Het is alweer een tijdje geleden dat ik jou een brief heb geschreven. Alhoewel ik die van jou al even geleden heb ontvangen. Als jouw envelop in de brievenbus bij mij komt, voelt het als een soort cadeautje. Ik kan vaak niet wachten om hem te lezen. Scheur hem zelfs in de lift al open 😉 (ik woon op de vierde etage, dus net te kort om al te beginnen met lezen.)
Deze gevoelens en gedachten hebben tijd nodig
Helaas had je verdrietig nieuws in je brief. Ik begrijp heel goed dat je dan geen ruimte in je hoofd hebt om terug te schrijven. Deze gevoelens en gedachten hebben tijd nodig, neem die tijd. Als je even pauze nodig hebt of ik iets voor je kan betekenen, laat je het dan weten? In ieder geval sterkte gewenst!
Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, over jonger lijken. Persoonlijk heb ik er op dit moment ook weinig moeite mee. Het enige dat ik lastig vind is dat ik tijdens mijn werk soms minder serieus word genomen. Maar goed, de andere kant die jij beschrijft lijkt mij ook mooi. Ik ben benieuwd wanneer ik dat meemaak!
Al met al denk ik dat leeftijd vanaf 19 jaar helemaal niet zo zwaar weegt. Ik betrapte mijzelf er op dat iedereen tussen de 20 en 50 jaar gelijk is in mijn hoofd. Gek hè? Want tijdens deze periode is iedereen ook in een andere fase. De een studeert en woont op kamers, de ander trouwt, de ander is op wereldreis. Eigenlijk kan er zoveel en is ook alles goed. Best bijzonder als je bedenkt dat je tussen 0 en 16 jaar (uitzonderingen daargelaten) allemaal naar schoolgaat, en vanaf je 69e jaar met pensioen van je oude dag geniet. Conclusie, leeftijd is iets geks.
Oh, en ik draag altijd wollen sokken (always cold!)
Dank voor je omschrijving van hoe je eruit ziet. In mijn verbeelding ben je een prachtige dame. En dat zal in het echt ook zo zijn! Ik ben nieuwsgierig naar wat voor kleren je het liefst draagt, en of er een kleur is die je favoriet is of die je juist helemaal verschrikkelijk vindt? Ik heb natuurlijk zwart haar en ben best wel klein. Daarom draag ik graag flair-broeken (zo lijken mijn benen langer) en het liefst zwart of blauw. Ik heb een hekel aan gele kledingstukken. Oh, en ik draag altijd wollen sokken (always cold!).
Wat je schrijft over de liefde vind ik heel knap. Ik denk dat die regels/lessen makkelijker zijn als het 'de ware' is. Of in ieder geval? Ik weet ook niet zo goed of ik daar in geloof. Al heb ik wel iemand gevonden waar ik mij zo goed bij voel, dat ik het haast wel moet geloven. En dat je moeder dit ook zegt, doet mij goed. Ik wens je dit ook in de liefde. Maar het belangrijkste is dat liefde bij jezelf begint. En jij hebt voor je eigen liefde gekozen, om te stoppen met de relatie. Super knap. Ik heb dat nog nooit gedaan. Dat moet heel lastig geweest zijn.
Ik ben altijd nieuwsgierig hoe deze kinderen zich gaan ontwikkelen, en waar ze uiteindelijk belanden
Als ik denk aan mijn werk weet ik niet of ik de start van het leven het mooiste vind. Misschien wel het contact met de kersverse ouders en hulpverleners. Als mensen hulpbehoevend zijn. En natuurlijk is een baby van een uur oud zo fantastisch klein, kwetsbaar maar krachtig tegelijk. Ik ben altijd nieuwsgierig naar hoe deze kinderen zich gaan ontwikkelen, en waar ze uiteindelijk belanden.
Wanneer ik jouw stukje lees over je werk geniet ik. Zo gepassioneerd, de warmte stroomt letterlijk van het papier. Ik heb nog geen tijd/rust gevonden om jouw aanrader Earthrise te kijken. Ik ben gewoon niet zo van 'even zitten/film kijken'. Omdat ik daar te onrustig van word. Ik ga dan liever een artikel lezen, huis opruimen, koken, of wat leuks doen met vriendinnen. Maar ik beloof hem te gaan kijken. Daarnaast las ik dat er bij de Sloterplas een filmfestival was? Ben jij daar geweest, of deel van de organisatie? Ik ben nieuwsgierig naar jouw mening, hoe vond je het?
