De eerste prik

Hallo Merel, good morning…

Gisteren heb ik mijn eerste prik ontvangen. Het was me wonderlijk te moede toen ik de naald in mijn bovenarm voelde glijden. Toch een bijzonder moment, bijna ondanks mezelf, want dat ik nou zo naar die vaccinatie had uitgekeken, nee. Mijn dochters overigens wel, die informeerden voortdurend of het al zo ver was...

Ik moest ervoor naar de Brabanthallen, tegenwoordig een indoor evenementencomplex, voor mij nog altijd de Veemarkt. Vroeger passeerden in de vroege ochtend iedere woensdag loeiende koeien (aangemoedigd door een ‘vort vort’ van de boer) het slaapkamerraam van mijn ouderlijk huis, op weg naar de Veemarkt. Nu dus was het de GGD vaccinatielocatie.

Ik was onder de indruk van de gesmeerde machinerie die ik daar aantrof. Aan de poort werd ik uitermate vriendelijk welkom geheten door twee jolige medewerkers met GGD-logo ‘Hart voor Brabant’ op hun hemd en zij stuurden me, met ontsmette handen en mondkapje, een soort incheckroute van Schiphol op, die via enige bochten uitkwam bij een ‘incheckbalie', waar ik paspoort en uitnodigingsbrief moest overleggen en een gezondheidsverklaring moest invullen.

"Jazeker," verscheen een alweer jolige ‘Hart voor Brabant’ op het toneel. "Hier hebben we alleen maar Pfizer."

Vervolgens werd mij lijn acht (van de elf meen ik) aangewezen. Via pijlen op de grond kwam ik bij een tweede ‘incheckbalie’ waar ik werd ingeschreven door een diep over haar computer gebogen meisje. Ik vroeg (door hetzelfde sentiment gedreven als jouw moeder) of ik werkelijk werd ingeënt met Pfizer, zoals aangekondigd in de uitnodigingsbrief en daar moest ze even navraag naar doen. "Jazeker," verscheen een alweer jolige ‘Hart voor Brabant’ op het toneel. "Hier hebben we alleen maar Pfizer." Ik was gerustgesteld. Maar haar uitroep: "In Den Bosch hebben we alleen maar goeie dingen" was me teveel van het goede, je kunt ook té jolig doen.

De vrouw die me inentte, in een afgeschotte ruimte, was de zevende medewerker die ik persoonlijk ontmoette. Daar kwam na de inenting nog nummer acht bij onder wiens toezicht wij allemaal een kwartiertje moesten bijkomen, op stoelen die minstens twee meter uit elkaar waren opgesteld. "Doet u uw mondkapje maar af," zei ze, "Dan kan ik u beter zien. Voor als het misgaat, ziet u. Gebeurt zelden hoor." voegde ze eraan toe. Het was heel even verwarrend, dit gebod het mondkapje áf te doen…

Ik begin een beetje uit mijn lethargie te ontwaken, alsof met het vaccin ook wat reislust is ingespoten

Het had overigens wel wat, daar te zitten tussen mijn leeftijdgenoten: wij, de laat-zeventigers van Den Bosch. Bij de uitgang stonden medewerker nummer negen en tien te geinen. "Deze kant op, fijne dag verder." Het voelde of ze het werkelijk meenden. Thuisgekomen bekeek ik de lijst met mogelijke bijwerkingen. Zou ik nu weer eens hoofdpijn krijgen, iets wat me na de menopauze niet meer is gebeurd, of koorts, vermoeidheid of spierpijn? Pijn op de prikplek dan? Tot nu toe voel ik weinig, de prikplek is wat stijf, dat wel.

Zo gaat het dus met me Merel. Zo’n lang antwoord op je vraag verwachtte je waarschijnlijk niet, maar ik wilde graag  even verslag te doen van MIJN EERSTE VACCINATIE 😉. Ik begin een beetje uit mijn lethargie te ontwaken, alsof met het vaccin ook wat reislust is ingespoten. Zal ik misschien toch nog naar Portugal kunnen rijden dit jaar? 19 mei krijg ik prik 2… Ik verlang naar de Portugese kust, frisse lucht, lekker uitwaaien. Kamperen in mijn busje…

Het spanningsveld tussen je vastklampen aan mensen en snakken naar tijd voor jezelf, het lijkt mij maar al te menselijk

Deze week werd in een podcast over kluizenaars mijn eigen reactie op corona verwoord: mijn rustige, wat teruggetrokken leventje is er als het ware door gelegaliseerd. Dat was een jaar lang een prettige gewaarwording. Jij staat er echt wel anders in hè Merel? Zoals Rutte tijdens zijn jongstleden persconferentie zei: "We hebben allemaal onze coronawerkelijkheid." (Wie had gedacht dat ik onze premier nog eens zou citeren?)

