Grenzen

Leuk he….hoe we elkaar na elke brief steeds wat meer leren kennen. Zo vertel je me nu dat je denkt dat je ADHD hebt. Weer een nieuw aspect. Ik was er wel van onder de indruk hoeveel invloed medicatie op je kan hebben. Dat het dus ineens je gedachten kennelijk stil kan leggen. Dat lijkt me een hele aparte ervaring.

Net als jij heb ik eigenlijk ook altijd wel gedachten in mijn hoofd, dat gaat een hele dag door. Afhankelijk waar die gedachten mee gevuld zijn, heb ik er last van of niet.

Bewust ben ik de laatste jaren zeer creatief bezig, om zo weinig mogelijk geconfronteerd te worden met mijn ziek zijn. Het tekenen en schilderen leveren mijn eigen associatieve werkelijkheid op waarin ik me gelukkig en fijn kan voelen. Kortom, ik heb doorgaans op dit moment niet enorm vaak last van mijn gedachten, zolang ik maar met leuke dingen bezig ben.

Het lijkt me zo'n onwerkelijke wezenloze ervaring opeens helemaal geen gedachten meer te hebben. Je neemt alles om je heen waar, maar in hoeverre maak je daar zelf dan nog onderdeel van uit, als je gedachten en gevoelens minder mee kunnen doen.

Ik heb meerdere mensen gesproken met ADHD...de een slikt wel medicatie en het helpt hem. Alles is helderder geworden. De ander heeft het geprobeerd, maar hij ging zijn creativiteit missen en is er weer mee gestopt.

Niet kunnen plannen is inderdaad een kenmerk dat zij ook aangeven. Die ene vriend gaf aan dat zijn concentratieprobleem maakten dat hij aanvankelijk veel te laag opgeleid is. Hij kon zich niet concentreren op school. Toen hij ging werken, bleek dat hij ontzettend veel meer in zich had, bijvoorbeeld leiderschapskwaliteiten en inzicht, waardoor hij uiteindelijk toch op een positie terecht kwam die paste bij wat hij mentaal aan kon. Wel werd geregeld dat hij secretariële ondersteuning kreeg. Dat werkte heel goed voor hem.

De ander die ik sprak met ADHD, is ook erg slim, heeft een aanleg voor taal. Toch ging hij nooit naar de universiteit, omdat hij opzag tegen die enorme dikke boeken die je daar moet lezen.

Apart hè, hoeveel invloed dit soort aandoeningen hebben? Zo hoor ik ook wel van mensen met dyslexie, die hierdoor moeite hebben met hun opleiding, terwijl ze slim zat zijn. Ik vind het zelf soms ook een bevreemdende ervaring wanneer ik app met iemand met dyslexie. Dan heeft zo iemand mij verteld hoog intelligent te zijn, terwijl de appjes vol staan met taalfouten, maar zo kan dat kennelijk gaan.

Je schreef dat je niet op tips en adviezen zat te wachten. Dat kan ik me helemaal voorstellen. Niks aan als iemand anders je wel even zal gaan vertellen hoe je het beste kunt leven. Houd ik ook niet van. Ik zie het ook meer zoals hoe jij het benoemde: in gesprek zijn met elkaar, ideeën uitwisselen en dan zo tot nieuwe inzichten te komen. Dat is een wederzijds proces waar we allebei evenveel inbreng in hebben. In jouw brieven zie ik jou werken met thema's waar ik in het verleden mee geconfronteerd ben in het leven, soms mijn weg ook in heb gevonden.

Omgekeerd merk ik dat jij op andere gebieden vrijer bent, meer hebt geleerd of geëxperimenteerd. Als eerste denk ik dan gelijk aan seksualiteit. Terwijl ik dit schrijf, ontstaat een vreemd gevoel in me, dat ik denk: "Jeetje, wat voor stom compliment zit ik nu weer te geven. Hoe moet Karin dit wel niet vinden als ik zeg dat ik het waardeer dat zij zoveel opener en verder is op het gebied van seksualiteit?" Maar tegelijk denk ik: "Waarom mag dat niet een compliment zijn? Seks maakt onderdeel van het leven en hoe fijn is het je je daarin vrij te voelen?"

Dus al is het misschien een raar compliment, toch is het echt gemeend.

Daarnaast vind ik je openheid over jezelf en alles waar je mee worstelt, zo heerlijk vrij. Ik zie door je verhalen dat het leven maakt dat het soms wat heviger waait in je, maar ondanks die stormen loop jij door, onderzoekend, nieuwsgierig, lerend, vooruitkomend. Zo is het leven ook, denk ik, voor ons allemaal. Het is niet alleen maar makkelijk en leuk, er zijn tegelijk hobbels en hindernissen op ons pad.

