Lieve Johanna,

Dankjewel voor je mooie en open brief. Die heeft mij ook geraakt. En, ik heb er hardop om gelachen.

Je vroeg naar mijn ervaringen rond de abortus. Die deel ik graag met je. Allereerst, ook bedankt voor het delen van jouw verhaal. Het zal ongetwijfeld moeilijk, verdrietig en pijnlijk zijn geweest om een miskraam mee te maken, ondanks dat je blij was dat de keuze voor jou gemaakt werd. Als ik iets heb geleerd van de abortus, is het wel dat er zo veel verschillende, tegenstrijdige emoties naast elkaar en door elkaar gevoeld kunnen worden.

Als ik over mijn abortus vertel, vind ik het belangrijk om de context daarbij weer te geven

Als ik over mijn abortus vertel, vind ik het belangrijk om de context daarbij weer te geven. De ervaring krijgt een plek in het geheel. Daarover gaat deze brief van mij naar jou.

Afgelopen februari ben ik gaan reizen, wat ik altijd al wilde na mijn studie. Ik zat in de afrondende fase van mijn scriptie, en had een ticket geboekt naar Zuid-Amerika, in de veronderstelling dat het mij wel zou lukken om mijn scriptie op tijd af te ronden met een goede stok achter de deur. Ik zou drie maanden weg zijn, om te vieren dat ik was afgestudeerd en de vrijheid te proeven.

Helaas was een belangrijk deel van mijn reis niet gelukt. In plaats van dat het vliegticket mij motiveerde om mijn scriptie met vaart af te ronden, liep ik vast. Ik was steeds ontevreden over het proces, over hetgeen ik schreef, ik kreeg maar niet op papier wat ik in mijn hoofd en in gedachten had. Ik ervaarde stress van de enorme tijdsdruk die ik mijzelf had opgelegd. Ik liep aan alle kanten vast, writers block. Uiteindelijk heb ik besloten om mijn scriptie 'op reis' af te maken. Een andere werkomgeving, dat zal mij vast goed doen en nieuwe inspiratie geven, zo dacht ik.

Door in een andere omgeving te zijn was ik even losgerukt uit het benauwende perfectionisme dat me zo vast hield

Ook dat bleek natuurlijk niet te lukken. Op reis werd ik geconfronteerd met alle dingen die ik over mijzelf geleerd, maar misschien nog niet volledig verwerkt had. Door in een andere omgeving te zijn was ik even losgerukt uit het benauwende perfectionisme dat me zo vast hield, de eeuwige kritiek op mijzelf, en ervaarde ik hoeveel emoties daar eigenlijk wel niet onder zaten. Ik wilde eigenlijk nooit meer terug in die onzekerheid, dat zwemmen in woorden en gedachten, ik wilde niet meer in mijn scriptie duiken.

Ik deed wel pogingen, opende mijn laptop af en toe en probeerde dan een stukje verder te komen. Natuurlijk belemmerde dat mijn plezier op reis, en nodigde zo’n tropische en exotische omgeving ook niet bepaald uit om achter een scherm te zitten. Ik kon eigenlijk voor beide (reizen of studeren) niet echt een keuze maken, en zat dus weer vast.

Angstvallig durfde ik mijn uni-mail niet meer te openen, bang voor de reactie van mijn scriptiebegeleider als ik nog een keer zou melden dat mijn plan om af te studeren weer vertraging had opgelopen. Uiteindelijk ontstond er een moment dat mijn laptop het begaf, het was een nogal oud apparaat, en toen is het mijn scriptiebegeleider geweest die via de mail reageerde: 'Sascha, nu grijp ik even in! Die laptop is een teken, ga jij nou maar gewoon genieten van je reis, dan komt jouw scriptie daarna wel.' Onwijs veel liefde voor deze man. Dat was alles wat ik nodig had.

