Japanse vulpen
Het is 6 uur ‘s ochtends. Ik ben te vroeg wakker, een uur voor de wekker. Zonde. Ik had nog willen slapen, maar er zitten te veel gedachten in mijn hoofd over vandaag, morgen, overmorgen. Je kent het wel.
Ik draaide me om in de hoop weer in slaap te vallen en dacht ineens aan mijn nieuwe vulpen. Een vulpen uit Japan. Een vulpen uit het land dat me al tien jaar fascineert om haar mysterie en verfijndheid. Een vulpen van messing die lekker schrijft en waar mijn hand mee over het papier vliegt, mijn gedachten volgend. Plots dacht ik om 6 uur aan mijn pen en stapte uit bed. Ik greep een warm vest, knipte een lichtje aan, schoof aan mijn schrijftafel en voelde het koele metaal van die pen uit Japan.
Het mooie gebroken witte papier, waar katoen in verweven is, lag voor me en ik wilde mijn schrijfpartner nu eens geen digitale, maar een handgeschreven brief sturen. Ik had geen plan, geen idee wat ik zou schrijven. Ik begon bij de datum, daarna aanhef en naam en dan… Ik begon maar met iets. Het eerste dat in me opkwam was te schrijven over mijn pen, want die verrukte me op dat moment het meeste. En dus schreef ik een brief over een pen, over papier, over dat ik houd van dingen waar liefde en aandacht in is gestoken. Ik schreef maar wat en volgde mijn pen. Mijn messing pen uit Japan.
Met de hand schrijven is ook erg goed voor je, zeker als het cursief is las ik. De coördinatie tussen je brein en je hand lijkt de bevorderlijk te zijn voor het uiten van meer ideeën en gedachten op papier. Dat is ook mijn ervaring; je hand, met pen, volgt je gedachten.
“Other research highlights the hand's unique relationship with the brain when it comes to composing thoughts and ideas. Virginia Berninger, a professor at the University of Washington, reported her study of children in grades two, four, and six that revealed they wrote more words, faster, and expressed more ideas when writing essays by hand versus with a keyboard.”
En in mijn brief schreef ik niet alleen over pen en papier, maar kwam ik terug op de correspondentie van daarvoor. Ik denk dat wij beiden een brief of zes hebben geschreven sinds de zomer, dus twaalf in totaal, en dan ken je elkaar best al een beetje. Je kent zieleroerselen en gedachten. Je kent verhalen en context. Je leest over hoe iemand leeft en over wat iemand leuk vindt, of moeilijk. Je kan een beetje in het leven van een ander gluren, en zelf misschien wel in het hoofd van een ander.
Meestal kennen onze schrijvers hun partner helemaal niet en dat is spannend. Ik ken mijn schrijfpartner toevallig wel. Wij ontmoetten elkaar eenmaal en belandden daarna per ongeluk in een correspondentie binnen mijn eigen project.
Ik hoor veel verhalen over hoe mensen het ervaren om te schrijven met een onbekende. Het heeft iets magisch en veiligs ineen; je kan je verhaal doen zonder na te hoeven denken over dat iemand je hele leven al kent. Je schrijft ergens een beetje anoniem, inclusief ontboezemingen. Het is alsof je samen een pact sluit om te delen wat er in je opkomt in deze tijden, waarin iedereen te maken heeft met dezelfde of andere corona uitdagingen. Een stille ruimte om je verhaal te delen, een plek om je stem te laten horen.
Mijn ochtend begon schrijvend. Ik voelde me even verbonden met degene die ik schreef, ik deelde in de vroegte zomaar wat gedachten zonder uitleg. Het was alsof iemand luisterde.
Mijn telefoon lag niet naast me en ik vertraagde de gedachten in mijn volle hoofd. Achter mijn schrijftafel, met mijn messing pen in het donker, verstilde ik voor de dag begon.
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.