Deze regenachtige druilerige dag maakt me wat neerslachtig
Nu is het 26 september, dus echt het einde van de zomer. Deze regenachtige druilerige dag maakt me wat neerslachtig. Ik vind de zon zo heerlijk! In principe heb ik geen vakantie gehad, maar met name geld gespaard. Ik ga 1 november vijf dagen naar Lissabon met mijn vriend en twee andere vrienden. Hier kijk ik onwijs naar uit. Heb jij nog tripjes in het verschiet?
Mijn planning is 1 oktober 2023 afgestudeerd te zijn en daarna drie weken Australië. Hopelijk schrijven wij dan nog steeds brieven en kan ik dan heugelijk nieuws brengen 😊
Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen en een dikke knuffel.
Tot de volgende,
X Louis
PS. Kun jij mij tips geven over koken of een heerlijk recept? Ik ben daar niet zo goed in!
Beginnen met lieve
Lieve Simone,
Wat een goed begin. Om te beginnen met die aanhef. Dat stemde meteen vrolijk en liet mij nadenken over wat ik gepast zou vinden. Ze hadden allemaal gekund wat mij betreft. Door jouw eerste brief heb ik je al een beetje leren kennen, dus ik durf het aan om te beginnen met lieve Simone.
Wat leuk om zomaar een brief te krijgen van iemand die ik niet ken. Of nou ja niet helemaal zomaar, want we hebben ons allebei aangemeld voor Schrijven naar de toekomst. De toekomst. Die is voor mij altijd lastig te grijpen. Ik weet nooit zo goed wat dat precies is. Behalve dat ik denk dat het iets is waarover je kan dagdromen, waar je gedeeltelijk invloed op kan hebben en rationeel gezien: datgene dat nog moet plaatsvinden. Maar toch werd ik getriggerd door een advertentie in ANWB's De Kampioen over dit schrijfproject. Wist je trouwens dat De Kampioen het grootste publiekstijdschrift is van Nederland? Ik ben er lid van, omdat we een auto hebben en geregeld pech. Maar dat terzijde. Wat bijzonder dat ik jou via dit project mag ontmoeten. En wat heb je een mooie eerste brief geschreven. Zoveel waarop ik meteen wilde reageren. Omdat ik nog meer vragen had, of omdat ik het juist een feest van herkenning vond, of omdat ik antwoord wilde geven op je vragen, of dacht: ik ben ook jarig in april! Mijn vriend is iemand van een tweeling en heeft ook een eigen zaak. Of: ik weet hoe het voelt om migraine te hebben, of hoe het is om mensen met dementie te ondersteunen, of iemand in je gezin te hebben met een allergie. Misschien gaan we het nog over deze raakvlakken hebben, maar voor nu denk ik dat je vast ook benieuwd bent naar wie ik ben.
Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd?
Om te beginnen ben ik Mirjam. Mijn achternaam verraadt het al: ik kom inderdaad uit Friesland. Althans, daar ben ik geboren en opgegroeid. Inmiddels woon ik met mijn prille gezin in Zwolle. Daartussen woonde ik in Den Haag, Australië, Groningen, Haarlem (vier maanden) en Amsterdam. Degene met mijn achternaam die jij noemt in je brief ken ik niet. En ik moest even nadenken over de puzzel dat zij, de schoonmoeder van je zus, jonger is dan je zus. Heb ik het dan goed dat je zus een hele jonge man heeft? Of heb ik de puzzel nu toch verkeerd gelegd? Mijn vader draagt die achternaam en is bijna zeventig. Hij heeft ook een groot deel van zijn leven in Lemmer gewoond. Ik heb hem gevraagd of hij haar kent, maar het roept geen herinnering bij hem op. In ieder geval is zij geen directe familie. Mijn vader zegt dat er waarschijnlijk drie naamtakken zijn en dat ze mogelijk uit de tak komt waarin haar vader een achterachterneef is van mijn pake, de vader van mijn papa. Deze tak is vermoedelijk gesplitst in 1700 en volgens mijn vader een afstammeling van Franzis Meindert X. Mijn vader is erg geïnteresseerd in de (familie)geschiedenis. Hij heeft nog wel herinneringen aan een tragische gebeurtenis ergens in de jaren '60 of '70 waarbij de boerderij van een familie in Lemmer met vee en al is afgebrand. Papa denkt dat dit de boerderij van de familie van de schoonmoeder van je zus is. Ken jij dit verhaal ook? Dat moet veel impact hebben gehad.
Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen
En dan het hier en nu: vandaag heb ik mijn tweede coronatest gedaan. De eerste was in oktober 2020 en vandaag moest ik er opnieuw aan geloven. Heb je het al eens ondervonden? Ik vind het een erg surrealistische en onprettige gebeurtenis. Het oplopen van een verkoudheid was tot een jaar geleden iets alledaags waar je vrij weinig mee moest, behalve goed voor jezelf blijven zorgen en zakdoeken kopen. In deze tijd is dat wel anders. Na weken lockdown gaat mijn zoon sinds drie weken voor het eerst naar de opvang. We konden de klok er op gelijk zetten dat hij daar zijn eerste verkoudheid zou oplopen. Zo geschiedde. En wij ontkwamen er thuis ook niet aan. Volgens de regels vroeg ik een coronatest aan en kon ik meteen terecht. Op de fiets naar de IJsselhallen. Ooit een plek waar we met zijn allen het leven vierden en hutje mutje vrolijk op elkaar stonden tijdens grootse concerten en evenementen. Nu een plek waar mensen op anderhalve meter afstand van elkaar rondlopen in beschermende kleding, mondkapjes dragen en waar wattenstaafjes veel te diep in neusholtes verdwijnen. Het contrast kon niet groter. Gelukkig was de uitslag negatief en hebben we hier thuis de reguliere verkoudheid van voor maart 2020 te pakken. Het huidige bestaan biedt ruimte genoeg om het rustig uit te zieken.
En hoe is het om al zo lang moeder te zijn?
Ik werk nu bijna een jaar vanuit huis. Met een onderbreking van vier maanden. Want in juni 2020 werd onze zoon geboren. Wat een gebeurtenis. En ik weet niet beter dan hoe het is om moeder te worden en te zijn in tijden van corona. De 'rust', het kleine bestaan en de traagheid van deze periode zijn een zegen bij het wennen aan zo'n grote verandering in het leven. De 'rust' zet ik tussen aanhalingstekens omdat het leven in deze coronaperiode ergens ook heel onrustig is, want je moet over veel nieuwe dingen nadenken, zoals afstand houden van mensen die je het liefst dichtbij je hebt. Daarnaast zijn de aanhalingstekens ook van toepassing op het prille moederschap en het leven met een kersverse baby, want dat brengt best wat reuring met zich mee. Herken je dat ook van 21 jaar geleden? Toen je voor het eerst moeder werd? Heb je nog veel herinneringen aan het voor het eerst moeder worden? En hoe is het om al zo lang moeder te zijn? En om moeder te zijn van een tweeling? Dat lijkt mij een heel mooie gebeurtenis. Ik wen ondertussen wat aan dit nieuwe, en gedeeltelijk tijdelijke, bestaan. Zowel het moeder zijn als het leven en werken in deze bizarre tijd. Ik werk als communicatieadviseur in Overijssel. Wij bieden ondersteuning aan mensen met een psychische kwetsbaarheid. Mensen die moeite hebben met het alledaagse bestaan. En deze tijd draagt daar meestal niet aan bij. Ik zit als communicatieadviseur in ons coronacrisisteam en ondersteun de organisatie bij het vertalen van de landelijke maatregelen naar onze organisatie. Inmiddels heb ik vanuit mijn rol al 59 corona-updates verstuurd. Ik hoop dat we de honderd niet gaan halen en dit jaar het coronacrisisteam weer kunnen opheffen.Â
Uit jouw brief maak ik op dat jij ook op sommige vlakken moet meebewegen in deze rare tijd. Ik snap goed dat je voorzichtig bent met het oog op je medemens. En verdrietig om te horen dat je twee mensen uit je nabije omgeving hebt verloren door dit virus.