Ik lees in jouw brief dat je meer dan je lief is op jezelf wordt teruggeworpen. En wat je daar aantreft, het ‘klinkt’ of dat je niet bevalt. Het spanningsveld tussen je vastklampen aan mensen en snakken naar tijd voor jezelf, het lijkt mij maar al te menselijk. En ja, ik herken het. Dienstbaar zijn tot je erbij neervalt, en dan weer terugkeren naar jezelf. De angst mensen te verliezen als je kiest voor jezelf… Mijn strategie is uiteindelijk geworden: het mag er zijn, alles wat zich aandient (in mijzelf) mag er zijn. Ik deug gewoon en hoef mezelf niet te forceren om nog meer te deugen.

Een mooie vraag van jou: heb ik de verworven gemoedsrust aan mezelf te danken of ben ik daarin beïnvloed door anderen? Beide, moet ongetwijfeld het antwoord zijn. Vele, vele mensen hebben me pijn gedaan of teleurgesteld. Door sommige anderen heb ik me gesteund gevoeld. Momenteel heb ik een jonge collega van de Luisterlijn door wie ik me gesteund voel ‘gewoon’ mijn eigen pad te volgen.

Jij vraagt of ik herken dat je eerst iets moet doen voordat jij jezelf iets ‘leuks’ gunt? Jazeker ken ik dat, en of! Ik ‘moet’ eerst een eind gaan fietsen of wandelen voor ik ‘mag’ chillen voor de tv, ik ‘moet’ me nuttig maken voor anderen alvorens in alle gemoedsrust te gaan zitten gamen… Ik moet nu zelfs eerst deze brief afmaken vóórdat ik een eindje ga fietsen vóórdat ik in het zonnetje ‘mag’ gaan zitten in de deuropening van mijn balkon 😉. Amusant hoe dat werkt.

Het enige dat ik (met genoegen) beleef aan de avondklok is het uitzicht op de verlaten straat ’s avonds laat vanuit mijn flat

Wat is dat met jouw rugklachten, Merel? Ze zitten je behoorlijk dwars hè? Ik maak uit je woorden op dat er geen lichamelijke oorzaak is aan te wijzen. De fysiotherapeut schrijft je klachten toe aan stress. En nu zit je met het probleem: hoe manage ik mijn stress? Ik voel de behoefte je aan te sporen lief te zijn voor je rugpijn, hij is van jou. Als je wilt, vertel er eens wat meer over, wat is dat voor pijn en hoe belemmert die jou?

Van het opschuiven van de avondklok heb ik helemaal niets meegekregen… Het enige dat ik (met genoegen) beleef aan de avondklok is het uitzicht op de verlaten straat ’s avonds laat vanuit mijn flat. Vorige week beschenen door de maan, die steeds wat verder opschoof. Dan probeer ik me voor te stellen hoe de straat er ‘vroeger’ ook alweer uitzag.

En weer, ik realiseer me dat dat voor jou heel anders moet zijn, potverdorie, je bent jong en móet niet alleen wat, je wílt ook wat, niet dan? Het boeit me hoe je schrijft over je werk en je zoektocht daarin. Ik vind het fantastisch dat je daar zo bewust mee bezig bent. In hoeverre past het werkelijk bij jou je in te zetten voor anderen, daar lijk je naar op zoek.

New Amsterdam, wat een heerlijke serie. Althans de eerste afleveringen, daarna vind ik het nogal gezocht allemaal. Maar die heerlijke Max, die consequent kiest voor de patiënt en zich niet laten tegenhouden door welke regel, door welk systeem, door welke gezagsdrager dan ook; voor één gevangene die tussen wal en schip dreigt te vallen, richt hij een hele gevangeniskliniek op, fantastisch toch!

Wat dit betref benijd ik je: de wereld ligt voor je open: word je een Max, een arts zonder grenzen… en hoe dan? Of toch maar liever niet? Ja, hou me op de hoogte!

Onze familieperikelen, mogen we die even doorschuiven?
Niet dat ze niet belangrijk zijn, integendeel. Maar ik ben even uitgeschreven nu.

