en de luiheid van die lange lijven… en de hoeveelheid was die ze produceren. Maar ze doen het goed! Lekker stel.
Mijn dochter is 21 en de oudste. Ze studeert Culturele Antropologie in Leiden en zit in het vierde jaar (heeft wat vertraging, wat extra studiedingen gedaan). Ze zou dit jaar naar Kopenhagen gaan voor een minor, maar dat ging niet door vanwege corona, helaas. Ze kreeg toen wel het aanbod voor een kamer in Leiden. We wonen best dichtbij zo in Haarlem (uitstekende treinverbinding, je bent in dertig minuten van deur tot uni) dus de noodzaak was niet hoog. Maar toen Denemarken niet doorging was het toch wel de volgende stap naar volwassenheid. Dochterlief vroeg zich nog wel af wat voor zin het had om naar Leiden te gaan nu je toch niets kon doen en niet naar de uni mocht. Maar het is goed voor haar. Ze heeft tien huisgenoten en dat is toch gezellig.
Dan de eerstgeborene van de tweeling, hij is achttien net als zijn broer. Hij zit in het eindexamenjaar vwo, doet het goed en is blij dat hij toch naar school mag in deze periode. Hij kan zijn vrienden zien en heeft een vriendinnetje. Het enige jammere vonden ze allebei is dat er geen feest was met legaal bier drinken toen ze achttien werden. Heel begrijpelijk.
De andere helft van de tweeling heeft havo gedaan en heeft zijn diploma dus gekregen in dat vreselijke vorige jaar. Ook zonder allerlei leuke dingen als examenreis, diploma-uitreiking, feest etc. Nu doet hij in Utrecht HBO Commerciële Economie en dat gaat goed, maar hij is pas drie keer in Utrecht geweest het hele jaar. Echt heel zonde en nu heeft hij het ook wel een beetje gehad met alles. Hij gaat gewoon door, maar leuk is anders. Hij heeft ook een vriendinnetje en ze werken allemaal bij de VOMAR-supermarkt, dat is nog een beetje een sociaal gebeuren voor ze.
Het zijn wel allemaal doorzetters, dat is fijn.

Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk

Ik werk als Vrijwilligerscoördinator bij het Kunstfort bij Vijfhuizen (in de Haarlemmermeer) een hedendaagse kunstinstelling in een fort van de Stelling van Amsterdam. Ik heb een klein contract van zes uur, werk er meestal meer, maar dat is genoeg voor mij. Ik heb veel last van hoofdpijn en migraine door een beknelde zenuw en computerwerk is niet bevordelijk. Dit typen eigenlijk ook niet zo, maar ja.
Ik werk er nog wat bij als een ‘Saar aan Huis’ maar dan bij een andere organisatie: Fleur de Dag. Maar ik heb zo’n hekel aan de term Fleurmaatje, zoals we genoemd worden. 
Ik heb op het moment nog maar één cliënt en ga met die dementerende mevrouw iedere week een middag uit om haar man te ontlasten. Mijn andere vaste cliënt is helaas aan corona overleden, net voor de kerst. Hij woonde al drie jaar in het verpleeghuis en ik was de laatste twee jaar iedere week bij hem voor een ommetje in de prachtige tuin van het complex. Misschien zou hij ook zijn bezweken aan een andere griep; hij was na de eerste lockdown (toen we ook echt niet langs mochten komen) erg achteruit gegaan. Hij kon niet meer zelfstandig lopen en zijn stijfheid door Parkinson was verergerd. Hij was ook erg vermagerd. Ik heb hem in die periode iedere week een kaart gestuurd om hem toch wat 'op te fleuren’. 
Er was geen afscheid waar ik bij kon zijn, dus het voelt wel gek, dat ik geen afscheid heb genomen en hem niet meer heb gezien. Ik ga nog wel een keer een ommetje doen in de prachtige tuin als afscheid als verwerking voor mezelf. We hadden een leuke klik. 

Mijn man heeft een eigen zaak in filtratiegaas (groothandel). Daar is hij fulltime aan het werk en hij gaat gewoon naar kantoor net als zijn medewerkers. Omdat zij ook fysiek producten maken, moeten ze wel. Maar er is ruimte genoeg voor de anderhalve meter. 

Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc.

Ik zit nu meestal thuis te werken in plaats van op het Kunstfort. In principe kunnen we daar ook wel afstand houden, maar wanneer ik er was, merkte ik toch dat er veel mensen 'even binnenlopen’. Beheermedewerkers, vrijwilligers en een projectcoördinator die er naast woont. Dus ik voelde me toch niet echt zo heel geweldig meer op kantoor wanneer er toch weer even vijf mensen in en uit liepen. 
Er is veel stress geweest omdat we veel 70-plussers als vrijwilliger hebben en ook 60-plus uiteraard. Protocollen, voorschriften etc. Maar uiteindelijk vinden de meesten dat we hen betuttelen en wilden ze dolgraag aan het werk aan de balie en bezoekers ontvangen. Maar toch wil ik het niet op mijn geweten hebben dat er één ziek zou worden. Wanneer we straks misschien weer open mogen, dan ga ik me weer zorgen maken over hen. Ik ben al ruim tien jaar bij het Kunstfort en ken hen allemaal al geruime tijd.
Een oom van mij is ook voor kerst overleden aan een hartstilstand door zuurstoftekort coronagerelateerd. Hij was sportief en had verder geen onderliggend lijden. Dus ik ben voorzichtig. Misschien niet zo bang voor mezelf, ook al hoor ik soms verschrikkelijke verhalen (ik heb veel vrienden die in ziekenhuizen werken), ook van jonge mensen die nog steeds last hebben, ik ben als de dood dat ik iemand zou aansteken die ik liefheb…

Ik hoop dat jij met je gezin een draai kunt geven aan deze periode ook met je jonge kind en je baan. Kun je mij daar meer over vertellen?
Dit is vast een heel lange brief geworden. 
Ik hoor graag van jouw reilen en zeilen.

Veel liefs uit een zonnig Haarlem,

Simone

P.S. Mijn hond komt dan in een volgende brief aan bod 😉

Een jaar coronacrisis. Mijn god zeg.

Lieve Irina,

Dankjewel voor je brief van vorige week.

Ik hoop dat het allemaal goed gaat komen met de verkoop van je huis. Heb je wel een makelaar die je begeleidt, want dat werd me niet helemaal duidelijk. Ik las een artikel vandaag dat de huizenprijzen de komende jaren zullen blijven stijgen, het is een goede tijd om te verkopen, sterkte ermee!

Hier is het vandaag precies een jaar geleden dat de coronamaatregelen in Frankrijk in werking traden. Op 16 maart om 12 uur ’s middags ging het hele land dicht vanwege het coronavirus. Op dat moment waren er nog maar vier doden gevallen en lag het besmettingcijfer op 900 personen per dag. Maar de situatie in Italië was toen al veel slechter dan hier. Omdat ik me niet meer alles precies kan herinneren heb ik het coronadagboek van ons gezin hier erbij gepakt en terug gelezen hoe we dat begin van de quarantaine, le confinement of l'isolation hebben ervaren.

Hieronder deel ik de eerste dagen van de lockdown met je zoals wij die hebben ervaren in Manosque in de Provence. We hebben alle drie dingen opgeschreven. Ik ben voornamelijk bang voor het virus, Anoushka schrijft over hoe het onlineonderwijs gaat en Shira, mijn vrouw, is eigenlijk heel blij met de lockdown. Nou ja, lees zelf maar. O en verder moet je weten dat ik in het Nederlands heb geschreven maar Shira en Anoushka in het Engels omdat Shira Amerikaanse is en Anoushka al vanaf haar vijfde jaar onderwijs in het Engels krijgt en ze zich daar beter in uitdrukt dan in het Nederlands of het Frans.

Hieronder deel ik de eerste dagen van de lockdown met je zoals wij die hebben ervaren in Manosque in de Provence.

Maandag 16 maart 2020.
De eerste dag van de quarantaine.

