Er zijn toch heel veel ‘kadootjes’ in mijn leven

Beste Mirna,

Bijna drie weken geleden hebben een aantal vrienden besloten om een EK-poule op te stellen. Er werd mooi formuliertje gemaakt en iedereen werd geacht om dit in te vullen en tijdig aan te leveren. Omdat ik vast liep op de uitleg, heb ik Harry (mijn maatje) gevraagd om mij een beetje te sturen. Niet in de voorspelling, maar in het doorrekenen.

Ik had al twee wedstrijden gemist en de derde was begonnen, voordat we beiden tijd hadden om er even voor te gaan zitten. Volgens Harry was dit geen probleem; ik had de derde wedstrijd nog niet gezien en zou daarom onafhankelijk een keuze kunnen maken aangaande de winnaar, de tussenstand en de eindstand van de wedstijd. Op het moment dat ik het hele formulier (op gevoel) had ingevuld, zette Harry de televisie aan, zodat hij de rest van de wedstrijd kon zien.

...... hoe kwetsbaar een mens kan zijn

Een minuut later zaten we te kijken naar Eriksen, een voetballer van het Deense team, die op dat moment werd gereanimeerd op het veld. Het was daar doodstil en het was in de huiskamer doodstil. Aan de grond genageld stond ik vol ongeloof en verbazing te kijken naar een jonge vent, die onder de ogen van duizenden mensen ineens in elkaar was gezakt en levenloos bleef liggen. Hij is uiteindelijk van het veld gedragen en naar het ziekenhuis vervoerd, vanwaar hij uiteindelijk ongeveer een uur later telefonisch contact zou hebben gehad met zijn teamgenoten.

Bizar eigenlijk, het is op tv en lijkt dan ook bijna een show. Toch heeft het me geraakt en beziggehouden; hoe kwetsbaar een mens kan zijn. Ook in topconditie en ongeacht de leeftijd.

Toen het gevaar geweken was en de artsen voorspelden dat Eriksen volledig zou herstellen, voelde het ook weer prettig om te praten over de gevolgen. Ik voorspelde Harry dat het niet lang zou duren voordat iemand dit voorval zou linken aan de corona vaccinatie. Nog geen 24 uur later bleek ik gelijk te hebben. Onder andere Lubach deed een poging commotie te veroorzaken. Dit werd echter al snel de kop ingedrukt, doordat Eriksen zelf zou hebben gepost dat dit absoluut niet mogelijk was; hij zou namelijk (nog) niet gevaccineerd zijn. Dat verbaasde me, een publiek persoon, in een functie waarbij fysiek contact met anderen vrijwel onvermijdelijk is? Hoe dan ook, het is nog steeds onrustig en naar mijn mening zal corona nog een lange tijd, misschien wel altijd een dusdanig aanwezig onderdeel zijn van de maatschappij. Het blijft zorgen voor verschillende bewegingen, hoofdzakelijk negatief. Zoals angst, onzekerheid, weerstand, afwijzing en beperkingen. Personen en meningen komen (ineens) lijnrecht tegenover elkaar te staan.

Het lijkt wel of de verstandhouding opnieuw bepaald moet worden

Wat dichter bij huis, mag mijn vriendin alweer enigszins ‘normaal’ draaien. En met normaal bedoel ik dan dat zij en haar man beiden weer aan het werk zijn. Het café mag inmiddels weer tot middennacht open zijn. Toch wringt de schoen voor hen nog steeds aan alle kanten. Er is nog steeds een (klein) aantal aan maximaal aantal gasten en de anderhalve meter afstand dient nog steeds in acht te worden genomen. Dat is lastig, maar nog vervelender is de worsteling die je ziet bij mensen in het vinden van de balans. Ik zie de vermoeidheid bij mijn vriendin, die moeite heeft om datgene weer op te pakken wat ongeveer een jaar geleden gewoon het ritme van haar leven was.

Dat meer mensen kampen met een soort onbalans voert door in het contact dat mijn vriendin tijdens het werk met haar gasten heeft. Het lijkt allemaal wat onbehouwen, soms overdreven en grilliger. Het lijkt wel of de verstandhouding opnieuw bepaald moet worden. Soms zijn de gasten rustiger dan een jaar geleden, maar soms stellen de gasten zich ineens heel grenzeloos op. Er worden ongezouten meningen gedeeld, provocerende opmerkingen gemaakt, en af en toe zijn er ook ongeoorloofde handtastelijkheden. Aannemelijk is dat alcohol hier invloed op heeft, maar een jaar terug was het voor iedereen duidelijk wat zijn of haar plaats was en bewoog iedereen ‘netjes’ om elkaar heen of met elkaar mee. De gasten hadden respect voor mijn vriendin en haar man en visa versa. Het lijkt wel of mensen vanuit verwarring of onwetendheid, onduidelijkheid of in een zoektocht, nog verminderde draagkracht hebben en gewoonweg niet meer het vermogen bezitten om zich (snel) te herpakken.