Grenzen horen ook bij het leven, net als hobbels

Grenzen, ja, dat is een thema dat ons nu allebei raakt. Voor mij dat er veel fysieke beperkingen en grenzen zijn. Het maakt dat ik mentaal bestaande grenzen weer wat opener gooi om toch meer ruimte te ervaren. Een mentale grens was bij mij het aangaan van vriendschappen met mannen. Deze ben ik nu aardig aan het beslechten. Maar in het opener maken van mijn leven op dat gebied merk ik dat ik in dergelijke contacten opnieuw met het thema grenzen bezig ga. Kennelijk is dat natuurlijk. Grenzen horen ook bij het leven, net als hobbels.

Zo ook in het contact met de kunstenaar dat ik nu heb. Hij komt zo ongeveer één keer in de drie tot vier weken langs. We spreken elkaar dan gelijk vijf uur. Over kunst, over het leven. Hij staat veel vrijer in de liefde en qua kunst heeft hij weer hele andere invloeden dan ik. Heerlijk om al die verhalen aan te horen. Het maakt mijn wereld echt groter. Maar ook in dat contact merk ik dat er soms kleine dingetjes zijn die ik minder leuk vind of die niet bij mij passen. Vanuit hem kan ik dat prima begrijpen, maar ik vind het niet fijn. Dus zeg ik er iets van. Grens. Wat ik dan zie gebeuren, is dat hij reageert op die grens. Soms past hij zijn gedrag aan of hebben we het nog wat langer over die grens, omdat hij hem bijvoorbeeld onterecht vindt. Hoe dan ook, grenzen horen erbij, al is er nog zoveel inspiratie.

Dat is wat door me heen gaat, als ik jouw verhaal lees over grenzen in relaties. Jij schrijft dat je heel veel liefde in je hebt. Dat heb ik ook. Ik was me daar niet zozeer bewust van, maar merk dat het toch wel zo is. Anderen zeggen het ook expliciet tegen mij, zeggen dat ze me warm en liefdevol vinden.

Maar ondanks dat die liefde er voor anderen er is, laat ik niet over me heen lopen en bewaak ik mijn grenzen. In mijn relatie met mijn vriend gaat dat heel natuurlijk. Zo nu en dan hebben we even een botsinkje, schijnbaar over kleine onnozele onbenullige dingetjes. Het maakt over en weer dat we van elkaar weer weten waar we staan en rekening houden met elkaar. Als we zo'n botsinkje hebben gehad, lachen we er vaak gelijk om. Het was kennelijk weer even nodig.

Nee zeggen tegen een ander betekent niet dat je niet liefdevol bent

Dus 'advies' van mij is de volgende keer in een relatie wel te luisteren naar die kleine irritaties en die te benoemen. Houdt hij van je, dan zal hij je grenzen accepteren. Nee zeggen tegen een ander betekent niet dat je niet liefdevol bent. Je bent dan juist misschien wel heel liefdevol en trouw aan jezelf.

Ik volg de quotes van een psychiater op internet en laatst deelde hij: "Make sure that your yes to others isn't a no to yourself".

Je mag hierin goed naar jezelf luisteren, voor jezelf gaan staan. Iemand die van je houdt, blijft bij je en anders past hij gewoon niet bij je. Luister je niet naar je eigen grenzen, dan gebeurt inderdaad wat je beschrijft: iemand gaat verder en verder zoeken naar jouw grenzen, waardoor het uiteindelijk alsnog knapt. Dan kun je er misschien beter maar eerder in een relatie achter komen.

Het kan best zijn dat het in een volgende relatie beter gaat, omdat je je er bewust van bent dat je wilt dat iemand rekening houdt met jouw grenzen. Je trekt daarmee misschien nu andere potentiële partners aan.

Zo ben ik destijds ook bij mijn vriend terecht gekomen. In de relatie die ik daarvoor had, werd helemaal niet geluisterd naar mijn grenzen. Hij ontmaagde mij terwijl ik er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor was. Ik wilde nog niet echt, maar deed het voor hem. Later kwam ik er achter dat hij totaal niet was wie ik dacht dat hij was. Hij heette in het echt anders, hij bleek ouder, hij had kinderen waarvan ik tot dan toe het bestaan niet wist, hij had nog een vriendin waar ik niet van op de hoogte was. Na die relatie dacht ik gelijk: "En nu wil ik iemand met wie ik een normale relatie kan hebben, met respect over en weer." Hij kwam op mijn pad en bleef. Nu al 23 jaar.

Jij bent lief, leuk. Er zal op een gegeven moment vast iemand zijn die aansluit bij wie jij bent, bij wie jij jezelf mag en kunt zijn.

