'Samen' schijnt de toekomst te zijn

Hallo Dorine,

Bij deze mijn derde brief. Je schreef in jouw brief over wandelen in de natuur. Dat je dat graag doet. Wat is dat een zaligheid. Buiten zijn en bewegen is zo goed voor een mens.

Tijdens de lockdown zijn we hier ons steeds meer bewust van geworden. Dat we zuinig moeten zijn op alles om ons heen. Dat lees ik ook terug in jouw brieven. Ik probeer zoveel mogelijk groen te denken., maar dat valt niet altijd mee. Net zoals jij schrijft, pak ik ook makkelijk de auto en zou ik ook graag het vliegtuig willen laten staan. Ik ben hier niet altijd consequent in, realiseer ik me.

Ik mag ook graag letten op datgene wat ik eet. Kan mijzelf een flexitariër noemen. Ik ben bewust met eten bezig. Vanwege de gezondheidsvoordelen, milieuwinst en diervriendelijkheid. Ik vind het alleen zo jammer dat dit vaak een duurdere leefwijze is. Zo jammer, als dit meer gereguleerd zou worden, zouden veel meer mensen denk ik de overstap maken. Toevallig ligt er een brochure naast mij over de aanschaf van zonnepanelen via de gemeente. Ik denk dat ik straks toch een afspraak ga maken voor een offerte.

Toevallig ligt er een brochure naast mij (..) over zonnepanelen

Ikzelf mag graag buiten zijn. Gisteren en vandaag lukt mij dat prima. Voor de lockdown probeerde ik tweemaal in de week te sporten. Ik deed aan zumba (dansen op voornamelijk Zuid- Amerikaanse mzuiek) en yoga. Gisteren had ik sinds lange tijd weer eens een yogales. Buiten weliswaar, maar in het zonnetje. Wat was dat heerlijk. Op het Enkhuizerzand, dus ruimte genoeg. We leken wel een stel kleine kinderen: zo blij allemaal dat we weer even mochten. Lessen in de studio kan nog niet. Dus deze heb ik even meegepikt. Ik moet zeggen dat de spierpijn me meevalt. Ik had verwacht er wel meer last van te hebben.

Ik zal ook wat antwoorden geven op de vragen uit de vorige brief. Ik wilde inderdaad altijd al de verpleging is. Als jong kind al. En ik moet zeggen dat het de juiste keuze is geweest. Ik doe mijn werk al 27 jaar. Volgend jaar 25 jaar in dienst bij dezelfde  werkgever. Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben, is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen. Al die mensen, en naar ik begrepen heb vooral jonge mensen, die sombere gedachten en gevoelens hebben. Of zelfs depressief zijn. Best een schrikbeeld vind ik. Gelukkig bespeur ik dat niet bij mijn eigen kinderen. Zijn ook eigenlijk altijd bezig. Studie, stage/werken enz.

Contact met mensen vind ik heel fijn. Dat we dat allemaal nodig hebben is tijdens de lockdown pijnlijk naar voren gekomen

Het bezoek aan mijn opa was leuk. Beiden hebben we daar erg van genoten. Ik had wat lekkers mee voor bij de koffie. Daar heeft hij van gesmikkeld. Hij had al meerdere keren aangegeven zijn kleinkinderen achterkleinkinderen te missen. Ik had hem zelf ook al een jaar niet meer gezien. Wel gesproken over de telefoon, maar dat is toch anders. Zijn muren hangen vol met allerlei foto's van ons. Dat zegt genoeg. Ik heb een mooie foto laten maken van ons samen, en deze in een kaart verwerkt. En zoals je al zal vermoeden: ook deze kaart hangt inmiddels aan de wand. Kleine moeite met een enorme uitwerking. Hebben we alle twee weer mooi meegepikt.

Er is ons gevraagd om ook te schrijven over 2027. Jij hebt daar in je brief over geschreven, lees ik. Of het tot een zelfrijdende auto komt, ik durf daar geen uitspraken over te doen. Twijfel erover. Ik denk toch dat wij wel veel verder zullen zijn in duurzaamheid. Dat kan bijna niet anders meer. We zullen er toch echt aan moeten geloven zo langzamerhand. Uitstellen kan niet meer.

Ik denk dat het onlinewerken wel voor een groot gedeelte zal blijven hangen. We hebben nu gezien dat dat ook heel goed kan. Ik kan mij nog herinneren dat het voor COVID bijna ondenkbaar was om thuis te werken. Dat zowel werkgevers als werknemers het bijna onmogelijk achtten. Weet jij dat ook nog? Dat iedereen beren op de weg zag, ja-maar excuses kon bedenken? Bijzonder dat dit toch zo snel voor 100% is omgedraaid. Wat kan een mens toch flexibel zijn.

Wat kan een mens toch flexibel zijn

Dat er iets van een COVID of een andere ziekte al bestond, dat denk ik wel. Mensen zijn nou eenmaal steeds flexibeler over de wereld aan het reizen (wat naar mijn idee ook niet zal veranderen), komen met elkaar in contact. In mijn werk zie ik al een toename van isolatieverpleging bij minder ernstige ziektes de afgelopen jaren. Dus ik denk zeker dat we rekening moeten houden met iets, of het nu COVID heet of niet.

Ik zou zeggen, vaccineren, vooral vaccineren. Naar mijn idee is dat de enige echte oplossing.

En privé? Jeetje, over zes jaar dan ben ik 55. Ik zal denk ik ook nog wel werken. En ik hoop dan toch echt een gezellig en lief maatje naast mij te hebben staan. Mijn laatste date is niet meer. Te veel verschillende ideeën over hoe een relatie eruit zou moeten zien. Uiteindelijk, met toch wel pijn in het hart besloten niet meer verder te gaan. Ondanks dat het wederzijds was, blijft het pijnlijk. Dus maar weer van voren af aan beginnen dan.

Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn en doen wat ze graag willen

En in 2027 zijn mijn kinderen 27 en 25 jaar. Ik vermoed beide afgestudeerd, en werkend? Ik hoop voornamelijk dat ze gelukkig zijn, en doen wat ze graag willen. Misschien voor hen ook een partner? Ik zeg steeds tegen hen dat zij vooral lekker hun eigen weg moeten gaan. Ik hoef echt nog geen oma te zijn over zes jaar. Ooit natuurlijk prima, heel graag zelfs, maar dan nog niet. Nu lijkt het alsof ik daar ook maar iets over te vertellen heb. Ahum, …

Ik denk niet meer in mijn huidige huis te wonen. Als mijn kinderen zijn uitgevlogen, zou ik graag willen verhuizen. Waarnaartoe weet ik nog niet. Gek genoeg heb ik ook al eens mijn gedachten laten gaan over het leven in een hofje. Jij schreef hier ook al over. In een hofje, met wat meer sociale contacten, maar toch zelfstandig. Schijnt de toekomst te zijn, heb ik al eens vernomen. Maar ik moet zeggen dat het bij mij alleen nog maar bij gedachtes gebleven is.

Groetjes,
Geertje

Het is nu of nooit

Ha Geertje,

Ik wilde eigenlijk net gaan lopen, begint het weer te regenen. Ik loop heel veel, sowieso met een vriendin drie à vier keer in de week, een vast rondje in de duinen. En op de andere dagen loop of fiets ik alleen of met iemand anders. Ik fiets meestal naar het strand bij Bloemendaal, ga daar dan even zitten en maak vaak dezelfde foto. Daarna fiets ik weer terug, dezelfde weg of een groter rondje. Mijn stappenteller gebruik ik eigenlijk niet meer, rondje duinen lopen is ongeveer 6500 stappen weet ik, en met de rest kom ik wel op 10.000.

Soms denk ik er wel eens over om naar een andere stad (terug) te verhuizen, maar als ik hier zo fiets en loop dan denk wel: 'Wat is het hier toch mooi en je zit zo in de natuur'. We gaan wel zien wat er op mijn pad komt! Ik heb in een aantal andere steden gewoond waaronder Amsterdam voordat we hier kwamen.

Ik ga ook graag op wandelvakantie met mijn jongste zoon...

Ik ga ook graag op wandelvakantie met mijn jongste zoon, hij houdt er ook van, we hebben gelopen in bijvoorbeeld Noorwegen, Engeland, Schotland en op Madeira. Een week, tien dagen is wel de max met je moeder natuurlijk, maar ik vind het geweldig dat hij dat met mij wil doen. En het is geen opoffering, hij vindt het gewoon leuk! De oudste was ook mee naar Schotland, dat was helemaal fantastisch, ook qua landschap.

Tja, die toekomst. Hoe is het over zeven jaar. Het eerste wat in me opkwam, was dat het goed moet gaan met de kinderen. En in het verlengde daarvan zou ik het wel heel erg leuk vinden om oma te worden. Dat zal nog wel even duren en dat is ook goed, maar ik hoop dat ze niet te lang gaan wachten. Het lijkt me echt geweldig.

Voor mij persoonlijk hoop ik dat ik zo gezond mogelijk zal zijn, en uiteraard die lieve en leuke partner ben tegen gekomen. Ik wil wel heel graag kunnen lachen met iemand. Dat was toch echt weg in mijn relatie. Jammer trouwens dat jouw date niet loopt zoals je graag had gewild, is het niet leuk meer en/of komen jullie ideeën niet overeen?

Ik wil heel graag kunnen lachen met iemand

Het is trouwens wel heel fijn voor je dat je werk ook je hobby is. Nu kan ik me niet echt voorstellen dat je in de zorg zou werken en eigenlijk het geen leuk werk vindt, want dat kan volgens mij niet. Ik neem aan dat je ook op andere afdelingen dan neurologie hebt gewerkt? Waar werk je het liefst? En wilde je als kind al de verpleging in?

Hoe ziet jouw leven er straks uit, of hoe ziet de wereld er straks uit?