Ik merk zelf dat ik me inmiddels alweer een stuk vrijer voel. Ik pas weer elke vrijdag op de kinderen van mijn vriendin en draag alleen nog een mondkapje bij het gebruik van het openbaar vervoer. En zelfs daar zei een chauffeur laatst dat deze van hem ‘best af mocht’. Ik heb hem vriendelijk bedankt en aangegeven geen behoefte te hebben aan eventuele confrontatie of het oproepen van weerstand bij andere OV-gebruikers. Dan hou ik me liever, als een volgzaam schaap, aan de regels en houd ik me vast aan het geloof dat als ik daarin meebeweeg, de huidige vrijheden voorlopig in ieder geval niet meer worden ingetrokken.

In het weekend heb ik alweer een aantal keren met vrienden op het terras genoten en ik heb vorige week mijn ouders weer een kus en een knuffel kunnen geven.

....de vaccinaties werden aangeraden, dat was voor mij voldoende

Op acht juni 2021 heb ik de eerste vaccinatie laten zetten, Pfizer; op dertien juni 2021 krijg ik dan de tweede. Ik heb er vanuit emotionele redenen voor gekozen om ervoor te gaan. En daarmee bedoel ik dat de behoefte aan normalisatie voor mij zo groot is dat dit voor mij zwaarder woog dan de twijfels die ik had over de (fysieke) gevolgen van de vaccinatie, die slechts een korte testperiode heeft gehad.

Ik bespeur wel veel weerstand in mijn omgeving. Met name de generatie onder mij en dan de vrouwen. De vaccinatie zou niet getest zijn op zwangere vrouwen en daardoor kunnen er geen uitspraken worden gedaan over eventuele effecten voor kinderwensen en zwangerschap. Hoewel ik zelf mijn kinderwens ook nog niet volledig heb afgezworen, streep ik dit als tegenargument af tegen alle vaccinaties en medicatie die ik alleen al heb genomen rondom mijn reis door Azië in 2009. Bij al die prikken heb ik niet één moment getwijfeld over de gevolgen; de vaccinaties werden aangeraden, dat was voor mij voldoende.

Vorige week ben ik met een kennis naar Amersfoort gereden, in mijn eigen auto. Ik rij nog steeds niet alleen, maar zie wel een enorme vooruitgang in de spanning (of eigenlijk, achteruitgang) die ik ervaar tijdens het rijden. Ik ben twee keer bij de hypnotherapeut geweest, maar ik weet niet zeker of dat me nu daadwerkelijk heeft geholpen. Ik wilde een andere vorm van hulp inzetten, geadviseerd door een vriend van mij die een rijschool heeft, maar mijn vriendin praatte dit uit mijn hoofd. Zij zei dat ik ‘genoeg geld had gespendeerd aan iets dat toch al zichtbaar verbetert’. Ik zou mezelf gewoon wat tijd moeten gunnen, aldus mijn vriendin. Ik laat het dus maar even zo; de hypnotherapeut was niet goedkoop en de verzekeraar vergoedde niks. Ik had er alleen zo'n behoefte aan om die angst te overwinnen.

Ik herken wat je hebt geschreven over jouw vriendin. Dat zij uiteindelijk de auto heeft verkocht en tegenwoordig weer alles per fiets doet. Die gedachte heeft mij ook een aantal keren overvallen, op de momenten dat ik zo teleurgesteld was in mezelf. Maar ik ben er nog niet aan toe om ‘op te geven’ zolang er nog beweging in zit. Ik voel me overigens wel enorm gesteund door jouw verhalen van herkenning en de manier waarop jij ermee om bent gegaan. Fijn dat jij daar ook open over kunt schrijven; erg uitnodigend ook.

Niemand heeft precies hetzelfde verhaal

Over schrijven gesproken, toen ik me inschreef voor ‘Schrijven naar de toekomst’ werd er inderdaad gevraagd naar een eventuele voorkeur en daar heb ik onder andere geschreven dat het leuk zou zijn om gedachten uit te wisselen met een man in een soortgelijke positie als ikzelf. Daar heb ik echter aan toe gevoegd dat het me uiteindelijk ook niet uit zou maken, omdat ik over het algemeen nieuwsgierig ben naar allerlei soorten mensen. Niemand heeft precies hetzelfde verhaal, je hoort altijd wel wat nieuws, wat interessants. Dus, zoals ik je al eerder heb gezegd, ik ben heel tevreden met het contact dat er nu tussen ons is. Ik hoop alleen wel dat het voor jou ook nog steeds volstaat, omdat het mij niet lukt om wekelijks een schrijven uit te wisselen? Ik vind trouwens dat er een mooie balans is tussen onze overeenkomsten en onze verschillen; ik leer net zoveel van de verschillen als van de overeenkomsten. Blijkbaar vaar ik enorm prettig op het idee dat ik niet de enige ben in bepaalde zaken of opvattingen, maar ook in twijfels en uitdagingen. Dus bedankt daarvoor!

