Goeiemorgen!
De kerk en geloof. Dat ongemak zit hem in meer dingen. En het eerste is inderdaad het beeld wat erbij meekomt. Ik vermoed dat het eerste beeld dat ik oproep als ik over een kerk begin is: suf, degelijk, conservatief, naïef, sociaal zwak. Vul maar aan... Welke beelden komen bij jou omhoog? Om nog maar niet te spreken van het grotere verhaal dat er boven hangt van corruptie en misbruik. En als een automatisme ga ik het dan uitleggen. Dat is een standaard riedel geworden. Waarin ik de essentie nog wel steeds belangrijk vind om naar voren te brengen of misschien wel steeds belangrijker ben gaan vinden. De noodzaak om mij uit te spreken lijkt groter geworden.
Geloof is voor mij ook steeds dieper thuiskomen bij jezelf
Ik probeer altijd zo snel mogelijk uit te leggen dat ik vrijzinnig christen ben en dat er geen addertje onder het gras zit. Ik geloof niet in dogma's zoals de erfzonde, niet in Jezus als enige weg en ik geloof al helemaal niet dat het huwelijk alleen bestemd is voor mannen en vrouwen. Dat laatste is gelukkig in steeds meer kerken zo, maar dat blijft zo onderbelicht in de media. Onze kerk heeft het huwelijk al opengesteld in 1986, voordat de overheid dat deed.
Ken je het programma Kijken in de ziel? Vorig jaar met geestelijk leiders. Er zat een studiegenoot bij, die dus predikant is. Een enorm ruimdenkende, vrijzinnige, wijze vrouw. Ze komt niet veel aan bod in de serie en aan de opnames had ze een kater overgehouden. Je bent alleen interessant als je extreme uitspraken doet. Maar een predikant die bijvoorbeeld euthanasie kan en wil ondersteunen is toch niet boeiend genoeg, lijkt het. Als ik schrijf merk ik dat ik boosheid voel. Elke keer in dat programma kwamen die extreme gekkies weer in beeld.
En misschien daarom voel ik juist de noodzaak om mij te verbinden en te verhouden. En ik snap het ook, het is een saaie boodschap, ook in deze brief aan jou: ik vermoed dat ik niks wezenlijk anders geloof dan jij, en het geloof an sich geeft mij niks dat jij niet hebt. Ik geloof zelfs niet dat dingen een bedoeling hebben, ik geloof in pech, geluk en toeval. Maar dat daarbuiten iets groters is, dat je gedragen mag worden en dat er een weg gezocht mag worden. Geloof is voor mij ook steeds dieper thuiskomen bij jezelf.
Het moederschap werd opeens een spiegel voor alles wat ik zelf nog niet had durven aankijken in het leven
Ik heb mezelf ook vaak afgevraagd wat ik dan doe bij 'de christenen'. Binnen het christendom horen we er trouwens maar ternauwernood bij. Maar dat is weer een verhaal apart, al die splitsingen binnen het christendom. Soms denk ik dat ik beter zou passen in het spiri-wiri-wereldje van yoga en zelfontwikkeling. En ik vind die wereld zelf ook echt interessant en ben er ook niet helemaal onbekend in. Maar mijn basis ligt in het christendom, dat is waar ik wat te doen en wat te geven heb. Ik herken wat je schrijft over het moederschap, ik vond het zo'n allesoverheersende verandering. Het moederschap werd opeens een spiegel voor alles wat ik zelf nog niet had durven aankijken in het leven. Mijn vriend en ik waren nog helemaal niet heel lang samen, twee vakanties in Frankrijk, meer hadden we samen nog niet meegemaakt toen ik zwanger werd. Het was een duidelijke keuze, ik wilde een kind. Maar wat daarna kwam had ik totaal niet overzien.
Het was aanmodderen die eerste maanden, op alle vlakken, ook in onze relatie. Maar ergens was ik wel zo helder dat ik bedacht dat we hulp moesten vragen. Een soort bij toeval kwamen we terecht bij een man en vrouw, relatiecoaches op een centrum voor spirituele groei en ontwikkeling. Die terminologie werkte in eerste instantie op mijn lachspieren, een vorm van weerstand denk ik. Maar ik was zo moe en op, dat het mij allemaal niks meer kon schelen. Een beetje schoorvoetend dus, want het was veel zweveriger dan wat we gewend waren. En mijn vriend dacht al helemaal, waar ben ik nu in godsnaam terecht gekomen? Wegwezen hier!
Met een glas wijn op kan ik er nog steeds van in een deuk liggen, maar ik ben die mensen vreselijk dankbaar
Maar man, wat heeft dat mijn en ons leven beter gemaakt. Ik kende dat helemaal niet, een ruimte waar alles in veiligheid gezegd kon worden, er geluisterd werd en er geen oordeel kwam. Er kwam zelf een nieuw idioom bij kijken: 'pijn, trauma, helen, iets aankijken'. Met een glas wijn op kan ik er nog steeds van in een deuk liggen, maar ik ben die mensen vreselijk dankbaar. We komen er nog steeds, soms maanden niet en als het weer nodig is gaan we weer.
Maar het zit dus in mij, die hang naar het geloof en zingeving. Ik heb wel wat religieuze bagage vanuit huis, maar niet veel en niet streng. Mijn jeugdliefde kwam uit een vrijgemaakt gereformeerd milieu. Heel ingewikkeld maar ook fascinerend hoe dat vormt. In mijn studententijd kwam ik via mijn vriend toen ook weer in de studentenkerk terecht. Vervloekt heb ik het ook, als ik dan weer een avond in de vastentijd droge rijst zat te eten met in mijn ogen een stelletje autisten. Onze relatie is daar onder andere ook op uit gegaan. Ik hield dat niet vol, ik wilde weg, de kroeg in, naar het theater, filosoferen met wijn. Dansen op de vulkaan zoals jij zo mooi schreef.
Sasha, de plicht roept weer. De jongste is om 13 uur alweer klaar met school. En er is nog zoveel meer te schrijven. Het vraagt ook een mooi soort van geduld, niet met elkaar op het terras gaan zitten (nu dat weer kan) en alles even in een middag de revue laten passeren. Maar wachten op de volgende brief en moment van tijd. Ik heb je deze brief nog helemaal geen wedervraag gesteld. Dat 'teveel over het ik', waar je over schreef, daar ben ik nieuwsgierig naar. Wat wil er gezien worden daar?
Tot horen en alvast een fijn weekend gewenst!
Liefs Roos