Nooit eerder in mijn leven ervaarde ik zó veel vrijheid, zo veel vreugde

Aldus inmiddels twee weken later, waarin ik ook nog Spaans lessen volgde in de ochtend in een poging om de taal te leren, besloot ik om te stoppen met Spaans én mijn scriptie, en de rest van de reis gewoon te genieten. En dat heb ik gedaan. Nooit eerder in mijn leven ervaarde ik zó veel vrijheid, zo veel vreugde. Ik kon iedere dag indelen zoals ik wilde, ontmoette allemaal interessante mensen van over heel de wereld en maakte ik zó veel indrukwekkende dingen mee.

Natuurlijk kan die extase niet drie maanden lang non-stop aanhouden, dus na ongeveer zes weken werd dit enthousiasme afgewisseld met vermoeidheid. In de laatste maand voelde ik weer een grote behoefte om naar huis te gaan, mijn familie en vrienden weer te zien, en vooral de behoefte aan stabiliteit en een vertrouwde omgeving.

Toen ik thuis kwam, en nog alle blijdschap bij me droeg, begon de ellende

Toen ik thuis kwam, en nog alle blijdschap bij me droeg, begon de ellende. Allereerst was er de scriptie die ik toch echt moest afronden om mijn master te halen. Dat was een worsteling, maar is gelukt. Vervolgens was er het geldprobleem. Mijn spaargeld was op en ik had weer een baan nodig. Toen ben ik gaan solliciteren. Ook dat was een onzekere periode, waarbij ik lang heb getwijfeld tussen twee banen.

Daarnaast was er het huizen-probleem. Ik zat in Amsterdam-West in een heel fijn appartement, maar wist dat ik daar in augustus uit zou moeten, omdat het huurcontract niet verlengd kon worden. Ik zou vanaf september in de kamer van een vriendin kunnen, die zou gaan reizen, maar dat betekende ook dat ik een maand zou moeten overbruggen. Ik dacht dat ik dat wel kon, na drie maanden uit een koffer te leven, maar dat bleek tegen te vallen. Dit is hoe het uiteindelijk is gegaan:

Mijn eerste reactie was vol ongeloof

Op een dinsdag leverde ik mijn scriptie in, eindelijk! De maandag daarvoor kwam ik er achter dat ik zes dagen laat was met menstrueren. Dus het eerste dat ik deed toen ik mijn scriptie officieel had ingeleverd, was naar de drogisterij gaan om een zwangerschapstest te halen. Het ene moment was ik blij dat ik eindelijk deze 'bevalling' had afgerond, het volgende moment vond ik mijzelf op de wc met een positieve test in mijn handen. Mijn eerste reactie was vol ongeloof. Gevolgd door: 'maar dat kan helemaal niet…'

Op zondag zou ik mijn huis uit moeten. Dus op woensdag, donderdag, vrijdag en zaterdag was ik bezig om ál mijn spullen te verzamelen, in dozen te stoppen en te sorteren. Aangezien ik geen eigen plek meer zou hebben, belandden mijn spullen op verschillende plekken bij familie en vrienden en deel naar de zolder van het nieuwe huis in Amsterdam. Het deel dat ik niet kon houden en niet verkocht was, ging naar de stort. Kortom, niks was meer van mij, geen eigen eigendom, alles 'afstaan' aan anderen, zo voelde het.

Toen ik onverwachts zwanger bleek te zijn, heb ik ook op woensdag de huisarts gebeld, en op donderdag een afspraak gemaakt met de abortuskliniek. Want ja, ik had niet eens een huis, ik had echt niet geweten hoe ik ooit voor een kind zou kunnen zorgen. Het voelde meer als een 'probleem' dat erbij kwam, waar een oplossing voor gevonden moest worden. Op zondag ben ik verhuisd, en op de nieuwe dinsdag (één week nadat ik de test had gedaan) stond de behandeling bij de abortuskliniek gepland.