Je vroeg me naar mijn ervaringen met betrekking tot de opvattingen van de maatschappij rondom het vrijgezel zijn op mijn leeftijd, en zonder kinderen. Toevallig vroeg mijn oppaskindje (ruim vier) laatst of ik geen kinderen had en waar ze dan waren. Dat raakte me wel. Ze kent me haar hele leven en heeft mij nog nooit met kinderen gezien (afgezien van mijn neefje) en toch klopte deze vraag voor haar volledig. Ik heb eerlijk gezegd dat ik geen kinderen heb. En dat was voor haar voldoende. Daarna hebben we het weer over hele andere dingen gehad. Ik kreeg de vraag echter niet direct uit mijn gedachten, omdat het zo wonderlijk is dat de logica op die leeftijd en de mijne nog zo verschilt. Dat zij überhaupt niet zeker weet of ik kinderen heb, terwijl voor volwassenen na vier jaar de situatie toch wel duidelijk is. Wel mooi ook, dat nieuwsgierige, onbevangen.

Op dat soort momenten voel ik me een beetje buitenspel gezet

Ik merk wel dat er bepaalde opvattingen heersen als het gaat om het hebben van kinderen. Zo heeft een collega al meerdere malen in mijn bijzijn de opmerking gemaakt dat hij goed aansluit bij bepaalde gezinnen (als jeugdconsulent) omdat hij zelf vader is. Op dat soort momenten voel ik me een beetje buitenspel gezet. Ook ervaar ik met enige regelmaat dat in het contact met meerdere vriendinnen de kinderen worden aangestipt en dat hier lang over gesproken kan worden, terwijl ik soms ook wel meer dynamische onderwerpen kan bedenken. Ik voel me dan vaak een vijfde wiel aan de wagen. De gesprekken gaan dan een beetje over me heen. Ik probeer me er soms nog wel in te mengen. Ik heb tenslotte jarenlange ervaringen met kinderen, vanuit mijn professie, maar heb natuurlijk ook wekelijks de kinderen van mijn vriendin om me heen. Het wordt ook wel geaccepteerd, maar ergens stokt mijn inbreng, voornamelijk als het gaat om de ‘lasten’ met kinderen, zoals ‘spoken’ ’s nachts of zindelijkheid en andere zaken die je over je kind wil delen en alleen weet als je ze 24/7 om je heen hebt. En dat is ook logisch, maar het voelt soms als een gemis. Daarnaast zie ik ook vriendinnen, die het contact met mij laten verwateren en op zoek gaan naar andere vrouwen met kinderen. Daar ineens meer aansluiting bij vinden. Ook daar heb ik wel begrip voor, maar het is desalniettemin soms lastig. Misschien had ik daar ook wat steviger ingestaan als ik geen kinderwens had gehad of me neer had gelegd bij mijn leven zoals het nu is. Maar zolang ik voor mezelf nog niet helemaal helder heb wat ik wil op dat gebied, voelen dit soort gesprekken en situaties toch wat wrang. Zo van ‘zij wel en ik niet’.

Op dit moment bevind ik me ook in een aantal onderzoeken, door de huisarts, omdat er een vermoeden was dat ik misschien overgangsklachten had. Bloedtesten hebben dit de afgelopen dagen uitgesloten. Men ziet echter wel klachten die hormonaal zouden kunnen zijn en dus heeft de huisarts geadviseerd om met druppels de balans te herstellen. Omdat ik bij een antroposofische huisartsenpraktijk zit, wordt er in eerste instantie ingezet op homeopathische middelen. Deze moeten nog geleverd worden, dus ik kan er verder nog weinig over zeggen. Maar ik ben blij dat de overgang nog op zich laat wachten en mijn kinderwens in ieder geval op dit moment niet wordt belemmerd door mijn lichaam.