Het zonnetje lokt…

Liefs,

Ellen

Wat is alles onvoorspelbaar

Beste Jasper,

Wat leuk om je brief weer te mogen ontvangen. Ik voel achter je zinnen dat het voorjaar eraan komt en dit een hoop positivisme met zich meebrengt. Vooral de fietstocht waar je voor aan het trainen bent klinkt erg goed. Ik hoop van harte dat het straks doorgaat. Maar de weg ernaartoe is natuurlijk het beste...

Het doet mij denken aan de super trage rondjes die ik met mijn oudste broer maakte tijdens de eerste lockdown, samen fietsend langs de Rotte. Mijn oude paarse racefiets had meer de functie van ‘praatfiets’ dan dat ik echt vooruitkwam. Ik heb twee broers, beiden werken ze in de muziek achter de schermen. Met succes, mijn oudste broer zou Eurovisie Songfestival gaan doen. Een grote klus die door corona in duigen viel. Daarna werden er nog meer opdrachten stopgezet. Op dit moment zit hij op Bali bij zijn vriendin, die hij door de crisis bijna een jaar niet heeft gezien. Samen hebben ze een succesvol mondkapjesbedrijf opgezet, Batik Be Safe, waarvan een deel van de winst naar voedsel gaat voor arme mensen in het noorden van Bali die het extreem slecht hebben. Tijdens onze fietstochtjes werd het idee voor dit bedrijf geboren. Het gaf ruimte in zijn hoofd, om creatief te blijven wanneer alles stil ligt.

De dagelijkse uitdagingen en alle ballen de lucht in houden is iets wat jij als vader als geen ander begrijpt

Nu verder over mijn zwangerschap. Bedankt voor de felicitatie! Ik zit nu in de eerste week van mijn verlof en ik merk dat de extra kilo’s en de fysieke beperkingen mij toch wat depri maken. Ik kan niet wachten om straks meer te kunnen. Ik weet dat het nog een tijdje gaat duren, dus ik heb het maar te accepteren... Ook al die keren dat ik in de nacht naar het toilet hobbel.

Het is trouwens fijn om een brief te krijgen van iemand die ook kinderen heeft. De dagelijkse uitdagingen en alle ballen de lucht in houden is iets wat jij als vader als geen ander begrijpt. Zeker zo’n beginperiode met twee kleintjes. Bij jullie ging dat nog sneller achter elkaar. Inderdaad heftige tijd! Mooi dat jullie nu iemand hebben gevonden die meehelpt. Goed om meer rust te creëren en het zorgt hopelijk ook straks voor meer tijd met je vrouw.

Je beschrijft ook dat je avondwandelingen beperkt zijn door de avondklok. Het is inderdaad gedoe. Ik begin het steeds meer een vreselijk ding te vinden. Ik respecteer de regels, toch probeer ik het zelf zo creatief mogelijk in te vullen, anders word ik gillend gek. Dat alles dicht is en kinderen nergens naartoe kunnen is ook zoiets. We hebben geen auto’s voor de deur, maar een grasveldje. Dus heb ik op 27 februari, mijn dochters derde verjaardag, een springkussen gehuurd. Het voelde wat verwend, maar ik wist ook dat heel de straat mee kon springen. Er kwamen zelfs kinderen van een straat verder. De zon scheen en er ontstond spontaan een borrel met de buren. Een jaar geleden stond ik zowat tegen het keukenraam gedrukt, zó druk was het binnen. Nu was het veel meer ontspannen. Er was tijd voor een normaal gesprek. Familie die langskwam volgens het blokkenschema en buiten kwam zitten.

Mijn tweede verlofweek start met een drama

De dierbare momenten in deze coronatijd zijn de zonnige dagen tegenover dagen vol sneeuw en ijs met de mensen van wie ik houd. Zoals mijn vader die eindelijk weer op zijn oude noren mocht schaatsen. En mijn dochters eerste ‘schaatsles’ van opa. Daarom kan ik mij net als jij verheugen op het voorjaar. De winter is extra hard geweest voor iedereen, zeker met al die nieuwe regels. Ik ga nu weer even proberen te slapen. Het is half 4 in de ochtend. De zwangerschapshormonen houden mij wakker.