Het voelde alsof alles van mij afgepakt werd, alsof ik volledig uitgekleed werd

Ondertussen realiseerde ik me op maandag dat mijn rijbewijs en paspoort nog in een kastje lagen dat naar Amsterdam was gegaan en die had ik nodig. Dus ben ik met mijn vriend terug naar Amsterdam gegaan om dat op te halen. Dat had mijn huisgenoot  niet verwacht, en zij was er niet over te spreken dat wij onaangekondigd in haar huis waren. Vervolgens was mijn huisgenoot boos op mij, of voelde ze zich onveilig, en heeft ze mij de sleutel teruggevraagd van het appartement, waar ik een maand later zou gaan wonen…

Kortom, in een week tijd verloor ik mijn studie, mijn huis, mijn spullen, het huis waar ik eigenlijk in zou gaan wonen en het kind dat kennelijk in mijn boek groeide… Het voelde alsof alles van mij afgepakt werd, alsof ik volledig uitgekleed werd. Ik verloor de regie over alles. Bijna verloor ik het geloof dat ik ook maar iets te zeggen had over al die ontwikkelingen en veranderingen in mijn leven.

Gelukkig had ik op dinsdag eerst een gesprek met de behandelend arts, voordat de behandeling zou plaatsvinden. Zij heeft mij gevraagd of ik goed over mijn keuze had nagedacht. Ik heb haar eerlijk geantwoord dat het voelde alsof daar helemaal geen tijd en ruimte voor was geweest. Toen heeft ze mij geadviseerd om de behandeling twee weken te verplaatsen. Ik ben blij dat ik dat advies heb opgevolgd.

Twee weken waarin ik mij heb kunnen verbinden met het schepsel in mijn buik

Twee weken volgden, middenin de zomervakantie, waarin ik met mijn vriend een paar dagen ben gaan kamperen. Twee weken waarin ik mij heb kunnen verbinden met het schepsel in mijn buik. Ik voelde onwijs veel liefde en warmte. Het was ook heel surrealistisch. Ik stond nog steeds achter mijn keuze en de nieuwe behandeling stond gepland op een woensdag twee weken later. 

Beetje bij beetje won ik de regie weer terug. Toen de behandeling plaatsvond voelde ik me daar meer klaar voor dan de eerste keer, omdat ik me echt met de zwangerschap had verbonden, ondanks het verdriet dat dat met zich meebracht. Met de boze huisgenoot heb ik een lang en goed telefoongesprek gehad, waarbij ik haar vooral de ruimte gaf om haar boosheid te uiten, om de veiligheid te herstellen. Ze heeft mij de sleutel teruggegeven en nu woon ik toch met haar samen. Het gaat soms nog steeds op gespannen voet, waarbij ik zelf vooral ervaar dat dit haar en niet mijn huis is. Maar aangezien dit een tijdelijke oplossing is , ben ik ondertussen op zoek naar een andere kamer. Verder ben ik (vraag me niet hoe) een paar dagen na de behandeling gestart met mijn nieuwe baan, waar ik nog steeds werk. Daar ben ik gelukkig op mijn plek.

Zo, pfoe, dat was een heel verhaal van mijn kant. Ik zou eigenlijk meer ruimte willen geven om ook op jouw verhaal te reageren, vind je het goed als ik dat bewaar voor de volgende brief? Ik heb de dingen die je hebt geschreven opgeslagen en bewaard, en in mijn achterhoofd gehouden.

Het is zo fijn om te weten dat wij niet alleen zijn in moeilijke periodes, gênante verhalen, ingewikkelde vraagstukken en belangrijke levenslessen

Ik kijk uit naar jouw volgende brief. Schroom niet om in alle openheid je verhalen te blijven delen! Het is zo fijn om te weten dat wij niet alleen zijn in moeilijke periodes, gênante verhalen, ingewikkelde vraagstukken en belangrijke levenslessen. Dat wij dat allemaal mee maken. Des te mooier om die verhalen te delen. Hopelijk is je zoontje snel weer eens aan het voetballen en heb jij de tijd voor jezelf en jouw eigen projecten.

Veel liefs,

Sascha

Ps. Ik heb ook even de tijd genomen om jouw verhalen te laten bezinken en daarop te reageren. Misschien niet helemaal conform de één-week-norm, maar goed, volgens mij doen wij allebei ons best om elkaars brieven te lezen en daarop te reageren, en is dat het belangrijkst.