Het zijn vragen die nu eigenlijk ook wel spelen met de verkiezingen. Voor mij in ieder geval wel, een keuze nu gaat over de toekomst. Ik maak me erg veel zorgen over de manier waarop wij met de wereld omgaan, met elkaar, het milieu, de dieren, het gaat helemaal fout als er nu niet ingegrepen wordt. Ik stem op een partij die daar echt grote stappen in wil maken, want wat voor wereld willen wij achterlaten voor onze kinderen?  Ik twijfel nog wel trouwens...

de verkiezingen: (..) wat voor wereld willen wij achterlaten voor onze kinderen?

Echt heel consequent zijn kan ik ook niet, ik zou er niet aan moeten denken dat ik geen auto zou hebben of nooit meer zou kunnen vliegen (in een vliegtuig dan wel haha).

Ik rij heel weinig, maar daar hoef ik niks voor te laten. Geen werk dat per openbaar vervoer onmogelijk te bereiken is of iets dergelijks. Het doet dus geen pijn om de auto te laten staan. Hier is vrijwel alles per fiets te bereiken en als ik naar vrienden of familie ga buiten de Randstad dan ga ik graag met de trein, dat wil zeggen, nu even niet en dan is de auto wel heel fijn. Geeft je absoluut een zekere mate van vrijheid. De jongste wil zijn rijbewijs niet halen en wacht op de zelfrijdende auto. Ik denk dat dat nog wel even duurt, maar die is er misschien wel in 2027! Dat zou toch wel geweldig zijn. Tony Seba, een Amerikaan, denkt dat er in 2030 geen privé-bezit van auto's meer is. Alle zelfrijdende auto's staan op bijvoorbeeld parkings langs de rand van de stad, en je kunt thuis een auto bestellen en die staat dan in minder dan 10 minuten voor je deur. Er zijn dan ook veel minder auto's nodig. Ik vind het een leuk idee. Heb me er niet zodanig in verdiept dat ik er veel van weet, maar zolang er dat soort mensen zijn....

De jongste wil zijn rijbewijs niet halen en wacht op de zelfrijdende auto

Want er zijn gelukkig zoveel goeie ideeën voor een betere wereld, maar zolang geld en 'ikke ikke' het belangrijkst blijven zal het moeilijk zijn om te veranderen. Gelukkig zijn er veel idealisten die toch doorgaan, en dat moet ook, anders gebeurt er niks.

Intussen zijn we weer wat dagen verder en zijn de verkiezingen achter de rug. Ik stem eigenlijk altijd Groen Links, maar heb nu op Sigrid Kaag gestemd. Ik las hoeveel rotzooi de vrouwelijke bewindslieden over zich heen krijgen via onder andere Twitter, en zij krijgt nog vier keer zo veel. 'Je hebt gewoon een beurt nodig', 'Palestijnenhoer' en ga zo maar door, tot doodsbedreigingen toe.  Ik vind haar ook gewoon goed en in het programma van D66 staan geen dingen waar ik het echt niet mee eens ben, dus heb ik nu op haar gestemd. En ik was niet de enige ;-).

Ik hoop echt dat ze werkelijk van het milieu een punt kan maken, want als we nu niks ondernemen komt er niks van terecht. Met alleen ons kleine landje iets doen is natuurlijk niet voldoende, maar je moet wel ergens beginnen.

Ik hoop echt dat ze werkelijk van het milieu een punt kan maken

Ik begrijp niet dat er mensen zijn die de klimaatcrisis ontkennen.

Het lijkt me heel erg leuk om over een tijd in een soort woongemeenschap te wonen. En dan bedoel ik een eigen huis of appartement, rond een hofje of iets dergelijks, met wel veel privacy maar waarbij je toch contact kunt zoeken met elkaar als je daar zin in hebt. Elkaar ook kunt helpen met dingen. Er wordt al best veel op deze manier gebouwd, alleen heel weinig in de Randstad vanwege de ruimte. Er zitten natuurlijk ook wel veel haken en ogen aan, maar dat is met zoveel dingen zo. Vroeger, toen ik een jaar of zestien was, wilde ik later in een commune gaan wonen. Love and peace en geen eigen bezit. Dat soort idealisme is niet helemaal gebleven, haha, maar zo'n woonvorm als boven spreekt me erg aan.

Over zeven jaar zullen we geen Covid hebben, maar misschien een andere ziekte. Hoe zal het zijn met verdeling van water en eten? Grondstoffen? Overbevolking? Wij en onze kinderen moeten veel doen de komende tijd. Er zal veel moeten gebeuren op wereldniveau, en met leiders die alleen maar op uitbreiding van macht uit zijn zal het lastig worden. Maar wat heb je aan macht en geld, als de wereld kapot gaat?

Laten we positief blijven, in ons eigen wereldje verstandig doen voor zover mogelijk en van elkaar genieten. En lachen natuurlijk!

En voor nu wachten we op onze vaccinatie. Wat een gedoe met AstraZeneca. Wel goed dat ze heel zorgvuldig zijn, en ik wil natuurlijk ook graag een verantwoord vaccin. Het zal wel nog even duren denk ik, mijn neef in Brabant heeft hem net gisteren gehad. Dus voordat ze in Noord-Holland zijn zijn we waarschijnlijk weer wat weken verder. We zien het wel!

Hartelijke groet,

Dorine

De wereld kan er morgen wel heel anders uitzien

Beste Dorine,

Wat gaat de tijd snel hè? Alweer een aantal weekjes tussen onze brieven. Ik ben er echt even voor gaan zitten om een leuke brief op te stellen. Ik heb onze brieven eerst teruggelezen. Veel info zo over en weer. Ik lees terug en lees - misschien wel tussen de letters en zinnen door - dat je best veel alleen bent. Weliswaar met twee katten, maar toch. Dan is een project als dit wel heel erg mooi, denk ik.

Ikzelf ben dan wel single, maar niet alleen. Bij mij in het huis is er altijd reuring.

Je vroeg hoe ik het daten aangepakt heb. Ik heb mij ingeschreven bij een aantal (ja, je leest het goed) datingsites. Niet alle sites zijn hetzelfde. Ik merkte dat er bij verschillende sites enorm geswipet wordt, en niet verder gekeken of gelezen. Heel frustrerend en absoluut niet netjes. Voor de gein heb ik eens een keer alleen een foto van mijzelf geplaatst zonder tekst.

Voor de gein heb ik een keer alleen een foto van mezelf geplaatst

Wat er dan gebeurt is niet voor te stellen. Je wordt dan digitaal door heel veel mannen bezocht, die al dan niet een hartje of iets anders sturen. Dan heb ik mij wel eens afgevraagd wat hen bezielt. Ikzelf heb een foto nodig waar toch wel een soort van klik in zit, maar zeker ook een tekst over de man. En die kan uitgebreid, maar ook heel kort zijn. Ik ga voor de uitgebreidere beschrijving. Soms wordt echt de moeite genomen om aan de hand van je profiel in contact te komen, maar soms ook niet. Of er wordt helemaal niet gereageerd op een berichtje. Ook zoiets. Ikzelf ben op zoek naar een serieuze relatie, maar het is nog best zoeken hoor. De date uit mijn vorige brief loopt niet erg zoals ik het voor ogen heb. Maar goed we gaan het meemaken wat er verder uitkomt.

Je vertelde dat je erover denkt om je aan te melden bij een bepaalde club. Ik ken deze club niet, maar zoals je het omschrijft: ik zou lid worden als ik jou was. Je kan er ook een goede vriend of  vriendin aan overhouden toch? En je bent lekker bezig. Althans zo lees ik het, dat je zowel als man en als vrouw inschrijft voor een activiteit.

Ikzelf ben 49 jaar, en vind het niet altijd even eenvoudig om nieuwe contacten (lees mannen) te ontmoeten. In hoeverre dat anders is als je 63 bent? Ik weet het niet. Ik zou wel de momenten pakken. Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte, dus jou ook: Gewoon doen joh! Ik hoor graag terug van je wat je bevindingen zijn. Gewoon de stap wagen.

Het leven kan erg kort zijn, en die mooie jaren samen met een lieverd gun ik iedereen van harte

Je schreef over het feit dat wij beide dames zijn. Ik denk dat voor mij ook geldt dat mij dit met elkaar schrijven wellicht wat gemakkelijker afgaat dan wanneer ik met een man zou schrijven. Zoals je schreef, iets gemeenschappelijks? Ik moet in mijn werk ook heel veel praten, met zowel mannen als vrouwen. Ik kan niet echt zeggen dat ik of mannen of vrouwen makkelijk vind praten. Het ligt naar mijn idee echt aan de persoon zelf. Soms kunnen mannen ook enorme verhalen vertellen, en zijn er juist dames die erg gesloten zijn. Wat je wellicht in eerste instantie anders verwacht.

Qua leeftijd heb ik eigenlijk hetzelfde. Maakt naar mijn idee echt niet zoveel uit. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde denk ik dan maar weer.

Waar ik mij afgelopen week nog meer mee bezig gehouden heb? Gisteren was mijn zoon jarig. Hij is 21 jaar geworden. Dus een klein feestje. Mijn moeder kwam op visite en heeft een hapje meegegeten. In de middag hebben we samen nog een “ommetje” gemaakt. Ken je die app? Ik heb hem op mijn telefoon geïnstalleerd. Komt vanuit de Hersenstichting. De app motiveert je om elke dag minimaal twintig minuten te wandelen. Is best veel op tv geweest. Moet je net gezien hebben. Je kunt als team meedoen, maar ook alleen. En je kunt deelnemen in een rankinglijst met andere deelnemers in Nederland. Op zich geinig. Het stelt eigenlijk niet veel voor, maar het maakt je bewust van het feit dat het belangrijk is om elke dag in beweging te blijven. Op mijn werk loop ik gemiddeld 10.000 stappen per dag (ik heb een stappenteller = zeven à acht kilometer).Dus die dagen sla ik over met “ommetje”, maar ik probeer op niet-werkdagen twintig minuten via de app te halen. Iets voor jou?