Inmiddels is mijn eerste brief aan jou ook best al lang en dan heb ik zoveel nog niet gevraagd of verteld. Dat komt vast nog. Ik kijk in ieder geval uit naar je ps: de verhalen over je hond. Dan zal ik in een volgende brief eens vertellen over onze rode kater Fred. Voor nu een fijne avond, een mooi weekend en een goede week!
Liefs, Mirjam
Wat is er nou veranderd voor mij
Hoi Anne,
Dank voor jouw brief, ik wilde meteen enthousiast terug schrijven. Maar dit weekend was mijn vriend een weekend weg en ik was alleen met mijn zoontje. Dat was toch even pittig en het lukte mij niet om de rust te pakken om jou een brief terug te schrijven. Elke keer kwam er iets tussen of waren de slaapjes van mijn zoon te kort of kwam er bezoek.
Wat leuk dat jouw zusje bijna dezelfde naam heeft en ik kan mij voorstellen dat dit voor verwarring zorgde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik had gedacht dat ik zou gekoppeld worden aan iemand van boven de 60 of iemand met een andere culturele achtergrond, of totaal iets anders dan dat ik ben. Maar toen ik jouw verhaal las dacht ik, dat is nog best hetzelfde. Geen idee waarom ik dacht dat het zo zou zijn. Desondanks vind ik het leuk om met je te schrijven en de herkenning te lezen in je brief.
Het klopt inderdaad dat ik moeder ben geworden vorig jaar in de corona tijd (1 juni 2020 om precies te zijn, de dag dat je weer voor het eerst het terras op mocht maar ik lag te puffen in het ziekenhuis). En wat leuk om te lezen dat jij ook moeder bent geworden in april, leuke naam heeft jullie dochter. Ons zoontje is ook mijn eerste en de tweede van mijn vriend. Mijn vriend heeft al een zoon van 17 dus dat is een hele andere leeftijd, hij woont fulltime bij ons. Dat is soms best pittig. Vooral om het feit dat toen wij bij elkaar kwamen dit niet het geval was, er was toen co-ouderschap. Door omstandigheden woont hij nu al ruim drie jaar fulltime bij ons.
Ik herken heel goed wat je zegt over het druk zijn met een baby en achteraf denken, waar ben ik dan zo druk mee geweest.
Maar dat je zoveel liefde kan voelen voor je kind, zo emotioneel kan worden vanuit het niets vind ik heel mooi.
En tja, soms vind ik het lastig om te beseffen: wat is er eigenlijk allemaal veranderd in mijn leven? Aangezien corona al die hele tijd een rol heeft gespeeld. Dus nee, ik kan niet meer in de kroeg staan en een wijntje en/of biertje teveel drinken, op een festival helemaal los gaan of wat dan ook. En dat kan niet of minder doordat je moeder bent maar ook omdat er gewoon ‘niets’ meer is. Dat vind ik zo gek en daardoor vraag ik mij wel eens af, wat is er nou veranderd voor mij door het moederschap en wat door corona.
Ik ben sowieso enorm vergeetachtig geworden en alles is nu zo ‘normaal’ geworden betreft corona.
Pfff, ik vind het lastig terughalen hoe dat allemaal ook alweer was, zwanger zijn tijdens de pandemie. Ik ben sowieso enorm vergeetachtig geworden en alles is nu zo ‘normaal’ geworden betreft corona. Ik weet qua werk dat we thuis moesten werken, dit was wennen en gek. Vooral ook dat we de eerste tijden niet zo maar naar gezinnen mochten, alleen in crisisgevallen. Ik dacht nog, dan heb ik straks verlof en als ik terug kom is het weer voorbij en zit ik weer lekker op kantoor en is alles weer zoals het was. Nou dus NIET! Mijn zwangerschap was medisch dus op den duur moest ik heel vaak naar het ziekenhuis voor controles en afspraken. Op een gegeven moment mocht mijn vriend niet meer mee en moest ik alleen naar de afspraken. Dat was heel gek en voelde alsof ik een alleenstaande moeder was. Ook bij mijn versie mocht hij er in eerste instantie niet bij zijn, daar hebben ze gelukkig een uitzondering voor gemaakt. Ik vond het gek dan ik na zo’n bezoek in het ziekenhuis niet ergens een kop koffie kon drinken of kon lunchen. Ik was niet bang, niet bang om het te krijgen of dat het gevolgen had voor de baby. In het ziekenhuis waren ze daar wel duidelijk over dat het voor zwangere vrouwen niet anders zou zijn. Alleen als ik of mijn vriend het zou hebben tijdens de bevalling, dan zou het vervelend zijn omdat de bevalling er anders uit zou komen te zien.
