Wat doe je als tijdens je briefwisseling blijkt dat de ontwikkelingen je inhalen, dat jouw visie van je aardige schrijfpartner, niet dezelfde is als die van de ander. Mooniq en haar vriend die tijdens de lockdown voor feestende buren vluchten en de jaarwisseling bij haar ouders doorbrengen, blijken het nieuwe jaar besmet met corona te zijn, net als haar vader en zusje. Ze herstellen gelukkig allemaal en Mooniq besluit niet meer bang te zijn. Will, die in het begin nog in Kampala woont, heeft door de lockdown het overlijden van zijn sterke oma alleen van afstand meegemaakt. Ook zijn ouders in Wales zag hij al heel lang niet. Hij hoopt op een vaccin dat uitkomst biedt, maar meent tussen de letters door te lezen dat Mooniq geen voorstander van vaccineren is.

In de dialoog die daarop volgt proberen ze elkaar te bereiken. Will vindt het oprecht moeilijk als getuige van de vaccinatieprogramma's in Afrika, waar kiezen geen optie is, zoals bij ons. Hij vertelt over trotse moeders met kirrende baby's die op woensdag 'prikdag' hun inentingen krijgen. Mooniq voelt compassie met de wereld, vertaalt dat in het compassiemeisje een sculptuur die die comapssie met de wereld, met mensen uitdraagt. Ze stuurt Will een foto en hij op zijn beurt stuurt voorbeelden van zijn werk naar haar.

Toch merkt Mooniq dat de vonk weg is, ze de juiste woorden niet kan vinden om Will te schrijven: er staat iets tussen hen in, een blokkade. Ook Will voelt dat. Uiteindelijk doet haar dat besluiten om te stoppen met schrijven, niet boos, maar in de hoop dat hun paden zich ooit nog ergens kruisen en ze ondertekent met liefde.