Volgens de bedenker van de app, bestaat er naast de COVID-pandemie al veel langer een andere pandemie. Namelijk die van immobiliteit. Stil zitten, en op je kont zitten, is het nieuwe roken, zeggen ze.

...er bestaat naast COVID al veel langer een pandemie. Namelijk die van immobiliteit

Morgen ga ik na ongeveer een jaar mijn hele oude opa van bijna honderd opzoeken. Hij woont in een verzorgingshuis. Hij krijgt dagelijks bezoek van zijn kinderen (mijn moeder onder andere en mijn ooms en tantes). Hij had aangegeven zijn kleinkinderen ontzettend te missen. Die heeft hij dan ook al geen jaar meer gezien. Dus ik ga hem morgen opzoeken. Ik mag alleen bij hem op bezoek. Taartje en een leuk paasplantje mee. Hoppa. Wel triest allemaal om in deze tijd zo oud te worden. Ik hoop echt dat het jou en mij bespaard blijft. Dan mogen wij eigenlijk niet klagen he?

wel triest om in deze tijd zo oud te worden

Een beetje zoals je schreef in je brief over de bruiloft waar alleen familie en vrienden van het bruidspaar naartoe mochten. Natuurlijk bedenken we met zijn allen andere vormen om hier toch aandacht aan te geven. Maar ach, zo'n bruiloft, of zo'n oude opa... sneu. Even dacht ik nog: ik zie hem pas wanneer hij overleden in zijn kist ligt. Want dat is de realiteit als je bijna honderd bent en toch wat krakkemikkiger in elkaar gaat zitten. Dus ik heb de koe bij de hoorns gevat en mij opgegeven als bezoek voor morgen. Ik ben wel van het doorpakken als het om dit soort dingen gaat. Niet afwachten, de wereld kan er morgen wel heel anders uitzien.

Groetjes,

Geertje

De tijd vliegt

Beste Geertje,

De tijd vliegt, maar nu ga ik schrijven want ik vind het vervelend als er zo'n lange tijd tussen zit.

Ik twijfel niet hoor, over vaccineren. Hoe eerder hoe beter denk ik maar, het is meer dat een van mijn beste vriendinnen zich werkelijk zorgen maakt en denkt dat het echt gevaarlijk is, zoals ik al schreef. Ze zegt nu dat ze mij er niet van wil weerhouden, maar vindt dat ik een weloverwogen beslissing moet nemen en dus ook informatie moet lezen van kritische artsen/deskundigen. Daar zit wat in en ik vind het ook zorgzaam. Ik heb ook wel een en ander gezien en gelezen, maar ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen waaronder mijn eigen huisarts in deze zaak. Ik word ook zenuwachtig van die angstverhalen, ik kan er niet goed tegen, vind het al vervelend genoeg allemaal.

...ik wil nu toch vertrouwen op al die miljoenen andere artsen, waaronder mijn eigen huisarts...

Ik sprak de huisarts nog, het is heel lastig om de vaccinatie te organiseren vertelde hij, omdat iedereen nog een kwartier moet blijven. De dichtstbijzijnde grote locatie is de sporthal, waar dit jaar ook de griepprik werd gegeven. Maar toen was het naar binnen, prik, weer door andere deur naar buiten. Een soort lopende band. Ik heb het voor het eerst gedaan, weet niet of ik het volgend jaar weer doe, dat zie ik dan wel weer.

Maar hoe fijn moet het zijn om je toch redelijk beschermd te voelen en weer dichter bij mensen te kunnen zijn, de kinderen voorop! En leuke dingen doen!

Voel jij je enigszins beschermd omdat je het vaccin al gehad hebt?

Ik hoor inderdaad van mensen dat vooral de tweede prik best wel klachten geeft. We gaan het zien.

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen

En ja je zou denken dat ik nu heel creatief ben: dat valt vies tegen. Ik heb een reden om niet op mijn werkkamer te kunnen zijn: de gevel lekt en er zit stinkende schimmel op de muur. Maar mijn huis is groot genoeg en ik zou zo lang op een andere kamer kunnen werken, min of meer. Ik heb alleen totaal geen zin om de hele zooi verplaatsen, en voor nu komt het er op neer dat ik eigenlijk kleine dingen doe, hier beneden aan de eettafel. Ik wil alleen liever niet dat er verf, lijm of ander troep op mijn parket komt, kreun. Gaat tot nu toe goed!

Afgelopen twee dagen ben ik wel lekker bezig geweest. De dochter van mijn andere beste vriendin (dat kan taaltechnisch natuurlijk niet, de 'andere beste' maar alla), we kennen elkaar meer dan 40 jaar, gaat morgen trouwen. Alleen familie en vrienden van het echtpaar. Dus ik kan er niet naar toe, maar ik heb wel een soort cadeaubon in elkaar geflanst met een gekke tekening van een bruidspaar en foto's en een mooie brief. En als ik dan zo bezig ben met knippen en plakken en tekenen dan krijg ik steeds weer nieuwe ideeën zodat ik op een gegeven moment tegen mezelf moet zeggen dat het zo goed is anders zou ik door blijven gaan. Heerlijk om te doen en met een doel. En het is heel erg leuk geworden, al zeg ik het zelf.

Zij woont in Den Haag, maar wij zien elkaar best vaak en vroeger ook met de kinderen, dus die zijn min of meer met elkaar opgegroeid. Mijn oudste zoon is een jaar ouder dan haar dochter, haar zoon is een jaar ouder dan mijn jongste zoon. Toen ze pubers werden zijn ze wel uit elkaar gegroeid, wij gelukkig niet.

Ik heb trouwens de neiging om net als bij Whatsapp steeds een smiley in te voegen.

het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn

Leuk om te horen dat je aan het daten bent. Ik heb geen idee hoe ik dat nu moet aanpakken. Je ontmoet niet spontaan iemand, maar ja, hoe dan wel. Want het is zo nu en dan strontvervelend, dat alleen zijn. En ik heb geen zin om online te gaan swipen: deze wel, deze niet et cetera. Mijn ex is lid geworden van een organisatie waarbij je zelf dingen organiseert. Je wilt bijvoorbeeld naar een museum (toen dat nog kon), en dan meld je dat op die  site en je schrijft dat je daar met zes mensen naar toe zou willen. Die melden zich dan aan en jij regelt het. En dat kan ook een voorstelling zijn, uit eten, wandelen of op een terras zitten, van alles. Ik heb in ieder geval begrepen dat het ongeveer zo werkt. Hij heeft zo ook zijn vriendin ontmoet. Maar ja, om daar nu ook lid van te worden terwijl hij dat ook is.....dat lijkt me nou niet zo'n goed idee haha. Bovendien ligt dat nu natuurlijk plat.

Ik hoorde gisteren over Partner Select, ik ga het eens opzoeken.

En toen zag ik ook weer de vraag: ' hoe denk je dat de wereld er uitzien in 2027?'. Een verplicht onderwerp. Jee, dat is wel iets om even over na te denken.

Ik bedacht me trouwens ook dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was. Bij een vrouw schrijf ik toch eerder (en makkelijker denk ik) op een 'vrouwen'-manier. Wat dat is? Er is in ieder geval veel gemeenschappelijks, ook al ken je elkaar niet. Je hoeft bepaalde dingen niet uit te leggen. Geeft dat een gevoel van veiligheid? Is dat het? Vrouwen praten in het algemeen makkelijker over persoonlijke dingen ook als je elkaar niet zo goed kent. Je kunt sneller de manier van communiceren op elkaar afstemmen. Mannen, ook als ze elkaar wél goed kennen, doen dat toch minder. Even heel zwart/wit gesteld.

ik bedacht me trouwens ook, dat ik waarschijnlijk anders zou schrijven als je een man was

Ik ben zelf niet direct een open boek, en kijk vaak eerst de kat uit de boom. Wat schrijvend geloof ik niet opgaat, maar dat zou ik denk ik wel weer doen als jij een man zou zijn. Eigenlijk wel interessant.

Toen ik vorig jaar een kleine week in het ziekenhuis lag, heb ik ook met een aantal verpleegkundigen (vrouwen) goede gesprekken gehad. Heel makkelijk. Wat is jouw ervaring op dat gebied, zijn vrouwelijke patiënten opener dan mannelijke? Ik denk dat leeftijd ook meespeelt trouwens.

Dat 2027 komt wel in een volgende brief, ik ga nu stoppen. De zon schijnt, ik ga de vlinderstruik snoeien en vanmiddag even bij mijn jongste zoon thee drinken.

Hartelijke groet en een fijn weekend,

Dorine

Bijna business-as-usual

Beste Dorine,

Wat een leuk project hè: 'Schrijven naar de toekomst'? Toen ik de oproep las, dacht ik meteen dat is een project voor mij. Ik ben een schrijver en een lezer. Leuk ook, om zo iets tastbaars achter te laten voor ons nageslacht. Want ik begreep dat alles wordt bewaard.

En dat ik je eigenlijk niet ken. Geeft niets voor mij hoor. Komt vanzelf wel. Ik ben een open persoon en vind het niet moeilijk om contacten met ook voor mij niet bekenden te maken. Ik heb de voorbeeldvragenlijst zoals die bij de stukken zat in eerste instantie maar even aan de kant gelegd. Het tikken van de zinnen en de vragen verloopt tot nu toe soepel.