Jij had dus ook geen afscheid meer op je werk en dacht dus ook dat je na de zomer terug zou komen?. Was jij wel bang in die periode? Ik was wel heel blij dat er geen babyshower kwam, als ik persoonlijk ergens een hekel aan heb is het een babyshower. Dus op dat moment hielp corona, terwijl ik heel duidelijk had gezegd dat ik het absoluut niet wilde.
Ik was wel heel blij dat er geen babyshower kwam, als ik persoonlijk ergens een hekel aan heb is het een babyshower.
Ik vind het zo lastig terug te halen wanneer alles gesloten was en wanneer het allemaal weer even open was. Want ik ben tussendoor nog wel ergens naar de kapper geweest volgens mij. Ik snap dat jij heel boos bent geweest, eindelijk dat verlof en dan mag je niets en dat het ook dramatisch was, dag mag best. Inderdaad, met lekker weer hadden wij verlof en dan niet ergens het terras op, een lekkere lunch of wat dan ook. En nu, nu voelt het allemaal bijna als normaal, dat vind ik zo gek.
Straks de verjaardag van je dochter, die zal klein gevierd moeten worden. Dat had je een jaar geleden toch nooit gedacht?! En tja, wat gaat de toekomst zijn. Ik hoorde gisteren dat de kans is dat er geen versoepelingen komen tot eind mei of begin juni. Mijn hemel, weet je hoe ver weg dat is? Ik keek wel weer uit naar een festival aankomende zomer. Nu zijn ze uiteraard bezig met al die testen maar dit is toch anders. Het is allemaal niet meer zo onbezonnen en vrij en dan vraag ik mij af, gaat dit ooit nog terug komen? Ik vind het nu al zo raar dat als ik met Sepp in de tram, metro of welk OV ik ook zit een mondkapje op heb. Dat dit voor hem normaal is en nooit ander geweest. Ik kwam in Hong Kong waar veel mensen mondkapjes op hebben (toen corona nog niet bekend was), erachter dat ik zwanger was . Als toen iemand mij had gezegd, dit is de toekomst, dan had ik diegene uitgelachen. En moet je kijken waar we nu staan. Ik denk dat de veranderingen voor ons en voor iedereen die er zich nu bewust van is, heel groot zijn. Maar onze kinderen weten niet beter. Ik mag hopen dat het leven weer normaal wordt en dat Sepp alle mooie dingen mee gaat maken die ik als kind mee heb gemaakt. En dat we niet leven in angst of beperkingen. Het zal toch ooit wel weer normaal worden?
Ik denk dat de veranderingen voor ons en voor iedereen die er zich nu bewust van is, heel groot zijn. Maar onze kinderen weten niet beter.
Hahaha ik las jou stuk over stiefelen en dacht, wat is dat? Maar ik snap hem. Zwolle heeft een mooie binnenstad, ik heb op Windesheim gezeten en een goede vriendin van mij woont in Zwolle. Jij hebt ook op het Windesheim gezeten las ik, hoe toevallig.
Kun jij goed stiefelen met je dochtertje in de wandelwagen? Mijn zoon is op een punt dat hij het zat is om in de wandelwagen te zitten en te liggen. Laatst was ik naar de Dam gegaan (dat is ook een klein voordeel van deze pandemie, geen tot weinig toeristen en dagjesmensen, dus op dat soort plekken is er niets te doen) en dan wandel ik van daaruit naar huis. Hij was er vrij snel klaar mee dus schreeuwde hij alles bij elkaar. Om snel thuis te komen ben ik de tram in gesprongen. Toen hij het daar op een gillen zetten ben ik er weer uit gesprongen en heb hem uit de wandelwagen gehaald en getild. Man, man, man, wat een gedoe. Dus tegenwoordig wandel ik met hem in de draagzak, dat vindt hij wat leuker. Gaat dit bij jou nog wel goed?
Waar kom jij oorspronkelijk vandaan op de Veluwe? Ik kom oorspronkelijk uit Apeldoorn.