Dit is waar het eerste gedeelte van mijn brief stopt. Mijn tweede verlofweek start met een drama. Ik word heel vroeg in de ochtend door een collega gebeld. Twee gemiste oproepen. Ik besluit om de auto niet te starten en bel terug. Het zal wel over werk gaan... Het is iets totaal anders. Ik hoor dat er iemand is overleden. Een gevluchte actrice uit Syrië die ik goed ken sinds de oprichting van onze stichting. Ik krijg een soort van shock door mijn lichaam, haal mijn dochter uit het kinderzitje en ren met haar op mijn arm naar huis. Gelukkig is mijn vriend thuis. Hij heeft het slechte nieuws ook net gehoord. Ik loop naar boven, ga op zolder op bed liggen om mijn buik te beschermen die hard is geworden. Het blijkt dat ze door een misdrijf om het leven is gekomen. Ze is neergeschoten in haar eigen huis door een bekende. Als ik eraan denk word ik misselijk. Volgend jaar zouden we samen op het podium staan in mijn eigen theatervoorstelling.

Een paar dagen later word ik geïnterviewd door een journalist. Ik stuur wat beeldmateriaal op en kan het nog steeds niet geloven. Hoe kan iemand zoiets doen? Mijn collega’s zoeken contact met haar familie en ook de lokale politie. Hoe kan iemand zoiets doen? Het blijft door mijn hoofd spoken. Gelukkig houden mijn collega’s het geregel van mij weg.

De volgende dag breken mijn vliezen

Op zondag probeer ik te ontspannen met mijn gezin. Ik trek nog een laatste onderdeel van het babybedje uit de schuur. Poets het stof eraf. Er moet nog veel gebeuren... Ik ben de volgende dag precies 38 weken zwanger. Gelukkig is er nog tijd, denk ik. In de avond kijk ik samen met mijn vriend een film in bed. Even iets anders.

De volgende dag, op maandagochtend 22 maart, breken mijn vliezen. In de middag wordt onze tweede dochter geboren. Ze draag een Koreaans-Indische naam. In het bezit van schoonheid en kracht, betekent het. Ze is gezond. Ik ben trots op mijn lichaam, het was een natuurlijke bevalling, zonder pijnstillers, prikken of medisch gedoe. Alles gedaan op puur ademhalen.

Wat een geluk om mijn dochter in mijn armen te houden. Wat is alles onvoorspelbaar.

Tot schrijfs,

liefs, Dewi

Het vaccineren gebeurt dus echt

Hi Dewi,

Dankjewel voor je brief, ik vond het best spannend om de enveloppe te openen om een eerste kijkje in jouw leven te nemen. Allereerst wil ik je feliciteren met je zwangerschap, wat een vrolijk nieuws in deze tijd. Ik kan me heel goed voorstellen dat de manier waarop dit nieuws gebracht werd niet makkelijk was en de tijd waarin we leven maakte dat dit even heel snel schakelen was. Heel fijn om te horen dat het goed met je gaat.

Het was de eerste jaren best zwaar, maar nu romantiseren en bagatelliseren we dat allemaal lekker weg

Onze tweede kwam ook volstrekt onverwacht. We kwamen erachter toen onze dochter nog geen jaar oud was en wij net bezig waren met de aankoop van ons huis. Achteraf het beste wat ons heeft kunnen overkomen, gewoon meteen door en geen tijd om te wikken en te wegen over wat nou het beste zou zijn, qua timing.

Het was de eerste jaren best zwaar, maar nu romantiseren en bagatelliseren we dat allemaal lekker weg en kijken we terug op hele mooie jaren waar we het toch allemaal maar deden. Op een of andere manier kom je dan in een flow, waarin je het toch wel weer regelt.

De lockdown heeft de kids dichter bij elkaar gebracht, misschien wel iets te veel. Ze willen heel graag bij elkaar in de buurt zijn en bij ons. We zijn sinds de kerst nu heel erg aan het stimuleren dat de kinderen ook ergens anders gaan logeren en het liefst alleen. Inmiddels hebben we wat kleine stapjes in de goede richting gemaakt, maar ik voel nog wel angst bij ze. Corona heeft, in mijn ogen, de zelfstandigheid van de kinderen en hun ontwikkeling daarin zeker niet bevorderd.

De avondklok helpt daar ook helemaal niet bij, mijn zoon wil eigenlijk niet dat ik om acht uur 's avonds nog een klein rondje ga maken richting mijn 10.000 dagelijkse stappen. Hij is veel te bang dat ik te laat binnenkom en word opgepakt door de politie. Sinds vorig jaar maart was de avondwandeling een zeer gewaardeerde, dagelijkse routine geworden, net zoals het gezamenlijke wandelingetje na het afleveren van de kinderen op school in de ochtend.