Ik heb gelezen dat je kunstenares bent. Ik heb je site bekeken. Wat ontzettend leuk om te zien. En ook zo waardevol dat je je in kunst kunt uitdrukken. Ikzelf ben best wel een beetje crea, maar kom daar eigenlijk niet echt aan toe. Stom hè, om tijd als excuus te nemen hiervoor. Moet ik eigenlijk ook niet doen. Eigenlijk zou ik het veel meer moeten doen. Ikzelf heb gefotografeerd, maar ook met levend materiaal (bloemen) werken vind ik erg leuk om te doen. Schilderijen en tekeningen maken zoals jij heb ik niet zo vaak gedaan.

Ik werk fulltime in het ziekenhuis. Is ook een soort hobby ...

Ik moet zeggen dat veel tijd gaat, en is gegaan, naar mijn gezin. Ik ben zoals je goed gelezen hebt een alleenstaande moeder van twee pubers. Ik werk fulltime in het ziekenhuis. Is ook een soort hobby van mij. Ik mag het graag doen. Maar er blijven maar 24 uur in een dag, en zeven dagen in een week. Ik denk wel eens dat het niet zoveel zou uitmaken als er meer dagen in een week zouden zitten; die zou ik ook zo kunnen vullen.

Ik heb geen relatie, maar date op dit moment wel met een man. Dat is nog erg pril. Maar wel erg leuk. Ik ben net 49 geworden en mijn kinderen vliegen bijna uit. Het werd wel eens tijd vond ik. Mijn scheiding is al wat langer terug (bijna tien jaar van de vader van mijn kinderen en vijf jaar terug van een latrelatie). Ik zie dat jij sinds drie jaar gescheiden bent. Is best lastig soms he? Ook als is het een bewuste keuze. Ik vind deze tijd als single best een beetje gemeen. Hoe moet je nu aan een leuke vent komen als je daar behoefte aan zou hebben? Je mag en kan niets. Ik moet zeggen dat ik de regels een beetje geschonden heb. Wij zijn niet helemaal 100% denk ik dan maar.

Begin dit jaar heb ik zelf COVID gehad. Heel mild gelukkig. Maar ik moest wel in quarantaine. Mijn dochter bleek ook besmet (gelukkig ook mild); dus mijn zoon was onze mantelzorger, wat hij prima deed.  Die tijd hebben we weer gehad, denk ik dan maar. Op mijn werk uiteraard met COVID-patiënten te maken gehad, of verdachte patiënten zoals wij dat noemen. Op mijn eigen afdeling, maar ook op de speciale COVID-afdeling. Ik sta in de, zoals dat momenteel zo mooi heet, 'reguliere zorg'. Ik heb wel erg zieke COVID-patiënten verpleegd. Het gaat op dit moment heel voorzichtig wat beter, maar ik ben nog erg terughoudend. Het gaat echt nog wel even duren allemaal, en we zullen moeten wennen aan een nieuw normaal. Hoe moeilijk ook.

Je vroeg mij hoe ik tegenover het vaccineren sta. Doen, zou ik zeggen. Ikzelf heb in mijn eigen ziekenhuis geholpen om de collega's in de acute zorg te vaccineren. Ik denk dat vaccineren de enige weg terug is naar zoveel mogelijk normaal. Natuurlijk hoor ik ook de geluiden van tegenstanders. En dat is goed denk ik. Je moet altijd scherp blijven. Naar ik ga nog steeds voor vaccinatie. Wat mij opviel is dat er best wel wat bijwerkingen gemeld zijn door mijn collega's. Daar hoor je niet zoveel terug van in de media.

Je vroeg mij hoe ik tegenover het vaccineren sta. Doen, zou ik zeggen

Maar over het algemeen waren mijn collega's erg blij dat ze de tweede prik van mij kregen. Ik hoorde veel klachten: van grieperig tot koorts, een zere arm waar ze niet op konden liggen tijdens het slapen, hoofdpijn. Best wel iets om rekening mee te houden. Maar er waren ook collega's die geen klachten hadden. Dat waren er alleen een stuk minder. Ikzelf ben in april aan de beurt. Medio april; is dus erg rekkelijk. Kan 1 maar ook 30 april zijn.

En inderdaad, zoals je schrijft, wat zou het weer mooi zijn om er weer lekker op uit te trekken. Naar de film, uit eten, terras. Je zou er toch bijna een moord voor doen, figuurlijk gezien dan?

Ik lees dat je veel hebt opgeruimd. Ik begrijp hieruit dat je dus veelal thuis gezeten hebt? Dit in tegenstelling tot mijzelf. Bij mij was het bijna business-as-usual. Je woont alleen met twee katten? Dan heb je toch een beetje poezen-aanspraak. Gelukkig maar.

Ikzelf heb ook twee poezen, en twee cavia's, dus ik weet dat dit net een beetje de reuring kan geven die je soms nodig hebt.

Heb je nog speciale lockdownschilderijen kunnen maken? Ik neem aan dat je als creatieveling niet stilzit.

Heb je nog speciale lockdown-schilderijen kunnen maken?

Nou de eerste brieven zijn een feit. Hebben we goed gedaan, vind je niet? Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik ga deze brief toch afsluiten. Kijken wat je ervan vindt.

Geniet van de komende dagen; het zonnetje gaat steeds meer doorkomen, en de sneeuw gaat verdwijnen.

Groeten,

Geertje

Briefwisseling met een onbekende

Beste Geertje,

Toch wel gek om te schrijven aan iemand die je niet kent, en tegelijkertijd maakt het dat ook wel weer makkelijker. Ik vind het een heel  bijzonder project, en hoop dat wij een leuke briefwisseling zullen hebben. Zo op het eerste gezicht zie ik wel een houding in het leven die overeenkomt. Ik geniet ook van het leven, maar mis nu, na al die tijd ook wel heel erg die leuke dingen zoals: theater, restaurant, terras enz. En vooral mis ik het knuffelen met de kinderen en andere familie. De jongens zijn voorzichtig, maar niet zo heel erg met hun vaste vrienden, en willen mij niet besmetten.

Ik lees in jouw brief niets over een partner, dus waarschijnlijk ben je ook alleen. Ik vind dat nu echt wel lastig soms en dan kan ik wel een rotdag hebben. Gelukkig heb jij je kinderen nog thuis. Ik heb twee katten, en ik ben echt heel blij met ze!

...waarschijnlijk ben jij ook alleen

Bijna een jaar geleden hadden we onze eerste lockdown. Naast alle onrust om een onbekend virus en de dieptrieste situatie in onder andere Italië, vond ik het in het begin voor mezelf ook wel iets hebben. Een mooi moment om al die klusjes te doen die al heel lang wachtten om gedaan te worden. En om eens echt bij mezelf stil te staan: er is best veel gebeurd de laatste tien jaar. Er natuurlijk vanuit gaande dat die lockdown maar een paar maanden zou duren...

Zo had ik de jongens beloofd om voor hun 21ste verjaardag een boek te maken met foto's en belangrijke documenten zoals zwemdiploma's, het schooladvies, tekeningen en ga zo maar door. Ik had al heel veel verzameld vóór Corona en dat zit in een mapje op mijn laptop. En eerlijk gezegd, daar zit het nu nog. Wel met nog meer foto's, dat dan weer wel. En de jongens zijn nu 24 en 27....

De zolder opruimen, kleren uitzoeken, zooi naar het grofvuil brengen, meer schilderen en nog veel meer. Nu eens echt regelmatig mediteren, maar een beetje hapsnap.

Veel dingen heb ik wel gedaan (vooral heel veel weggooien!), maar heel veel ook niet. Het is zeker niet zo dat ik lui ben, verre van, maar er waren vaak dingen die blijkbaar op dat moment belangrijker waren dan een fotoboek maken. En ik moest ook nog onder het mes; een flinke operatie maar alles is gelukkig goed gegaan.

Ik heb enorm genoten van de zomer en de tuin, daar heb ik veel in gewerkt, en lekker buiten gezeten met bezoek terwijl ik herstelde. Ik ben echt dankbaar voor mijn huis en tuin en de buurt waarin ik woon met fijne buren.

Ik ben echt dankbaar voor mijn huis en tuin (..) de sneeuwklokjes staan op ontploffen

En fijn dat we nu weer naar de lente gaan, de sneeuwklokjes staan op ontploffen.

Het ging natuurlijk allemaal anders, we hadden geen idee, het was geen kwestie van een paar maanden, dit virus blijkt veel erger te zijn dan we dachten en de wereld waarin we nu leven vind ik bizar. We zijn een jaar en vele doden verder.

Soms lijkt het alsof ik er aan gewend ben, en dan ineens weer realiseer ik me dat dit allemaal zo gek, naar en triest is voor veel mensen. En dat het geen film is, geen droom, maar de realiteit. Zelf heb ik geen Covid gehad, ik hoop dat dat voor jullie ook geldt, en als het wel zo is, dat het meeviel. Mijn lieve halfbroer van 91 (ja echt) heeft vijf dagen in het ziekenhuis gelegen en toen ging het wel weer beter. En al snel ging het weer héél veel beter, het blijft zo raadselachtig met deze ziekte. Hij is wel snel moe, en loopt niet zo goed meer, maar zegt “dat dat natuurlijk ook eventueel aan de leeftijd zou kunnen liggen”.

Nu mijd ik het onderwerp maar zo veel mogelijk

In de loop van de tijd zijn er natuurlijk ook steeds meer 'deskundigen' opgestaan, wat het soms moeilijk maakt om de juiste informatie te krijgen en ook om met vrienden of kennissen geen conflict te krijgen over hoe het nu allemaal moet als die heel anders denken. Een van mijn beste vriendinnen is zo iemand, ze vindt het vaccineren bijvoorbeeld levensgevaarlijk. Tja. Zij was in het begin ook voorzichtig, afstand houden, handen wassen, maar heeft het grotendeels naast zich neergelegd. Ze leeft wel veel makkelijker dan ik, dat is fijn voor haar :-). Nu mijd ik het onderwerp maar zo veel mogelijk. Wel verbazen we ons allebei er over dat je toch weinig hoort over de ontwikkeling van een goed medicijn. Nou ja, dat is weer een verhaal apart.