Ik vind die herinneringen aan vroeger, die gezelligheid, die warmte zo fijn en dat wil ik mijn kind ook meegegeven.
Ik ga er een eind aan breien. Mogelijk heb ik niet al jouw vragen beantwoord, sorry. Maar dit wordt anders veel te lang. Ik heb moeite met kort en bondig zijn en heb teveel te vertellen. Ik heb nu ook het gevoel dat ik op al jouw stukken heb gereageerd maar mogelijk niets nieuws heb verteld of te weinig interesse heb getoond in jou. Dus voel je vrij om in de volgende brief (als je wilt) om dingen te vertellen waar jij je goed bij voelt en voel je niet verplicht om op al mijn vragen te antwoorden.
Ik merk dat ik er zelf nog een beetje in moet komen, vroeger was het allemaal zo anders met je penvriendin op briefpapier schrijven, mooi maken met stickers. Het leek toen allemaal zoveel makkelijker. Mogelijk komt dat wel en moeten we elkaar nog leren kennen. Ik ben wel benieuwd waarom jij je hiervoor hebt opgegeven.
En dat glas wijn wat jij mij van het weekend gunde (zie jouw brief) heb ik zeker gedaan en wie weet gun ik mij die vanavond ook wel (als dat stemmetje in mijn hoofd maar niet gaat zeggen, doordeweeks moet je niet drinken). Zeg mij dat jij dit stemmetje ook herkent?
Ik wens je een fijne avond en hopelijk zie ik een brief van je terug.
Liefs,
Josje
Hoe ervaar jij het moederschap?
Hey Josje,
Het eerste wat ik dacht toen ik de koppeling zag van ons in de mail was: Heu? Ze hebben me toch niet gekoppeld aan mijn zusje!? Mijn zusje heet Joske. Of Josje. Of Jos. Of een combinatie daarvan ;-). Hoe dan ook: dat ben je dus (gelukkig) niet!
Wij hebben onze kinderen trouwens wel mogen baren in een coronatijdperk! Zwanger geworden nog vóór de pandemie, maar wel leven gegeven tijdens de pandemie. Hoe was dat voor jou toen je nog zwanger was en de pandemie ‘brak officieel uit’? Was je bang? Waren er ook dingen die je toen niet meer deed?
Ik was boos. Man, wat was ik boos. Op die klote-pandemie.
Ik werk in het onderwijs, op het mbo als begeleidingsdeskundige. Ik was mijn weken naar mijn verlof al aan het aftellen: een babyborrel was georganiseerd en mijn collega’s hadden grootse plannen voor mijn tijdelijke ‘afscheid’. Maar ik herinner me ook dat ik nog gesprekken had met ouders en studenten in mijn kantoor en dat ik ze binnen liet en ongemakkelijk zei: ‘Jaaahaa sorry! Ik geef geen hand meer! Haha, ja gek he?’ En dat kantoor was een ruimte van vier bij vijf en daar zaten we dan met z’n vieren. Ook dat is nu niet meer voor te stellen hè? Mijn verlof startte met de lockdown. De scholen gingen dicht en mijn leidinggevende zei: ‘Van de Weg, we zien je na de zomer wel weer!’. En dat was dat. Geen baby-borrel, geen afscheidscadeaus kunnen open maken met collega’s, niet naar mijn kappersafspraak kunnen en niet meer kunnen lunchen met mijn moeder. Samengevat: ik kon en mocht NIKS meer doen! Ik was boos. Man, wat was ik boos. Op die klote-pandemie. Op het feit dat ik tijdens MIJN LAATSTE WEKEN ALLEEN (beetje dramatisch, maar toch) ook ALLEEN maar binnen kon zitten en NIKS doen.
En nu zijn we bijna een jaar verder. Ik schrijf deze brief op de dag dat ons meisje elf maanden is. Een meisje geboren in een pandemie en haar eerste levensjaar zal worden gevierd tijdens die pandemie. Wie had dat kunnen bedenken? En ik kan het me nog steeds niet bedenken, want vorig jaar dacht ik dat het rond deze tijd wel ‘over’ zou zijn. Hoe zou het volgend jaar zijn denk je? En hoe denk je dat deze periode onze kinderen beïnvloedt? Of zullen de veranderingen er alleen (bewust) voor ons zijn en zullen ze voor onze kinderen ‘gewoon’ zijn tegen die tijd, omdat ze niet beter weten?