De afgelopen weken ben ik zo ontiegelijk moe geweest; ik slaap slecht, heb veel lichamelijke klachten en mijn emoties schieten alle kanten op. De spanning rondom het autorijden wordt naar mijn mening hierdoor ook aangewakkerd. Ik kan me voorstellen dat je nu misschien denkt dat de drukte in mijn leven zorgt voor deze vermoeidheid, maar ik geloof niet dat dit zo is. Het schoonmaken lijkt misschien vermoeiend, maar dat doe ik bij een vriend en de hond is altijd bij me. Het gaat op een acceptabel tempo en ik voel me er thuis. Het kost me dus weinig energie. Voor het oppassen geldt eigenlijk hetzelfde; ik krijg ontzettend veel energie van mijn relatie met de kinderen. Mijn leven is druk, maar het is een bewuste keuze. Eigenlijk alles wat ik doe, doe ik uit liefde en omdat ik het leuk vind. Niks is opgelegd of afgedwongen. Ik zou me, geloof ik, ook minder rijk voelen zonder deze activiteiten in mijn leven. Ik geloof oprecht dat al deze dingen juist in mijn leven horen en daarmee juist wel vallen onder ‘tijd en ruimte voor mezelf’. Omdat ik in het verleden te kampen heb gehad met burn-out en dit een behoorlijke indruk en nog een beetje restschade heeft achtergelaten, stem ik goed af met mezelf en mijn lijf wat ik nodig heb. Dus de ene keer dan ga ik ook in het weekend de deur uit en een andere keer dan blijf ik lekker thuis, stort ik me op de tuin of op Netflix.

Misschien is het zelfbescherming om niet echt stil te staan bij mijn dromen

Als het gaat om dromen, dan is er niet zoveel waar ik naar verlang of wat ik in dat opzicht zou willen bereiken. Mijn interesses zijn breed en er zijn veel dingen die met mijn dagelijks leven verweven zijn, zoals mijn creativiteit in het algemeen. Je noemde een partner als één van mijn dromen, maar dat is ook slechts gedeeltelijk waar. Ja, ik zou graag een levenspartner ontmoeten, maar ik ben ook tevreden met mijn huidige leven. Ja, ik voel me soms eenzaam, maar dat is altijd even, tijdelijk. Er zijn toch heel veel ‘kadootjes’ in mijn leven, die dergelijke gevoelens wel compenseren of soms zelfs opheffen. Misschien is het zelfbescherming om niet echt stil te staan bij mijn dromen. Misschien is mijn gevoel hierover echt en is dromen ook niet altijd nodig voor mij, omdat ik veel ruimte krijg, heb en neem om mijn leven naar wens vorm te geven. Al met al ben ik grotendeels gelukkig met mijn leven. De mindere momenten horen daar voor mij bij en zorgen er zelfs vaak voor dat de mooiere ervaringen alsnog mooier worden ervaren. Omdat deze zo goed afsteken ten opzichte van de wat donkerdere kantjes van het leven.

Maar ik snap wel wat je zegt en ik zie ook dat jij dromen hebt/had, waarvoor door jouw omstandigheden ruimte is gekomen. En dat het je energie geeft om met je dromen bezig te zijn. Wat mij betreft ben je overigens al een artiest of een kunstenaar; ik heb je werk gezien en anderen hebben jouw talent al erkend. Dat laatste vind ik overigens niet doorslaggevend als het gaat om het wel of niet artiest zijn. Maar ik wil het wel benoemen, omdat ik vind dat je jezelf misschien wel wat te kort doet door aan te geven dat het nog een droom is, terwijl het in mijn ogen al werkelijkheid is.

Voor het kinderboek geldt wat mij betreft hetzelfde; misschien ligt het nog niet in de schappen, maar het is werkelijkheid dat de tekeningen er al liggen en dat deze al een verhaal vertellen.

Ik vind je trouwens niet ‘drammerig’, zoals je je afvroeg in je laatste brief. Ik schrijf je over mijn leven en sta juist enorm open voor je mening. Juist daarin proef ik nu vaak de verschillende manieren van kijken en ervaren; soms geeft me dit een gevoel van bevestiging en is dat voldoende en soms daagt het me uit om er wat meer aandacht aan te besteden en dan te bepalen hoe ik erin sta. En soms denk ik ergens gewoon anders over. Ook leuk! Dus nee, ik heb er geen enkele moeite mee dat je reageert vanuit je pure zelf op hetgeen ik schrijf.

Ik ga proberen om de volgende brieven wat korter te houden, zodat de frequentie van brieven schrijven wat groter wordt. Dat zeg ik niet zo zeer om jou tegemoet te komen, maar ook omdat ik het ontzettend leuk vind om ze te ontvangen. Ik ben nog een beetje zoekende naar een vorm, maar dat heeft misschien -binnen alle veranderingen- nog een beetje tijd nodig.

Voor nu wens ik je goeie energie en mooie dagen.

Tot snel!

Groetjes,

Karin