Ik weet niet of jij ook te maken hebt met Covid-patiënten in je werk, in ieder geval zal het in het ziekenhuis anders zijn dan voor die tijd. Vrienden van mij wonen een paar huizen verder, en hij werkt in periodes op de IC. Hij is heel blij met zijn eerst prik, en ik moet je zeggen dat ik er ook erg naar uitkijk.

Nu is het alweer 12 februari, er gebeurde ineens weer van alles, in ieder geval had ik niet de rust om mijn brief af te maken. Dat zal ik nu wel doen, en ik zal hem ook vandaag versturen. En daarna mijn dagelijkse wandeling maken in het zonnetje. Jij legt waarschijnlijk heel wat meters af in het ziekenhuis.

Vroeger maakte me het nooit zo uit wat voor weer het was, en zag ik ook nooit op tegen de winter, zoals veel voor mij toen oudere mensen wel deden. Mijn ex-man, waar ik gelukkig heel goed contact mee heb, vindt het altijd vreselijk. Ik vind de zomer fijner, maar de winter geen drama. Ik merk wel dat het zeker van invloed is of de zon schijnt of dat het een grijze dag is. Niet dat ik van een grijze dag meteen depri word, maar van de zon word ik wel blij!

Ouder worden is sowieso wel een bijzonder ding met alles wat erbij hoort. Afijn, een andere keer wellicht daarover.

En intussen lijkt het er op dat ik nu toch ineens redelijk snel gevaccineerd ga worden, als 63-jarige. We gaan het zien.

Ik ben benieuwd naar jouw brief.

Hartelijke groet,

Dorine

Mooi dat we diezelfde achtergrond hebben...

Ha Marc,

Allereerst groot excuus voor deze late reactie. Er kwamen wat dingen tussendoor en toen verplaatste 'Marc terugmailen' steeds een dagje later op de to-do-list, maar dat mag eigenlijk geen excuus zijn. Ik zal vanaf hier wat meer in de versnelling gaan.

Wat leuk dat je me gegoogeld hebt en dat mijn SEO zo on top zijn dat je me helemaal hebt kunnen uitpluizen (zelfs voor een niet-zo-internet-persoon als je bent). Maar misschien is het ook wel dat mijn naam, in tegenstelling tot de jouwe ook iets makkelijker te onderscheiden is (er was er ooit maar één andere Olga met dezelfde achternaam, maar zij lijkt toch van de aardbodem verdwenen inmiddels...ook wel interessant...maar dat terzijde, ik lijk nu echt de enige overgeblevene). Ik heb je inmiddels namelijk ook gegoogeld maar stuitte toch op meerdere Marc's met dezelfde achternaam. Toch heb ik je ook na wat zoekwerk en (misschien wel die researchlessen van de School voor Journalistiek) kunnen vinden! Erg leuk! Genoteerd staat inmiddels wel voor mezelf: verzin een hele unieke voornaam voor je kind, dit kan helpen met de SEO voor later in deze lastige Google-tijden, waarin je toch eruit moet springen.

...het voelde eigenlijk als one way to the top... en toen kwam corona

Mooi dat we diezelfde achtergrond hebben, dat schept een band. Ik heb altijd een soort van lichte jaloezie naar iedereen die vroeger naar de SvJ ging. Ik heb echt memorabele verhalen gehoord over blowende docenten die iedereen een hoog cijfer gaven, als ze eenmaal kogellam in het journalisten-café stonden. Ook wij hadden nog steeds een café bij ons gebouw (waar je wel nog steeds mocht roken in het eerste jaar!) en dat was zeker gezellig en geinig, maar niets zoals wat ik in de bijna mythische hippie verhalen van vroeger hoor. Kloppen die een beetje? En vertel me graag meer hierover! Dat ding van de crisis hebben we zeker gemeen. Sowieso zeiden ze in één van de eerste colleges tegen ons: "Mocht je rijk willen worden, kun je nu beter stoppen met deze opleiding, want met journalistiek kun je nooit veel geld verdienen." Toen dacht ik nog met heel veel overmoed "oh joh, maar mij gaat dat wel lukken" Maar goed, daarna brak uiteraard pas echt goed de crisis los en heb ik mezelf toch echt voor de kop moeten slaan dat ik voor dit vak had gekozen. Ik heb vanaf het begin namelijk als zzp'er gewerkt. Erg veel pasta arrabiata gekookt (de goedkoopste maaltijd op aarde) en de eerste jaren als werkende is zelfs de belastingdienst op de deur gaan kloppen en hebben ze me gevraagd of ik echt niet zwart bijverdiende, omdat geen mens zo goedkoop kon leven als dat ik deed. Dat terzijde is het inmiddels zo'n acht jaar later zeker beter aan het gaan! En het was zelfs erg goed aan het gaan... het voelde eigenlijk als one way to the top... en toen kwam corona.

Het is plotsklaps en heel snel gegaan en je hebt er geen grip op

Ik zou onder andere bij een nieuwe nieuws-app aan de slag gaan, zelfs in diezelfde week dat pas echt goed de ernst van de zaak aan de orde kwam. Dat was echt zo prettig geweest, ik zou namelijk werkelijk goed betaald worden en daarbij voelde ik me bij de test-shoots heel erg gewaardeerd. Het voelde heel goed. Die nieuws-app is dus omgevallen. Iedereen op straat. Dat was echt wel even heel erg wennen. Er zijn ook een aantal andere dingen weggevallen. Gelukkig ben ik na acht jaar zzp'en wel gewend dat de markt altijd schommelig is, maar toch: leuk is anders. Dat vind ik ook wel het lastige van deze coronacrisis, ik vraag me soms wel af of de doelen de middelen heiligen. Heel veel jonge en vitale mensen zitten nu zonder of met veel minder werk thuis om naar mijn gevoel stokoude mensen in leven te houden. Als ik de cijfers hoor zijn de mensen die hieraan sterven gemiddeld 80+ en hebben ze eigenlijk altijd al iets anders onder de leden. Ik zie ondertussen dat veel jonge mensen eenzaam binnen zitten en veel minder tot niet andere mensen zien. Eindvraag: wat is een mensenleven waard ten opzichte van 'wat is een goed mensenleven'?  Naar mijn idee is een goed mensenleven eentje met sociale bezigheden en lekker aan de slag zijn, doelen hebben etc. Dat wordt nu door externe omstandigheden moeilijker gemaakt en omdat je onderdeel bent van deze samenleving met het daarbij komende beleid, heb je daar dus geen invloed op. En natuurlijk, gelukkig hebben we in Nederland een vrij liberaal beleid en we kunnen ook nog heel veel, maar alsnog hebben ook wij hier last van. Ik vrees ook zo erg voor een financiële klap door dit virus. Ik ben heel benieuwd wat er dan gaat gebeuren. Jij bent nu ook gedwongen huisman door dit virus en solliciteren is dus ook vrijwel onmogelijk. Dat maakt het wel lastig en vervreemdend allemaal. Het is plotsklaps en heel snel gegaan en je hebt er geen grip op.

Naast het negatieve, hopelijk gaat dit virus ons wel dingen leren. We waren natuurlijk wel wat verwend geraakt en door de overvloed en overconsumptie misschien ook wel een beetje de weg kwijtgeraakt over wat er nou echt toedoet. Heb je nu niet enorm je gezin leren waarderen? Misschien extra je vrouw? Dat nu toch blijkt hoe fragiel het allemaal kan zijn en dat je toch een beetje afhankelijk bent van elkaar. Ik ben benieuwd. Mooi ook dat jullie zo'n prachtige tuin en huis hebben. Dat moet jullie generatie de onze toch eens leren hoe dat allemaal lukt als ZZP'er zo'n prachtig huis kunnen kopen;)

Ik ben nieuwsgierig naar je tweede brief!

Met groet,

Olga

Onze levens verschillen inderdaad nogal wat!

Beste Jan,

Wat tof om de eerste brief te ontvangen! Heel erg leuk om meer een beeld van jou te krijgen in je brief. Onze levens verschillen inderdaad nogal wat! Maar goed,  misschien zullen we erachter komen dat we minder verschillen dan we denken, of juist meer. Let's see!

In het dagelijks leven, zorg ik voor mijn kinderen. Zingen, koken, bakken, tekenen, knutselen, vind ik heerlijk om te doen. Ik heb wel veel last van slaapproblemen, veel dromen, wat zwaar is in combi met de kids.

Bindings- en verlatingsangst in één!

Ik las dat je je baan beschreef als maatschappelijk werker en vertrouwenspersoon voor studenten. Zou ik mogen weten welke opleiding je gedaan hebt? Ik ben ook benieuwd naar jouw rol wanneer er ongewenst gedrag wordt ervaren bij een leerling. In hoeverre ben jij dan betrokken? Begeleid je de leerling zelf van begin tot eind? Schakel je andere hulp in? Bepaal jij bijvoorbeeld ook of een leerling op de opleiding kan blijven? Heb je al besloten hoelang je nog door wil werken? Bindings- en verlatingsangst in één!

Wat ik heel erg mooi vond om te lezen is dat je al ontzettend lang samen bent met je vrouw. Dat is één van mijn grootste dromen: samen oud worden met de liefde van je leven. Ik vraag me altijd af hoe het is om zo lang samen te zijn? Sorry als ik te nieuwsgierig ben!

Mijn relaties waren eigenlijk niet eens relaties. Waarschijnlijk ren ik als ik een trouwe man zou tegenkomen die 100% voor mijn gezin gaat, zelf hard weg. Bindings- en verlatingsangst in één!
Ik heb een moeder met borderline, waardoor ik in mijn jeugd totaal geen basis had. Mijn vader was er ook niet echt voor me (nu wel gelukkig, ben heel blij met hem nu!) dus ik ben op een verkeerde manier op zoek gegaan naar liefde en aandacht. Veel feesten, drinken, mannen etc.