Soms denk ik dat we onderschatten wat voor impact deze tijd heeft of gaat hebben op onze kinderen

Soms denk ik wel eens dat we onderschatten wat voor impact deze tijd heeft of gaat hebben op onze kinderen. Er is een angst bijgekomen die ervoor niet was. Gelukkig wordt deze ook wel weer gecompenseerd door een grotere weerbaarheid. Ach, ik kan ook niet in een glazen bol kijken, time will tell.

Graag wil ik even terugkomen op de goede voornemens. Een paar dagen na mijn brief heb ik besloten om me in te schrijven voor een behoorlijk zware fietstocht (Marmotte) in Frankrijk op 27 juni. Inmiddels voel ik me heel erg prettig met een stip op de horizon en een duidelijk doel. Om 5000 hoogtemeters en 170 kilometer te fietsen moet ik wel een beetje fitter en lichter zijn tegen die tijd. Ik heb de afgelopen weken best veel binnen en buiten gefietst om in vorm te komen. Ik houd er uiteraard rekening mee dat het evenement uitgesteld of geannuleerd zou kunnen worden, ik accepteer dit en vertrouw erop dat de voorbereiding ernaartoe al een leuk process gaat worden. Hoe vaak is het niet zo dat de weg naar een doel misschien nog wel waardevoller en leuker was dan het bereiken van het doel zelf?

Mooi voorbeeld: afgelopen zaterdag ben ik met een vriend naar Friesland gefietst om kilometers te maken, dit werd uiteindelijk een kort weekendje met de de twee families in het eerste lenteweekend van 2021. Het was heerlijk en het zou heel goed kunnen dat de stip op de horizon ons daar samen heeft gebracht.

Deze covid-situatie heeft me er nog meer van bewust gemaakt dat je nog steeds leuke ervaringen kunt hebben, alleen moet je ze wel vaker zelf organiseren en creëren. Het lijkt wel of ik vóór covid meer bezig was om mezelf te beschermen door goed te prioriteren, er kwamen altijd dingen op me af. De challenge was om gezond te blijven en de dingen die je deed wel goed te doen en in the moment te zijn en blijven. Vandaag de dag is het anders. Een leuke ervaring zul je vaak dan toch echt zelf moeten organiseren, bijvoorbeeld, restaurants zijn dicht en eten kan dus niet meer spontaan. Toch kan de voldoening na een beetje planning - ondanks het meestal veel kleinere gezelschap - soms zelfs groter zijn. Ik hoop dat ik deze ervaring mee ga nemen, ook als we weer teruggaan naar normaal.

Ik heb genoten van jouw uiteenzetting van al de 'beginnen' die je gemaakt hebt en met name de wending richting de opportuniteit/het positieve. Uit jouw woorden krijg ik de indruk dat er heel veel snelheid in je leven zit en dat je in control bent, het klinkt heel gaaf!

Op een gegeven moment ben je ook wel klaar met afspreken in een bos

Zelf zit ik in een positieve flow op dit moment, althans stukken beter dan begin januari, dit komt ook zeker door het mooie weer en het voorjaar dat in aantocht is. Er zijn nog een paar andere dingen die me daar gebracht hebben: we hebben twee nieuwe extra oppassen gevonden tijden de schoolsluiting. Twee creatieve studenten die ons uitstekend geholpen hebben tijdens de lockdown en zowel ons als de kinderen heel blij maakten/maken. Ze voelen beiden ons en de kinderen heel erg goed aan en ze zijn proactief, maar ook weer heel verschillend. Deze andere soort aandacht heeft de kinderen plezier, vertrouwen en wat spontaniteit gegeven. We hebben besloten om helemaal te stoppen met de BSO en met hen door te gaan. Het feit dat ze beiden op minder dan 300 meter afstand wonen, geeft ons hopelijk binnenkort ook extra ruimte om bijvoorbeeld eens wat vaker samen uit te gaan.

Mijn vader van tachtig jaar is vorige week gevaccineerd, het vaccineren gebeurt dus echt. Toen ik dit nieuws met mijn dochter deelde, reageerde zij zo opgewonden: “Echt!”. Haar blijdschap en de twinkeling in haar ogen maakte mij heel gelukkig op dat moment. Dit maakt het afspreken met hem wat gemakkelijker, op een gegeven moment ben je ook wel klaar met afspreken in een bos. Niet dat ik me zorgen maak om de gezondheid van mijn vader, maar hij is wel heel voorzichtig tot dusver.

