Een kennismaking in schrijven

Beste Sally,

Het is bijzonder om jou te schrijven. Spannend ook, omdat ik je niet ken en niet weet waar onze briefwisseling toe leidt. Hoe ziet het schrijven naar de toekomst er uit? Wat is jouw motivatie om aan dit project deel te nemen? Welke thema’s gaan we bespreken?

Veel vragen en ik gedij eigenlijk wel in die onzekerheid. Dit schrijven geeft me tijd en ruimte om vrij te denken over allerlei zaken die me raken. Het geeft me een soort gevoel van oneindigheid met slechts een paar regels, of uitgangspunten, zoals wederzijds respect en dialoog. Ik kijk er naar uit om van jou te leren en om samen na te denken over (een visie op) de toekomst.

Het geeft me een soort gevoel van oneindigheid met slechts een paar regels, of uitgangspunten, zoals wederzijds respect en dialoog

Ik luister naar pianomuziek. Koptelefoon op. Het is rustig op kantoor. Ik werk als zelfstandige in een bedrijfsverzamelgebouw dat speciaal is ingericht voor het creatieve midden- en kleinbedrijf. In de afgelopen tijd hebben veel zelfstandigen hun plek opgezegd. De coronacrisis is ook een economische crisis. Maar een crisis biedt ook kansen, al was het maar om na te denken over het nieuwe normaal.

Tja, het nieuwe normaal; de anderhalvemetersamenleving en de anderhalvemeterschool. Ik moet er nog even aan wennen. Maar de coronacrisis biedt volgens mij wel een kans om met elkaar in gesprek te gaan over hoe we de maatschappij duurzamer kunnen inrichten. Dat lijkt me nuttig, zeker voor de toekomstige generaties die de effecten van klimaatverandering pas echt gaan voelen.

Zo, dan heb ik in fast forward drie crises genoemd. Tijd voor een persoonlijke introductie. Ik ben tweeënveertig jaar, oprichter van Nextblue, een platform over water en klimaat. Ik woon met mijn vrouw en twee kinderen in Rotterdam. De jongens heb ik vanochtend naar school gebracht. Het is de eerste week dat ze weer hele dagen les hebben, nadat de scholen in maart dicht moesten.

Ze zijn met plezier naar school en blij om hun klasgenootjes weer te zien. Het geeft ze ook meer structuur met een juf en meester (dus geen papa en mama) die meehelpen sommen te maken. Het thuisonderwijs gaf me trouwens wel goed inzicht in hoe de kinderen leren. Soms gedisciplineerd en volgens plan – in orde – en dan weer natuurlijk, bij toeval en in chaos.

Onze oudste zoon is geboren in Vietnam. Mijn vrouw en ik hebben namelijk vier jaar in Ho Chi Minhstad gewoond. We vertrokken in 2009 op de bonnefooi om een andere cultuur te leren kennen. We vonden allebei een leuke baan. Ik werkte als architect en leerde het land van ‘binnenuit’ kennen, maar ik wilde Vietnam ook van ‘buitenaf’ ontdekken.

Ik wilde met eigen ogen zien hoe zij omgaan met een veranderend klimaat

Daarom besloot ik om met mijn brommer op reis te gaan door de Mekongdelta, een van de meest kwetsbare delta's ter wereld als het gaat om zeespiegelstijging. In Nederland hebben we veel expertise en geld om ons aan te passen, maar wat gebeurt er met de mensen in de kustgebieden van ontwikkelingslanden? Ik wilde met eigen ogen zien hoe zij omgaan met een veranderend klimaat.

Ik heb veel geleerd van de lokale bevolking, maar wat me vooral is bijgebleven is hun veerkracht. De manier waarop ze omgaan met tegenslagen en veranderingen. Tijdens de vloed gaat het dagelijks leven gewoon door. Pas als het water in de straat 27,5 centimeter hoog staat, stopt alles, want dan is het motorblok van de brommer beschadigd.

De reis was een stoomcursus aanpassen. Misschien wel vergelijkbaar met de situatie waarin we nu zitten. De dreiging van buitenaf versterkt de verbinding tussen mensen en onze veerkracht.

Ervaar jij dat ook?

Met groet,

Joep