Het bleek uiteindelijk een gestoorde man te zijn

Uiteindelijk ben ik in 2009 (ik was toen 20) zes maanden naar Brazilië gegaan via een uitwisselingsproject. Daar heb ik een half jaar in Favela Maré gewerkt. (Dat is een van de vele sloppenwijken in Brazilië) Ook heb ik in een dagopvang voor (verslaafde) kinderen gewerkt. Hier heb ik een beetje zekerheid over mijn eigen kunnen opgebouwd, maar vooral meer waardering gekregen voor de kleine dingen.

Kort na mijn terugkomst in Nederland begon mijn oude leventje toch weer aan mij te trekken en raakte ik zwanger van mijn oudste zoon. Op dat moment kende ik mijn ex pas vier weken. Het bleek uiteindelijk een gestoorde man te zijn. Na onze tweede zoon zijn wij twee jaar uit elkaar geweest. In deze tijd heb ik na een korte omgang een derde zoon gekregen met een andere man. Rond de tijd dat mijn derde zoontje een jaar werd, ben ik terug gegaan naar de vader van mijn oudste twee zoons. We hebben toen nog een zoon en een dochter gekregen.

Ik transformeerde van slachtoffer (van hem maar vooral van mezelf!) naar iemand die zelf de leiding nam

De relatie liep zodanig uit de hand dat ik het leven niet meer zag zitten. Tot ik op een dag een flashback kreeg van mijn jeugd en hoe mijn moeder meerdere malen zelfmoordpogingen deed. Ze zag mij niet staan. Alles draaide om in mijn hoofd. Ik transformeerde van slachtoffer (van hem maar vooral van mezelf!) naar iemand die zelf de leiding nam. Die dag ben ik vertrokken met de kids en in een blijf-van-mijn-lijfhuis terecht gekomen. Daar heb ik anderhalf jaar gewoond. Het was heel zwaar. Hier kwam ik er ook achter dat ik zwanger was van hem, maar tegelijkertijd was ik van hem aan het afkicken (letterlijk). Natuurlijk werd ik niet meteen met rust gelaten door hem. Dus dit was echt een zwaar proces.

Nu woon ik drie en een half jaar in een andere provincie. Dit was heel zwaar in het begin waardoor ik nog een periode veel wiet en hasj heb gebruikt. Hier ben ik al weer twee jaar mee gestopt. Nu ben ik veel gelukkiger.

24 juni 2020 ben ik bevallen van nog een dochtertje. Haar vader is de man met wie ik dacht oud te worden. Helaas ben ik weer ontzettend teleurgesteld. Niet alleen in hem, maar vooral mezelf. Hoe kan ik dit elke keer laten gebeuren? De kracht om door te gaan, haal ik uit God, mijn tijd in Brazilië en mijn heftige relatie waar ik uit ben gestapt. Ik weet dat ik het kan en dat ik meer waard ben, maar het programma in mijn hoofd zegt anders. Deze problematiek zal vast herkenbaar zijn voor jou binnen het werk dat jij doet.

Dat ' te persoonlijk verbonden raken' heb ik trouwens altijd

Vind je het soms moeilijk om niet te persoonlijk verbonden te raken met een student? Het lijkt me zo moeilijk om te horen wat sommige studenten meemaken en dan maar tot een bepaald punt iets te mogen doen, terwijl je eigenlijk meer kan/wil doen. Hoe manage jij dit? Dat ' te persoonlijk verbonden raken' heb ik trouwens altijd. Ik vind het lastig om te’ begrenzen’. Al moet ik zeggen.. dat ik de afgelopen vier jaar al stukken vooruit ben gegaan! Misschien heb jij nog mooie inzichten voor mij en/of handige tips (als je daar ten minste zin in hebt!).

Zeker, in de coronatijd is het niet makkelijk met de kids. Ze zijn tien, negen, zeven, vijf, vier en zes maanden. Altijd is er wel wat gezeik als ik de winkel in kom: "Ben je met zoveel mensen?", "Kunnen ze niet buiten staan?", etcetera. Overal waar we komen, worden de kinderen geconfronteerd met angst, angst, angst. In elk gesprek dat ik voer, zegt iemand wel een keer:" Ja, want het kan niet anders", "Ja, want we willen de kinderen beschermen", "Je gaat je opa en oma niet knuffelen toch, straks gaan ze dood door jou!". Laatst had de juf van mijn zevenjarige zoon tegen hem gezegd dat "doordat te veel mensen naar de winkel gaan, anderen doodgaan", etcetera.

Het lesgeven is zwaar. Vier kids, vier verschillende klassen, vier niveaus en ze hebben allemaal aandacht nodig. Ik ben geen geboren juf, dus dat wordt weer wat. Thuisles vanaf 4 januari! Pffffff. Maar als ik dan lees dat het jullie niet lukte om kids te krijgen, denk ik echt: "Zoë, wat zeik je nou!!" Dat raakte me trouwens echt in jouw brief. Twee mensen die het zo goed doen samen, gestudeerd, werk, zo lang samen en dan geen kids kunnen krijgen. En ik, met m’n roekeloze gedrag, ga tekeer als een legbatterij. Ik ben blij dat het wel een plek heeft gekregen bij jullie. Ik moet het feit dat ik echt zoveel kids op de wereld heb gezet en ze in mijn eentje moet opvoeden ook nog een plek geven, terwijl ik het vanaf mijn eerste kind al alleen doe. Ik leef op de automatische piloot, maar soms slaat het in als een bom.

Ik zie aan alle kanten mensen de grondwet aan hun laars lappen

Om even terug te komen op corona, om eerlijk te zijn, kijk ik heel anders naar corona dan de meeste mensen. Ik zie de griepcijfers dalen en omgezet worden naar corona. De PCR-test wordt gebruikt om besmettingen aan te tonen waarop een beleid wordt gebaseerd. Terwijl een positieve PCR GEEN besmetting betekent. Het kan een restant zijn van een eerder doorlopen griep. Als het wel een besmetting is, weet men nog niet welk van de zeven coronavarianten er nou daadwerkelijk gedetecteerd zijn. Dat kan alleen doormiddel van bloedonderzoek. Die PCR is totaal omslachtig en nietszeggend. Vijf coronavarianten zijn onschuldig. Twee vallen zwaarder met name voor risicogroepen: Covid-19 en Cov Sars 2. Ik voel me ook ontzettend onderdrukt wanneer mensen aan mij vragen waarom ik geen mondkapje draag en of ik mijn medisch bewijs even toon (dat heb ik trouwens niet. Ik draag dat ding bewust niet). Ik zie aan alle kanten mensen de grondwet aan hun laars lappen. Mijn nicht is laatst in de Action in de boeien geslagen vanwege het niet dragen van een mondkapje. Zij wilde netjes vertrekken uit de winkel nadat de beveiliger haar aansprak op het niet dragen van een mondkapje, maar de beveiliger wilde haar ID zien. Zij vroeg hem zich eerst te identificeren. Dit deed hij niet. Uiteindelijk hebben ze haar met drie man in de boeien geslagen en haar gedwongen een mondkapje op te doen, door haar hoofd volledig naar achteren te werken en door aan haar haren te trekken. Na een paar uur is ze weer vrijgelaten zonder proces-verbaal. Haar tweeling van elf en haar man waren getuigen van het hele gebeuren. Zo zie je steeds meer mensen doordraaien. Dus ook mensen met een controlerende en handhavende functie. Ik vind dit gevaarlijk. Ik zie aan alle kanten mensen de grondwet aan hun laars lappen.

Het (vaccin) komt er bij ons echt NIET in

Over het komende vaccin ben ik ook niet te spreken. Ik heb al verschillende personen gezien met gezichtsverlammingen of erger. De samenstelling is anders dan andere vaccins. Het komt er bij ons echt NIET in. Ik kijk veel naar virologen, artsen en andere specialisten die zich hierover uitspreken. Twee weken geleden ben ik toch het gesprek (over corona en het vaccin) aangegaan met onze arts. Tot mijn verbazing was ook zij het met me eens. Ze vertelde me dat het mondkapje niet werkt en dat zij en haar collega's het zelf ook ontzettend vreemd vinden. Dat vaccin nam ze zelf ook niet. Ze worden vanuit protocol ontzettend beperkt in de zorg die ze eigenlijk zouden willen verlenen. Ze zei dat ze volledig achter mijn bevindingen en mijn besluit stond om niet mee te gaan in het huidige dictatoriale beleid. Ze waarschuwde me wel voor de toekomst. Ze zei dat het me heel moeilijk gemaakt gaat worden.

Ik zie dat er ontzettend op angst ingespeeld wordt. We zijn volgens Rutte en Hugo de Jonge letterlijk een directe levensbedreiging voor elkaar.. en “al helemaaaal zonder mondkapje”.. en “al helemaaaal als je elkaar knuffelt!” Dit gaat mij allemaal veel te ver. Mijn vader is 70 en diabeet, maar elke week ziet hij en knuffelt hij de kinderen. Hij zou niet zonder willen leven, zegt hij.

Ik zie tegen 2027 een wereld waarin alles gedigitaliseerd is. Geen privacy meer onder de spoedwetten voor Covid- 23, 24, 25, 26. Een communistisch systeem waarin mensen die zich aan de regels houden, worden "beloond" met dingen die puur tot onze standaardvrijheden zouden moeten behoren. In mijn ogen is dit alles zo duidelijk. Een geestelijke oorlog als je het mij vraagt. Deze tijd wordt ook beschreven in De Openbaring (Bijbel). Ik zat dus eigenlijk al te wachten op het keerpunt, dat nu heel duidelijk aangebroken is. 2021 wordt een jaar waarin alles nog verder overhoop wordt gegooid. Dit houden we ook niet meer tegen, op geen enkel niveau is dit te stoppen. Een geestelijke oorlog als je het mij vraagt.