Mijn focus van dit moment zorgt ervoor dat ik wat minder kranten lees en dus ook wat minder negatief ben over de wereld. Er staat ons ongetwijfeld veel te wachten, maar op dit moment kan ik daar niet zoveel aan veranderen. Dat neemt niet weg dat ik wel de ambitie heb om mijn horizon te verbreden nu de kinderen weer wat zelfstandiger worden. Ik zou me graag wat maatschappelijk willen verbreden en iets toevoegen op dit vlak. Ik deel je zorgen over ongelijkheid volledig en vindt het schrijnend hoe covid dat nog meer op de oppervlakte brengt. Ik ga het hier bij laten en ik spreek de ambitie uit dat ik je de volgende keer sneller ga terugschrijven. Een leuk en spontaan schaatsweekendje en wat crisis op het werk gooiden mijn planning een beetje door de war.

Groetjes,
Jasper

Je bent hoe dan ook de eerste op ‘de intekenlijst met signering’!

Hoi Regina,

Allereerst gecondoleerd met het verlies van je tennismaatje, wat tragisch als iemand ‘zomaar’ verdwijnt. Al is er misschien een verband geweest met corona, dan nog.

Ik ben het helemaal met je eens over dat brievenschrijven, je kan je gedachten rustig ordenen en doorschrijven tot er staat wat je bedoelt. Ik ben (ook?) niet zo’n haantje de voorste in groepsgesprekken over van alles en nog wat (hoewel ik ook heus wel een ‘slap ouwehoeren-modus heb, hoor, maar die gaat niet altijd ‘aan’).

Ja, de stap naar de schrijfcoach is spannend, ze heet trouwens Mireille Geus, misschien ken je haar (boeken)? Ik kende haar niet, maar dat is meer omdat ze vooral kinder/jeugdboeken schrijft en die lees ik niet (want we hebben geen kinderen). Maar ik heb er nu dus wel een paar gelezen om haar schrijfstijl te leren kennen.

Ik kwam vorig jaar al op een idee voor een toekomstverhaal over Nederland

Ik kwam vorig jaar al op een idee voor een toekomstverhaal over Nederland, waarmee ik nu dus sinds januari aan het ‘kleien’ ben: de onderdelen, de opbouw, de structuur, dat soort dingen. In mijn journalistiektijd was het overzicht houden over een lang artikel al iets waar ik moeite mee had. Dat is helaas nog niet veranderd, waardoor ik nu ben vastgelopen in de vele mogelijkheden en volgordes. Maar vandaar dus die stap naar de coach. Komende maandag spreken we elkaar weer en dan hoop ik dat de boel weer vlotgetrokken kan worden.

Frappant is trouwens dat Adriaan van Dis met een nieuwe roman (KliFi) is gekomen en daar zitten vrij veel ideeën in die ik ook heb. Gelukkig zijn er genoeg verschillen, maar bij mij staat het land na een (natuur)ramp ook voor een deel onder water, en zijn de Oranjes vervangen (bij hem door een dictatuur, en ik heb er een republiek van gemaakt.) Maar ik denk niet dat het slim is dat boek nu te gaan lezen.

Het plan is er een jaar onder haar begeleiding aan te werken. Van mij mag er dan een versie één liggen, maar misschien is dat te hoog gegrepen en is een werkbare structuur al heel mooi. Hoe het zich allemaal gaat ontwikkelen, ik ga het zien. Je bent hoe dan ook de eerste op ‘de intekenlijst met signering’!

Vertalen is natuurlijk iets anders, maar ik kan me voorstellen dat je halverwege een boek ook wel eens tot de ontdekking kan komen dat er iets ‘anders’ moet? Hoeveel tijd krijg (heb) jij voor een boek (nodig)?

Ik heb niet één grote held in de schrijverij, jij wel?

Ik heb niet één grote held in de schrijverij, jij wel? Maarten Biesheuvel, Bob de Uyl steken er In Nederland voor mij nog steeds boven uit. Harry Mulish, Gerard Reve, W.F. Hermans, noem maar op, ik ben van allemaal onder de indruk geweest. Van de ‘nieuwere’ lichtingen heb ik de romans van Buwalda gelezen; mooie verhalen, maar de eindes van beide boeken waren voor mij iets te ‘open’. Oek de Jong’s Zwarte Schuur heb ik onlangs gelezen (mijn eerste kennismaking met deze De Jong), ook een fraaie vertelling maar ik vond het raar om deze verzonnen schilder een expositie in Het Stedelijk Museum te laten hebben, omdat dat een te bekende plek is waar die expostie dus nooit is geweest, maargoed. Verder lees ik graag ‘Amerikanen’: Kurt Vonnegut vind ik prachtig, en Philip Roth of Jonathan Franzen vertellen mooie verhalen. Maar ook Bukowski, Kerouac en als enige Fransman Houellebec lees ik graag. De Engelse boeken liefst in het Engels, maar anderstalige in vertaling.

