Het Coronamonster

Misschien is dit nog het allergekste: heel dat Coronamonster is eigenlijk volkomen abstract. Terwijl het uiteraard super concreet is, kan ik het niet aanraken, niet zien, niet horen. De zon schijnt, ik ga een eindje fietsen, ontspannen mensen kuieren her en der, kinderen hollend achter een bal, ijsje eten. Het monster heeft eigenlijk alleen een talig leven, geschreven en gesproken, ik kan mijn verbeelding van heel veel kanten erop loslaten, toch blijft het een spook. Ik lees en lees erover, van links naar rechts en terug, kijk belachelijk veel tv., ik verplaats me en ik zie echt wel hoe reëel het is. Ik zet me in om erbij betrokken te raken. Toch is het een soort nergens, zolang ik gezond ben en mijn buren en familie ook.

Ik wil mijn hoofd niet in het zand steken, dus nuttig ik met nieuwsgierigheid (ben ik echt zo nieuwsgierig?) die fractie van de onwaarschijnlijke overdaad aan voedsel die pers en media me aanreiken. Hou ik dapper vol of ben ik een gewillig slachtoffer van deze overval? Laat ik mij meeslepen, is mijn gevoel voor drama ontembaar, wil ik echt voluit mee zwemmen in deze vaart der volkeren, in deze 'historische periode'?

Toneelschrijfster, 66, Linschoten