Pieter

Anoushka zit op haar kamer om haar schoollessen te volgen via internetvideo. Tegelijkertijd chat ze op haar phone met vriendinnen in Manosque en in Varese (Italië, waar we eerst woonden.) Shira werkt vandaag vanuit huis aan de eettafel. Ze moet veel videobellen en klaagt over slechte verbindingen en trage wifi. Pjotr komt misschien naar huis om hier in quarantaine te gaan in plaats van in London. Zijn universiteit gaat dicht en de lessen zijn online. De situatie in London is onduidelijk maar de eerste besmettingen zijn daar ook. Stella zit nog in Utrecht. Ze stuurde gisteren een foto waarop ze Mimosa’s maakt van jus d’orange en prosecco bij haar zondagochtendontbijt. Zij overweegt wel om naar huis te komen maar de Universiteit Utrecht heeft studenten geadviseerd om in Nederland te blijven.
Ik zit achter mijn bureau in de slaapkamer en ben gegrepen door het COVID-19 virus. Dat wil zeggen, ik ben geobsedeerd door het nieuws over de pandemie in Frankrijk, Nederland, Italië en Engeland en dus lees ik de kranten uit deze landen door elkaar. Het virus grijpt als een razende om zich heen hier in Frankrijk met ruim 900 gevallen de afgelopen 24 uur. Maar in Italië en dan vooral in Lombardije zijn er bijna 2000 nieuwe gevallen per dag en zijn er al meer dan 100 doden gevallen.
De Franse regering heeft met ingang van vandaag alle scholen gesloten en de volwassenen opgeroepen zoveel mogelijk thuis te werken. Opvang voor kinderen is alleen mogelijk indien de ouders werken in vitale beroepen zoals de zorg, brandweer, politie, energiebedrijven, het leger et cetera.
Vanaf morgen gaat het land echt op slot. Vanaf 12 uur ’s middags mogen we alleen nog naar buiten als we een ‘attestation' bij ons hebben, een formulier met daarop onze naam en adres, het tijdstip waarop we de straat op zijn gegaan en de reden waarom we uit huis zijn. Geldige redenen zijn boodschappen doen, met de hond te wandelen of naar werk of de dokter gaan. Indien we zonder geldige redenen op straat zijn kan je een boete krijgen van 135 euro. Alle niet-essentiële winkels moeten morgen om 12 uur sluiten, alleen levensmiddelenwinkels en bouwmarkten mogen open blijven. Tandartsen, fysiotherapeuten, kappers, rijscholen, alles moet dicht voor tenminste vijftien dagen volgens Macron. De verwachting is dat het waarschijnlijk wel drie of vier weken zal duren. 

Wat ga ik vredesnaam doen de komende twee à drie weken?  Koken, muziek maken, schrijven, wandelen, fietsen, spelletjes doen, het huis opruimen, in de tuin werken…. dit alles zonder enig doel of ambitie behalve dan om de tijd te verdrijven.
Gisteren moest ik niezen, hoesten, had ik een loopneus en diarree. Ik zou toch geen corona hebben? Gisteravond hebben we Pjotr en Stella gebeld om ze te doordringen van het gevaar van dit virus, terwijl we zelf niet precies weten hoe vatbaar we zijn.
Ik ben erg geschrokken van de verhalen over patiënten die drie weken aan de beademing moeten liggen met zo’n dikke slang in hun longen. Met mijn zwakke immuunsysteem moet ik niet ziek worden, dat zou heel slecht zijn. Ik ga pillen nemen, vitamine C, echinaforce, multivitaminen, magnesium B6, yes!

Noushie (Anoushka, 15 jaar, 4 VWO, International School of Manosque)
Officially Day 1!
Started online math class with everyone and it was pretty fun. I hope Pjotr  or Stella can come home so we can have some family bonding, but also I wouldn’t mind just the 3 of us. So far I have quite a bit of homework but I’m not stressed because I have a lot of time to do it and the whole class is helping each other.
Let’s go Corona Time!

Shira

Yes, today was a positive start. Cleaning and reorganising rooms and spaces to make it liveable and workable for the three of us. And we voted for the mayor of Manosque!
It felt good to do yoga again after weeks of not doing much exercise. Promise to self - do more yoga during the quarantine. Everyone can join in.
I am actually excited to telework and stay home and cancel everything! Yoohoo!
Cocooning time!