Laatst las ik Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon, ik vind het een geweldig verhaal en prachtig hoe het is opgeschreven.

26 februari

De sneeuw en het ijs (op de vijver) heb ik vooral vanuit het raam gezien, ik was door m’n rug gegaan dus helaas geen ijspret voor mij. Wel een paar wandelingen door de inmiddels veel drukkere Kennemerduinen, we zien elke keer wel hertjes, of een vos of een vogeltje ala een specht. Ik ben (was?) een schaatser, zeker op natuurijs is het grote genieten! Jaren terug op de Oostvaardersplassen of de Kagerplassen, de Nieuwkoopse Plassen of bij De Weerribben, ja dat waren mooie tochten.

Wel was het druk in de tuin qua vogels, de voerplek trok veel bekijks. Er zaten geen bijzondere soorten bij, wel veel meer merels, die de voorraad appeltjes hebben opgegeten. Na de sneeuw zag ik een ‘nieuwe’ soort voor het tuinlijstje, een tuinfluiter. Deze herkende ik natuurlijk niet, maar omdat het vogeltje een paar minuten rond de vijver scharrelde kon ik hem goed zien en dus opzoeken in mijn vogelapp op de telefoon. Het lijstje loopt al richting de dertig!

Is het water te koud, te zoet, is de boel leeggevist?

Ik heb inmiddels een keertje gevist, maar fiets sinds deze week elke dag even naar de pier om te kijken hoe het er gaat. En er wordt bar weinig gevangen, iedereen klaagt, de ‘dagwinnaar’ is iemand die een gulletje (= een kleine kabeljauw) vangt. Is het water te koud, te zoet, is de boel leeggevist? We weten het niet. Wel zijn er vogels te zien die je niet elke dag ziet, zoals zwarte zeeëenden en diverse soorten duikers. Dat hoor ik dan weer van de vogelaars met hun enorme lenzen, die die soorten allemaal wel kennen. Zo leer je toch weer wat.

De sessie met Mireille heeft me trouwens wel weer wat moed gegeven, al blijft het lastig om een keus te maken over hoe bijvoorbeeld het verhaal -voorlopig- gaat beginnen. Doorploeteren dus nog maar even, ik had niet verwacht dat dat soort keuzes zo zwaar zouden kunnen zijn.

Toevallig speelt vandaag het relletje over de vertaling van het werk van Amanda Gorman

Toevallig speelt vandaag het relletje over de vertaling van het werk van Amanda Gorman (die op de Biden-inauguratie dat gedicht voordroeg) door Marieke Lucas Rijneveld. Omdat laten we zeggen ‘hun kleurtje niet matcht’ zou dit niet werken volgens de critici en heeft Rijneveld de opdracht teruggegeven, terwijl ze nota bene was gevraagd door het team van Gorman. Ik weet niet goed wat hiervan te vinden, maar ik neig naar ‘vreemd’ en (bijna zelfs) ‘racistisch’. Heb jij, als vertaler, hier een mening over?

Mijn vriendin en ik doen mee aan een online seminarserie van School of Life: zes schrijvers behandelen een boek dat je, volgens hen, gelezen moet hebben. Eind maart de eerste met Arthur Japin die ons De dood van Ivan Iljitsj van Tolstoj laat lezen. Mijn eerste ‘Rus’, dus ik ben benieuwd. Rijneveld doet hier trouwens ook aan mee, maar die heeft nog geen boek gekozen. Voor als je het interessant vind, hier is de link: https://www.theschooloflife.com/amsterdam/programma/reeksen/event-list/klassiekers-lezen-met-schrijvers-online-boekenclub/

Leuk dat m’n ‘kritiek’ op je schilderij zinnig is geweest en dat je ermee door gaat. Als je het weer wilt laten zien, ik wil wel weer kijken.

Nog even doorzetten totdat de maatregelen (hopelijk) versoepeld kunnen gaan worden. Wat was het weer een klucht met die avondklok, ik word een beetje moe van al die mensen die, niet gehinderd door echte kennis, hun ‘kritiek’ blijven rondbazuinen. Maargoed, als het Poldermuseum weer opengaat, komen we zeker een keertje langs.

