Log in

Wat is alles onvoorspelbaar

portret van Dewiportret van Jasper
Dewi aan Jasper
4/4
Rotterdam, 27 maart 2021

Beste Jasper,

Wat leuk om je brief weer te mogen ontvangen. Ik voel achter je zinnen dat het voorjaar eraan komt en dit een hoop positivisme met zich meebrengt. Vooral de fietstocht waar je voor aan het trainen bent klinkt erg goed. Ik hoop van harte dat het straks doorgaat. Maar de weg ernaartoe is natuurlijk het beste...

Het doet mij denken aan de super trage rondjes die ik met mijn oudste broer maakte tijdens de eerste lockdown, samen fietsend langs de Rotte. Mijn oude paarse racefiets had meer de functie van ‘praatfiets’ dan dat ik echt vooruitkwam. Ik heb twee broers, beiden werken ze in de muziek achter de schermen. Met succes, mijn oudste broer zou Eurovisie Songfestival gaan doen. Een grote klus die door corona in duigen viel. Daarna werden er nog meer opdrachten stopgezet. Op dit moment zit hij op Bali bij zijn vriendin, die hij door de crisis bijna een jaar niet heeft gezien. Samen hebben ze een succesvol mondkapjesbedrijf opgezet, Batik Be Safe, waarvan een deel van de winst naar voedsel gaat voor arme mensen in het noorden van Bali die het extreem slecht hebben. Tijdens onze fietstochtjes werd het idee voor dit bedrijf geboren. Het gaf ruimte in zijn hoofd, om creatief te blijven wanneer alles stil ligt.

De dagelijkse uitdagingen en alle ballen de lucht in houden is iets wat jij als vader als geen ander begrijpt

Nu verder over mijn zwangerschap. Bedankt voor de felicitatie! Ik zit nu in de eerste week van mijn verlof en ik merk dat de extra kilo’s en de fysieke beperkingen mij toch wat depri maken. Ik kan niet wachten om straks meer te kunnen. Ik weet dat het nog een tijdje gaat duren, dus ik heb het maar te accepteren... Ook al die keren dat ik in de nacht naar het toilet hobbel.

Het is trouwens fijn om een brief te krijgen van iemand die ook kinderen heeft. De dagelijkse uitdagingen en alle ballen de lucht in houden is iets wat jij als vader als geen ander begrijpt. Zeker zo’n beginperiode met twee kleintjes. Bij jullie ging dat nog sneller achter elkaar. Inderdaad heftige tijd! Mooi dat jullie nu iemand hebben gevonden die meehelpt. Goed om meer rust te creëren en het zorgt hopelijk ook straks voor meer tijd met je vrouw.

Je beschrijft ook dat je avondwandelingen beperkt zijn door de avondklok. Het is inderdaad gedoe. Ik begin het steeds meer een vreselijk ding te vinden. Ik respecteer de regels, toch probeer ik het zelf zo creatief mogelijk in te vullen, anders word ik gillend gek. Dat alles dicht is en kinderen nergens naartoe kunnen is ook zoiets. We hebben geen auto’s voor de deur, maar een grasveldje. Dus heb ik op 27 februari, mijn dochters derde verjaardag, een springkussen gehuurd. Het voelde wat verwend, maar ik wist ook dat heel de straat mee kon springen. Er kwamen zelfs kinderen van een straat verder. De zon scheen en er ontstond spontaan een borrel met de buren. Een jaar geleden stond ik zowat tegen het keukenraam gedrukt, zó druk was het binnen. Nu was het veel meer ontspannen. Er was tijd voor een normaal gesprek. Familie die langskwam volgens het blokkenschema en buiten kwam zitten.

Mijn tweede verlofweek start met een drama

De dierbare momenten in deze coronatijd zijn de zonnige dagen tegenover dagen vol sneeuw en ijs met de mensen van wie ik houd. Zoals mijn vader die eindelijk weer op zijn oude noren mocht schaatsen. En mijn dochters eerste ‘schaatsles’ van opa. Daarom kan ik mij net als jij verheugen op het voorjaar. De winter is extra hard geweest voor iedereen, zeker met al die nieuwe regels. Ik ga nu weer even proberen te slapen. Het is half 4 in de ochtend. De zwangerschapshormonen houden mij wakker.

Dit is waar het eerste gedeelte van mijn brief stopt. Mijn tweede verlofweek start met een drama. Ik word heel vroeg in de ochtend door een collega gebeld. Twee gemiste oproepen. Ik besluit om de auto niet te starten en bel terug. Het zal wel over werk gaan... Het is iets totaal anders. Ik hoor dat er iemand is overleden. Een gevluchte actrice uit Syrië die ik goed ken sinds de oprichting van onze stichting. Ik krijg een soort van shock door mijn lichaam, haal mijn dochter uit het kinderzitje en ren met haar op mijn arm naar huis. Gelukkig is mijn vriend thuis. Hij heeft het slechte nieuws ook net gehoord. Ik loop naar boven, ga op zolder op bed liggen om mijn buik te beschermen die hard is geworden. Het blijkt dat ze door een misdrijf om het leven is gekomen. Ze is neergeschoten in haar eigen huis door een bekende. Als ik eraan denk word ik misselijk. Volgend jaar zouden we samen op het podium staan in mijn eigen theatervoorstelling.

Een paar dagen later word ik geïnterviewd door een journalist. Ik stuur wat beeldmateriaal op en kan het nog steeds niet geloven. Hoe kan iemand zoiets doen? Mijn collega’s zoeken contact met haar familie en ook de lokale politie. Hoe kan iemand zoiets doen? Het blijft door mijn hoofd spoken. Gelukkig houden mijn collega’s het geregel van mij weg.

De volgende dag breken mijn vliezen

Op zondag probeer ik te ontspannen met mijn gezin. Ik trek nog een laatste onderdeel van het babybedje uit de schuur. Poets het stof eraf. Er moet nog veel gebeuren... Ik ben de volgende dag precies 38 weken zwanger. Gelukkig is er nog tijd, denk ik. In de avond kijk ik samen met mijn vriend een film in bed. Even iets anders.

De volgende dag, op maandagochtend 22 maart, breken mijn vliezen. In de middag wordt onze tweede dochter geboren. Ze draag een Koreaans-Indische naam. In het bezit van schoonheid en kracht, betekent het. Ze is gezond. Ik ben trots op mijn lichaam, het was een natuurlijke bevalling, zonder pijnstillers, prikken of medisch gedoe. Alles gedaan op puur ademhalen.

Wat een geluk om mijn dochter in mijn armen te houden. Wat is alles onvoorspelbaar.

Tot schrijfs,

liefs, Dewi

linkedin facebook pinterest youtube rss twitter instagram facebook-blank rss-blank linkedin-blank pinterest youtube twitter instagram