Dinsdag 17 maart 2020.
2e dag quarantaine, dag 1 lockdown.

Pieter

Ik ben bang. Ik word steeds banger voor het coronavirus en hoe het bij een deel van de zieken de longen uitschakelt.
Nu ben ik bang dat Pjotr en Stella misschien dragers van virus zijn. Met hun levensstijl van studenten, met werken in bars en voetballen en feesten in grote steden die een snel stijgend aantal coronagevallen hebben, ben ik bang dat ze het virus in dit huis zullen brengen. Terwijl ik tegelijkertijd ook graag wil dat ze hier komen en ik van ze hou - beter dat ze hier zijn samen met ons dan alleen in London of Utrecht. Maar ik ben bang voor mezelf, mijn zwakke immuunsysteem, mijn longontstekingen van afgelopen december èn van vorig jaar. Hoe ga ik mezelf veilig houden? Hoe gaan we onszelf hygiënisch houden? Wat moeten we doen om besmetting in ons huis te voorkomen?
Ga ik een doek voor mijn gezicht dragen zodat ik niet steeds onbewust mijn gezicht aanraak? Hou houden we lichtknopjes, deurkrukken, handvatten, kranen, thee- en koffiepotten schoon? En wat gaan we eten?

Aangezien de incubatietijd twee weken is, weet ik nu zeker dat ik geen corona heb opgelopen in de treinen en hotels die we gebruikt hebben voor de begrafenis van papa in Assen, eind februari. Als ik over een week nog steeds gezond ben dan ben ik ook de koorrepetities en de Franse conversatielessen veilig doorgekomen. Met uitzondering voor het stemmen voor de gemeenteraad gisteren ben ik verder de afgelopen week alleen gebleven. Elke dag zonder symptomen is een opluchting.

Sinds vanmiddag 12.00 uur moeten we zoveel mogelijk binnen blijven. Dat heeft president Macron gisteravond op de tv gezegd. Volgens hem is Frankrijk in staat van oorlog. 'Nous sommes en guerre', hij herhaalde het wel zes keer in zijn toespraak. Alles is dicht behalve winkels die levensmiddelen verkopen, bouwmarkten en garages. Alle bars, restaurants, bioscopen, theaters, sportverenigingen et cetera zijn gesloten. We mogen alleen naar buiten om eten te halen, naar de dokter of werk te gaan of om de hond uit te laten. En om alleen wat te sporten. Maar als we naar buiten gaan moeten we een attestation bij ons hebben. De formulieren heb ik gedownload  van de website van de franse regering. Ik nam er eentje mee toen ik vanmiddag boodschappen ging doen op de fiets zodat ik ook een beetjekon bewegen. Ik fietste door de binnenstad van Manosque om drie uur 's middags en er was niemand op straat, geen auto, fietser of voetganger te zien. Bij de poort van het voetgangersgebied stonden drie agenten te controleren en eentje droeg een mondkapje, maar ze stonden daar voor niets want er was niemand. De stad was leeg, stil, uitgestorven, alsof er een massale sterfte had plaatsgevonden of dat iedereen de stad was ontvlucht voor de komst van een angstwekkende maar onzichtbare vijand.
In de winkel zag de caissière er gestresst en verwilderd uit. Ik vroeg of het druk was geweest en ze zei dat het vanochtend een gekkenhuis geweest was maar dat het vanaf 12 uur stil is omdat niemand meer naar buiten mag. Ze blijven gewoon open en verwachten geen problemen met de bevoorrading.  Met een volle rugzak fietste ik terug over de stille en lege straten. Heerlijk om zo te fietsen, zo zou het altijd moeten zijn.