Groeten,

Marc

Betekent één brief per week dat we elkaar binnen vijf dagen terugschrijven?

Beste Ignas, 

Ik moet dan ook maar met excuses beginnen. Er kwamen wat dingen tussendoor. Of nou ja, ik liet vooral dingen tussendoor komen, om maar zo lang mogelijk vast te houden aan een tijd zonder avondklok en verdere beperkingen. Ik ben het desondanks met je eens qua vaart, en moet ook zeggen dat ik steeds met een bijna kinderlijk plezier naar de brievenbus liep, waar doorgaans niet veel meer in te vinden is dan rekeningen, reclamefolders en een zaterdagkrant. Maar nu dus jouw gedachten - waarvoor ik de envelop al openscheurde op de trap. 

Ondanks mijn wat verlate antwoord heeft jouw brief – en vooral jouw observaties aangaande zere plek-etterende wond-dood – me wel beziggehouden deze week. Ik heb er eigenlijk nooit zo over nagedacht, maar het is wel hoe de natuur soms in elkaar steekt. Oudere dieren die niet meer mee kunnen blijven achter (je oom?) of worden achtergelaten. De gradueel eindigende groei en bloei, in het tempo van de seizoenen. 

Nadenken over dit alles voelde ongemakkelijk, en beangstigend, vooral ook door deze tijd – en het stilstaan

Nadenken over dit alles voelde ongemakkelijk, en beangstigend, vooral ook door deze tijd – en het stilstaan. Luidt het 'gemis' van grijs de eerste tekenen van de herfst in? Of is het nog lente, met voor nu een onwaarschijnlijke periode van hevige vorst? 

Twee lieve vrienden van mij schreven het lied 'De vaart uit de tijd', over het omarmen van deze stilstand. Hoewel de snelheid waarin mijn pre-COVID-19 leven zich voortbewoog niet per se een vijfsterrenreview zou verdienen, kan ik me toch maar moeilijk onttrekken aan de maatschappelijk opgelegde 'tik-tak' – zeker voor een 35-jarige met zo'n beetje kind noch kraai. De door velen ervaren 'rust' vind ik helemaal niet, eerlijk gezegd. Misschien door het verliezen van de eigen regie, en de steeds beperktere vrijheden, hoewel ik alle regels mak volg. Daar voel ik me dan ook wel kwetsbaar, want ik sprak dat nog niet eerder hardop uit. Kris-kras brengt me dat ook bij het einde van jouw brief. 

Ook ik ervaar wat jij ervaart. Ik kan me niet voegen naar jou, wat ik in een gesprek zou doen. Of me op de oppervlakte houden, als ik je stom-gek-naar-of-wat-dan-ook zou vinden. Al is het eerste veel waarschijnlijker, als people-pleaser (is daar een fatsoenlijk Nederlands woord voor?). 

Daar komt dan ook nog het potentieel 'publieke' karakter van deze brievenwisseling bij. Het voelt als naakt zijn, voor een onbekend en veroordelend publiek. Een beetje wat schrijven moet zijn, denk ik. Maar het voelt verkeerd om hier een preuts filter op los te laten, of het te stileren, als ware het Instagram. Want het zijn vooral de échte gedachten, en hersenspinsels, die ik interessant vind. Juist omdat ik je niet ken. Dat vraagt ook om wederkerigheid. En dat publieke, tja. Een zorg voor later, wat mij betreft. 

En dat van dempen niets goeds komt, zoals water altijd zijn weg vindt

Ook je opmerking over het internet, en het versterken van elk geluid, hield mij bezig. Als we alle voor- en nadelen bij elkaar optellen, wat zou er dan onder aan de streep staan? Plus of min? Ondanks het monddood maken van Trump en - iets dichter bij huis - Lange Frans geloof ik dat openbaarheid (uiteindelijk) een zelf-zuiverend effect heeft, en controle mogelijk maakt. En dat van dempen niets goeds komt, zoals water altijd zijn weg vindt. Maar misschien ben ik daar ook naïef. 

Jouw YouTube kijkende zoon is als we deze brieven herlezen zestien jaar (overigens (ex-)Brabo hier). Wat zou je hopen dat hij in 2027 vindt? 

Liefs, Nicolette 

P.S: Betekent één brief per week dat we elkaar binnen vijf dagen terugschrijven? Of dat het antwoord niet langer dan 7 dagen na ontvangst op zich moet laten wachten?