Het zal vast zo zijn dat ergens iemand op je wacht die nog veel beter bij je past

Helaas, degene die ik voor je op het oog had, had ik al voorzichtig gepolst. Toen ik eindelijk durfde te vragen (want ik vind het nogal brutaal zo'n koppelpoging), bleek hij het erg lief te vinden dat ik in deze aan hem dacht, maar hij had net sinds een aantal weken een lieve vriendin ontmoet. Geeft niet. Het zal vast zo zijn dat ergens iemand op je wacht die nog veel beter bij je past.

Weet je, stel dat je je zou willen verdiepen in het stellen van grenzen, dan is de cursus 'Ik-grensbewustzijn' van Nick Blaser misschien wel interessant voor je. Een vriendin van me organiseert de cursussen, vandaar dat ik ervan weet. Ze heeft me er vaak over verteld.

Ze maken gebruik van een mooie metafoor. Je leven is als een tuintje te zien. In jouw tuintje groeit en bloeit van alles: mooie bloemen en ook onkruid. Soms is wat er staat door anderen geplant, door jouw ouders of vrienden. Soms heb je er zelf iets in aangeplant. In jouw tuintje zijn mooie zonnige hoekjes en ook schaduwzijden, waar het wat donkerder is. Je zorgt met aandacht voor jouw tuintje. Soms haal je er een plantje eruit. Misschien omdat het het niet meer zo goed doet of omdat je het bijvoorbeeld van je ouders hebt gekregen, maar het niet zozeer in jouw tuin (cq. jouw leven) past. Om je tuin heb je een hek staan. De een heeft het hek opener dan de ander. Maar er is een hek zodat niet iedereen zomaar binnen kan dringen.

Anderen hebben ook tuintjes. Soms vinden ze jouw tuintje ook leuk. De een komt kort op visite, de ander blijft langer. Maar je wilt niet dat ze in jouw zorgvuldig aangelegde tuintje jouw planten (lees waarden)  gaan vertrappen. Dan zeg je daar wat van. Dat zijn dus grenzen. Het voorkomt dat ze verder lopen en jouw hele tuin verwoesten. Dus altijd goed zorgen voor jouw eigen mooie tuin, lieve Karin. Als een ander jouw tuin mooier maakt, past hij erin en anders kan diegene beter in zijn eigen tuin blijven.

Misschien is een dergelijke cursus heel interessant voor je, omdat je hulpverlener bent en werkt met gezinnen. Daarin speelt het thema grenzen ook sterk, neem ik aan. Welke grenzen stelt een ouder in de opvoeding en hoe? Hoe leert een kind waar de eigen grenzen liggen? Misschien zou je een dergelijke cursus via je werkgever vergoed kunnen krijgen. Hoe dan ook is hij interessant, stel je zou meer met grenzen willen.

De kunstroute wil vooral belevingskunst. Dus nu hebben we er een heuse peepshow bij bedacht. Heerlijk!

Zo ik brei nu eerst een eind aan deze brief. Ik ben met een nieuw kunstproject gestart, samen met de kunstenaar. Ik maak nu allemaal seksuele schilderijen. Het heeft me helemaal in de ban. Ik produceer ze aan de lopende band. En ik moet lachen om wat ik maak. Dan de piemel zo in beeld, dan weer dat standje schilderen. De kunstenaar vindt ze mooi en kunstzinnig en wil de boer ermee op. Ook denken we er aan om aan een lokale kunstroute mee te doen. De kunstroute wil vooral belevingskunst. Dus nu hebben we er een heuse peepshow bij bedacht. Heerlijk. Het is misschien voor mijn doen allemaal wat extreem wat ik doe, maar het houdt me wat weg bij het ziek zijn. De beelden die ik maak zijn zo sterk dat ze de pijn en de beperkingen soms even kunnen overstijgen. Mijn omgeving lacht met me mee. Onze hele bovenverdieping raakt inmiddels al aardig gevuld met erotische schilderijen. Ik wil ze ook wel in de woonkamer opgehangen hebben, maar mijn vriend ziet dit niet geheel zitten. Wat zal zijn familie wel niet denken? Ik vind het zelf ook nog wel een beetje moeilijk om het bijvoorbeeld op internet te tonen. Mensen kennen mij van de onschuldige kindertekeningen en de landschapjes en nu maak ik opeens licht pornografische kunst.

Op een gegeven moment zal ik er wel mee naar buiten moeten, dit is iets dat de wereld in moet gaan. Dat voel ik. Al weet ik nog niet hoe het dan verder gaat. We zullen zien. Wie weet heb ik een volgende keer al weer meer nieuwe verhalen en avonturen voor jou.

Tot onze volgende brief, Karin.

Dikke digitale kus waar je geen corona van kunt krijgen, hihi

Mirna