Ik vind het trouwens erg vervelend om te horen dat je vrouw kwetsbaar is. Ik hoop dat het in jouw familie goed lukt om samen veiligheid te creëren voor haar. Ik hoop dat jullie niet te veel in angst leven, want dat is ook super slecht voor het immuunsysteem. Vitamine D, K en C doet wonderen. Bij gebrek aan deze vitamine sterft ongeveer 98% van 65+ aan Covid en andere zware griepen. Bij voldoende van deze vitamine 4.1%. Je zou eens kunnen lezen over ionisatie. Dit zou denk ik goed zijn voor je schoonmoeder en je vrouw. In Den Haag hebben ze ook rond de 50 ionisatoren, maar deze aanschaffen voor ouderencentra ..HO MAAR. Mc Donalds, alcohol, drugs, peuken en E-nummers afschaffen... HO MAAR.

We zijn verantwoordelijk voor onszelf en ons gezin

Ik hoop dat je schoonmoeder zich niet alleen voelt. Anders zou ik zeggen: Haal haar uit die angst en zie elkaar wanneer je wilt! Evenals je vrienden en je collega's. We zijn verantwoordelijk voor onszelf en ons gezin. Dus als je voor jezelf een manier kan vinden om (rekening houdend met je vrouw) toch te relaxen met je vrienden, dan zou dat toch heerlijk zijn!?

Iedereen pakt het leven aan op zijn eigen manier. Wanneer het om corona gaat, mis ik het respect vaak. Zolang je meepraat met de meerderheid is het goed, maar zodra je een ander geluid laat horen, wordt je uitgekakt. Ik herken dit trouwens ook wel bij mezelf. Soms kan ik ook heftig reageren, omdat dit alles me soms gewoon te veel wordt.

Misschien allebei op een andere manier, maar we hebben beiden genoeg van corona!

Verder wil ik aangeven dat ik open sta voor alle gespreksonderwerpen!.. Wat ik interessant vind, is het analyseren van mensen (inclusief mezelf), narcisme, andere psychische problemen, liefde, God, moederschap, leven en dood.. leven na de dood.. hemel, hel, New-age, LGBTQ, abortus, koken, muziek(muziek, 1970 tot nu, maar ook muziek van voor 1970 vind ik mooi), films... etc!

Ik ben benieuwd naar jouw reactie, gedachtes, hobby’s, talenten, bezigheden, visie op het leven, geloof, misschien heb je vragen en/of tips voor me.. etc etc.

Jij en je vrouw ook een hele fijne jaarwisseling toegewenst! En hopelijk spreek ik je snel weer!

Groetjes,

Zoë

PS: De ë krijg je op de telefoon door de e ingedrukt te houden en met je vinger door te schuiven naar de e met de gewenste leestekens erboven.

Op een toetsenbord is het shift plus de dubbele aanhalingstekens “ intoetsen.  Laat deze toetsen weer los en toets dan de e in.

Als je aan de rechterkant van het toetsenbord de cijfers hebt staan(dus geen toetsenbord met de cijfers boven aan in een rij naast elkaar) dan kan je de linker  Alt ingedrukt houden en dan 0203 intoetsen.

Lost in yesterday

Lieve Anne,

Eindelijk weer eens een brief van mij hier. De afgelopen weken zijn voor mij echt een rollercoaster geweest. Solliciteren; en dan een goed gesprek hebben. Maar ik had na het gesprek direct een naar gevoel. Dus heb ik besloten om voordat ze een keuze gingen maken tussen de kandidaten zelf voortijdig af te haken. Voor de baan zou ik solo als logopedist van school naar school gaan om leerlingen te screenen en vervolgens ook in mijn eentje thuis mijn administratie doen. Ik zag mezelf al als een nomade door de dorpen heen trekken en mijn boterham tussen de middag ergens alleen op bankje opeten. Iets wat totaal niet voor mij is weggelegd.

Ik zag mezelf al als een nomade door de dorpen trekken

Ik ben een echt mensen-mens en heb sociale contacten nodig. Maar ja, nu ik zelf ben afgehaakt: wat doe ik dan wel? Eigenlijk ben ik waar ik nu zit ook niet tevreden. Noch met het salaris als het vele solistische werk. Nu is het zo dat ik met twee gezellige collega’s (waar ik helaas nooit mee samenwerk omdat ze op andere locaties zitten) een wijntje ging doen het weekend erna. Toen bleek dat een van de collega’s ook op diezelfde baan had gesolliciteerd en het was geworden. En de andere collega die blijkt zwanger. Mijn baas zat dus in hoge nood , omdat hij ineens extra medewerkers nodig had en voor deze verandering stond er al een vacature voor vijf dagen in de week open. Om hem uit te brand te helpen heb ik dus aangeboden om een dag extra te gaan werken, zodat ik vijf dagen werk, daar tegenover wilde ik wel loonsverhoging en met de leuke collega werken. Dat is dus wat mij de laatste weken heeft beziggehouden. Gelukkig kom ik wel twee dagen op de locatie met een leuke collega, maar helaas valt de loonsverhoging tegen. Voor even dus prima, ik ben echter wel om me heen aan het kijken wat ik nog meer zou kunnen doen. Er is namelijk weinig tot geen groeiperspectief in dit beroep en het is een van de slechtst betaalde banen na een hbo-studie. Maar genoeg over dit, het is een lange update.

Over jou werk kan ik mij voorstellen dat dit een hele vervelende periode moet zijn. Zeker nu je alweer maanden thuis moet zitten en er eigenlijk nog geen einde in zicht is. De winter vind ik ook altijd een moeilijke periode, ik ben vaak niet vooruit te slepen en kan me echt wat neerslachtiger voelen. Gelukkig hebben we alweer een week met mooi weer achter de rug en ik hoop dat er snel meer komen.

Misschien heb ik nog een leuke tip voor je wat betreft sporten. Ik heb zelf van mijn vierde tot mijn achttiende gedanst in veel verschillende stijlen, helaas heb ik toen moeten stoppen vanwege een blessure. Daarna heb ik eigenlijk nooit meer iets gevonden wat ik echt heel leuk vond om te doen. Tot afgelopen september. Op YouTube heb ik het kanaal Emkfit gevonden. Dit is van een personaltrainer die HIIT work-outs plaatst. Ze hebben allemaal een thema; zo heeft ze bijvoorbeeld een Mamma Mia workout, een 80’s, 90’s, kerst- en nog veel meer. Ik vind het zelf onwijs leuk om te doen en doe het sinds september dus ook drie keer in de week, wat voor mij echt een wonder is.

(..) een Mama-Mia-workout, een 80's- en 90's-workout, een kerst-workout en nog veel meer

Wat leuk dat je ook muziek maakt! Ik heb zelf wel acht jaar les gehad in gitaar en wilde in eerste instantie graag naar het conservatorium. Dit heb plan heb ik laten varen, maar ben wel blijven spelen. Nu ik al een paar jaar geen les meer heb moet ik wel zeggen dat mijn gitaarspel er flink op achteruit is gegaan. En wat betreft zingen: ik snap je helemaal. Ik kan de buren letterlijk horen als ze in de tuin zitten, laat staan dat ik dan zou gaan zingen. En ik weet van mezelf ook dat dat niet altijd even zuiver is.

Nu is er nog een ding over het liedje. Om even terug te komen op de vorige keer: wat vond je van Goldband? Let’s love van Sia en David Guetta vind ik een heerlijk lied. Ik heb alleen het woord renzen nergens terug kunnen horen. Maar zo ben ik ook bijna een half jaar op zoek geweest naar een nummer wat ik de 3FM reclame voorbij kwam. Het was echt maar een heel kort stuk van twee of drie seconden waar door ik het ook niet kon 'Shazamen'. Balen natuurlijk! Tot ik laatst radio zat te luisteren en het herkende. Het nummer was: Lost in yesterday van Tame Impala. Het lied geeft mij altijd veel energie en ik word er vrolijk van. Ik ben benieuwd wat jij er van vindt.

Liefs, Larisa

Uit de tijd vallen

Ha John,


Het heeft even geduurd, mijn antwoord, maar het leek me beter je even te laten bijkomen van je jichtaanval en je drukke weekend daarna. Gisteren was ook voor ons een drukke dag ( onze tweede kleindochter was jarig) en op de terugweg uit Nieuwegein zijn we gaan kijken hoe het met mijn schoonzus op de boerderij ging. Dus het werd een latertje. Heerlijk om weer wat mensen te zien. Niet dat het huidige beleid me parten speelt. Ook ik kan heel goed alleen zijn, maar niet te lang. De ontmoeting met de ander is ook een soort vitamine in mijn leven. 

Wat  een wreed lot trof je vrouw zo jong en wat zal het zwaar voor jou en jullie kinderen zijn geweest . Ik weet natuurlijk niet hoe het voor jullie voelde, maar zelf had ik het gevoel dat  de intensieve zorg voor de mensen die in mijn omgeving lang ziek waren, ook ruimte bood om dingen uit te spreken, te zeggen dat je van iemand houdt, je liefde voor de zieke nog te delen, het samenzijn nog te koesteren, zoals jullie deden door beurtelings bij haar te slapen. Wat onverlet laat dat lijden vreselijk is. Van een plotselinge dood wordt vaak gezegd dat mensen die  verkiezen boven een ziekbed en misschien geldt dat ook werkelijk voor degene die gaat sterven, maar ik heb gezien en ervaren wat een ontreddering die veroorzaakt bij de achterblijvers. Dat het soms jaren duurt voor je kunt accepteren dat iemand er niet meer is. 