Vrijdag is mijn vrije dag trouwens. En de dinsdag ook! Hoeveel dagen werk jij? En welke dagen heb je vrij? En dan ga ik er even vanuit dat je dus vrij bent! 😉
Mijn kleine dochter en ik hebben vanochtend een stuk gestiefeld. We wonen op ongeveer twintig minuten lopen van de binnenstad van Zwolle vandaag. Dus hups, kind in de wagen en stiefelen. We hadden een missie. Of nou ja: ik had een missie. Ik kom van het platteland (Veluwe) en mijn moeder had mij geappt dat er bij ons op het land heel veel paastakken staan, dus dat we heus geen dure hoefden te kopen bij de bloemist. En ineens dacht ik: JA! Ik wil een paastak in mijn leven. Niet omdat ik religieus ben aangelegd (ik moest zelf even googelen wat Jezus ook alweer deed met Pasen) of omdat ik het esthetisch nou zo mooi vind. Ik wil een paastak, omdat ik moeder ben. Omdat ik het leuk vind voor mijn kind. En nu ik dit zo schrijf en opnieuw lees, denk ik ook: serieus? Welke redevoering is dit? Iets onder het mom van ‘alles voor je kind’. Hoe dan ook: ik had een afspraak gemaakt voor shoppen bij de HEMA en daar heb ik vervolgens voor 15 euro aan paasdecoraties gekocht. Nu alleen dus nog die paastak!
Ik wil een paastak, omdat ik moeder ben. Omdat ik het leuk vind voor mijn kind.
Zijn er ook dingen die jij nu ‘ineens’ wel of niet doet met betrekking tot het moederschap?
De zon schijnt nu en ook al is het fris, uit de wind en in de zon is het heerlijk. Glas wijn: genieten. Deze situatie wens ik nu trouwens, maar die is er nu (nog) niet! Haha. Ik merk ook dat het mijn verlangen om te roken aanwakkert als de zon weer gaat schijnen en ik in de zon zou kunnen zitten met een glas wijn. Ik ben gestopt met roken voor de zwangerschap en niet weer begonnen. Gelukkig! Maar toch, soms… heel soms… Ik heb 15 jaar gerookt, dus ik vermoed dat zo’n ‘slechte gewoonte’ ook vast niet zomaar uit je systeem is. Heb jij ook ‘slechte gewoontes’? Guilty pleasures misschien? En dan bedoel ik niet perse de Spotify playlist van Jody Bernal natuurlijk ;-).
Josje, ik ga er voor nu een eind aan breien. Ik hoop dat je de brief met interesse hebt kunnen lezen en dat je zin hebt om terug te schrijven. Ik hoop dat het aanspreekt en dat we elkaar, op papier, toch kunnen treffen. Laat je het me weten? Ik wens je/jullie voor nu een heel fijn weekend toe. Schenk vanavond maar een goed glas wijn in voor jezelf. Ik doe met je mee en schenk in een glas chardonnay (dat rijmt).
Joe en groetjes,
Anne
Cookie-instellingen
Wij gebruiken cookies om de functionaliteit van onze website te verbeteren.
Functioneeel
Altijd actief
Het opslaan van de gegevens is noodzakelijk voor het legitieme doel van het leveren van een door abonnee of gebruiker uitdrukkelijk gevraagde dienst, of met als enig doel de overdracht van communicatie via een elektronisch communicatienetwerk uit te voeren.
Preferences
The technical storage or access is necessary for the legitimate purpose of storing preferences that are not requested by the subscriber or user.
Statistieken
De technische opslag of toegang die uitsluitend voor statistische doeleinden wordt gebruikt.The technical storage or access that is used exclusively for anonymous statistical purposes. Without a subpoena, voluntary compliance on the part of your Internet Service Provider, or additional records from a third party, information stored or retrieved for this purpose alone cannot usually be used to identify you.
Marketing
De technische opslag of toegang is vereist om gebruikersprofielen aan te maken om advertenties te verzenden, of om de gebruiker op een website of op meerdere websites te volgen voor vergelijkbare marketingdoeleinden.