Tuesday, march 17 2020
I was pretty productive today and dad and I played volleyball for about 15 minutes over the gate. I also baked a sweet potato brownie without sugar! Papa is currently sitting across from me, finishing my plate of sauerkraut because I’m kind of full. Mom is sitting next to me talking about how coincidental it is that one of her best friends is living in Paris right now. She’s opening a second bottle of wine and we’re wondering if this quarantaine/virus will be historical. Cool!I will let you know if my brownie is yummy or bland.
xxx Noushie

Saturday march 21 2020
Dinner was, again, delicious! Confinement has its challenges but eating well is not one of them. Marquez, hummus, salads, falafels, delish! Is it bad I feel elated? I am so enjoying this period of no choices, no options, no spending!
It feels calm and peaceful and the virus seems abstract and far away. For now, for me it is an imposed hiatus from a too hectic life. It is in fact, weirdly, what I wished for: time. Space. Tranquility. Full of gratitude we live in this beautiful area, we are together with the three of us now and Pjotr and Stella sound fine.
Time for things. Time to do yoga, walk the dog, clean the house, make phone calls, to catch up. Have silly conversations. Time.
It’s Corona Time so far, I like it.
Shira

Intussen ontstaat de gewoonte om elke avond om 20 uur naar buiten te gaan en te applaudisseren voor de mensen die in de zorg werken

In de dagen die hierop volgen lees ik over steeds nieuwe maatregelen die bekend worden gemaakt: parken in de stad die dichtgaan, we mogen niet verder dan één kilometer van huis gaan, niet langer dan een uur buiten blijven, niet meer bij elkaar op bezoek gaan, mondkapjes worden verplicht, de 1 meter regel, handgel…
Intussen ontstaat de gewoonte om elke avond om 20 uur naar buiten te gaan en te applaudisseren voor de mensen die in de zorg werken. Eerst klappen we netjes, maar na een paar avonden gaan we met pannen en pollepels naar buiten en doen ook de buren mee. Weer een paar avonden later zetten we de elektrische piano buiten en zingen we Bella Ciao als een ode aan de verzorgers waarna we om de drie of vier dagen een nieuw liedje zingen. Het naar buiten komen om 20 uur ’s avonds wordt van levensbelang, alsof we even boven water komen om adem te halen. We horen en voelen de aanwezigheid van de mensen in onze straat, we maken lawaai, we zingen een lied, we roepen naar elkaar, we voelen even dat we nog leven, dat we deel uitmaken van een gemeenschap, een straat, een stad!

Mijn leven is totaal veranderd het afgelopen jaar

Het is ongelooflijk dat dit nu al een jaar duurt. Het is ongelooflijk dat er in Frankrijk al meer dan 90.000 doden zijn gevallen, in Italië meer dan 100.o00, en van de UK weet ik het niet eens. In de States, waar mijn schoonfamilie woont, zijn bijna een half miljoen mensen overleden. En het is nog lang niet voorbij. Gisteren waren er in Frankrijk weer meer dan 25.000 nieuwe gevallen, er liggen meer dan 4.100 mensen op de intensive care. De derde golf is nu in volle gang terwijl er tegelijkertijd wordt gevaccineerd.

Mijn leven is totaal veranderd het afgelopen jaar. Niet alleen zijn mijn beide ouders overleden (niet aan corona overigens), maar die hele manier van leven, die impulsieve manier van leven zeg maar, van uit eten gaan en weekendjes weg, van reisjes en naar de film en naar het theater en met borrels op het terras en feestjes bij mensen thuis, dat  is voorbij. Dat bestaat gewoon niet meer. We eten thuis, we koken twee of drie keer per dag. Er zijn geen koor repetities, geen theater cursussen, geen volleybaltrainingen, geen taalcursussen, geen boekenclub, geen feestjes en borrels meer.

In plaats van de afleiding buiten ons te zoeken moeten we die nu in onszelf vinden. Door te wandelen, te fietsen, te schrijven, spelletjes te doen, muziek te maken, te bellen, te lezen, films en series te kijken, te tekenen, schilderen, filmpjes te maken en te praten. We praten veel meer met elkaar nu, over alles, van de meest triviale dingetjes tot moeilijke vraagstukken als racisme, relaties, of over onze emoties, politiek, de toekomst van de aarde et cetera. Zoals het oude gezegde gaat: wanneer er ergens een deur sluit, gaat ergens anders een raam open. Wanneer we niet kunnen consumeren dan kunnen we reflecteren.

Een jaar coronacrisis. Mijn god zeg.
Hoe was het voor jou, Irina?

Veel liefs,

Pieter