Ik heb de dood leren aanvaarden als het onvermijdelijke einde van een cyclus

Je denkoefening is bijzonder. Vroeger was ik erg bang om dood te gaan, dus me een voorstelling maken van een verblijf onder de grond, zou me toen vreselijk bang hebben gemaakt. Na de dood van mijn vader verloren we binnen vier jaar negen mensen in onze directe kring door allerlei doodsoorzaken. Toen kwam de dood zo dichtbij, dat ik er steeds beter mee om leerde te gaan. Nu ben ik al lang niet meer bang. Ik heb de dood leren aanvaarden als het onvermijdelijke einde van een cyclus. Zeker nu steeds meer duidelijk wordt dat  wij minder uniek zijn dan we lang dachten. We ontdekken dat vissen voelen, bomen via  hun wortelstelsels communiceren (wat ik heel ontroerend vind). Het lijkt het me dan ook niet juist te veronderstellen dat mijn levenscyclus een andere is dan die van al die andere levende  organismen. We komen, leven en we gaan. Je zou nu kunnen denken dat ik niet van het leven houd, maar niets is minder waar. Ik laat me graag betoveren en het lijkt me fijn om nog lang te leven. 

Jij schrijft dat je denkt nog vier jaar te leven. Dat klinkt verdrietig, ook al zeg je dat je leven dan wel voltooid is. Ik weet dat de vader van mijn zwager (net als jij arts) ook zo realistisch keek. Hij werd ziek toen hij voor in de zeventig was, gaf zich een prognose van maximaal tien jaar, liet niets doen en stierf een heel eind in de 80. Niet aan de aandoening, maar aan een combinatie van andere ouderdomskwalen, omdat het leven op was. Sluit je de mogelijkheid uit dat je nog zo  betoverd kunt worden door wat er op je pad komt, dat je van die vier jaar nog tien jaar wilt maken? Of kan dat echt niet meer? (Dit is de aartsoptimist in mij, nieuwsgierig naar de volgende ontmoeting, naar wat er om de hoek komt). Als je je leven nu al zo afbakent, doe je jezelf misschien tekort. 

Toen ik mijn kankerbehandelingen achter de rug had kreeg ik van mijn arts  'garantie tot aan de deur'. Dat  zei hij omdat ik hem bedankte dat weer beter was. Ik heb op dat moment besloten ( en gezegd) dat ik toch in ieder geval beter was tot ik weer ziek werd. Ik weet wel dat er altijd een kans blijft dat ik opnieuw ziek word, maar dat zie ik dan wel. Niet dat ik mijn kop in het zand steek, maar ik wil de dagen niet begrenzen ( mijn mateloze kant).
Mijn vader, die in Duitsland te werk is gesteld geweest en daar veel heeft meegemaakt, haalde steevast Nietzsches 'Was mich nicht umbringt, macht mir stärker', aan. En dat ervaar ik ook zo. De kracht die je put uit dat wat ellendig is, maakt je sterker, maakt dat je verdere hindernissen ook kunt nemen. Vroeger heb ik veel jongeren en volwassenen lesgegeven die eigenlijk alles tegen hadden om te slagen. Door mijn eigen ervaringen, durfde ik me veel kwetsbaarder op te stellen, en dat voelden ze. Als zij zich dan open stelden, als we echt tot elkaar kwamen, ze me vertelden wat er allemaal in hun leven was gebeurd, dan werd ik altijd weer geraakt door hun ongelooflijke veerkracht en hun verhalen. Hoewel het ook vaak 'moed met een t' is natuurlijk.

Moet ik me neerleggen bij het feit dat mensen a priori gaan voor het veilig stellen van dat wat ze hebben of kunnen krijgen?

Mensen oordelen  zo makkelijk en zijn zo geneigd de verkeerden te bewonderen. Klinkt aanmatigend, want wie zijn die 'verkeerden'. Maar hoe is het te verklaren dat Amerikanen, zelfs nu het in Amerika zo slecht gaat, Trump nog steeds steunen? Is het gemakzucht, waardoor ze niet meer goed nagaan wat iemand zegt en doet, maar afgaan op de oneliners? Maar waarom liepen ze dan achter iemand als Hitler aan? Toen waren die oneliners of social media er niet?  Moet ik me neerleggen bij het feit dat mensen a priori gaan voor het veilig stellen van dat wat ze hebben of kunnen krijgen? En doe ik dat misschien ook wel? 

Het was fijn te merken dat mensen door corona in het begin weer pas op de plaats maakten, dat er rust kwam, ruimte voor simpelweg aardig zijn voor elkaar en dat mensen de verbondenheid omarmden.. Maar het ongeduld krijgt de overhand, Nu alweer komt er een statement van ouderengroeperingen die bang zijn dat ouderen 'geslachtofferd' worden. Gezeur. Zijn ze vergeten dat ze zelf jong waren? Ik ben het met Aleid Truijens en Marjan Slob eens dat jongeren nu te veel moet inleveren. Jongeren moeten  zich  kunnen ontplooien, moeten onbekommerd verliefd  kunnen worden,  moeten samen kunnen komen, kunnen feesten, niet te veel gehinderd  door zorg om ons, de ouderen die al die kansen gehad hebben. Ik weet dat ze best aan ons denken, maar hun levenshonger is gewoon zo groot, die verdient meer ruimte. Juist daardoor vind ik dat ze niet verantwoordelijk zijn voor mijn welzijn. Dat ben ik gewoon zelf. Ik kan me opsluiten omdat ik bang ben ( wat ik niet ben) of ik neem het risico besmet te raken (wat ik ook liever niet wil) of iets daartussenin ( mijn kleindochters even knuffelen als ik de kans krijg, maar de anderhalve meter en handhygiëne in acht nemen en grote mensenmassa's niet opzoeken).

Hier in Twente is veel vanzelfsprekende noaberhulp. Dat is heel mooi. Elkaar bijstaan zonder er woorden aan vuil te maken

Eigenlijk hoopte ik ook dat mensen na de plotselinge wending door  het virus meer begrip zouden kunnen opbrengen voor anderen. Ik vond en vind het heel naar dat veel Nederlanders zo makkelijk oordelen over bijvoorbeeld vluchtelingen. Voor mij zijn het individuen die ik ontmoette: de Syrische apotheker uit Aleppo, die hier bij nul moest beginnen, de bakker uit Idlib, die zijn drie winkels moest achterlaten, de automonteur zonder diploma, maar met een schat aan ervaring die hier wordt weggewuifd, de arts die in de thuiszorg kousen bij bejaarden mag aantrekken en kort voor zijn vlucht nog als HIV-deskundige een congres in België toesprak. Maar als het mensen economisch slechter gaat is er straks misschien zelf minder bereidheid tot delen. We zullen het zien. Hier in Twente is veel vanzelfsprekende noaberhulp. Dat is heel mooi. Elkaar bijstaan zonder er woorden aan vuil te maken. Er is ook een verschil tussen wat mensen zeggen en wat ze doen, ook in positieve zin. Mooi vind ik een gemeente als Tubbergen, met de grootste wapendichtheid van Nederland ( jachtwapens vooral), waar veel mensen stemden op de PVV. In diezelfde gemeente hebben een dierbare oud-collega en haar man een bijzondere dressuurpaardenfokkerij. Op een dag zeiden ze tegen elkaar dat de plek zo mooi was, dat anderen ook de kans moesten krijgen om daar van te genieten en zo veranderden ze hun Stable in Stayble, een plek waar naast paarden ook mensen terecht konden om weer in het zadel geholpen te worden. En de collega, slaagde erin om al de vluchtelingen en jongeren een (leer)baan te bezorgen in datzelfde Tubbergen. Dat was eigenlijk geen probleem. De vluchtelingen kookten voor de bejaarden uit het verzorgingshuis. De automonteur vond een baan bij een garage. Twee Syrische jongens met timmerervaring belandden bij een bijzondere meubelmaker en ga zo maar door. Gewoon omdat je dat doet. Misschien hadden ze het in plat Twents wel over die boetenlanders, maar ze sloten ze niet buiten. 

De zee is ver weg in dit deel van het land en ik blijf haar missen

Over buiten gesproken. Mijn uitzicht op de tuin is mooi, maar ik zou ook heel graag dat van jou hebben: Zandvoort (de duinen en de zee).De zee is ver weg in dit deel van het land en ik blijf haar missen, ook na 39 jaar Twente. Mijn man heeft lang geleden een tafel voor me gemaakt met zand en schelpen onder glas en die koester ik. We zijn gelukkig allebei dol op de zee, dus zeker in de zomer zijn we altijd wel ergens een tijdje aan de kust. Word nog even puzzelen dit jaar. 
Heb je The man in the Red Coat van Julian Barnes al gelezen? Dat boek ga ik deze week maar eens lezen, en ik ga Het sterke geslacht ook bestellen. Als ik je nog iets mag aanraden , laat je dan overrompelen door Uit de tijd vallen van David Grossman. Hij vindt woorden voor de dood, Niet sentimenteel, maar hartverscheurend. 'Uit de tijd vallen' is overigens een uitdrukking uit het Nederlands die de schrijver mooi vond. In Twente lees je het nog weleens in een advertentie: hij is oet de tied ekomn. 
Had ik je ook al verteld dat ik kinderboeken verzamel? Voor mijn kleindochters, maar ook omdat ik er zelf veel van houd. Ik weet niet of er jonge kinderen in je omgeving zijn, maar Eva Eland maakte twee betoverende prentenboeken: Als verdriet op bezoek komt en Waar geluk begint. Emoties uitgelegd en verbeeld. Als je in de boekhandel bent moet je er maar eens in bladeren. Ze is Nederlandse maar woont en werkt in Cambridge. 
Tot in de volgende brief,

Hartelijke groet,

Elise